Die conclusie heb ik getrokken uit de diverse leugens die zich in de loop van de jaren openbaarde. Zo had ik altijd problemen met de studiefinanciering, om de simpele reden dat hij die papierwinkel niet opstuurde. Maar hij beweerde altijd het tegenovergestelde. Na al dat gezeur ben ik alles zelf maar gaan regelen. Het enige wat ik nodig had was een handtekening (die kreeg ik dus ook)
Op vrijdag avond kwam hij meestal later thuis van zijn werk, zijn baas stond erop dat er na werktijd in de kantine nog wat werd gedronken, hij beloofde ons altijd niet te drinken omdat hij nog met de auto naar huis moest. Ik heb hem verschillende malen in een niet te nuchtere manier binnen zien komen, als je er na vroeg weer een ontkennend antwoord.
Dat bovengenoemde drinken werd thuis ook een probleem, elk weekend was gewoon klote! Ik had er dus ook weinig zin om bij te blijven, en zat meestal bij vrienden of ging stappen. Na een goed jaar kreeg ik er goed de balen van en heb hem er op aangesproken... maar meneer vond zich zelf niet vervelend, het lag gewoon aan mezelf. (de puberteit) Maar ik was niet de enige die zich er dood aan ergerde dus werd mijn moeder zo kwaad dat er geen alcohol meer in huis mocht zijn, op een kratje bier voor eventuele visite na. Dat werkte een paar weken goed. Maar na verloop van tijd waren de weekenden weer klote. Het bier in de schuur bleef staan, dus waar hij zijn alcohol vandaan haalde, ik had toen geen idee.
Ik begon dus aan mezelf te twijfelen maar nog meer aan mijn vader, ik vertrouw hem gewoon niet. Ik ging zijn gangen na en vroeg bekenden of ze hem wel eens in de kroeg zagen, daar kwam hij echter nooit. Dus dronk hij ergens stiekem. Na een aantal keer zijn zakken nagevoeld te hebben vond ik inderdaad van die kleine zakflesjes rum en vieux. Natuurlijk heb ik hem hiermee geconfronteerd. Weer een ontkennend antwoord, dat had iemand anders in zijn zak gestoken. Toen werd ik dus wel zo kwaad dat ik van woede in janken uitbarstte dat maakte bij hem ook wel wat los en begon ook zielig een potje mee te janken. Dat dit niet gemeend was bleek later wel weer, meneer ging vrolijk verder met de boel besodemieteren.
Ik kan nog wel uren doorgaan maar daar zit niemand op te wachten.
Ik ben ondertussen bijna 3 jaar het huis uit, (in combi met een jaar buitenland) en het gaat van kwaad tot erger. Nog steeds zuipt mijn pa stiekem, en verteld maar halve waarheden.
Ongeveer een maand geleden ben ik thuis geweest, ik heb met mijn vader een heel openhartig gesprek gehad. Hij moet nu iets aan zijn drank gedrag gaan doen, daarbij heb ik hem geconfronteerd met harde bewijzen (daar schrok hij wel van)
Ik heb hem ook onder druk gezet, hij moet van mij binnen nu en een maand zich zelf aanpassen en zich socialer opstellen t.o.v. mijn moeder en broertje (welke nog thuis woont) ook moet hij hulp zoeken om van zijn probleem af te komen, dat hulp zoeken moet hij binnen een maand doen. Doet hij echter niets dan verbreek ik alle contact met hem, m.a.w. ik wil hem niet meer zien. Voor mij is het geen vader meer. (eigenlijk nooit geweest, hij heeft zich nooit in mij geïnteresseerd)
Dat dit voor mij een keiharde beslissing was moge duidelijk zijn. Maar ik zie geen andere oplossing. Luisteren naar mijn moeder wil hij niet en doet hij niet.
Dit is nu ongeveer een maand geleden gebeurd, hij zegt dat hij bij de huisarts is geweest. Maar ik twijfel nogal, hij kan namelijk liegen alsof het gedrukt staat. De huisarts zelf bellen heeft geen zin, die heeft beroepsgeheim (heb het dus ook al gedaan)
Zoals je dus leest; schaam ik me diep voor mijn vader, ik durf(de) geen vrienden mee te nemen naar huis wat stel je toch voor dat mij pa daar als een lambal op de bank ligt. Dit speelt zich ook door in relaties. ik durf geen vriendin mee naar huis mee te nemen, weer dat idee dat mijn pa daar als een lambal op de bank ligt en iets doms doet ofzo.
Gelukkig woon ik nu op me zelf, maar dat wil nog niet zeggen dat ik geen contact meer heb, ze wonen nog redelijk dichtbij en kom er ook nog regelmatig. Maar daar kan dus binnen nu een maand veel verandering in komen.
Zijn er mensen die dit kennen? hoe ga jij er mee om? ik heb er heel veel moeite mee
quote:Denk dat dit wel meevalt, lijkt me eerder dat je vader nogal opgesloten zit in zijn eigen gedrag. Ik denk dat DIEP ergens verstopt hij dit wel wil veranderen, maar ja, hoe dring je zover door....
Toen werd ik dus wel zo kwaad dat ik van woede in janken uitbarstte dat maakte bij hem ook wel wat los en begon ook zielig een potje mee te janken. Dat dit niet gemeend was bleek later wel weer, meneer ging vrolijk verder met de boel besodemieteren.
Ik heb zelf een vriendin gehad voor iets van 17 maanden (net uit helaas), en die had ook een vader die veel te veel dronk, niet luisterde, geen aandacht toonde, etc, etc, etc.
Voor mij was het ook echt niet fijn om mijn vriendin af en toe in te zien storten van verdriet.
Hoe het opgelost is:
Vader is onder politiedruk (het werd te erg gewoon) het huis uit gehaald, hij mag zijn kinderen enkel 2X in de week zien, heeft een straatverbod, moet zelf maar een wonong en werk proberen te vinden.
Veel sterkte ermee...
Een alcoholist liegt en bedriegt. Als ze hun probleem niet erkennen, heeft het geen nut om een ultimatum te stellen, hij zal wederom liegen en zeggen dat hij in behandeling is .( om van het gezeur af te zijn)
Mijn inmiddels ex-zwager en ex-collega is behalve zijn gezin en zijn baan kwijt, een daarop volgende baan kwijt,en zinkt steeds dieper.
