OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Dank jullie wel, superlief van jullie, al die complimentjes 
Ben blij dat ik het op papier heb, is toch ook een soort van verwerking denk ik 
Mefke, met ogen open ging me juist wel weer redelijk makkelijk af ofzo, heel vaag.. Alleen ja, dat geluid, haha!
Davinia, ohja! De Tens, die vergeet ik gewoon helemaal. Mijn ervaring ermee is een beetje gemengd, in het begin (we hebben 'm denk ik na een uurtje weeën ofzo opgeplakt) vond ik het echt een toevoeging en ik heb er echt wel wat aan gehad. De weeën in de rug (mijn weeën voelde ik in overal: mijn buik, rug en benen
) werden er heel erg door afgezwakt en dat was echt een hele hulp. Later in de bevalling hadden we 'm hoger gezet (de lagere dosering, zeg maar, was niet meer voldoende) en toen vond ik de stroompjes in mijn rug op een gegeven moment een beetje irritant worden ofzo, telkens van die kleine prikjes die je dan voelt. Ik durfde 'm echter ook weer niet uit te zetten, want ik bleef wel het idee hebben dat het alternatief vervelender was. En ik moet trouwens ook de rekening nog naar mijn verzekering sturen, nu we het over de Tens hebben 
Overigens denk ik dat ik de Tens aan kan raden wanneer je 'm vergoed krijgt want hij doet echt wel wat, maar ik denk niet dat het genoeg doet om 'm helemaal voor uit eigen zak te betalen. Ik denk dat ik achteraf wel blij ben dat ik 'm had.
Oeke, nou, die was zéker bijzonder! Hij is naderhand nog even komen nabespreken en de tweede Apgar bij Stef komen doen samen met de co-assistent die de bevalling daadwerkelijk heeft gedaan (iederéén die erbij was is trouwens nog even langsgekomen
) en toen hadden we het er nog over en hij vertelde dat hij op de één of andere manier dat effect heeft op mensen, groot of klein. Supervent!
Wupwup, dat vond ik dus ook, dat léés je toch even? En de toon die ze aansloeg was gewoon niet fijn, terwijl er zo veel andere manieren zijn om zulke dingen te zeggen.. Maargoed, overmorgen de verloskundige, ik ga het zeker op tafel gooien. Het blijft steken, heel stom is dat..
Huup, nou, echt he? Verschrikkelijk vond ik dat, je geeft het echt álles dat je hebt and then some en het werkt gewoon niet voor je gevoel. Bluh!
En voor de rest, dank, dank, dank! (En Mijsje, dat doet me wel wat, je bent een lieverd )
Ben blij dat ik het op papier heb, is toch ook een soort van verwerking denk ik Mefke, met ogen open ging me juist wel weer redelijk makkelijk af ofzo, heel vaag.. Alleen ja, dat geluid, haha!
Davinia, ohja! De Tens, die vergeet ik gewoon helemaal. Mijn ervaring ermee is een beetje gemengd, in het begin (we hebben 'm denk ik na een uurtje weeën ofzo opgeplakt) vond ik het echt een toevoeging en ik heb er echt wel wat aan gehad. De weeën in de rug (mijn weeën voelde ik in overal: mijn buik, rug en benen
) werden er heel erg door afgezwakt en dat was echt een hele hulp. Later in de bevalling hadden we 'm hoger gezet (de lagere dosering, zeg maar, was niet meer voldoende) en toen vond ik de stroompjes in mijn rug op een gegeven moment een beetje irritant worden ofzo, telkens van die kleine prikjes die je dan voelt. Ik durfde 'm echter ook weer niet uit te zetten, want ik bleef wel het idee hebben dat het alternatief vervelender was. En ik moet trouwens ook de rekening nog naar mijn verzekering sturen, nu we het over de Tens hebben Overigens denk ik dat ik de Tens aan kan raden wanneer je 'm vergoed krijgt want hij doet echt wel wat, maar ik denk niet dat het genoeg doet om 'm helemaal voor uit eigen zak te betalen. Ik denk dat ik achteraf wel blij ben dat ik 'm had.Oeke, nou, die was zéker bijzonder! Hij is naderhand nog even komen nabespreken en de tweede Apgar bij Stef komen doen samen met de co-assistent die de bevalling daadwerkelijk heeft gedaan (iederéén die erbij was is trouwens nog even langsgekomen
) en toen hadden we het er nog over en hij vertelde dat hij op de één of andere manier dat effect heeft op mensen, groot of klein. Supervent!Wupwup, dat vond ik dus ook, dat léés je toch even? En de toon die ze aansloeg was gewoon niet fijn, terwijl er zo veel andere manieren zijn om zulke dingen te zeggen.. Maargoed, overmorgen de verloskundige, ik ga het zeker op tafel gooien. Het blijft steken, heel stom is dat..
Huup, nou, echt he? Verschrikkelijk vond ik dat, je geeft het echt álles dat je hebt and then some en het werkt gewoon niet voor je gevoel. Bluh!
En voor de rest, dank, dank, dank!
(En Mijsje, dat doet me wel wat, je bent een lieverd )
3!
Lotte is zondag 3 maanden en dat was voor mij de reden om de bevalling op papier te zetten. Als afsluiting van de eerste echte begintijd van ons gezinnetje. Sorry als het te lang geworden is...
Donderdag 17 september.
Vandaag is de dag! Hier hebben we al die tijd naar toe geleefd. Vandaag ben ik uitgerekend! Ik moet me melden in het ziekenhuis voor controle. Het liefste zo vroeg mogelijk hadden ze gezegd, dan hoef ik niet zo lang te wachten. En inderdaad, bij binnenkomst is er niemand voor me. Plasje inleveren, bloeddruk meten. Alles is ok. Daarna een half uurtje aan de CTG. Af en toe wordt er een kramp geregistreerd en ook ik voel ze. Pijn doen ze niet, eigenlijk vind ik het alleen maar leuk dat er eindelijk iets gebeurd. Lief vindt het ook maar spannend en vraagt iedere keer als er een getalletje verspringt: “Voelde je dat?” Na 3 kwartier halen ze de CTG van me af en krijg ik een echo. Beebje zit er nog prima bij, alles ziet er goed uit. En ja, voor de 10x keer bevestigen ze: We krijgen een meisje! Na de echo een inwendig onderzoek. Ik heb 1cm ontsluiting en word gestript. Auwauwauw wat doet dat zeer! Conclusie: Maandag inleiden, maar we zien je waarschijnlijk wel eerder terug.
