,,Damn," riep een jongen laatst toen ik uit de tram stapte. Verdwaasd keek ik om uit nieuwsgierigheid. ,,Jij bent écht een mooi meisje," zei hij. Even werd ik ongemakkelijk, omdat hij - excuse my French - echt zo'n cliché Marokkaan was die waarschijnlijk toch alleen maar... Nee, stop, corrigeerde ik mezelf. Misschien was deze jongen er alleen maar op uit om mij een leuk compliment te geven. En zeg nu zelf: als iemand je vertelt dat je er mooi uitziet, is dat toch eigenlijk heel erg vriendelijk?
Daarom glimlachte ik naar hem en ik zei: ,,goh, wat leuk, dank je wel."
Onmiddellijk had ik daar spijt van, want toen ik hem passeerde voelde ik zijn ogen langs mijn lichaam gaan. Ze bleven hangen op mijn weglopende kont.
,,En je hebt een kankermooie kontje. Daar zou ik je wel willen nemen."
Verbijsterd stopte ik met lopen en ik draaide me om.
,,Pardón?", riep ik uit. Op dat moment bedacht ik me: Don, laat je nou niet weer zo meeslepen joh. Hier tegenover je staat gewoon wéér zo'n kansloos figuur zonder enig respect voor vrouwen en wat doe jij? Jij gaat de confrontatie aan? Doe nou maar gewoon niet.
,,Ik mag dat zeggen," zei hij, inmiddels mijn tieten scannend. ,,Als ik dat vind, dan mag ik dat zeggen."
Toch kon ik het niet laten. Ik zei: ,,Je bent een volwassen vent en je vertelt aan jonge vrouwen dat je ze in. hun. kont. wilt. neu.ken." Soms is het opnoemen van de feiten genoeg om iemand te laten inzien waar hij nou mee bezig is. In dit geval niet. Dus ik draaide me om en liep weg. Het geschreeuw en het gefluit dat erop volgde, heb ik maar genegeerd.
Eikel.