Probeer je moeder zover te krijgen dat ze zijn gedrag niet accepteert, misschien dat dat iets helpt.
Het enige verschil bij mij is dat mijn ouders gescheiden zijn en hij dus niet bij mij thuis woont (en mijn moeder).
mijn vader dronk altijd al redelijk veel bier en wat leuks doen in de weekenden was er niet bij. Nooit heeft hij zich echt geinteresseerd voor me tenzij hij iets had wat hij leuk vond en ik toevallig ook maar als ik supertrots thuis kwam met iets wat hij niet leuk vond wist hij meteen me een klote gevoel te geven.
In de loop der jaren is hij ook steeds meer gaan drinken maar is geen stiekeme drinker geworden gelukkig en hij zal ook echt neit drinken als hij nog moet rijden maar als hij thuis zit gaan er makkelijk 6 biertjes in in anderhalf uur.
Ik heb hem nooit durven aanspreken op zijn drinkgedrag en vind het ook heel knap dat jij dat wel hebt gedaan. het is duidelijk dat je vader hulp nodig heeft en dat hij dat meot zoeken van jou maar weet wel dat het absoluut neit zomaar iets is.Dat dreigeent van jou dat je hem nooit meer wilt zien als hij niet gaat zal hij niet helemaal serieus nemen schat ik zo maar je kunt hem zeker op de enorme gevaren van zijn drinkgedrag wijzen.
Hier moet ik als voorbeeld mijn vader erbij halen want door het drinken en het roken van hem heeft hij inmiddels maagkanker gekregen. Ik zeg nu niet meteen dat jouw vader dit ook zal krijgen maar hij loopt zeker grotere risico's. voor mijn vader is het helaas te laat 
hij heeft nog hooguit een jaar volgens de artsen maar helaas begint het er steeds meer op te lijken dat het korter zal worden.
Ik hoop echt voor je dat je jouw vader in kunt laten zien dat het moet veranderen en dat je alsnog een goede relatie met hem krijgt want je weet nooit wanneer het helaas niet meer kan.
Heel veel sterkte in ieder geval.
ik denk dat je weinig kan doen eigenlijk. je vader moet zelf inzien waarmee die bezig is en moet voor de volle 100 % willen stoppen en hij zal zich door niemand laten dwingen als ie t zelf niet wilt. heel veel sterkte en suc6! ik weet hoe je je voelt 
Mijn vader heeft ook gezopen dat 'ie zeek...
Heeft gezopen?
Ja..
Mijn vader was iemand die kon blijven drinken maar 'niet dronken werd'.
Hij werd alleen luidruchtig en strontvervelend.
Als je weet hoe vaak mijn ouders bonje hebben gehad.
Op 't laatst zat hij 's ochtends vroeg al aan de drank.
Op verjaardagen was het altijd feest en gingen er altijd wel wat met ruzie weg. Oorzaak? Het gedrag van m'n vader.
Ik schaamde me dood! Hij werd heel vrij ten opzichte van mijn schoonzussen (zelfs handtastelijk) en ik heb vaak genoeg gezegd dat hij op moest houden zo stom te doen.
Maar ja, je spreekt tegen dovemansoren.
Op mijn 18e ben ik gaan samenwonen en de relatie tussen mijn ouders was toen wel op zijn 'hoogtepunt'.
Kort na mijn vertrek zijn ze dus gescheiden en mijn vader ging zienderogen achteruit. Kon niet tegen alleen zijn en dook regelmatig de kroeg in om zijn ellende weg te zuipen.
Totdat hij een nieuwe vriendin ontmoette. Zij dronk absoluut niet en heeft er dus voor gezorgd dat er geen drank in huis kwam. Ze heeft heel erg de overhand op hem en dat heeft hij ook nodig. Misschien heeft mijn vader ook wel beseft dat hij met z'n gedrag en gezuip meer kapot heeft gemaakt dan 'm goed heeft gedaan.
Hij is nu alweer een paar jaar nuchter, met uitzonderingen van verjaardagen. Dan wordt er drank in huis gehaald voor de visite en doet hij gezellig mee. Maar aangezien hij nog steeds geen maat kan houden gaat hij door met inschenken aan zichzelf totdat de bodem in zicht is.
Zo ben ik dus vandaag op zijn verjaardag geweest (hij had het gisteren gevierd en lag dus met een gigantische kater op de bank) en hoorde dat het weer als vanouds was.
Gezopen, vervelend en luidruchtig, ruzie.
Toen ik wegging heb ik nog heel even met zijn vrouw in de tuin staan praten terwijl mijn vader een intiem gesprek had met de toiletpot...
Ik ben blij dat mijn vader goed onder de plak zit bij zijn vrouw en het alleen maar gebeurd op hun verjaardagen. Maar zo zie je maar, een vos verliest wel zijn haren maar nooit zijn streken.
quote:kijk dat wil ik dus voorkomen, gelukkig houdt hij zijn handjes thuis.
Op zondag 21 april 2002 18:12 schreef Disbelieve_it het volgende:
[....]
Vader is onder politiedruk (het werd te erg gewoon) het huis uit gehaald, hij mag zijn kinderen enkel 2X in de week zien, heeft een straatverbod, moet zelf maar een wonong en werk proberen te vinden.
Veel sterkte ermee...
quote:dat heb ik haar al zovaak gezegd, het zou voor haar ook beter zijn als ze bij hem weg is. Ze vreet zich helemaal op maar ze durft op één of andere manier niet.
Op zondag 21 april 2002 18:17 schreef petr het volgende:
[....]
Probeer je moeder zover te krijgen dat ze zijn gedrag niet accepteert, misschien dat dat iets helpt.
quote:pfff, dit komt hard aan. Ik wil hem dus echt naar de huisarts hebben. ik heb zelfs aangeboden om met hem mee te gaan. Echter wil hij dat niet.
Op zondag 21 april 2002 18:19 schreef erikh het volgende:
[...]Hier moet ik als voorbeeld mijn vader erbij halen want door het drinken en het roken van hem heeft hij inmiddels maagkanker gekregen. Ik zeg nu niet meteen dat jouw vader dit ook zal krijgen maar hij loopt zeker grotere risico's. voor mijn vader is het helaas te laat
Ik hoop echt voor je dat je jouw vader in kunt laten zien dat het moet veranderen en dat je alsnog een goede relatie met hem krijgt want je weet nooit wanneer het helaas niet meer kan.