De weg naar huis is vermoeiend. We moeten een lang stuk lopen tot aan de bushalte, m’n bekken protesteert, de baby protesteert en m’n buik krampt iedere keer venijnig samen met dank aan het strippen. ’s Avonds hebben we de zwangerschapscursus. Ik twijfel of we moeten gaan, maar aangezien het de laatste keer is voor ons, vind ik het toch wel leuk. Tijdens de cursus puf ik af en toe een wee weg en ook de verloskundige die de cursus geeft zegt bij afsluiting: “Dat duurt niet meer tot maandag!”
Zaterdag 19 september.
Vrijdagmorgen ben ik wakker geworden zoals altijd. Geen krampen meer. Baby blijft lekker zitten waar ze zit. Ook zaterdag verloopt als 39 andere zaterdagen sinds de zwangerschap. Tot ik ’s avonds denk vruchtwater te verliezen. Van de verloskundige heb ik een teststripje gekregen, waarmee dat te controleren is. Hij slaat groen uit, volgens haar een teken dat het vruchtwater is. Ik bel Lief op, die aan het werk is en zeg dat ik naar het ziekenhuis ga en hem laat weten hoe of wat als ik daar ben. In het ziekenhuis weer aan de CTG en weer testen. Geen vruchtwater. Hoe het mogelijk is dat de strip thuis wel uitsloeg weten ze niet. Ondertussen heb ik 3cm ontsluiting en stript ze me nog een keer. Ik bel Lief op dat ik weer naar huis ga. Vals alarm.
Weer die lange weg naar de bus, weer het protesterende lijf. Natuurlijk mis ik de bus. Ik voel me best sneu, met m’n dikke, zere lijf, 20 minuten wachten op de bus en een of ander 16-jarig pubertje dat naast me gaat zitten roken, waardoor ik besluit ergens anders, staand, op de bus te wachten. In de bus naar huis blijft m’n buik verder krampen, maar ik probeer er geen aandacht aan te besteden. Ik voel me alleen, wil naar bed en knuffelen met m’n Lief. Van de bus naar huis lopen trek ik niet. Ter hoogte van de supermarkt twijfel ik of ik gewoon zal gaan zitten en wachten tot m’n Lief naar huis komt. Helaas duurt dat nog 4 uur, dus dan maar beter nog 5 minuten lopen. De tranen stromen over m’n wangen terwijl ik naar huis loop en aardappel sta te schillen. Ik huil tijdens het eten en ik huil als ik m’n moeder bel. Van de buikpijn vertel ik niks.
Om 22.00u bel ik m’n Lief. Hij moet nu naar huis komen, ik wil het niet meer alleen doen. Ik blijf lekker in bed liggen, kijk Friends en wacht op m’n Lief die een taxi naar huis neemt. Thuis plukt hij me uit bed, zoekt de spullen bij elkaar en dwingt me de taxi in. Hup, naar het ziekenhuis. Ik protesteer, wilde alleen maar dat hij bij me was. De baby komt niet…echt niet!
In het ziekenhuis alweer aan de CTG. Weeën. Iedere 4 minuten, precies zoals ik het thuis ook voelde. 4cm ontsluiting en het advies om een uurtje te gaan lopen. Het is ondertussen 23.30u. We lopen een rondje door de tuin en ik heb ieder bankje nodig om bij te komen. Ik heb het koud, alles doet zeer. Om 0:00u melden we ons op de verloskamers.
Zondag 20 september.
2 lieve verloskundigen nemen ons mee naar een verloskamer. Het is de verloskamer die ik ook te zien kreeg tijdens de rondleiding. Ik zet me op bed, Lief helpt me uitkleden. Ik krijg een vreselijk ziekenhuishemd aan en kruip onder de lakens. Ik vertel de verloskundige dat ik het gevoel heb iedereen voor de gek te houden. Ik krijg echt geen baby, heus niet!
Maar er komt toch echt wel een baby. De weeën worden heftiger, duren langer, hebben minder pauzes. Ik lig op bed, met m’n ogen op m’n Lief gericht en de verloskundige in opleiding die m’n rug masseert. Ik ga in bad, kom uit bad en besluit weer terug te willen in bad. Kom er weer uit en weet niet meer hoe ik het heb. Weeën om de minuut, waarmee ik me geen raad weet. Ik breek met iedere wee bijna m’n Liefs nek, omdat ik daar met m’n volle gewicht aan ga hangen. Iedere wee weer doe ik ‘m meer pijn, probeert hij zich los te frummelen en grijp ik ‘m nog steviger vast zodat hij niet weg kan. Ik spuug m’n met moeite klaar gemaakte stamppot rauwe andijvie uit, voel me even beter en daar is de volgende wee.
Als ik om 6u ’s morgens nog steeds op 8cm zit, wat evenveel is als de 2u daarvoor, wil ik een ruggenprik. Ik zit op de wc, kijk m’n Lief aan en huil dat ik het echt niet meer kan. Zijn opmerking dat ik toch per se geen ruggenprik wilde, boeit me niet. Spuit. NU! Als de ruggenprik eenmaal werkt, hoor ik nog half hoe de verloskundige m’n Lief vertelt dat hij maar beter kan gaan ontbijten. Ik merk hoe ze bij me blijft en gedurende een uur m’n hand zachtjes aait, terwijl ik een beetje slaap.
Als ik wakker word, is m’n eerste reactie: “Ik voel alles nog!” Tot ik er over nadenk en merk dat ik niks meer voel, maar op een wee ben ingeslapen. De ruggenprik begint langzaam uit te werken. Ik voel dat ik persweeën heb, die langzaam de kop op steken. Er wordt getoucheerd, 10cm en geconstateerd dat de baby besloten heeft zich terug te trekken uit m’n bekken. Ik krijg een echo om te zien waarom, maar alles is goed.
Uit zichzelf breken dan m’n vliezen. Bloeb. Dat voelt grappig. M’n Lief schrikt wakker van mijn gelach en gaat de verloskundige halen. Het vruchtwater is helder en de verloskundige gaat weer weg. In de kamer naast me ligt ook iemand te bevallen. Ze schreeuwt, schreeuwt en schreeuwt nog een beetje meer. Ondertussen worden de persweeën steeds heftiger, maar ik lig daar alleen, met m’n Lief naast m’n bed. Ik mag in zijn hand knijpen, zeg dat ik het niet kan en vraag waarom ze me alleen laten. De verloskundige komt binnen gelopen, zegt dat ik een beetje mee mag drukken en is weer weg. Ik druk niet een beetje, ik druk een beetje veel. Want drukken helpt, drukken is goed!
