Waar moet het heen met dit land?

"Op een mooie avond op station Breda..." Zo zou een sprookje beginnen kunnen, maar nu staat er even geen sprookje voor het slapen gaan op het programma. Want ik ben bezorgd om dit kleine kikkerlandje. Het is heus geen vlaag van verbijstering, het speelt al véél langer in mij en de laatste paar weken zelfs zeer ernstig. Ik ben nu net thuis van mijn colleges Geschiedenis van de filosofie en Grieks 1. Ik ben thuis, maar ontzettend bezorgd. Ik zal jullie vertellen waarom.

Maandagavond stapte ik om 22:08 op Tilburg-West in de trein naar Breda en stapte wat later uit en verplaatste mezelf in de richting van het busstation. Toen ik onderweg buiten kwam, vroeg een man aan mij ¤1,70. Hij was dakloos en kon niet meer een slaapplek krijgen in Breda en moest dus naar een opvang in Oosterhout. Daarvoor moest hij de bus hebben en had daar 3 euro voor nodig. De man had al van iemand anders ¤1,30 gekregen en vroeg dus aan mij de rest van de som. Ik taste diep in mijn buidel en gaf hem alles wat ik had: ¤1,60 (die arme studenten in Nederland hebben het toch ook maar zwaar...). Ik zette mijn trektocht verder naar het busstation om daar zo’n halfuur te wachten op mijn busje. Daar had ik dus alle tijd om uit antropologisch oogpunt de mens daar te bekijken. Het is triest... Er lopen dan wat jongens rond die zich blijkbaar ernstig zorgen maken over hun identiteit der patserigheid, kwijlend als er een chickie (zo noemt men zo iemand in deze tijd toch?) voorbijkomt die zij dan nóg anders benoemen met aanspreekvormen die de dames in kwestie zeker niet van hun moeder hebben gekregen (vergeef me, ik ga de woorden niet reproduceren). Zo her en der lopen dan ook nog wat daklozen rond, vaak voldaan van de alcohol. Vaak oud, verward (ik vrees niet enkel door de alcohol), zonder identiteit, zonder status, zonder thuis, zonder iemand die op ze wacht. Tijdens mijn constateringen waait er een gigantisch stikkende lucht van wiet in mijn neusgaten. Ik draai mijn hoofd weg en zie de goede man met mijn ¤1,60 wegrijden op een fiets. Ik veronderstelde dat de busmaatschappij geen fietsen had ingevoerd als nieuw vervoersmiddel en concludeerde dat de man mijn ¤1,60 ergens anders aan ging besteden. Ach, het busje is er, ik stap in.

Woensdagmiddag was het weer zover: ik kon weer het busje naar Breda pakken om zo met de trein op de Universiteit te komen. Toen het busje eenmaal door de straten van Breda reed en er bij enkele scholen stopte, stapten daar telkens wat jongens op, die zich eveneens wat zorgen maakte over hun imago. Goed. Ik hoorde waar een paar van die jongens het over hadden: meisjes. Op zich is dat nog niet zo gek - alles behalve dat. Maar wat ik hoorde ging niet over wie die meisjes zijn, maar wat ze zijn en wat ze materieel kunnen bieden. Wat later arriveerde het busje weer bij het station en vertrok met de trein richting Tilburg, om die avond weer terug te keren met dezelfde route. Weer terug op station Breda zag ik weer de regelmaat van mijn constateringen, zoals maandag of die week ervoor of ... ach. Weer eenmaal aangekomen in Chaam wilde ik mijn fiets bij de kerk pakken. Ik had mijn sleutel in de hand, maar vond mijn fiets niet meer. Ik was die dag en week toch al aardig bezig met constateren en constateerde nu dat mijn fiets gestolen was. Naast de kerk, in een dorp als Chaam. Dit deed me herinneren aan de opendeurdag in de kerk twee weken daarvoor. Het resultaat van die dag was dat vele mensen ervan genoten en dat er een aantal voorwerpen gestolen waren, kostbaar, financieel misschien, maar vooral emotioneel. Is dan niets meer veilig?

En nu zit ik hier, ontdaan. Het gaat me niet zozeer dat ik mijn fiets kwijt ben, maar dat iemand mijn fiets zomaar heeft gestolen. Het gaat er me niet om dat ik ¤1,60 kwijt ben, maar dat de man me belogen heeft om vervolgens zoiets als drugs te kopen. Misschien verhef ik me met deze blog tot zeikstraal eerste klas, maar waar zijn de normen en waarden, het goed met elkaar omgaan?

Ik sta vaak optimistisch in het leven, en nu nog steeds. Ik ben vol van vertrouwen, in de toekomst, in mijn medemens ! Ik ben alleen wat bezorgd om deze maatschappij, deze wereld. Er gaan veel dingen goed, laat dat duidelijk zijn, maar ook heel veel dingen mis. In zo'n avondje station Breda, vraag ik me veel af: waar is het respect voor die meisjes? Wie helpt die daklozen? Wie voed al die kinderen die hier maar wat rondhangen op? In de loop van de dag hoor en zie ik veel en dan vraag ik me gewoon af: waar zijn we mee bezig?

De kredietcrisis is - als voorbeeld - tegenwoordig een hot item, maar waar is de honger, armoede en oorlog in de derde wereld gebleven in onze gesprekken, op de televisie, in de kranten? Of hoe eenzaam sommige mensen hier in Nederland zijn? Hoeveel leed er is, daar in een ver land, hier dicht bij ons? En wat betekent die wettelijke gelijkheid eigenlijk nog? Waarom heb ik het recht om te leven in een zogezegd goed land, waarom heb ik überhaupt het recht óm te leven, en een ander niet? Doen deze kwesties de maatschappij en politiek nog wat? Ons leven is toch meer dan alleen maar doen. Ons leven is toch zijn, er zijn, voor elkaar? Zoals Moeder Teresa zei: "If we have no peace, it is because we have forgotten that we belong to each other."

De huidige politiek maakt zich veelal druk over zaken die de wereld echt niet beter of slechter zullen maken. Ze zijn bezig met regeltjes en ruziën maar wat af over zaken die er gewoon niet toe doen. Maar waar op de agenda staan zaken als: wereldvrede, honger uit de wereld etc.? Zaken die ik waarschijnlijk niet zal meemaken, maar waar ik wel heilig in geloof.

Mijn vraag? Waar moet het heen met deze wereld, waar moet het heen met dit land.


Ik weet niet of dit topic hier hoort, en zo ja in welke sub, dat laat ik aan de blauwen over.