Heel veel sterkte in ieder geval.
jij ook veel sterkte,
de rest ook veel sterkte, ik hoop echt van harte dat het nog wat kan worden. Het heeft me trouwens heel wat moed gekost om dit zo online te zetten. ik heb zelf ook al een keer gebeld met iemand van de AA, maar die praatte me een beetje te veel naar de mond... ik had er geen goed gevoel bij in ieder geval.
quote:ik ben blij dat de AA bestaat! mijn vader heeft een tijdje in een afkickkliniek gezeten en zit nu ruim 3 jaar bij de AA en het helpt m echt!
Op zondag 21 april 2002 19:34 schreef mistig het volgende:ik heb zelf ook al een keer gebeld met iemand van de AA, maar die praatte me een beetje te veel naar de mond... ik had er geen goed gevoel bij in ieder geval.
maargoed ik hoop dat alles een keer goedkomt! sterkte
Mijn god, wat maakte ik los zeg. ik zit nu nog te trillen en te beven op mijn stoel.
Ik heb mijn vader dus voor het blok gezet, en daar wilde ik het nog eens over hebben. Volgens zijn zeggen is hij dus twee weken geleden naar de huisarts geweest, alleen wel te verstaan. Daar heeft hij een gesprek gehad met de goede man, waar volgens hem nog niet veel uit kwam. Het enige wat de doc voorstelde is om even wat bloed te laten prikken. Volgens zijn zeggen heeft hij dat dus ook laten doen. Ondertussen zijn we twee weken verder en hebben we nog geen uitslag, de doc had beloofd om de uitslag door te bellen naar mijn moeder. Dus mijn pa belt zelf niet. Maar ik vind twee weken wel lang genoeg om wat bloed te onderzoeken, vooral als je weet dat het bij mezelf binnen een klein weekje wel bekend is. Dus de twijfels zijn weer in de wereld. (vooral als je de geschiedenis kent)
Toen ik hem daarop aansprak in combinatie met het feit dat mijn moeder en broertje hem vorig weekend niet al te helder vonden. Maakte hem best kwaad (niet slaan, eerder emotioneel) want het vertrouwen in hem was beschadigd. Daar geef ik hem ook wel gelijk in, mijn moeder en broertje hadden hem erop aan moeten spreken (een dag later) en niet naar mij moeten bellen. Ik zette dus 3 mensen voor het blok.
Het gesprek werd dus behoorlijk emotioneel en ik heb de tranen ook de vrije loop laten nemen. Tijdens het gesprek heb ik geprobeerd om los te krijgen waarom hij nu drinkt, problemen op het werk is één, maar er is nog iets wat heel diep zit. Ik heb er een heel klein staartje van kunnen pakken en daar ben ik heel erg van geschrokken. Maar niet voldoende om daar gelijk een reden tot drinken uit te halen. Het is wel iets wat aan hem vreet (en nu ook aan mij.)
Nu zit ik dus echt met een klote gevoel thuis... moet nog zoveel doen maar dat kan me momenteel echt niet interesseren. ik wilde het gewoon even kwijt, ik hoop echt dat ik er nog iets van kan maken, naar de AA wil hij (nog) niet. ik denk een soort van schaamte, hij is bang dat hij een "bekende" tegenkomt.
Ik ben momenteel een beetje radeloos.
Zo niet kan dit hem misschien wel enorm helpen.
Als het echt zo erg is is dat helemaal geen schande om naar toe te gaan.
quote:Beste mistig...
Op zaterdag 27 april 2002 15:45 schreef mistig het volgende:
....
Nu zit ik dus echt met een klote gevoel thuis... moet nog zoveel doen maar dat kan me momenteel echt niet interesseren. ik wilde het gewoon even kwijt, ik hoop echt dat ik er nog iets van kan maken, naar de AA wil hij (nog) niet. ik denk een soort van schaamte, hij is bang dat hij een "bekende" tegenkomt.Ik ben momenteel een beetje radeloos.
Ik vind het eigenlijk heel moeilijk om te reageren, want ik kan me nog niet deels voorstellen hoe verschrikkelijk dit voor jou en de rest van het gezin moet zijn.
Toch wil ik je graag heel erg veel sterkte wensen, ik bewonder enorm hoe jij je inzet voor iedereen.
Wat me ook erg opvalt, dat je je om iedereen zorgen maakt, maar dat je weinig voor jezelf doet. Je moet absoluut niet de impact hiervoor onderschatten! Ik hoop dat je iemand hebt waarbij je je verhaal en je eigen gevoelens (woede, verdriet, wanhoop etc) kwijt kan, want het ergste zou nog zijn als jij hier later zelf aan onder door gaat. Het klinkt misschien hard, maar het is goed bedoeld!
Wat ik eigenlijk wou zeggen, dat het kunnen tegenkomen van een bekende bij de AA op veel manieren voorkomen zou kunnen worden, er zijn verspreid in nederland ontzettend veel AA-groepen, dus hij zou ook kunnen overwegen om daar heen te gaan. Het moeilijke blijft dat hij het uiteindelijk zelf moet oplossen en dat moeilijke pad moet doorgaan, niet alleen voor zijn gezin maar ook voor hemzelf.
Nogmaals, ik vind het ontzettend knap wat je allemaal doet en ik wens je alle sterkte en kracht die je nodig hebt toe.
Liefs Delight
quote:na al die jaren zwijgen tegen vrienden en bekenden heb ik afgelopen weekend mijn verhaal uitgestort bij een vriendin. Dat was voor mij al een hele stap. Zij vangt het gelukkig heel goed op, en geeft me ontzettend veel kracht. Iets wat ik na afgelopen weekend wel even kon gebruiken.
Op woensdag 01 mei 2002 13:11 schreef Delight het volgende:[..]
Beste mistig...
Ik vind het eigenlijk heel moeilijk om te reageren, want ik kan me nog niet deels voorstellen hoe verschrikkelijk dit voor jou en de rest van het gezin moet zijn.
Toch wil ik je graag heel erg veel sterkte wensen, ik bewonder enorm hoe jij je inzet voor iedereen.
Wat me ook erg opvalt, dat je je om iedereen zorgen maakt, maar dat je weinig voor jezelf doet. Je moet absoluut niet de impact hiervoor onderschatten! Ik hoop dat je iemand hebt waarbij je je verhaal en je eigen gevoelens (woede, verdriet, wanhoop etc) kwijt kan, want het ergste zou nog zijn als jij hier later zelf aan onder door gaat. Het klinkt misschien hard, maar het is goed bedoeld!