Er komt een gynaecoloog binnen en ik vraag haar of ik ook zo moet schreeuwen als mijn buurvrouw, voordat er iemand bij me blijft. Ze belooft me te blijven en dat doet ze. Ze vraagt me op m´n rug te gaan liggen en gaat zelf aan het voeteneinde zitten. Ze zegt me te persen op de weeën. Ik pak m’n knieën, druk m’n kin op m’n borst en pers voor de eerste keer echt mee. Ik weet niet of ik het goed doe, maar ik doe wat ik denk dat moet. Met hulp van de gynaecoloog lukt het me om 4 keer per wee te persen. Ze drukt ondertussen van binnen mee. Dat doet zeer! Ik vraag hoelang ze denkt dat het nog duurt. Ze gokt op een half uurtje, maar ik heb eigenlijk helemaal geen besef meer van de tijd. De volgende wee komt en nog één en ik pers en pers. M`n Lief houdt m’n hoofd vast terwijl de tranen over zijn wangen stromen. Later vertelde hij dat hij het bijna niet kon aanzien hoe ik dat deed, te zien hoe ik pijn moest lijden.
De druk daar beneden is enorm. Ik schop bijna de gynaecoloog weg, omdat ik denk dat ze nog altijd meedrukt met haar hand. Maar nee, het hoofdje staat. Mijn kindje! Ze is er bijna! Nog een wee en dan gebeurd waar ik bang voor was. In m´n concentratie snap ik niet wat ze van me willen. Ik pers en pers, maar ik moet zuchten. Als ik de gynaecoloog zelf hoor puffen, dringt het tot me door wat ze nou al die tijd zei en puf ik. Ik puf, puf, puf en daar is opeens een hoofdje! Het hoofdje is eruit! De volgende wee komt het lijfje en dan ligt daar opeens een baby. Van te voren zei ik dat ik d´r perse meteen op m´n buik wilde. Maar nu ligt daar ineens een baby tussen mijn benen. Ik ben te verbaasd om haar aan te nemen. Ik lach, het is voorbij! En lach dan nog een keer, want m´n buik wiebelt bij het lachen. Dat is lang geleden! Er klinkt geen gehuil, maar zacht geknor. Ik knip zelf de navelstreng door en dan heb ik d´r vast. Mijn baby. Onze Lotte. Mijn Lief huilt en ik kan alleen maar kijken. Een klein hoopje mens, met een grote neus die ze niet van ons heeft. Het maakt me allemaal niets uit, het is voorbij. Ze is er.
De placenta komt na 5 minuten. Ik krijg 12 hechtingen en Lotte word gewogen (3400gr.), gemeten (51cm.) en aangekleed. Dan ligt ze weer lekker in mijn armen en komen bij mij de tranen. Het is klaar, ze is er. Eindelijk. Na zo’n lange tijd kunnen we haar eindelijk vast houden en bekijken. Onze Lotte. Papa en mama. Voor altijd met zijn drietjes.
Donderdag 17 september.
Vandaag is de dag! Hier hebben we al die tijd naar toe geleefd. Vandaag ben ik uitgerekend! Ik moet me melden in het ziekenhuis voor controle. Het liefste zo vroeg mogelijk hadden ze gezegd, dan hoef ik niet zo lang te wachten. En inderdaad, bij binnenkomst is er niemand voor me. Plasje inleveren, bloeddruk meten. Alles is ok. Daarna een half uurtje aan de CTG. Af en toe wordt er een kramp geregistreerd en ook ik voel ze. Pijn doen ze niet, eigenlijk vind ik het alleen maar leuk dat er eindelijk iets gebeurd. Lief vindt het ook maar spannend en vraagt iedere keer als er een getalletje verspringt: “Voelde je dat?” Na 3 kwartier halen ze de CTG van me af en krijg ik een echo. Beebje zit er nog prima bij, alles ziet er goed uit. En ja, voor de 10x keer bevestigen ze: We krijgen een meisje! Na de echo een inwendig onderzoek. Ik heb 1cm ontsluiting en word gestript. Auwauwauw wat doet dat zeer! Conclusie: Maandag inleiden, maar we zien je waarschijnlijk wel eerder terug.
De weg naar huis is vermoeiend. We moeten een lang stuk lopen tot aan de bushalte, m’n bekken protesteert, de baby protesteert en m’n buik krampt iedere keer venijnig samen met dank aan het strippen. ’s Avonds hebben we de zwangerschapscursus. Ik twijfel of we moeten gaan, maar aangezien het de laatste keer is voor ons, vind ik het toch wel leuk. Tijdens de cursus puf ik af en toe een wee weg en ook de verloskundige die de cursus geeft zegt bij afsluiting: “Dat duurt niet meer tot maandag!”
Zaterdag 19 september.
Vrijdagmorgen ben ik wakker geworden zoals altijd. Geen krampen meer. Baby blijft lekker zitten waar ze zit. Ook zaterdag verloopt als 39 andere zaterdagen sinds de zwangerschap. Tot ik ’s avonds denk vruchtwater te verliezen. Van de verloskundige heb ik een teststripje gekregen, waarmee dat te controleren is. Hij slaat groen uit, volgens haar een teken dat het vruchtwater is. Ik bel Lief op, die aan het werk is en zeg dat ik naar het ziekenhuis ga en hem laat weten hoe of wat als ik daar ben. In het ziekenhuis weer aan de CTG en weer testen. Geen vruchtwater. Hoe het mogelijk is dat de strip thuis wel uitsloeg weten ze niet. Ondertussen heb ik 3cm ontsluiting en stript ze me nog een keer. Ik bel Lief op dat ik weer naar huis ga. Vals alarm.
Weer die lange weg naar de bus, weer het protesterende lijf. Natuurlijk mis ik de bus. Ik voel me best sneu, met m’n dikke, zere lijf, 20 minuten wachten op de bus en een of ander 16-jarig pubertje dat naast me gaat zitten roken, waardoor ik besluit ergens anders, staand, op de bus te wachten. In de bus naar huis blijft m’n buik verder krampen, maar ik probeer er geen aandacht aan te besteden. Ik voel me alleen, wil naar bed en knuffelen met m’n Lief. Van de bus naar huis lopen trek ik niet. Ter hoogte van de supermarkt twijfel ik of ik gewoon zal gaan zitten en wachten tot m’n Lief naar huis komt. Helaas duurt dat nog 4 uur, dus dan maar beter nog 5 minuten lopen. De tranen stromen over m’n wangen terwijl ik naar huis loop en aardappel sta te schillen. Ik huil tijdens het eten en ik huil als ik m’n moeder bel. Van de buikpijn vertel ik niks.
Om 22.00u bel ik m’n Lief. Hij moet nu naar huis komen, ik wil het niet meer alleen doen. Ik blijf lekker in bed liggen, kijk Friends en wacht op m’n Lief die een taxi naar huis neemt. Thuis plukt hij me uit bed, zoekt de spullen bij elkaar en dwingt me de taxi in. Hup, naar het ziekenhuis. Ik protesteer, wilde alleen maar dat hij bij me was. De baby komt niet…echt niet!
