WGR Werk, Geldzaken, Recht en de Beurs
Hier kun je alles kwijt over sollicitaties, werksituaties, belastingen, (handelen op) de beurs, hypotheken, beleggingen en salarissen, arbeidscontracten of geschillen met je (huis)baas. Alles over werk, geldzaken en recht dus.
Hallo,
Ik ben een meisje van 18 jaar en ik heb een probleem met een behandeling die m'n arts me wil opleggen.
Vooraf een klein stukje achtergrondinformatie:
Oktober 2007. Ik word opgenomen in het ziekenhuis voor buikpijn. Vervolgens werd daar niets gedaan aan het probleem, geen onderzoeken, niks, alleen gesprekken met een psycholoog. Nu heb ik geen psychische problemen, ik ben vrij optimistisch en heb geen nare dingen meegemaakt waar ik erg mee zit of zo. Dat concludeerde de psycholoog ook, waarna de arts in het ziekenhuis een second opinion wilde van een andere psycholoog. Dat was iemand die me probeerde aan te praten dat ik een verkrachting meegemaakt heb (ik ben nooit met een vinger aangeraakt wat dat betreft) en dat ik erg depressief was omdat ik slechte cijfers haal op school (stond cum laude?) en omdat ik geen vrienden had (ik heb er genoeg). Ook al ontkende ik dat allemaal en sprak ik gewoon de waarheid die hierboven tussen haakjes staat, ze bleef bij haar eigen verhaal (
).
Met Sinterklaas werd ik teruggestuurd naar een ander ziekenhuis waar ik in eerste instantie weer voor psychische problemen opgenomen zou moeten worden, maar na het gesprek met de kinderarts daar ben ik gewoon weggegaan. Ik had er schoon genoeg van, na enkele maanden zonder onderzoeken voor m'n daadwerkelijke klachten in het ziekenhuis gelegen te hebben. Ik kreeg het idee dat ik alleen maar psychische klachten zou kríjgen als ik daar zou blijven en die onzin aangepraat zou krijgen.
Enfin, geen last meer van gehad tot gisteren. Ik ben inmiddels in een ander ziekenhuis voor m'n buikpijn onder behandeling, maar omdat ik een lastig geval blijk (lichanelijk dus!) werd ik doorgestuurd naar de koningin der mdl-artsen. Na meer dan een uur met een dildo in m'n reet gelegen te hebben om een echo van de binnenkant te maken, ging ik vol goede moed naar binnen voor de uitslag. Blijkt dat dat mens samenwerkt met die lullo van het eerste ziekenhuis die ervan overtuigd was dat het in m'n hoofd zat. In plaats van de uitslag kreeg ik dus vrolijk weer van alles aangepraat wat me door de tweede psych ook al aangepraat was (zie hierboven). Ze wist dus van m'n verblijf in het andere ziekenhuis en wat er daar gedaan en gezegd was.
Toen wilde ze me wegen en ik heb ondergewicht (oké, msischien niet ideaal maar ik ben altijd al ondergewicht gehad en geen last van (bloedwaardes en orgaanfuncties zijn verder prima), ik eet goed, geen angst voor of zo maar ik hoef ook niet zo nodig aan te komen van mezelf. Ik vind het prima zo, ik eet gewoon lekker waar ik zin in heb en zolang ik niet afval vind ik het best. Maar nu zegt zij dat m'n "psychische klachten" allemaal veroorzaakt worden door anorexia nervosa. Echt wtf?!? Dat zei ik ook. Haar reactie: "Ja, het zit al zo diep in je geworsteld dat je hier niet alleen meer uit gaat komen. Je bent er nu al 2 jaar mee bezig en je zit nog steeds hetzelfde, nog steeds heb je geen vrienden, nog steeds zoek je medische aandacht en nog steeds heb je ondergewicht. Voor mij is het duidelijk genoeg dat dit anorexia nervosa is en ik denk dat het komt omdat je verkracht bent. Dit gaat niet goed komen zo, ik wil dat je met spoed naar een internist gaat en zeer regelmatig alles gecontroleerd wordt en dat je opgenomen wordt voor langere tijd."
