Bevallingsverhalen deel 9

Mooi Huup, ik vind het zo knap, uit hoe je het omschrijft kun je al helemaal merken dat je er geen naar gevoel aan hebt overgehouden. Fijn. Het klinkt inderdaad behoorlijk heftig! Wel mooi hoe je de eerste momenten met jullie meiske omschrijft, zó schattig

Ennuhm, al die mensen die beginnen over 'op de natuurlijke manier' en blabla, tja.. Bij mij moeten ze nu al niet aankomen hoor, als iemand met een blinde darmontsteking ligt te creperen ga je toch ook geen verhaal afsteken over dat de pijn heel natuurlijk is enzo, yadda yadda? Ah well, je hebt het echt geweldig gedaan, je bent een held Net als de andere dames van wie de verhalen hier te lezen zijn, trouwens

@Troel, het is al jip & janneke eigenlijk
dat vghuuu geluid is gewoon eigenlijk letterlijk het geluid wat er toen uit me kwam. Ik hoorde zuchten nu! enzo omdat het hoofdje blijkbaar stond en instinctief was dat het geluid wat er uit me kwam. Ik dacht nog bij mezelf van jeumig wat klinkt dit belachelijk hahaha

Huup wat een mooi verhaal. Goh wat klinkt dat stom, mooi verhaal, maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel. En bij veel gedeelten ook zo herkenbaar sinds ik het zelf meegemaakt heb.

Binnenkort zal ik ook eens de tijd nemen om alles op papier te zetten. Veel mensen vragen of het is meegevallen en dan zeg ik altijd: achteraf wel, maar op het moment zelf soms niet. Soms dan had ik zo'n pijn (rugweeen ) en het idee dat dat nog uren en uren kon gaan duren (3 cm ontsluiting....) was dan zo ontmoedigend. Maar achteraf is het niet zo lang geweest, heb ik ze eerst een uur de baas gekund in bad, daarna nog staand bij het bed met een masserende verpleegkundige en toen eindelijk de zalige ruggeprik. Oke, hij deed het wel niet helemaal (mijn halve buik voelde nog wel weeen) maar van die klote-rugpijn was ik even af. Oh gats, zo wordt het toch nog bijna een heel bevallingsverhaal. Wat ik bedoel te zeggen is dat van te voren, als je niet weet hoe lang het gaat duren, alles best beangstigend kan zijn. Maar als je achteraf terugdenkt het gevoel overheerst van oke, dat heb ik kunnen klaren, dat was te doen. Herkennen jullie dat een beetje?

Huup wat een mooi verhaal! Ik herken er heel veel in (scheef ingedaald, snel begin en traag einde)!
Jullie hebben een prachtig meisje gemaakt!

Laat ik eens een poging wagen...

Vrijdagavond gaat het hier op het forum weer eens lekker onsmakelijk over dunne afscheiding. Ik lees mee maar herken er weinig in. Ik heb wel een klein beetje meer afscheiding gemerkt tijdens de zwangerschap, maar als het niet bij het lijstje 'dingen die horen bij een zwangerschap' had gestaan dan was het me waarschijnlijk niet eens opgevallen. Boven in bed gaan we nog wat liggen lezen, en het is alweer 2 uur als we de lamp uit doen. Beetje dom, want we hebben veel op de agenda staan voor morgen. We moeten nog naar de stad, dan thuis nog wat poetsen en 's avonds komen mijn ouders en schoonmoeder barbecuen.

Om een uur of zeven wil ik me lekker nog even omdraaien, wat met wat geworstel gepaard gaat tegenwoordig. Lang leve het walvis-schap Ineens voel ik wat nats langs mijn billen lopen. Ik besluit om vooral niet in de stress te schieten en ga naar de wc om de boel af te drogen. Ik doe de 'blaastest' op mijn hand. Er komt verder niks, dus voor de zekerheid met een handdoekje onder de billen weer terug naar bed. Die ochtend post ik nog op het forum dat het zo frappant is, dat het 's avonds nog gaat over dunne afscheiding en dat ik dat dan de volgende ochtend heb. Daarbij meld ik ook wel mijn kleine twijfeltjes, het-zal-toch-geen-vruchtwater-zijn-he-hihi.
Poppedein geeft me de tip om een kraamverbandje in te doen, dan is de hoeveelheid e.d. beter te beoordelen dan met een maandverbandje. Dat bleek achteraf een goede tip!