In het ziekenhuis alweer aan de CTG. Weeën. Iedere 4 minuten, precies zoals ik het thuis ook voelde. 4cm ontsluiting en het advies om een uurtje te gaan lopen. Het is ondertussen 23.30u. We lopen een rondje door de tuin en ik heb ieder bankje nodig om bij te komen. Ik heb het koud, alles doet zeer. Om 0:00u melden we ons op de verloskamers.
Zondag 20 september.
2 lieve verloskundigen nemen ons mee naar een verloskamer. Het is de verloskamer die ik ook te zien kreeg tijdens de rondleiding. Ik zet me op bed, Lief helpt me uitkleden. Ik krijg een vreselijk ziekenhuishemd aan en kruip onder de lakens. Ik vertel de verloskundige dat ik het gevoel heb iedereen voor de gek te houden. Ik krijg echt geen baby, heus niet!
Maar er komt toch echt wel een baby. De weeën worden heftiger, duren langer, hebben minder pauzes. Ik lig op bed, met m’n ogen op m’n Lief gericht en de verloskundige in opleiding die m’n rug masseert. Ik ga in bad, kom uit bad en besluit weer terug te willen in bad. Kom er weer uit en weet niet meer hoe ik het heb. Weeën om de minuut, waarmee ik me geen raad weet. Ik breek met iedere wee bijna m’n Liefs nek, omdat ik daar met m’n volle gewicht aan ga hangen. Iedere wee weer doe ik ‘m meer pijn, probeert hij zich los te frummelen en grijp ik ‘m nog steviger vast zodat hij niet weg kan. Ik spuug m’n met moeite klaar gemaakte stamppot rauwe andijvie uit, voel me even beter en daar is de volgende wee.
Als ik om 6u ’s morgens nog steeds op 8cm zit, wat evenveel is als de 2u daarvoor, wil ik een ruggenprik. Ik zit op de wc, kijk m’n Lief aan en huil dat ik het echt niet meer kan. Zijn opmerking dat ik toch per se geen ruggenprik wilde, boeit me niet. Spuit. NU! Als de ruggenprik eenmaal werkt, hoor ik nog half hoe de verloskundige m’n Lief vertelt dat hij maar beter kan gaan ontbijten. Ik merk hoe ze bij me blijft en gedurende een uur m’n hand zachtjes aait, terwijl ik een beetje slaap.
Als ik wakker word, is m’n eerste reactie: “Ik voel alles nog!” Tot ik er over nadenk en merk dat ik niks meer voel, maar op een wee ben ingeslapen. De ruggenprik begint langzaam uit te werken. Ik voel dat ik persweeën heb, die langzaam de kop op steken. Er wordt getoucheerd, 10cm en geconstateerd dat de baby besloten heeft zich terug te trekken uit m’n bekken. Ik krijg een echo om te zien waarom, maar alles is goed.
Uit zichzelf breken dan m’n vliezen. Bloeb. Dat voelt grappig. M’n Lief schrikt wakker van mijn gelach en gaat de verloskundige halen. Het vruchtwater is helder en de verloskundige gaat weer weg. In de kamer naast me ligt ook iemand te bevallen. Ze schreeuwt, schreeuwt en schreeuwt nog een beetje meer. Ondertussen worden de persweeën steeds heftiger, maar ik lig daar alleen, met m’n Lief naast m’n bed. Ik mag in zijn hand knijpen, zeg dat ik het niet kan en vraag waarom ze me alleen laten. De verloskundige komt binnen gelopen, zegt dat ik een beetje mee mag drukken en is weer weg. Ik druk niet een beetje, ik druk een beetje veel. Want drukken helpt, drukken is goed!
Er komt een gynaecoloog binnen en ik vraag haar of ik ook zo moet schreeuwen als mijn buurvrouw, voordat er iemand bij me blijft. Ze belooft me te blijven en dat doet ze. Ze vraagt me op m´n rug te gaan liggen en gaat zelf aan het voeteneinde zitten. Ze zegt me te persen op de weeën. Ik pak m’n knieën, druk m’n kin op m’n borst en pers voor de eerste keer echt mee. Ik weet niet of ik het goed doe, maar ik doe wat ik denk dat moet. Met hulp van de gynaecoloog lukt het me om 4 keer per wee te persen. Ze drukt ondertussen van binnen mee. Dat doet zeer! Ik vraag hoelang ze denkt dat het nog duurt. Ze gokt op een half uurtje, maar ik heb eigenlijk helemaal geen besef meer van de tijd. De volgende wee komt en nog één en ik pers en pers. M`n Lief houdt m’n hoofd vast terwijl de tranen over zijn wangen stromen. Later vertelde hij dat hij het bijna niet kon aanzien hoe ik dat deed, te zien hoe ik pijn moest lijden.
De druk daar beneden is enorm. Ik schop bijna de gynaecoloog weg, omdat ik denk dat ze nog altijd meedrukt met haar hand. Maar nee, het hoofdje staat. Mijn kindje! Ze is er bijna! Nog een wee en dan gebeurd waar ik bang voor was. In m´n concentratie snap ik niet wat ze van me willen. Ik pers en pers, maar ik moet zuchten. Als ik de gynaecoloog zelf hoor puffen, dringt het tot me door wat ze nou al die tijd zei en puf ik. Ik puf, puf, puf en daar is opeens een hoofdje! Het hoofdje is eruit! De volgende wee komt het lijfje en dan ligt daar opeens een baby. Van te voren zei ik dat ik d´r perse meteen op m´n buik wilde. Maar nu ligt daar ineens een baby tussen mijn benen. Ik ben te verbaasd om haar aan te nemen. Ik lach, het is voorbij! En lach dan nog een keer, want m´n buik wiebelt bij het lachen. Dat is lang geleden! Er klinkt geen gehuil, maar zacht geknor. Ik knip zelf de navelstreng door en dan heb ik d´r vast. Mijn baby. Onze Lotte. Mijn Lief huilt en ik kan alleen maar kijken. Een klein hoopje mens, met een grote neus die ze niet van ons heeft. Het maakt me allemaal niets uit, het is voorbij. Ze is er.
De placenta komt na 5 minuten. Ik krijg 12 hechtingen en Lotte word gewogen (3400gr.), gemeten (51cm.) en aangekleed. Dan ligt ze weer lekker in mijn armen en komen bij mij de tranen. Het is klaar, ze is er. Eindelijk. Na zo’n lange tijd kunnen we haar eindelijk vast houden en bekijken. Onze Lotte. Papa en mama. Voor altijd met zijn drietjes.
Lotte!
Noah!
Noah!
Linda, ik moet huilen van je verhaal! Mooi!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Och Linda wat mooi geschreven
wat is het toch een heftig iets hè, bevallen, en ook voor mannen valt het niet altijd mee, lijdzaam moeten toekijken. Goed gedaan hoor meis
wat is het toch een heftig iets hè, bevallen, en ook voor mannen valt het niet altijd mee, lijdzaam moeten toekijken. Goed gedaan hoor meis
Ow Linda, ik krijg er een brok van in mijn keel. Sommige stukken zijn zo herkenbaar! Mooi verhaal, mooi beschreven.