Nu heb ik daar absolúút geen zin in, ik wil gewoon lekker m'n leventje verder lijden, en ik voel hem aankomen dat ik dadelijk echt problemen krijg op deze manier. Ik wil deze behandeling dus weigeren. Kan dit? Hoe sterk sta ik als ik zeg dat ik dat niet wil? Dat mens gisteren zei dat ze het wel ging doen, ook al zei ik dat ik dat niet wilde. Maar als puntje bij paaltje komt, kan ik me dan gewoon omdraaien en weglopen? Of kunnen ze me met een rechterlijke macht dwingen in zo'n geval? Het gaat me niet alleen om de opname in een kliniek, maar ook de regelmatige gesprekken bij internist en dietist. Ik red mezelf prima, zolang alle waardes en functies goed zijn en ik goed eet zie ik geen probleem.
En dan 2; stel dat ik inderdaad wegloop - ben ik dan ook m'n 'goede' mdl-arts kwijt die m'n probleem wel serieus neemt? Daar wil ik namelijk niet weg. En ik wil ook niet weer op zoek naar een andere.
Ik hoop dat iemand wat licht hierop kan werpen, want ik maak me best wel druk nu. Door die drupkut in het eerste ziekenhuis, wordt gewoon heel mn jeugd verpest.
Ik ben een meisje van 18 jaar en ik heb een probleem met een behandeling die m'n arts me wil opleggen.
Vooraf een klein stukje achtergrondinformatie:
Oktober 2007. Ik word opgenomen in het ziekenhuis voor buikpijn. Vervolgens werd daar niets gedaan aan het probleem, geen onderzoeken, niks, alleen gesprekken met een psycholoog. Nu heb ik geen psychische problemen, ik ben vrij optimistisch en heb geen nare dingen meegemaakt waar ik erg mee zit of zo. Dat concludeerde de psycholoog ook, waarna de arts in het ziekenhuis een second opinion wilde van een andere psycholoog. Dat was iemand die me probeerde aan te praten dat ik een verkrachting meegemaakt heb (ik ben nooit met een vinger aangeraakt wat dat betreft) en dat ik erg depressief was omdat ik slechte cijfers haal op school (stond cum laude?) en omdat ik geen vrienden had (ik heb er genoeg). Ook al ontkende ik dat allemaal en sprak ik gewoon de waarheid die hierboven tussen haakjes staat, ze bleef bij haar eigen verhaal (
).Met Sinterklaas werd ik teruggestuurd naar een ander ziekenhuis waar ik in eerste instantie weer voor psychische problemen opgenomen zou moeten worden, maar na het gesprek met de kinderarts daar ben ik gewoon weggegaan. Ik had er schoon genoeg van, na enkele maanden zonder onderzoeken voor m'n daadwerkelijke klachten in het ziekenhuis gelegen te hebben. Ik kreeg het idee dat ik alleen maar psychische klachten zou kríjgen als ik daar zou blijven en die onzin aangepraat zou krijgen.
Enfin, geen last meer van gehad tot gisteren. Ik ben inmiddels in een ander ziekenhuis voor m'n buikpijn onder behandeling, maar omdat ik een lastig geval blijk (lichanelijk dus!) werd ik doorgestuurd naar de koningin der mdl-artsen. Na meer dan een uur met een dildo in m'n reet gelegen te hebben om een echo van de binnenkant te maken, ging ik vol goede moed naar binnen voor de uitslag. Blijkt dat dat mens samenwerkt met die lullo van het eerste ziekenhuis die ervan overtuigd was dat het in m'n hoofd zat. In plaats van de uitslag kreeg ik dus vrolijk weer van alles aangepraat wat me door de tweede psych ook al aangepraat was (zie hierboven). Ze wist dus van m'n verblijf in het andere ziekenhuis en wat er daar gedaan en gezegd was.