Wat ik eigenlijk wou zeggen, dat het kunnen tegenkomen van een bekende bij de AA op veel manieren voorkomen zou kunnen worden, er zijn verspreid in nederland ontzettend veel AA-groepen, dus hij zou ook kunnen overwegen om daar heen te gaan. Het moeilijke blijft dat hij het uiteindelijk zelf moet oplossen en dat moeilijke pad moet doorgaan, niet alleen voor zijn gezin maar ook voor hemzelf.
Nogmaals, ik vind het ontzettend knap wat je allemaal doet en ik wens je alle sterkte en kracht die je nodig hebt toe.
Liefs Delight
Ik ben me er goed van bewust dat ik er zelf ook aan onder door kan gaan. Ik wil dat dus met veel praten zien te voorkomen. Alleen wil ik het wel besloten houden, naast mijn moeder en mijn broertje en die vriendin weet er niemand wat vanaf. (al zal de buurt ook wel wat vermoeden)
Of die phsycholoog een optie is? geen idee. ik denk niet dat ik hem daar naar toe krijg.
AA buiten de regio?? ook al voorgesteld, ik heb hele adres lijsten thuis liggen.
M'n vader dumpen?? dat gebruik ik nu als laatste middel om hem naar de dokter te krijgen, hij zegt dat hij is geweest. Maar de ervaring heeft me geleerd dat mensen die drinken kunnen liegen alsof het gedrukt staat. Of ik hem echt kan dumpen?? dat zal heel moeilijk worden. Daarbij heb ik de gedachte dat het alleen maar erger wordt, als ik hem "dump" kan dat misschien een reden zijn om nog meer te drinken.
in ieder geval bedankt voor je reactie.
Trouwens ook zijn argument dat hij misschien een bekende tegenkomt is bullshit van de bovenste plank. Bij de AA zitten allemaal alcoholisten, dus die eventuele kennis die hij tegen zou kunnen komen heeft precies hetzelfde probleem. Hij accepteert gewoon niet dat het probleem echt zo ernstig is dat hij zoiets drastisch zou moeten doen. En ieder stukje steun dat jullie hem daarbij geven dat zal hij aangrijpen. Als jullie begrip opbrengen voor zijn drogredeneringen gaat hij er zelf meer in geloven.
De strekking van dit topic komt zeer sterk overeen met het topic dat ik laatst geplaatst heb. Het is natuurlijk van een heel andere aard, maar het heeft zeker wel raakvlakken, naar mijn mening (je kunt het hier bekijken). Zeker op het gebied van wat je moet doen als 'buitenstaander', het gevoel dat je iets moet doen, het gevoel dat je je familie verplicht bent om niet zomaar alles te accepteren, stuk voor stuk dingen die erg op elkaar lijken.
Het lijkt me een heel moeilijke situatie waar je in zit. Ik hoop dat je zelf een manier weet te vinden om er mee om te gaan. Mijn overtuiging is dat je vooral niet moet opgeven en het er maar bij moet laten zitten. Dat helpt niemand, namelijk. Ik denk dat hier posten en steun krijgen al goed kan helpen, maar misschien is het niet onverstandig iemand te hebben (een directe vriend bv) die je door dik en dun wil steunen.
Sterkte, mistig en laat vooral weten hoe het verloopt 
prrrrrr
quote:ik wilde het eigenlijk al heel lang van me afschrijven, maar elke keer als ik een aanzet had gemaakt kreeg ik van die gemixte gevoelens. Moet ik het wel doen? doe ik er wel goed aan? ik had er niet echt een goed gevoel bij.
Op donderdag 02 mei 2002 00:25 schreef Pridemeid het volgende:
Het is een moeilijk probleem. Feitelijk is het niet jouw probleem, maar een groot gedeelte van de gevolgen zijn wel voor jouw rekening, als je humaan omgaat met je familie (en dat doe je, zover ik dat kan inschatten).De strekking van dit topic komt zeer sterk overeen met het topic dat ik laatst geplaatst heb. Het is natuurlijk van een heel andere aard, maar het heeft zeker wel raakvlakken, naar mijn mening (je kunt het hier bekijken). Zeker op het gebied van wat je moet doen als 'buitenstaander', het gevoel dat je iets moet doen, het gevoel dat je je familie verplicht bent om niet zomaar alles te accepteren, stuk voor stuk dingen die erg op elkaar lijken.
Het lijkt me een heel moeilijke situatie waar je in zit. Ik hoop dat je zelf een manier weet te vinden om er mee om te gaan. Mijn overtuiging is dat je vooral niet moet opgeven en het er maar bij moet laten zitten. Dat helpt niemand, namelijk. Ik denk dat hier posten en steun krijgen al goed kan helpen, maar misschien is het niet onverstandig iemand te hebben (een directe vriend bv) die je door dik en dun wil steunen.
Sterkte, mistig en laat vooral weten hoe het verloopt
prrrrrr
Maar die bewuste zondag dat ik dit gepost heb, was ik het zo zat, ik was radeloos, ik kon maar aan één ding denken? waarom hij, waarom is hij zo? waarom luisterd hij niet, waarom is hij zo stront eigenwijs? niet dat ik iemand anders dit ooit gun, het is een hel
sinds vorige week heb ik het dan tegen een vriendin verteld, aan de ene kant was het een opluchting, aan de andere kant kreeg ik er ook een naar gevoel door. Ik heb geen idee hoe ze zou reageren, en hoe het zich verder ontwikkeld. Verder wil ik haar niet (te zwaar) belasten met mijn problemen.
Voor volgende week maak ik een afspraak met de huisarts, ik wil gewoon weten wat ik kan doen. Niet alleen voor m'n vader maar ook voor mezelf. Het laatste waarop ik zit te wachten is dat ik er zelf aan onder door ga.
de laatste tijd krijg ik wel steeds meer een hekel aan mensen die te veel drinken. ik zelf drink zelden, ik ben te bang dat ik net zo als mijn vader word. Mensen begrijpen dat niet, drinken schijnt er bij te horen en als je niet drink ben je ook niet gezellig 
Pridemeid, bedankt voor je reactie, ik heb je topic gelezen. erg moedig van je dat je het durft te delen. Die moed die ik daar voor nodig heb krijg ik nu pas.