***
Ik vind dit toch ook wel een heel mooi topic, ieder verhaal stuk voor stuk is mooi, je deelt iets heel intiems.... ik voel me bijna vereerd dat ik het allemaal mag lezen.
wie met beide benen op de grond blijft staan....komt niet ver
dat vind ik ook helemaal Karin, zeker omdat ik dit nog niet heb meegemaakt...quote:Op vrijdag 18 december 2009 21:55 schreef XXXKarinXXX het volgende:
Ik vind dit toch ook wel een heel mooi topic, ieder verhaal stuk voor stuk is mooi, je deelt iets heel intiems.... ik voel me bijna vereerd dat ik het allemaal mag lezen.
Slik.... niet omdat het verhaal me bang maakt voor wat nog gaat komen, maar slik... van wat mooi beschreven, die combinatie van hard werken, liefde en ontlading wanneer die kleine er dan toch is.
Icantrix, ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen. Je hebt het ontzettend goed gedaan en je bent zéker geen aansteller! Wat %$@#!$2 dat die VK je zo belerend heeft behandeld, wat kleinerend ook!
Veel herkenning ook, ben ook heel snel van 2 naar 8 cm gegaan, alleen bleef het bij mij toen uren steken (en ze hadden net de vliezen aangeprikt...
) Omdat ik te uitgeput raakte kreeg ik uiteindelijk toch een ruggenprik. Maar die hielp niet meer want ze deden weeënopwekkers in mijn infuus in de hoop op snellere ontsluiting...
Geniet lekker van je zoon meis!!!
Veel herkenning ook, ben ook heel snel van 2 naar 8 cm gegaan, alleen bleef het bij mij toen uren steken (en ze hadden net de vliezen aangeprikt...
) Omdat ik te uitgeput raakte kreeg ik uiteindelijk toch een ruggenprik. Maar die hielp niet meer want ze deden weeënopwekkers in mijn infuus in de hoop op snellere ontsluiting... Geniet lekker van je zoon meis!!!
#geen
Oh Linda, ik maak even een nieuwe reactie hoor, want ook jouw verhaal is zo ontzettend mooi
En nu is je meisje al bijna 3 maanden, wat gaat het hard hé?
Hoe vond je het om de navelstreng door te knippen?
Het gekke is dat ik door die verhalen bijna weer 'zin' krijg om weer te bevallen
Achteraf vind ik het zo'n mooie en speciale ervaring... Of klinkt dit nu heel erg vreemd
En nu is je meisje al bijna 3 maanden, wat gaat het hard hé?
Hoe vond je het om de navelstreng door te knippen?Het gekke is dat ik door die verhalen bijna weer 'zin' krijg om weer te bevallen
Achteraf vind ik het zo'n mooie en speciale ervaring... Of klinkt dit nu heel erg vreemd
#geen
Nee, ik wil ook weer bevallen. Geweldige ervaring vond ik het, het meest bijzondere en intense wat ik ooit heb meegemaakt. Prachtige verhalen weer!
Linda mooi!
mooi!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Incantrix, wat mooi en ontroerend beschreven en sommige stukken zijn zo herkenbaar!
En die vk
Zo jammer...
Linda, wat kan ik me je verdriet en eenzaamheid op bepaalde momenten voorstellen. Zo op de weg naar huis in je moeizame eentje, niemand die bij je bleef in het ziekenhuis (op je lief na).. Alsof je je nog niet genoeg Calimero kan voelen als je aan het bevallen bent
Duchess en Jore, ik twijfel ineens sterk aan mijn geestelijke gezondheid, maar ik ben het met jullie eens
En die vk
Zo jammer...Linda, wat kan ik me je verdriet en eenzaamheid op bepaalde momenten voorstellen. Zo op de weg naar huis in je moeizame eentje, niemand die bij je bleef in het ziekenhuis (op je lief na).. Alsof je je nog niet genoeg Calimero kan voelen als je aan het bevallen bent
Duchess en Jore, ik twijfel ineens sterk aan mijn geestelijke gezondheid, maar ik ben het met jullie eens
.... met gevoel voor drama....
Bekendquote:
Het gekke is dat ik door die verhalen bijna weer 'zin' krijg om weer te bevallen
Incantrix, prachtig verhaal
Heb je dat gesprek met de andere vlos inmiddels gehad? En wat zei die?Linda ik schoot hardop in de lach om 'moet ik ook zo schreeuwen om niet alleen te hoeven blijven' maar ik kan me het levendig voorstellen!
Wat een lieve reacties allemaal zeg!
DUchess, ik vind het helemaal niet gek. Ik zou het ook zo weer doen. Het was niet het leukste wat ik ooit gedaan heb, maar absoluut niet zo vreselijk dat ik zeg "nooit weer". En achteraf voel je je ook heel bijzonder, dat helpt denk ik ook mee.
Kersjes, we waren gelukkig niet de hele tijd alleen hoor. Er was echter nog maar 1 vk en helaas 2 vrouwen met persweeën...dat werd lastig
En Free, ik had het gedaan. Ik gelof niet dat ik geschreeuwd heb tijdens de bevalling, maar ik had het er voor over gehad. No way dat ik dat in m'n eentje had durven doen
DUchess, ik vind het helemaal niet gek. Ik zou het ook zo weer doen. Het was niet het leukste wat ik ooit gedaan heb, maar absoluut niet zo vreselijk dat ik zeg "nooit weer". En achteraf voel je je ook heel bijzonder, dat helpt denk ik ook mee.
Kersjes, we waren gelukkig niet de hele tijd alleen hoor. Er was echter nog maar 1 vk en helaas 2 vrouwen met persweeën...dat werd lastig
En Free, ik had het gedaan. Ik gelof niet dat ik geschreeuwd heb tijdens de bevalling, maar ik had het er voor over gehad. No way dat ik dat in m'n eentje had durven doen
Lotte!
Noah!
Noah!
Ah ik ben dus toch normaal Het deed erg zeer, het was zwaar, het was heftig; maar bevallen is de meest intieme, intense en meest bijzondere ervaring die ik ooit in mijn leven heb gehad en ik had het niet willen missen En ja ook ik zou het zo weer doen
Het deed erg zeer, het was zwaar, het was heftig; maar bevallen is de meest intieme, intense en meest bijzondere ervaring die ik ooit in mijn leven heb gehad en ik had het niet willen missen En ja ook ik zou het zo weer doen
#geen
Oh Linda, wat een prachtig verhaal ook weer. Ik zit hier weer met tranen in mijn ogen.