Toen wilde ze me wegen en ik heb ondergewicht (oké, msischien niet ideaal maar ik ben altijd al ondergewicht gehad en geen last van (bloedwaardes en orgaanfuncties zijn verder prima), ik eet goed, geen angst voor of zo maar ik hoef ook niet zo nodig aan te komen van mezelf. Ik vind het prima zo, ik eet gewoon lekker waar ik zin in heb en zolang ik niet afval vind ik het best. Maar nu zegt zij dat m'n "psychische klachten" allemaal veroorzaakt worden door anorexia nervosa. Echt wtf?!? Dat zei ik ook. Haar reactie: "Ja, het zit al zo diep in je geworsteld dat je hier niet alleen meer uit gaat komen. Je bent er nu al 2 jaar mee bezig en je zit nog steeds hetzelfde, nog steeds heb je geen vrienden, nog steeds zoek je medische aandacht en nog steeds heb je ondergewicht. Voor mij is het duidelijk genoeg dat dit anorexia nervosa is en ik denk dat het komt omdat je verkracht bent. Dit gaat niet goed komen zo, ik wil dat je met spoed naar een internist gaat en zeer regelmatig alles gecontroleerd wordt en dat je opgenomen wordt voor langere tijd."
Nu heb ik daar absolúút geen zin in, ik wil gewoon lekker m'n leventje verder lijden, en ik voel hem aankomen dat ik dadelijk echt problemen krijg op deze manier. Ik wil deze behandeling dus weigeren. Kan dit? Hoe sterk sta ik als ik zeg dat ik dat niet wil? Dat mens gisteren zei dat ze het wel ging doen, ook al zei ik dat ik dat niet wilde. Maar als puntje bij paaltje komt, kan ik me dan gewoon omdraaien en weglopen? Of kunnen ze me met een rechterlijke macht dwingen in zo'n geval? Het gaat me niet alleen om de opname in een kliniek, maar ook de regelmatige gesprekken bij internist en dietist. Ik red mezelf prima, zolang alle waardes en functies goed zijn en ik goed eet zie ik geen probleem.
En dan 2; stel dat ik inderdaad wegloop - ben ik dan ook m'n 'goede' mdl-arts kwijt die m'n probleem wel serieus neemt? Daar wil ik namelijk niet weg. En ik wil ook niet weer op zoek naar een andere.
Ik hoop dat iemand wat licht hierop kan werpen, want ik maak me best wel druk nu. Door die drupkut in het eerste ziekenhuis, wordt gewoon heel mn jeugd verpest.
je bent 18, als ik me niet vergis heb jij alle recht om iets te weigeren als je dat niet wil.
ik persoonlijk zou een andere arts nemen, die me wel serieus neemt.
ik persoonlijk zou een andere arts nemen, die me wel serieus neemt.
M'n normale arts neemt me ook serieus, die had me dus doorgestuurd naar wat zogenaamd een van de beste van Nederland zou zijn. Normaal misschien wel, maar haar collega is dus m'n eerste arts. Dus daarom is het een beetje misgelopen en ze gaat nu als reactie naar mn normale arts sturen dat dit zo niet verder kan met me.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:46 schreef Mirjam het volgende:
je bent 18, als ik me niet vergis heb jij alle recht om iets te weigeren als je dat niet wil.
ik persoonlijk zou een andere arts nemen, die me wel serieus neemt.
De normale is een prima dokter.
Het gaat er bij mij niet helemaal in dat doktoren al 2 jaar met je bezig en allemaal denken dat je psychologische problemen hebt en dat je helemaal niets mankeert. Als er echt niets met je aan de hand os, kan je dat toch zo aantonen? Cijfers, vrienden en dergelijke zijn allemaal zo na te checken. En voor alleen buikklachten word je toch niet ineens naar een psycholoog gestuurd? Sorry dat ik misschien een beetje hard klink, maar ik vind het nogal een vaag verhaal.
Trouwens, als jij een behandeling wilt weigeren kan dat gewoon, zeker een tijd lange opname kan niet zomaar opgelegd worden.