De rest van de dag doen we gewoon ons ding. Tegen een uur of vier staat V nog even te stofzuigen als ik hem meld dat ik toch heel even met de verloskundige ga bellen, voor de zekerheid. Ik voel zo nu en dan een klein gutsje en het zal toch niet?
De verloskundige vind het verhaal toch aardig richting gebroken vliezen klinken, en zegt dat ze er zo aankomt om te controleren. Ik meld me nog even op het forum in de tussentijd, en dat is het laatste wat jullie in lange tijd van me zullen horen. Wel heb ik naderhand nog jullie succeswensen gelezen, waarvoor nog dank!

De verloskundige test mijn kraamverbandje en ja, vruchtwater. We bellen snel de ouders af: sorry jongens, geen barbecue vanavond. Gaan jullie maar naar de chinees! Dan pakken we snel een tasje in voor in het ziekenhuis. Ik had nog niks klaar staan, en V moppert een beetje op me.

De verpleegster in het ziekenhuis koppelt me aan het CTG. Terwijl ze de hartsonde goed doet vraag ik nog: en wat nou als dat andere ding dadelijk niks registreert? Maar ze doet hem op mijn buik en ik heb gewoon al om de drie minuten een harde buik. Ik was er gewoon al zo aan gewend geraakt de afgelopen maanden dat ik ze helemaal niet meer voelde. Maar als ik me nu concentreer dan voel ik ze wel duidelijk. De hartslag van de kleine gaat iedere keer voor de harde buik omhoog en V kijkt mee op de monitor: kijk, daar komt er weer een aan.

Na een uurtje worden we even vrijgelaten, en we krijgen wat te drinken en broodjes in de koffiehoek. We bellen even met de ouders, de harde buiken beginnen nu toch wat wee-ig aan te voelen. Na het eten mag ik weer terug aan het CTG, en de weetjes blijven braaf komen om de 3 minuten. Ze duren echter consequent 30 seconden en volgens de gyn is het nu 'wachten tot je echt goede weeen gaat krijgen die een minuut duren'. Ik weet al van mijn moeder dat zij weeen van 45 seconden had, dus ik vraag me af of ik die minuut ooit ga halen.
De verpleegsters schuiven een bed bij voor V en hij gaat een boekje lezen. Mijn zogenaamd-niet-effectieve weeen beginnen toch wel pijn te doen en ik kruip onder de douche. Lekker, ontspannen, en ik voel ze nog wel maar het warme water dempt de pijn goed. Na een uurtje ofzo heb ik het wel gehad en kruip weer naast V in het bed. Langzaam moet ik toch een beetje zuchten en puffen.

Onder de douche was achteraf gezien toch lekkerder. Ik zeg tegen V dat hij maar wat moet gaan slapen, we hebben een lange nacht voor de boeg en later kan ik zijn steun waarschijnlijk goed gebruiken. Ik zit tot een uur of een 's nachts onder de douche en bezorg het ziekenhuis zo een flinke waterrekening. Langzamerhand krijg ik ook weeen in mijn rug, en het blijft met de douche twijfelen: of de buik, of de rug besproeien. Ik bel de verpleegster en vraag of ze me toch kunnen toucheren. Dat hebben ze tot nu toe nog niet gedaan in verband met de gebroken vliezen, maar ik wil graag weten of mijn gedoe ook zoden aan de dijk zet. De gyn voelt, 3 centimeter. Ik ga weer terug onder de douche.

De heftigheid groeit langzaam en ik red het niet goed meer onder de douche. De verpleegster overlegt, en ik mag in bad. Dat is een uur lang zaligheid, maar dan word ik toch weer steeds gemener geplaagd. Het vervelende van de rugweeen is ook dat de pijn nog na blijft ijlen als de echte wee al weg is. Ondertussen heb ik 8 tot 9 weeen in een kwartier, met een klein minuutje adempauze ertussen.
Ik ga het bad uit en de verpleegster helpt me door mijn rug te masseren als er een wee komt. Heerlijk. Maar het gaat nu snel harder en ik wordt een beetje bang. Ik heb eerder zo veel uur gedaan over die drie centimeter, hoe lang moet ik dit volhouden?
De gyn komt me weer toucheren, inmiddels is het 5 centimeter. Dat is voor mij de doorslag: weer een paar uur lang gewerkt, maar zo weinig opgeschoten. Ik kan het nog wel volhouden, maar ben bang dat ik dan zo uitgeput ben tegen de tijd dat ik moet persen. We overleggen en ik mag naar beneden voor de ruggenprik. Dan kan ik een beetje slapen en energie opdoen voor de rest van de bevalling.