Ik ben erg blij met de vooral erg serieuze antwoorden en reacties. Het geeft moed, en vooral kracht.
Mijn moeder had vroeger ook een alcoholprobleem. Ik was een jaar of 9 toen ik het begon te merken. Ze veranderde van een liefhebbende, bezorgde moeder in een lallende, angstaanjagende vrouw. Ze dronk ook atijd stiekem. Deed vieux in haar cola en verstopte de flessen ook overal in het huis. Als m'n vader of ik er weer een hadden gevonden, reageerde ze idd ook altijd ontkennend. Het werd steeds erger. Ze werd er ook agressief van, viel heel vaak en liet glazen vallen als ze weer eens door het huis strompelde.
Ik schaamde me ook diep als de buurjongen haar weer eens van de grond moest plukken en naar binnen moest dragen.
Een keer was ik zelfs zo bang voor haar dat ik me ergens op zolder had verstopt en als m'n vader op z'n werk was, was ik zoveel mogelijk uit huis.
Op een gegeven moment stopte ze "cold turkey" met drinken. Ik weet eigenlijk niet eens waarom ze op dat moment opeens inzag dat ze een probleem had 
Ik was allang blij dat het voorbij was en dat ik m'n moeder waar ik ooit zo van gehouden had weer terug had.
Tot op de dag van vandaag drinkt ze geen druppel alcohol meer en ik ben trots op haar. We praten er eigenlijk nooit over, maar tijdje geleden zei ze hoeveel spijt ze van die periode heeft enzo.. op zo'n moment wuif ik het dan weg en zeg dat het al goed is.. maar nu ik dit type, merk ik wel dat het me nog dwars zit.
Ze een geweldige moeder die alles voor me over heeft, alleen was ik haar een periode kwijt door die klotedrank..
Ik weet eigenlijk niet echt meer wat m'n point nu eigenlijk was.. ik hoop alleen dat jouw vader er ook bovenop komt.
Ik wens je iig heel veel sterkte
quote:Het is logisch dat zoiets tijd kost. Veel tijd. Al is het maar om je eigen gevoel erover precies te vormen en niet te vervallen in de 'jamaars', zoals ik ze noem
Op donderdag 02 mei 2002 20:40 schreef mistig het volgende:[..]
ik wilde het eigenlijk al heel lang van me afschrijven, maar elke keer als ik een aanzet had gemaakt kreeg ik van die gemixte gevoelens. Moet ik het wel doen? doe ik er wel goed aan? ik had er niet echt een goed gevoel bij.
"Jamaar, hij is zo aardig, jamaar hij doet dit en dat nog niet, jamaar..." etc.quote:Radeloosheid is een heel naar iets. Maar soms leidt het je net tot dat ene stukje wat je nog mist. Het duwtje om voor jezelf en anderen op te komen. Om de boel op te pakken en te zorgen dat je, al dan niet juiste antwoorden op je vragen kan krijgen. Ik denk dat dat hier ook gebeurd is
Maar die bewuste zondag dat ik dit gepost heb, was ik het zo zat, ik was radeloos, ik kon maar aan één ding denken? waarom hij, waarom is hij zo? waarom luisterd hij niet, waarom is hij zo stront eigenwijs? niet dat ik iemand anders dit ooit gun, het is een hel
quote:Het is moeilijk in te schatten hoe de omgeving reageert bij het vertellen van je problemen. Zullen ze me geloven? Zullen ze me zeggen dat het allemaal wel meevalt? Zullen ze me helpen? Zullen ze de psychiater bellen? Zullen ze... Er is niet van te voren te bedenken hoe het verloopt: iedereen zal er anders op reageren. Het opluchtingsgevoel is denk ik het loslaten van een stukje eeuwig geheim-dragen van iemand anders zijn probleem. Dat merk ik zelf ook heel erg. Natuurlijk spelen dingen als anderen niet te zwaar willen belasten mee in je gevoel erover: je bent duidelijk zelf een persoon die rekening houdt met anderen. Zou je vader misschien nog wel wat van kunnen leren
sinds vorige week heb ik het dan tegen een vriendin verteld, aan de ene kant was het een opluchting, aan de andere kant kreeg ik er ook een naar gevoel door. Ik heb geen idee hoe ze zou reageren, en hoe het zich verder ontwikkeld. Verder wil ik haar niet (te zwaar) belasten met mijn problemen.
quote:Lijkt me een prima idee. Je kunt altijd informeren of er iets voor jou gedaan kan worden. Het is niet niets, wat je met je meedraagt. En alle ondersteuning die je kan krijgen lijkt me meer dan welkom, het alleen dragen van zo'n probleem is een hel.
Voor volgende week maak ik een afspraak met de huisarts, ik wil gewoon weten wat ik kan doen. Niet alleen voor m'n vader maar ook voor mezelf. Het laatste waarop ik zit te wachten is dat ik er zelf aan onder door ga.
quote:Dat is logisch, lijkt mij. Je begint de handeling op zich af te keuren, aangezien je dat verbindt met de gevolgen die je ziet gebeuren bij je vader. Terwijl het beperkt gebruiken van alcohol dat feitelijk nooit kan veroorzaken. Beperkt hebben we het dan echt over. Teveel drinken is simpelweg verkeerd. En ik kan me voorstellen dat als je het serieus zou bespreken met vrienden die je écht nabij zijn, je misschien zelfs wel begrip uit je omgeving krijgt als je voorlopig liever niet ziet dat ze zich bezatten. Prima dat ze het doen, maar liever niet waar jij bij bent. En gezelligheid zonder alcohol kan prima. Het gebruiken van alcohol is gewoon een algemeen genormeerde handeling onder jongeren. Je drinkt en dan hoor je erbij. Terwijl als je auto moet rijden is het logisch. Maar is die persoon dan minder gezellig? Dan niet. Want dan heeft het een geldige reden. Misschien als je er echt moeite mee hebt om te zeggen dat je niet wilt drinken, kun je er voor voorlopig even iets op verzinnen. Dat je medicijnen gebruikt, bijvoorbeeld. Ik zou persoonlijk niet voor langere tijd met zo'n smoesje werken, maar het kan een opstapje zijn voor je omgeving om te laten zien dat ook zonder alcohol de boel behoorlijk leuk kan zijn....
de laatste tijd krijg ik wel steeds meer een hekel aan mensen die te veel drinken. ik zelf drink zelden, ik ben te bang dat ik net zo als mijn vader word. Mensen begrijpen dat niet, drinken schijnt er bij te horen en als je niet drink ben je ook niet gezellig
quote:Heel graag gedaan
Pridemeid, bedankt voor je reactie, ik heb je topic gelezen. erg moedig van je dat je het durft te delen. Die moed die ik daar voor nodig heb krijg ik nu pas.