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
ja je bent normaal hoor Duchess ik zou het zo weer doen 
Nu ik in Z&G lees over bellen en smsen tijdens het hechten (ja jij Duchess!) moest ik denken aan wat ik zelf eigenlijk deed tijdens het hechten, afgezien van me verbijten
Maar ons meisje werd gecontroleerd door de vk terwijl ik gehecht werd door de gyn, handig twee-in-1, maar goed, doordat Amélie wel een stukje verder van mijn bed werd gecontroleerd kon ik het niet goed zien en ik had mn bril niet bij me, en mijn super superlieve verloskundige leende me haar bril zodat ik alsnog goed kon zien wat ze allemaal deed enzo echt nu ik eraan terug denk vind ik het zó lief van haar
en no worries, alles is goed nagekeken, het was een bril voor veraf dus ze had de bril niet nodig voor haar werk
ik zou het zo weer doen Nu ik in Z&G lees over bellen en smsen tijdens het hechten (ja jij Duchess!
) moest ik denken aan wat ik zelf eigenlijk deed tijdens het hechten, afgezien van me verbijten Maar ons meisje werd gecontroleerd door de vk terwijl ik gehecht werd door de gyn, handig twee-in-1, maar goed, doordat Amélie wel een stukje verder van mijn bed werd gecontroleerd kon ik het niet goed zien en ik had mn bril niet bij me, en mijn super superlieve verloskundige leende me haar bril zodat ik alsnog goed kon zien wat ze allemaal deed enzo
echt nu ik eraan terug denk vind ik het zó lief van haar en no worries, alles is goed nagekeken, het was een bril voor veraf dus ze had de bril niet nodig voor haar werk
Wat lief Huup!
En wat een mooi verhaal Linda! Pff ik moet mijn verhaal ook maar eens gaan afschrijven voordat ik alles vergeten ben
[ Bericht 0% gewijzigd door Stiemie op 20-12-2009 20:50:57 ]
En wat een mooi verhaal Linda! Pff ik moet mijn verhaal ook maar eens gaan afschrijven voordat ik alles vergeten ben
[ Bericht 0% gewijzigd door Stiemie op 20-12-2009 20:50:57 ]
Zo meteen maar afgeschreven voordat ik alles vergeten ben.
Donderdag 17 september om 2 uur 's nachts heb ik wat last van kramp. Ik ga plassen en daarna zakt het weer. Om 4 uur wordt ik weer wakker van wat kramp. Ook dit zet niet door.
's Morgens om 6.50 krijg ik weer kramp. Dit zijn meteen voorzichtige weeen om de 5 minuten. We besluiten de verloskundige te bellen die laat weten dat hij naar ons toe komt. Onderweg belt hij nog eens want staat op de ringweg in de file. We mogen van hem ook alvast naar het ziekenhuis gaan, maar volgens ons gaat het allemaal niet zo snel en we besluiten thuis op hem te wachten.
Om ongeveer half 8 belt hij aan. We hebben ondertussen mijn moeder gebeld en die is onderweg om voor Linde te zorgen. Ik heb inmiddels zo'n 4 centimeter ontsluiting en de weeen zijn nog goed te doen. We mogen tot 9 uur beslissen of we thuis of in het ziekenhuis willen bevallen. Omdat alles echter zo soepel gaat, besluiten we dat we thuis willen blijven. In dit tempo verdergaan betekent dat we om 15:00 ongeveer onze dochter in onze armen zullen hebben.
Ondertussen puf ik op bed de weeen weg, surf ondertussen nog wat rond op internet en mail nog wat mensen. Ik klets via msn nog met wat collega's en ook Linde komt af en toe nog even op bed kletsen en het is allemaal heel ontspannen.
Om half 10 checkt de verloskundige ontsluiting weer. Inmiddels 6 cm! Over de helft dus al. Hij breekt de vliezen met een soort van haaknaald. We wachten weer verder af. Het lijkt echter alsof de weeen wat minder vaak beginnen te komen.... Daarom is het verstandig als ik even ga douchen. Door de ontspannen werking schijnen de weeen vaak weer wat heftiger te worden. Ik wil alleen helemaal niet gaan douchen want tot nu toe heb ik op bed een prima manier gevonden om de weeen weg te puffen en ik ben bang dat dat straks onder de douche niet lukt en dat ik dan in paniek zal raken. Uiteindelijk ga ik toch douchen , maar helaas maakt het maar weinig verschil.
Mijn moeder is inmiddels met Linde naar de kinderboerderij aan de overkant gegaan. Ze blijft daar tot 3 uur of komt terug als we haar bellen. "Linde als je thuiskomt is je zusje er!" zeggen we nog als ze weggaat. Om 15 uur is alles inmmers als het goed is achter de rug. Maar niks is minder waar. Om half 1 heb ik nog steeds 6 cm ontsluiting. Dit schiet zo niet op en we moeten naar het ziekenhuis. We bellen mijn moeder (die na anderhalf uur de kinderboerderij wel gezien heeft ) en ze komt naar huis. Ze wacht beneden bij de lift met Linde omdat ze geen idee heeft hoe het met mij gaat en anders bang is dat Linde misschien zal schrikken. Maar het valt gelukkig allemaal mee, al is het geen pretje. Als we in de auto stappen, hoor Linde nog aan oma vragen waar haar zusje nou is.
Omdat we zelf geen auto hebben, brengt de verloskundige ons. Onderweg schieten we nog snel door oranje als ik een wee aan voel komen en we laten een groen stoplicht schieten als ik een wee aan het wegpuffen ben. In het ziekenhuis aangekomen, brengt mijn vriend me met een rolstoel naar de juiste afdeling. We krijgen precies dezelfde verloskamer waar twee jaar eerder Linde geboren is. Dat voelt wel heel speciaal Inmiddels heb is het 15.00 uur en ik zit er behoorlijk doorheen. Ik vraag om een ruggenprik.
Na zo'n 40 minuten word ik met bed en al opgehaald en naar de operatie-uitslaapkamers gebracht waar de ruggenprik zal worden gegeven. Eerst moet ik allerlei vragen beantwoorden. Vervolgens komt de man die de prik gaat geven. Ik moet van hem rechtop gaan zitten en een stukje opschuiven, maar krijg precies op dat moment een flinke wee. Ik zeg dat ik wil wachten, maar dat is volgens hem niet nodig want er zal daarna toch weer een wee komen... Nadat ik hem antwoord dat hij daarover kan beslissen zodra hij zelf ooit 1 wee heeft gehad en dat ik de wee dus gewoon afwacht, krijg ik bijval van een assistente. We wachten dus rustig tot de wee voorbij is. Daarna ga ik zitten, schuif ik op en maak mijn rug zo bol mogelijk. Na een verdovingsprikje krijg ik de ruggenprik en dat is g o d d e l i j k. Ik voel de weeen amper nog en voel mezelf weer bijkomen. Ik krijg het alleen wel heel koud en begin te bibberen. Er worden verwarmde dekens gebracht en voordat ik het weet heb ik het weer heerlijk warm.