De eerste naald zit er niet goed in en ik mag nog een vervelende wee wegzuchten tot de volgende gezet kan worden. Maar de anesthesisten zijn heel lief en geven me rustig de tijd. Dan zit de naald en zakt de pijn langzaam.
De rugweeen zijn helemaal weg, en rechts is mijn buik ook verdoofd. Links blijft alles in volle hevigheid doorgaan. Maar toch ben ik al zo blij, dit kan ik wegpuffen. Ik moet een half uur liggen om te kijken of de prik ook links gaat pakken. Anders kunnen ze het buisje ietsjes terugtrekken, dat zou moeten helpen.

V zit aan mijn bed en houdt de CTG in de gaten. Ik zak tussen de weeen weg, en schrik wakker om te puffen. Het wordt toch wel weer erg gemeen, ook al is het maar een halve buik die pijn doet. Slapen is er dus niet bij. We bellen de verpleegkundige. De wisseling van de wacht is geweest en mijn lieve masseuse is naar huis. Haar opvolgster weigert iets te doen aan mijn ruggenprik. Ik puf verder.

Weer vraag ik V om te bellen, ik ben bang en verward en het doet zo'n pijn. Hij zegt dat de verpleegster toch niks wil doen, dus dat we beter nog even kunnen wachten als ik het kan. De volgende wee weet ik het zeker: druk op dat knopje, ik wil iemand anders, ik wil dat iemand zorgt dat deze pijn weggaat. Weer probeert hij met me te redeneren. Halverwege zijn verhaal gil ik: oh mijn god hij komt er aan, hij komt er aan! Druk NU op dat knopje! V drukt, de verpleegster komt meteen (die moet me al hebben horen gillen) en de gyn staat ook aan mijn bed. Ik ervaar echt de oerkracht waar je wel over leest, mijn lijf perst vanzelf terwijl ik lig te jammeren oh hij kom hij komt.

Ik mag mijn benen vastpakken en meepersen. Gek genoeg verdwijnt het oerkracht gevoel en ik moet goed concentreren om de wee te voelen. Ik kan vier keer persen op een wee, maar het voelt alsof er niks gebeurt. Er wordt me van alle kanten verzekerd dat ik het goed doe, dat ik goed pers. Kom op meid, flinke hap lucht en duw hem eruit.
Het voelt veel te groot, dit past niet door mijn lijf heen. Iedereen moedigt me aan en ik geef de hoop bijna op. Ik durf niet! En dan zegt V dat hij de haartjes al ziet, kom op schat nog even hij is er bijna. Ik grijp al mijn moed bij elkaar en de volgende wee zet ik door. En daar glipt zo ineens een klein mensje mijn buik uit. Hij is blauw en zit onder het witte huidsmeer. Een slap lijfje wordt op mijn buik gelegd. Ik schrik, maar nog geen seconde later begint hij te huilen en te bewegen. Ik kan alleen maar kijken en voelen en naar V kijken en zeggen oh kijk daar is hij dan. Een grote guts geluk die door je lijf heen gaat, ongelofelijk. Nog even mag hij bij me liggen, en dan is de kinderarts er. Hij wordt meegenomen voor controle en V gaat kijken.
Ik krijg een spuitje in mijn been en samen met de gyn probeer ik de placenta eruit te werken. Met wat duwen en trekken komt ook die, oh gatsie dat vind ik een vies gevoel. Maar dan krijg ik mijn mannetje weer op mijn borst en is alles goed. Hij is nog zo mager, maar heeft al wel een gigantische bos donker haar. Met zijn grote ogen ligt hij om zich heen te kijken. Daar is hij dan, ons zondagskindje. Ik ben mama, en de wereld is mooi.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ca.ra op 28-08-2009 08:00:44 ]

Cara, ook jouw verhaal heb ik weer met tranen in mijn ogen gelezen. Het blijft bijzonder!

zucht zwijmel... als dat kindje er dan is, is het weer helemaal mooi en goed...
prachtig Ca.ra!

Nu heb ik wel tranen in mijn ogen Dank je voor het delen

Cara, ook al zo´n mooi verhaal!

quote:

Op vrijdag 28 augustus 2009 09:26 schreef Vlindur het volgende:
Nu heb ik wel tranen in mijn ogen Dank je voor het delen

Hier ook weer tranen..