Als ik jou tot steun kan zijn, en jij mij dan schieten we toch in elk geval allebei al een stukje op En het 'nu pas' krijgen van de moed getuigt niet van een te late ontwikkeling, maar juist van een geweldige groei, waar je jezelf echt wel voor mag prijzen 
quote:Fijn
Ik ben erg blij met de vooral erg serieuze antwoorden en reacties. Het geeft moed, en vooral kracht.
Hou vol, want je bent hier belangrijk werk aan het doen. Ik wens je alle moed en kracht die je nog nodig hebt toe prrrrrr
Hoe is het er nu mee, mistig?
prrrrr
's Avonds heb ik hem even apart genomen en gevraagd of hij nu eindelijk al een uitslag van zijn bloedonderzoek heeft gekregen. Hij had inderdaad gebeld en de uitslag was voor hem erg positief want er is niets aan de hand. Dat liet hij goed merken door stevig door te drinken. Op zich ging het nog wel hij was niet dronken of zo, maar je merkte gewoon dat hij steeds waziger ging praten, en daarbij zijn bewegingen niet echt meer onder controle had.
Aangezien ik hem dus niet vertrouw, (mijn vertrouwen is te veel beschadigd in de afgelopen paar jaar) heb ik voor mezelf een afspraak gemaakt met de huisarts (we hebben de zelfde arts) Nu ben ik me bewust dat die man me niet veel zal vertellen over het medische gebeuren van mijn vader i.v.m. beroepsgeheim. Maar ik wil gewoon weten wat ik zelf kan doen, en hoe ik mezelf kan beschermen. Ik heb geen zin om straks door zijn gekloot een inzinking te krijgen.
ik hou jullie op de hoogte, momenteel is dit forum mijn enige uitlaatklep, gelukkig vangt die vriendin het ook goed op.
Vandaag ben ik zelf zoals ik al geschreven had naar de huisarts geweest. Ik had er zelf nogal een negatief gevoel over, die man in kwestie is net een paar jaar ouder dan mij, en erg bezig met de zogenaamde zelf therapie. (m.a.w. je moet zelf aankaarten wat je oplossing is)
Het gesprek was echter vrij positief, ik ben meer te weten gekomen over m'n vader, zonder het beroepsgeheim te schenden. Ondanks dat mijn vertrouwen in mijn vader verdwenen is, is hij toch op mijn verzoek naar de huisarts gegaan. Hij heeft op verzoek van de huisarts ook bloed laten prikken, en heeft ook de uitslag gekregen. Die uitslag vertelde weinig over zijn alcohol gebruik, volgens de huisarts blijft en is het ook een moment opname. Als hij voor zijn bloedtest een paar dagen niet gedronken heeft zal er weinig tot niets gevonden worden in het bloed.
Dat wilde echter niet zeggen dat hij geen probleem heeft. Dat is er wel degelijk. Daar moet hij dus ook aan gaan werken. Dat kan hij niet alleen, hij heeft dus dwang nodig. Die dwang kan hij krijgen; en is ook al aanwezig. (zie mijn reactie aan het begin) Aangezien mijn ervaringen met de AA niet erg positief waren, (te veel naar de mond praten, geen oplossingen geven) kreeg ik het advies om contact op te nemen met het CAD (= consultatie bureau voor Alcohol en Drugs) Dat ga ik dus ook doen.
Maar nu; ik ben dus net thuis geweest, heb de zaak doorgesproken met mijn moeder, en wilde het daar ook met mijn vader over hebben. Mijn moeder hield me echter tegen; ze wilde namelijk nog een gezellig weekend tegemoet gaan. mijn reactie daarop was nogal fel, maar goed ze kan het krijgen zoals ze wilt. Zij gaat met hem dus naar het CAD eventueel samen met mij. Samen dwingen we hem om met ons de zaak aan te pakken. Wil hij niet dan is het voor mij definitief over en uit. Hoe hard het ook klinkt, hoe moeilijk ik het ook mee zal krijgen. Ik heb me ingezet om de zaak te redden, ik heb het initiatief genomen om er wat aan te doen. De volgende zet is aan hem. De consequenties zijn duidelijk.
Zoals de huisarts tegen mij zei: "het is en blijft je vader, maar je moet niet je geluk door hem laten wegnemen."
Ik heb er momenteel een gerust gevoel over, het zal niet makkelijker worden. Het is een langdurig proces waar we samen aan moeten werken. Maar zonder zijn medewerking houdt voor mij alles op. Na het weekend zal ik dit ook aan hem duidelijk maken.
Ik wil je verder iig heel veel succes wensen.
En wat de dokter tegen je heeft gezegd is wel heel erg waar: Het is en blijft je vader, maar hij mag inderdaad niet jouw geluk in de weg staan!!!
liefs Kirsten
Als m'n zusje en ik d'r dan weer flink aangeschoten op de bank aantreffen doorzoeken we wel eens stiekem het hele huis, maar zonder resultaat. En áls je iets vindt wordt het ontkent en/of komen er allerlei beloftes om het nooit meer te doen, wat uiteraard nergens op slaat. Gelukkig lijdt ons gezinsleven er (nog?) niet onder.
Ik ben wel altijd bang dat de buren het merken, alhoewel dat me nog niet eens zo veel kan boeien. Veel erger lijkt het me als ze om boodschappen gaat en een flink auto-ongeluk veroorzaakt, waarbij dan blijkt dat ze teveel gedronken heeft. Want ja, wat dan?????
quote:Ik snap precies wat je bedoelt. Gelukkig gaat mijn vader veel met de fiets op pad. maar ik zou er niet aan moeten denken dat hij iemand plat rijdt. Wat wel opvalt is dat hij elke keer als hij dan toch de auto meenam had hij "toevallig" een alcohol controle. Ik rij zelf al 8 jaar auto en heb ze nog nooit zien staan in de regio.