Ik hoor alleen een assistent vragen of het wel goed gaat met de vader en zie mijn vriend lijkwit aan het voeteneind staan. Hij krijgt een stoel aangeboden, maar dat helpt niet genoeg. Hij komt op een bed naast mijn bed te liggen en we wachten zo tot ik terug naar de bevalkamer wordt gebracht. Als ik zeg dat het nog wel zijn verjaardag is, krijg hij ook nog een stroopwafel aangeboden en er wordt voor hem gezongen .
Terug op de bevalkamer stuur ik nog wat sms'jes en bellen we onze ouders nog even om te vertellen hoe alles ervoor staat. Omdat mijn vriend jarig is, ontvangt hij ook een aantal felicitatietelefoontjes en sms'en. Erg grappig als mensen hem feliciteren en vragen of hij het vanavond nog gaat vieren en hij antwoord dat hij denkt van niet omdat ik op dat moment aan het bevallen ben!
Na ongeveer een half uur komt de gynaecoloog de ontsluiting checken en die is volledig. Ze zegt dat ze de ruggenprik uit gaan zetten omdat ik dan persweeen kan gaan voelen, maar ik ben bang. Bij Linde heb ik geen persweeen gehad en ik heb dus geen idee wat me te wachten staat. Ik mag daarom eerst 3x proberen te persen terwijl de ruggenprik aan blijft staan, maar het werkt niet. Dan dus toch maar uitzetten. Maar na een uurtje voel ik nog steeds geen perswee. De weeenopwekker wordt hoger gezet. Na een tijdje voel ik een beetje druk. Maar het lijkt absoluut nog niet op het "ik voel dat ik moet poepen en kan het onmogelijk tegenhouden". De gynaecoloog komt en zegt dat er op de andere kamer iemand op punt van bevallen staat en of ik het nog trek om even te wachten. "Ja hoor want ik voel nog niks dat op een perswee lijkt" zeg ik en ze vertrekt weer. Na een tijdje horen we een baby huilen in de kamer naast ons. Wij kletsen ondertussen nog wat verder en ik voel steeds ietsje meer druk.
Dan komt de gynaecoloog weer binnen. Ze vindt de weeen zo goed genoeg en we gaan persen. Het persen vind ik lastig. Bij Linde gebeurde er steeds niks en toch bleef de gynaecoloog toen 2 uur lang volhouden dat ze er ECHT bijna was. Uiteindelijk moest er een vacuumpomp aan te pas komen. Ik geloof nu dan ook niet dat er schot in zit en vind het erg moeilijk om door te gaan. Mijn vriend besluit met de gynaecoloog mee te kijken en hij zegt dat hij de baby er echt aan ziet komen! Dan staat het hoofdje en even later ziet hij hoe om 21.27 uur onze dochter wordt geboren. Dit vind ik echt zo mooi! Ik mag haar zelf aanpakken en leg haar bovenop mijn buik. Na zo'n 3 kwartier knipt mijn vriend de navelstreng door, wordt Esmee nagekeken en daarna mag mijn vriend haar aankleden.
Na de bevalling bellen we onze ouders en mijn ouders komen met Linde onze kant op. Als ze beneden in het ziekenhuis zijn, haalt mijn vriend Linde op. Ze mag eerst kennis maken met haar zusje. Dat is zo mooi. Voor het eerst samen met onze 2 prachtige dochters! Na een kwartiertje komen de opa's en oma's er ook bij. We blijven tot een uur of half 3 in het ziekenhuis en dan mogen we naar huis.
Deze bevalling was echt zo fijn vergeleken met de eerste. Eigenlijk was alleen het uurtje wachten op de ruggenprik erg naar en het persen. Verder viel het zo mee!
Donderdag 17 september om 2 uur 's nachts heb ik wat last van kramp. Ik ga plassen en daarna zakt het weer. Om 4 uur wordt ik weer wakker van wat kramp. Ook dit zet niet door.
's Morgens om 6.50 krijg ik weer kramp. Dit zijn meteen voorzichtige weeen om de 5 minuten. We besluiten de verloskundige te bellen die laat weten dat hij naar ons toe komt. Onderweg belt hij nog eens want staat op de ringweg in de file. We mogen van hem ook alvast naar het ziekenhuis gaan, maar volgens ons gaat het allemaal niet zo snel en we besluiten thuis op hem te wachten.
Om ongeveer half 8 belt hij aan. We hebben ondertussen mijn moeder gebeld en die is onderweg om voor Linde te zorgen. Ik heb inmiddels zo'n 4 centimeter ontsluiting en de weeen zijn nog goed te doen. We mogen tot 9 uur beslissen of we thuis of in het ziekenhuis willen bevallen. Omdat alles echter zo soepel gaat, besluiten we dat we thuis willen blijven. In dit tempo verdergaan betekent dat we om 15:00 ongeveer onze dochter in onze armen zullen hebben.
Ondertussen puf ik op bed de weeen weg, surf ondertussen nog wat rond op internet en mail nog wat mensen. Ik klets via msn nog met wat collega's en ook Linde komt af en toe nog even op bed kletsen en het is allemaal heel ontspannen.
Om half 10 checkt de verloskundige ontsluiting weer. Inmiddels 6 cm! Over de helft dus al. Hij breekt de vliezen met een soort van haaknaald. We wachten weer verder af. Het lijkt echter alsof de weeen wat minder vaak beginnen te komen.... Daarom is het verstandig als ik even ga douchen. Door de ontspannen werking schijnen de weeen vaak weer wat heftiger te worden. Ik wil alleen helemaal niet gaan douchen want tot nu toe heb ik op bed een prima manier gevonden om de weeen weg te puffen en ik ben bang dat dat straks onder de douche niet lukt en dat ik dan in paniek zal raken. Uiteindelijk ga ik toch douchen , maar helaas maakt het maar weinig verschil.