Wow Huup en Ca.Ra..ben er ff stil van

Nou Huup en Cara bedankt, zit ik hier een potje te janken!! Veul te mooi

Hmm, dit is duidelijk geen topic om in de rustige uurtjes op je werk te lezen... Ben blij dat mijn collega's achter
me zitten en niet in mijn gezicht kijk ;') supermooi omschreven cara!

Mooie verhalen ca.ra en huup!

Ca.ra, je ruggeprik-verhaal is exact zoals het bij mij ging.
Weg rug-weeen, rechts verdoofd, links niet, even wachen, buisje terugtrekken etc. Wat toevallig zeg.

Ik heb alleen nog maar een lijstje met bullet-points om dingen niet te vergeten. Ik zal er binnenkort eens een verhaaltje van maken...

Huup, allereerst nog gefeliciteerd met jullie mooie dochter, met een prachtige naam.
Na het lezen van het knipgedeelte in je bevallingsverhaal, werden met de drie knippen ook visueel duidelijk. Had al visioenen van een soort figuur knippen , maar het was dus anders dan dat, dus....

Wauw Ca.ra wat een verhaal. Mooi maar heftig en wat zul jij je overvallen hebben gevoeld zeg door het geheel. Pfoe. Wat idioot van die ruggeprik, naar ook.
het gevoel wat jij omschrijft van die persweeen, die oerkracht die wegvalt klinkt enorm bekend! ik dacht dat het aan mij lag, dat ik het daarom niet goed deed en ze maar niet kwam. Maar de vk zei dat het zo hoorde te voelen. Gek is dat toch.

Je laatste regeltje is zo mooi je zondagskindje

quote:

Op vrijdag 28 augustus 2009 23:11 schreef Smikke het volgende:
Huup, allereerst nog gefeliciteerd met jullie mooie dochter, met een prachtige naam.
Na het lezen van het knipgedeelte in je bevallingsverhaal, werden met de drie knippen ook visueel duidelijk. Had al visioenen van een soort figuur knippen , maar het was dus anders dan dat, dus....

figuurknippen hahahaha omg
zuster! ik wil graag een ster in mn ster kan dat?

Wilde eigenlijk alleen ff inhaken met een dikke voor jullie bevallingsverhalen. Mooi omschreven dames.

Maar een mental picture van een geknipte ster doet me toch wel weer erg hard lachen!

Huupske, ik heb af en toe hartelijk moeten lachen om je verhaal. Vghhuuuuu!
En Cara, wat vreemd van die ruggenprik...
_{En wat stom van die tweede verpleegkundige.}

Huup en Cara. Wat een heftige bevalling hebben jullie gehad zeg.
En idd Huup zoals jij iets kan vertellen. Meesterlijk gewoon.
Ik zal hier mijn beide bevallingen even neerzetten.
Niet zo'n lang verhaal, want ze waren beide erg kort.

21 november 1995.
Ik wordt wakker met wat weeen die niet echt pijnlijk aanvoelen, maar die wel regelmatig om de 5 min komen.
Dus besloten we de VK te bellen. Helaas was mijn favo vk al reeds bezet en was het die ochtend al erg druk met bevallingen.
De deurbel gaat en natuurlijk staat zij voor de deur waar ik de minste klik mee heb.
Ze checked me en denkt dat het geen weeen zijn en adviseert me om onder de douche te gaan staan.
Daarna gaat ze weer weg en braaf doe ik wat ze zegt, maar na een minuut of 10 wordt de pijn wel heel erg heftig en voel ik dat ik moet poepen.
Ik droog me af en ga op de wc zitten waar ik volkomen leegloop aan beide kanten (god zij dank hadden we een wasbakje in de wc ) In de tussentijd werden de weeen echt onuithoudbaar. Er zat praktisch geen tijd meer tussen en gewoon zoiets simpels als ademhalen ging bijna niet meer laat staan puffen. Ik dacht echt dat ik doodging van de pijn. Kon het met geen mogelijkheid opvangen.
Dus Hubbie belt de vk nog eens. De vk twijfeld nog steeds of het wel weeen zijn aangezien dit m'n eerste is en ik 3 dagen voor de uitgerekende datum zit. Bovendien zou het zo'n vaart niet lopen, maar na hevig aandringen besluit ze toch te komen.
Terwijl ik alles bij elkaar gil en in paniek raak komt zij daar aan. Ik geef aan dat ik al hevige persdrang heb. Ze gaat kijken 4cm volgens haar was het onmogelijk dat ik persdrang had en moest ook maar gewoon beter door m'n neus ademen. Ik had het idee dat ze maar vond dat ik mezelf aanstelde. Maar ik voelde toch echt dat m'n zoon eruit wilde. Opeens veranderde ik in een zeer agressief en vloekend persoon en trek me halfsleepend de deur uit om naar het ziekenhuis te gaan. Daarop besluit ze me toch zelf in haar fiat pinda te proppen en me naar het ziekenhuis te brengen. Nadat we 6 trappen naar beneden moesten en in de auto gepropt te zijn voel ik dat ik de persdrang bijna niet kan ophouden en gil het dan ook uit met de nodige verwensingen richting vk en trek dat hendeltje wat boven de deur hangt stuk en kan me wazig een vertrapt automatje herinneren.
Eenmaal bij het ziekenhuis wordt ik in de rolstoel gezet en besluit mevrouw dat ik eerst nog een ponskaartje moet laten maken. Dus gewoon in de rij bij de receptie, want he 1 cm per uur. We hadden nog ruim 6 uur dus. Erg leuk al die mensen die naar je staren terwijl je dood lijkt te gaan van de pijn.
Daarna eindelijk naar de verloskamers. eenmaal aan bed wilde ze eerst nog het ctg apparaat aansluiten, maar ik kon niet meer ver genoeg naar voren buigen om de band aan te laten brengen. (nee gek he als het hoofdje er al uit komt, maar tegengehouden wordt door m'n broek. )
Gelukkig komt er een gynecoloog langs trekt m'n broek uit en vangt me zoon op.
Pff wat een opluchting. Ik krijg me zoon op m'n buik en de vk een berisping.