Op woensdag 15 mei 2002 18:31 schreef MartijnGizmo het volgende:
Mijn moeder heeft soms wat alcoholproblemen, maar ontkennen en verstoppen zijn dingen waar alcoholisten (want mijn moeder is wat dat betreft een part-time-alcoholist) héél goed in zijn.Als m'n zusje en ik d'r dan weer flink aangeschoten op de bank aantreffen doorzoeken we wel eens stiekem het hele huis, maar zonder resultaat. En áls je iets vindt wordt het ontkent en/of komen er allerlei beloftes om het nooit meer te doen, wat uiteraard nergens op slaat. Gelukkig lijdt ons gezinsleven er (nog?) niet onder.
Ik ben wel altijd bang dat de buren het merken, alhoewel dat me nog niet eens zo veel kan boeien. Veel erger lijkt het me als ze om boodschappen gaat en een flink auto-ongeluk veroorzaakt, waarbij dan blijkt dat ze teveel gedronken heeft. Want ja, wat dan?????
Verstoppen is hij ook erg goed in, schoenen, jaszaken, onder de bladeren in de tuin, fietstassen. Maar ook hij wordt steeds slimmer.
deze week (heb nog een vrije dag) neem ik contact op met het CAD. Eens kijken wat die kunnen doen. Al is het voor mezelf.
Maar ook ik word op een andere manier gek van mijn vader, we hebben ongelofelijk vaak hele erge ruzie. En soms maakt hij het ook echt te bont. Maar ik ga geen hulp inroepen of zo, ik wil niets meer met dat soort instanties te maken hebben. Het enige wat me destijds eens geholpen heeft was een aantal RIAGG-bezoeken omtrent het scheiden van mijn ouders, toen ik een jaar of negen was. Mijn point is, kijk uit wie je inschakelt, zorg dat je er zelf beter van wordt.
Hoe is het nu mistig?
Ik heb jou eerste bericht gelezen en lees, op kleine details na, mijn verhaal!
Mijn vader is ook alcoholist, al zal die het,uiteraard, niet toegeven!
Ik wil hem eigelijk naar de AA hebben maar het probleem is natuurlijk dat hij denkt geen alcoholist te zijn....
Sinds anderhalve maand loopt hij ook nog eens bij huis rond, hij is overspannen van het werk (misschien wel een oorzaak van het drinken) naar huis gegaan en loopt ondertussen regelmatig bij de huisarts en is al voor diverse onderzoekjes naar het ziekenhuis geweest. (waaronder een cardioloog)
Ik heb me er momenteel een beetje bij neergelegd, toch gaat me echt aan het hart waar hij mee bezig is. Maar dan meer de richting op hoe hij mijn moeder en broertje het bloed onder de nagels vandaan haalt. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik mijn moeder niet snap. Ze wil gewoon niet bij hem weg. De huisarts heeft zelfs instanties aangedragen om haar daarmee te helpen. Maar ze wil niet, ze is bang. Bang om er alleen voor te staan, bang om geen vrienden meer te hebben, bang om alleen overal voor op te draaien. Ze wil me er niet mee lastig vallen maar elke keer komen die verhalen weer.
Momenteel is ze zelfs met hem op vakantie, goed ze heeft het nodig maar met hem???
Hopelijk komt mijn vader nu tot rust, maar ik betwijfel het. Ik heb het vermoeden dat hij zich een keertje dood drinkt of zijn eigen emoties iets doet.
Weet iemand trouwens of overgeven na het eten ook iets is wat alcoholisten veel doen? Het schijnt zo te zijn dat hij dat regelmatig doet. Om vervolgens 's avonds met een pot bier en vette kippenpoten voor de buis te hangen.
quote:toegeven doen ze het nooit, jou voor het blok zetten vinden doen ze graag. Zo wil mijn vader maar al te graag een alcohol test laten doen midden in de nacht als hij betrapt is. Iets waarvan je weet dat het gewoon niet kan. (neem niet aan dat een huisarts hier op zit te wachten)
Op vrijdag 02 augustus 2002 09:38 schreef Magic666 het volgende:
*schop*Hoe is het nu mistig?
Ik heb jou eerste bericht gelezen en lees, op kleine details na, mijn verhaal!Mijn vader is ook alcoholist, al zal die het,uiteraard, niet toegeven!
Ik wil hem eigelijk naar de AA hebben maar het probleem is natuurlijk dat hij denkt geen alcoholist te zijn....
Ik denk dat er eerst iets moet gebeuren voordat ik hem bij de AA of een andere instantie krijg. Maar ik denk dat het dan al te laat is.
quote:Besef je wel dat je vader dus waarschijnlijk alcoholist is? En dus een verslaafde? Dat werkt op dezelfde manier als bij junks: hun hele leven wordt er door beheerst. Je vader doet die dingen niet omdat hij niet om jullie geeft of omdat hij onaardig is, maar omdat hij beheerst wordt door zijn verslaving.
Op woensdag 14 augustus 2002 11:52 schreef mistig het volgende:
In de afgelopen tijd is weinig veranderd. Hij gaat gewoon door met het stiekeme gedrag en doet alsof we achterlijk zijn. Hij snapt niet hoe wij erbij komen dat hij gedronken heeft (zijn zakken zitten vol kauwgom en mintsnoepjes) zijn ogen vertellen alles. Mij aankijken durft hij ook niet meer.Sinds anderhalve maand loopt hij ook nog eens bij huis rond, hij is overspannen van het werk (misschien wel een oorzaak van het drinken) naar huis gegaan en loopt ondertussen regelmatig bij de huisarts en is al voor diverse onderzoekjes naar het ziekenhuis geweest. (waaronder een cardioloog)
Ik heb me er momenteel een beetje bij neergelegd, toch gaat me echt aan het hart waar hij mee bezig is. Maar dan meer de richting op hoe hij mijn moeder en broertje het bloed onder de nagels vandaan haalt. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik mijn moeder niet snap. Ze wil gewoon niet bij hem weg. De huisarts heeft zelfs instanties aangedragen om haar daarmee te helpen. Maar ze wil niet, ze is bang. Bang om er alleen voor te staan, bang om geen vrienden meer te hebben, bang om alleen overal voor op te draaien. Ze wil me er niet mee lastig vallen maar elke keer komen die verhalen weer.
Momenteel is ze zelfs met hem op vakantie, goed ze heeft het nodig maar met hem???
