Gabriel Garcia Marquez

Een van mijn favoriete schrijvers is Gabriel García Márquez, en hij verdient gewoon een eigen topic .

Op 6 maart 1928 werd deze Colombiaanse auteur in het plaatsje Aracataca geboren. Dit dorp heeft model gestaan voor het fictieve dorpje Macondo, waar veel van zijn verhalen zich afspelen.

In zijn jeugd werd hij opgevoed door zijn grootouders. Zijn grootvader was kolonel in een aantal burgeroorlogen geweest en vertelde Gabriel veel over die oorlogen. Zijn grootmoeder was minder realistisch en vertelde hem veel fantasierijkere verhalen.

In zijn jeugd kwam Márquez al vroeg in aanraking met eenzaamheid, wat een van de belangrijkste thema’s van zijn boeken is geworden. Ook schoonheid, liefde, ouderdom, de dood en nostalgie vinden we vaak terug in zijn werk.

Na het lezen van Kafka’s ‘Die Verwandlung” (de Gedaanteverwisseling), kwam Márquez tot het besef dat hij schrijver wilde worden. Hij begon zijn literaire loopbaan in 1948 als journalist, na korte tijd rechten te hebben gestudeerd. Hij was meer dan 20 jaar correspondent in Havanna (Cuba), New York (VS) en verschillende Europese hoofdsteden.

Zijn journalistieke waarnemingen kleuren zijn literaire werk. Zijn aandacht voor details - geuren, smaken en weefsels - geven een levendig beeld van het Latijns-Amerikaanse leven op het platteland. Veel van zijn personages belichamen de loomheid en de geteisterde dromen die het armelijke plattelandsbestaan kenmerken.

Volgens Márquez is niets in zijn werk verzonnen. Alles is uit de werkelijkheid gegrepen, zij het soms wat aangedikt. Ook de magische gebeurtenissen, die veelvuldig voorkomen in zijn boeken, hebben hun oorsprong in de werkelijkheid. Omdat Márquez wonderlijke gebeurtenissen een plek geeft in de werkelijkheid, wordt zijn werk wel aangeduid met de term ‘magisch-realisme’.

Inmiddels is hij een van de bekendste Zuid-Amerikaanse auteurs. In 1982 ontving hij de Nobelprijs voor de literatuur.

Márquez heeft een behoorlijk aantal boeken op zijn naam staan, waaronder:

Afval en dorre bladeren (1955)
De kolonel krijgt nooit post (1958)
Het kwade uur (roman)
Honderd jaar eenzaamheid (1967)
De herfst van de patriarch (1975)
Kroniek van een aangekondigde dood (1981)
Liefde in tijden van cholera (1985)
De avonturen van Miguel Littín (1986)
De generaal in zijn labyrint (1989)
Over liefde en andere duivels (1994)
Leven om het te vertellen (autobiografie) (2003)
Herinnering aan mijn droeve hoeren (2004)



Een aantal websites over Gabriel García Márquez:

Biografie op Boekentaal (Nederlands)

Biografie op de Nobelprijswebsite (Engels)

Ik heb zelf tot nu toe drie van zijn boeken gelezen. “Honderd jaar eenzaamheid” is daarvan mijn grote favoriet. Ik las het toen ik in de trein van Basel naar Amsterdam zat. Voor ik het wist was die treinreis van bijna 7 uur voorbij, en had ik het boek uit.

Maar ook ‘Liefde in tijden van Cholera” en “Kroniek van een aangekondigde dood” zijn erg goede boeken, die ik maar met moeite weg kon leggen.

Wat zijn boeken voor mij zo goed maakt, is vooral de vertelwijze van Márquez. Hij verstaat de kunst om de lezer vanaf het begin mee te sleuren in het verhaal. Als je eenmaal begint met lezen, is stoppen erg moeilijk.

Met een goed oog voor detail weet Márquez zijn personages en de wereld waarin ze leven, kleur te geven. Vanaf het moment dat je kennis maakt met een personage, gaat die ook gewoon echt leven. Voor mij wel, in ieder geval. Je gaat je betrokken voelen bij het personage, en met een beetje fantasie kun je diens wereld zelf beleven.

En de verhalen zelf, de plots, die zitten ook gewoon erg goed in elkaar. Het zijn verhalen die je raken.

Ik ga dus zeker nog meer lezen van deze auteur. Maar zijn er hier nog meer fans, of mensen die zijn boeken juist vreselijk vinden? .

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 21:41 schreef friskvind het volgende:
Ik herinner me dat ik "Honderd jaar eenzaamheid" niet zo'n prettig boek om te lezen vond, omdat
er dingen in gebeuren die in werkelijkheid niet kunnen (het gaat richting magisch realisme). Ik voel me tijdens het lezen van zo'n boek bij de neus genomen.

Zo zie je maar hoe smaklen kunnen verschillen. Ik vind dat juist een van de sterke punten van het boek.

Wat sommige mensen die ik ken, tegen ging staan in "Honderd jaar eenzaamheid" is trouwens de veelheid aan personages met gelijkluidende namen. Dat kan wat verwarrend werken, maar ik vind het ook wel weer een leuke vinding van de schrijver, het geeft het boek toch wat extra charme .

Ik heb gisteren 'De herfst van de patriarch' uitgelezen. Van de vier boeken die ik tot nu toe van Marquez heb gelezen, vond ik dat toch wel de minste. Zijn schrijfstijl komt er duidelijk in terug, maar het verhaal op zich sprak me gewoon minder aan.

Mijn top 4 van zijn boeken is nu dan ook:

1. Honderd jaar eenzaamheid
2. Liefde in tijden van Cholera
3. Kroniek van een aangekondigde dood
4. De herfst van de patriarch

Ik mag eigenlijk van mezelf voorlopig niet in een boekwinkel komen, maar als ik er weer eens ben, ga ik ongetwijfeld op zoek naar andere boeken van Marquez. Heeft iemand nog tips voor boeken van hem die zeker de moeite waard zijn?

quote:

Op zondag 17 oktober 2010 14:03 schreef Weltschmerz het volgende:
Herfst van een Partriarch vond ik eigenlijk maar lastig om doorheen te komen, terwijl ik zijn stijl verder wel kon waarderen. Ik weet het niet meer zo goed, maar het leek me juist in een andere stijl geschreven.

Marquez hanteert inderdaad een iets andere stijl, namelijk volzinnen van een paar bladzijden lang. Maar toch is zijn hand goed zichtbaar in het verhaal. De melancholische sfeer die ook in zijn andere boeken hangt, is bijvoorbeeld ook nu weer aanwezig.

quote:

Op maandag 9 juli 2012 12:08 schreef Bleie het volgende:
Ik zie het: http://nos.nl/artikel/392613-geen-nieuw-werk-garcia-marquez.html.

Wat droef. Zo'n fantastische schrijver...

Zonde inderdaad .
Hij is toch wel een van mijn favoriete schrijvers. Heb al aardig wat boeken van hem gelezen .