25 july 2009

Na twee weken wat voorween te hebben gehad bestede ik er deze keer ook niet echt veel aandacht aan. Ik had zoiets van het word vast een slapeloze nacht en aangezien ik erge poetsdrang had daar maar aan toe gegeven. Na zo'n 3 uur als een bezetene gepoetst/gestreken te hebben was ik ineens erg moe en besluit niet meer naar bed boven te gaan, maar om beneden op het kraambed te gaan liggen. Hubbie komt weer eens bij me checken, want vind al het gepoets om 3 uur s'nachts vreemd en gaat op de bank bij me slapen. Rond 6 uur wordt ik wakker met een gigantische pijn. Uit reflex spring ik maast m'n bed en m'n vliezen braken. Ik voelde ook een gigantische persdrang en dus probeerde bij de wc te komen. Eenmaal op de wc had ik het gevoel echt naar beneden geduwt te worden. De pijn was constant en kon bijna niet meer ademen alleen maar wat oerkreten kwamen uit m'n mond. Ik wilde graag hubbie op de hoogte stellen wat er gebeurde, maar praten kon niet meer. Hubbie had gelukkig de vk gebeld en omdat de bevalling de vorige keer vrij snel ging kwam ze direct. Ondertussen kroop ik van de wc af. Ik kan me nog herinneren dat Hubbie druk in de weer is met de mop en allerlei doeken en ik sta dan ineens voor het bed en voel het hoofdje er al uitkomen. Hubbie schreewt dat ik in bed moet gaan liggen, maar het stomme ding staat op klossen en is veels te hoog, dus blijf ik half hangend op het bed staan en probeer ik met m'n andere hand beeb op te vangen. Er was geen houden aan.
De deurbel ging en vk stormt naar binnen Zwiept me op bed. Ik weet niet eens meer hoe. En ik hoor in de verte nog een Neeee Hooo stop (vk had haar handschoentjes nog niet aan ), maar daar was ze. M'n dochter.
Bevalling duurde in totaal 25 min, maar ik had zeker een dag nodig om te beseffen dat ik bevallen was.
Ik heb nu ook het stempeltje portiekbevalling gekregen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Urla op 31-08-2009 09:34:18 ]

Urla Wat een verhalen

Jeeeeumig Urla wat een turbobevallingen zeg

en wat vervelend zijn dat soort dingen toch zoals bij jouw eerste bevalling. Je bent van iemand anders afhankelijk die voor jou in moet schatten hoeveel pijn je hebt. En helaas gaat dat idd niet altijd goed

Urla, mijn god zeg

Oh tering Urla!
Wat een snelle bevallingen heb je gehad!
Die eerste VK, die is toch wel ontslagen hoop ik? Want ik vind een berisping niet echt op zn plaats hoor!

Woaahh Urla dat zijn echt turbobevallingen!! Die VK wat een stom wijf!!