Hopelijk komt mijn vader nu tot rust, maar ik betwijfel het. Ik heb het vermoeden dat hij zich een keertje dood drinkt of zijn eigen emoties iets doet.
Weet iemand trouwens of overgeven na het eten ook iets is wat alcoholisten veel doen? Het schijnt zo te zijn dat hij dat regelmatig doet. Om vervolgens 's avonds met een pot bier en vette kippenpoten voor de buis te hangen.
Ik denk dat het meer helpt als je je vader helpt dit onder ogen te zien en hem er iets aan laat doen in de zin van afkicken/professionele hulp, in plaats van dat je hem het kwalijk neemt. Je vader is ziek en heeft hulp nodig. Ik begrijp hoe moeilijk de situatie voor jou is en hoe boos en verdrietig je er van wordt. Een gesprek met het CAD of de jellinek zal zeker goed doen. over de AA: natuurlijk kan je vader een bekende tegenkomen. Maar die is daar ook om dezelfde reden. Die gaat heud niet vertellen: ik zag die en die nog bij de AA.
Belangrijkste nu lijkt me om je vader te doordringen van zijn problemen, zijn ziekte en hem het te laten onderkennen. En daar op volgt natuurlijk direct dat hij stappen moeten nemen en dat hij daar ook echt voor de volle 100% achter moet staan. Want anders werkt het niet.
Mijn biologische vader is alcoholist, en nu misschien na 20 jaar schijnt het zo te zijn dat hij geen alcohol meer drinkt. Nou heb ik hem nog nooit gezien, maar ik heb wel dingen gehoord.
quote:Ben het volledig met je eens Ripley, Ik ben al jaren bezig om het tot zijn botte harses te laten doordringen. Al zou ik hem meeslepen naar de AA, CAD of Jelinek, hij gaat gewoon niet. Volgens hem is hij geen alcoholist. Iemand die geen alcoholist is gaat niet vrijwillig naar een AA of CAD. Nu heb ik veel voor hem over maar ik sleep hem er niet naar toe. Zoals je in mijn begin post hebt kunnen lezen heb ik hem een poosje terug voor het blok gezet, als hij niet binnen een maand zou stoppen met dit gedrag wilde ik geen contact meer met hem. Hij schrok, maar weet ook dat ik niet zonder kan. Als ik het contact met hem verbreek dan verbreek ik ook het contact met mijn moeder en dat wil ik niet.
Op woensdag 14 augustus 2002 12:04 schreef Ripley het volgende:[..]
Besef je wel dat je vader dus waarschijnlijk alcoholist is? En dus een verslaafde? Dat werkt op dezelfde manier als bij junks: hun hele leven wordt er door beheerst. Je vader doet die dingen niet omdat hij niet om jullie geeft of omdat hij onaardig is, maar omdat hij beheerst wordt door zijn verslaving.
Ik denk dat het meer helpt als je je vader helpt dit onder ogen te zien en hem er iets aan laat doen in de zin van afkicken/professionele hulp, in plaats van dat je hem het kwalijk neemt. Je vader is ziek en heeft hulp nodig. Ik begrijp hoe moeilijk de situatie voor jou is en hoe boos en verdrietig je er van wordt. Een gesprek met het CAD of de jellinek zal zeker goed doen. over de AA: natuurlijk kan je vader een bekende tegenkomen. Maar die is daar ook om dezelfde reden. Die gaat heud niet vertellen: ik zag die en die nog bij de AA.
Belangrijkste nu lijkt me om je vader te doordringen van zijn problemen, zijn ziekte en hem het te laten onderkennen. En daar op volgt natuurlijk direct dat hij stappen moeten nemen en dat hij daar ook echt voor de volle 100% achter moet staan. Want anders werkt het niet.
Ik ben er ondertussen ook wel van overtuigd dat de omgeving weet dat mijn vader alcoholist is. Misschien niet zo zeer mijn vrienden maar wel buren en andere naaste bekenden. Hij drinkt namelijk stiekem. Dat moet op zijn minst een keertje zijn opgemerkt door anderen. Zelf heb ik hem ook al een keertje betrapt alleen heb ik hem er niet mee geconfronteerd. Ik was te bang voor mijn eigen reactie. Nu heb er spijt van. Het had misschien een einde kunnen zijn aan de verslaving. Misschien had hij dan ingezien dat er toch iets was.
quote:Idd, wnat doordat het stiekem is geeft hij dus al aan dat hij zelf ook wel weet dat het niet OK is. waarom zou je het anders stiekem doen. Misschien kun je hem er alsnog over aanspreken, wat gebeurtenissen bij elkaar optellen als een soort bewijslast zodat hij haast niet meer kan ontkennen? En vraag anders wat info op bij die instellingen en laat hem het lezen, misschien dat dat ook een beetje helpt. Of knoop een gesprek aan naar aanleiding van een film (Leaving las vegas? When a man loves a woman?)
Op woensdag 14 augustus 2002 12:45 schreef mistig het volgende:[..]
Ben het volledig met je eens Ripley, Ik ben al jaren bezig om het tot zijn botte harses te laten doordringen. Al zou ik hem meeslepen naar de AA, CAD of Jelinek, hij gaat gewoon niet. Volgens hem is hij geen alcoholist. Iemand die geen alcoholist is gaat niet vrijwillig naar een AA of CAD. Nu heb ik veel voor hem over maar ik sleep hem er niet naar toe. Zoals je in mijn begin post hebt kunnen lezen heb ik hem een poosje terug voor het blok gezet, als hij niet binnen een maand zou stoppen met dit gedrag wilde ik geen contact meer met hem. Hij schrok, maar weet ook dat ik niet zonder kan. Als ik het contact met hem verbreek dan verbreek ik ook het contact met mijn moeder en dat wil ik niet.
Ik ben er ondertussen ook wel van overtuigd dat de omgeving weet dat mijn vader alcoholist is. Misschien niet zo zeer mijn vrienden maar wel buren en andere naaste bekenden. Hij drinkt namelijk stiekem. Dat moet op zijn minst een keertje zijn opgemerkt door anderen. Zelf heb ik hem ook al een keertje betrapt alleen heb ik hem er niet mee geconfronteerd. Ik was te bang voor mijn eigen reactie. Nu heb er spijt van. Het had misschien een einde kunnen zijn aan de verslaving. Misschien had hij dan ingezien dat er toch iets was.