Mijn moeder is inmiddels met Linde naar de kinderboerderij aan de overkant gegaan. Ze blijft daar tot 3 uur of komt terug als we haar bellen. "Linde als je thuiskomt is je zusje er!" zeggen we nog als ze weggaat. Om 15 uur is alles inmmers als het goed is achter de rug. Maar niks is minder waar. Om half 1 heb ik nog steeds 6 cm ontsluiting. Dit schiet zo niet op en we moeten naar het ziekenhuis. We bellen mijn moeder (die na anderhalf uur de kinderboerderij wel gezien heeft
) en ze komt naar huis. Ze wacht beneden bij de lift met Linde omdat ze geen idee heeft hoe het met mij gaat en anders bang is dat Linde misschien zal schrikken. Maar het valt gelukkig allemaal mee, al is het geen pretje. Als we in de auto stappen, hoor Linde nog aan oma vragen waar haar zusje nou is.Omdat we zelf geen auto hebben, brengt de verloskundige ons. Onderweg schieten we nog snel door oranje als ik een wee aan voel komen en we laten een groen stoplicht schieten als ik een wee aan het wegpuffen ben. In het ziekenhuis aangekomen, brengt mijn vriend me met een rolstoel naar de juiste afdeling. We krijgen precies dezelfde verloskamer waar twee jaar eerder Linde geboren is. Dat voelt wel heel speciaal
Inmiddels heb is het 15.00 uur en ik zit er behoorlijk doorheen. Ik vraag om een ruggenprik. Na zo'n 40 minuten word ik met bed en al opgehaald en naar de operatie-uitslaapkamers gebracht waar de ruggenprik zal worden gegeven. Eerst moet ik allerlei vragen beantwoorden. Vervolgens komt de man die de prik gaat geven. Ik moet van hem rechtop gaan zitten en een stukje opschuiven, maar krijg precies op dat moment een flinke wee. Ik zeg dat ik wil wachten, maar dat is volgens hem niet nodig want er zal daarna toch weer een wee komen... Nadat ik hem antwoord dat hij daarover kan beslissen zodra hij zelf ooit 1 wee heeft gehad en dat ik de wee dus gewoon afwacht, krijg ik bijval van een assistente. We wachten dus rustig tot de wee voorbij is. Daarna ga ik zitten, schuif ik op en maak mijn rug zo bol mogelijk. Na een verdovingsprikje krijg ik de ruggenprik en dat is g o d d e l i j k. Ik voel de weeen amper nog en voel mezelf weer bijkomen. Ik krijg het alleen wel heel koud en begin te bibberen. Er worden verwarmde dekens gebracht en voordat ik het weet heb ik het weer heerlijk warm.
Ik hoor alleen een assistent vragen of het wel goed gaat met de vader en zie mijn vriend lijkwit aan het voeteneind staan. Hij krijgt een stoel aangeboden, maar dat helpt niet genoeg. Hij komt op een bed naast mijn bed te liggen en we wachten zo tot ik terug naar de bevalkamer wordt gebracht. Als ik zeg dat het nog wel zijn verjaardag is, krijg hij ook nog een stroopwafel aangeboden en er wordt voor hem gezongen
.Terug op de bevalkamer stuur ik nog wat sms'jes en bellen we onze ouders nog even om te vertellen hoe alles ervoor staat. Omdat mijn vriend jarig is, ontvangt hij ook een aantal felicitatietelefoontjes en sms'en. Erg grappig als mensen hem feliciteren en vragen of hij het vanavond nog gaat vieren en hij antwoord dat hij denkt van niet omdat ik op dat moment aan het bevallen ben!
Na ongeveer een half uur komt de gynaecoloog de ontsluiting checken en die is volledig. Ze zegt dat ze de ruggenprik uit gaan zetten omdat ik dan persweeen kan gaan voelen, maar ik ben bang. Bij Linde heb ik geen persweeen gehad en ik heb dus geen idee wat me te wachten staat. Ik mag daarom eerst 3x proberen te persen terwijl de ruggenprik aan blijft staan, maar het werkt niet. Dan dus toch maar uitzetten. Maar na een uurtje voel ik nog steeds geen perswee. De weeenopwekker wordt hoger gezet. Na een tijdje voel ik een beetje druk. Maar het lijkt absoluut nog niet op het "ik voel dat ik moet poepen en kan het onmogelijk tegenhouden". De gynaecoloog komt en zegt dat er op de andere kamer iemand op punt van bevallen staat en of ik het nog trek om even te wachten. "Ja hoor want ik voel nog niks dat op een perswee lijkt" zeg ik en ze vertrekt weer. Na een tijdje horen we een baby huilen in de kamer naast ons. Wij kletsen ondertussen nog wat verder en ik voel steeds ietsje meer druk.
Dan komt de gynaecoloog weer binnen. Ze vindt de weeen zo goed genoeg en we gaan persen. Het persen vind ik lastig. Bij Linde gebeurde er steeds niks en toch bleef de gynaecoloog toen 2 uur lang volhouden dat ze er ECHT bijna was. Uiteindelijk moest er een vacuumpomp aan te pas komen. Ik geloof nu dan ook niet dat er schot in zit en vind het erg moeilijk om door te gaan. Mijn vriend besluit met de gynaecoloog mee te kijken en hij zegt dat hij de baby er echt aan ziet komen! Dan staat het hoofdje en even later ziet hij hoe om 21.27 uur onze dochter wordt geboren. Dit vind ik echt zo mooi! Ik mag haar zelf aanpakken en leg haar bovenop mijn buik. Na zo'n 3 kwartier knipt mijn vriend de navelstreng door, wordt Esmee nagekeken en daarna mag mijn vriend haar aankleden.
Na de bevalling bellen we onze ouders en mijn ouders komen met Linde onze kant op. Als ze beneden in het ziekenhuis zijn, haalt mijn vriend Linde op. Ze mag eerst kennis maken met haar zusje. Dat is zo mooi. Voor het eerst samen met onze 2 prachtige dochters! Na een kwartiertje komen de opa's en oma's er ook bij. We blijven tot een uur of half 3 in het ziekenhuis en dan mogen we naar huis.
Deze bevalling was echt zo fijn vergeleken met de eerste. Eigenlijk was alleen het uurtje wachten op de ruggenprik erg naar en het persen. Verder viel het zo mee!
Stiemie, wat klinkt dat heerlijk zo. Ja, niet echt een goede term voor een bevalling, maar dat ontspannen op bed, met je lieve Linde er af en toe bij en daarna heerlijk je 2 meiden bij je hebben!
Jammer dat jullie naar het ziekenhuis moesten, maar wat fijn dat het je uiteindelijk zo is meegevallen!
Jammer dat jullie naar het ziekenhuis moesten, maar wat fijn dat het je uiteindelijk zo is meegevallen!
Lotte!
Noah!
Noah!
Stiemie, mooi beschreven Al is het wel behoorlijk anders verlopen als jullie verwachtten!
Wat lijkt me het een mooi moment, die 2 meiskes bij elkaar zo voor het eerst...
Al is het wel behoorlijk anders verlopen als jullie verwachtten!Wat lijkt me het een mooi moment, die 2 meiskes bij elkaar zo voor het eerst...
#geen
Uh nee niet echtquote:Op zondag 20 december 2009 21:36 schreef freecell het volgende:
Stiemie, klinkt als een goed ervaring
En je vriend
Maar het was wel gezellig zo naast elkaar