Trouwens, als jij een behandeling wilt weigeren kan dat gewoon, zeker een tijd lange opname kan niet zomaar opgelegd worden.
maar hoe komen ze erbij dat je verkracht bent dan, als daar echt nooit sprake van is geweest?quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:47 schreef Piemelkut het volgende:
[..]
M'n normale arts neemt me ook serieus, die had me dus doorgestuurd naar wat zogenaamd een van de beste van Nederland zou zijn. Normaal misschien wel, maar haar collega is dus m'n eerste arts. Dus daarom is het een beetje misgelopen en ze gaat nu als reactie naar mn normale arts sturen dat dit zo niet verder kan met me.
De normale is een prima dokter.
vaagheid alom.
Je bedoelt dat zei het beter weten dan ikzelf of ik psychische klachten heb? Nee ik denk het niet, bovendien heb ik m'n omgeving nog die het allemaal met mijn mening eens zijn. Dat ik vrolijk ben, veel eet en zo.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:46 schreef BasEnAad het volgende:
Probeer eerlijk tegen jezelf te zijn.
Daarbij, al zou ik het willen ontkennen tegenover mezelf, zou ik wel antwoorden geven waar psychologen ook niks mee kunnen.
zat ik ook al aan te denken, lijkt me vreemd dat ze met allemaal psychische zaken aan komen zetten als er écht niets aan de hand is.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:48 schreef Repeat het volgende:
Misschien heeft TS wel een probleem maar ontkent het hier ook.
In 1 zin de essentie.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:48 schreef Repeat het volgende:
Misschien heeft TS wel een probleem maar ontkent het hier ook.
Je bent 18 en kan dus zelf beslissen om nooit weer naar die arts te gaan en een betere op te zoeken.
Programming today is a race between software engineers striving to build bigger and better idiot-proof programs, and the Universe trying to produce bigger and better idiots. So far, the Universe is winning.
Kleine aanvulling aangezien jullie het blijkbaar net zo vreemd vinden als ikzelf: Ik heb wel degelijk een lichamelijke aandoening, namelijk sclerodermie. Dat is ook vastgesteld door dermatoloog en reumatoloog, beide ook prima artsen die me serieus nemen. De buikklachten zouden ook verband kunnen houden met sclerodermie, maar daarover moest dit onderzoek opheldering bieden.
Het zijn slechts een paar artsen die me niet geloven, maar die verpesten het wel voor de rest om het zo maar te zeggen.
Het zijn slechts een paar artsen die me niet geloven, maar die verpesten het wel voor de rest om het zo maar te zeggen.
Die geven mij gelijk, net als de rest van de familie en vrienden. Maar omdat ik zelfstandig naar de artsen ga, kunnen ze me daarbinnen niet helpen. Overigens neem ik m'n moeder wel mee naar komend gesprek, zodat ze me kan helpen.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:50 schreef MinderMutsig het volgende:
Wat vinden je ouders eigenlijk van dit verhaal?
Je zou dan nog een andere psycholoog moeten raadplegen. Maar omdat je hier post, geef je wel een beetje aan dat je niet helemaal zeker van je zaak bent.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:49 schreef Piemelkut het volgende:
[..]
Je bedoelt dat zei het beter weten dan ikzelf of ik psychische klachten heb? Nee ik denk het niet, bovendien heb ik m'n omgeving nog die het allemaal met mijn mening eens zijn. Dat ik vrolijk ben, veel eet en zo.
Daarbij, al zou ik het willen ontkennen tegenover mezelf, zou ik wel antwoorden geven waar psychologen ook niks mee kunnen.
Als zowel jij als je ouders die behandeling onnodig vinden lijkt het me sterk dat ze je ertoe kunnen dwingen.quote:
[..]
Die geven mij gelijk, net als de rest van de familie en vrienden. Maar omdat ik zelfstandig naar de artsen ga, kunnen ze me daarbinnen niet helpen. Overigens neem ik m'n moeder wel mee naar komend gesprek, zodat ze me kan helpen.
There is no love sincerer than the love of food.
Sinds wanneer word je gelijk opgenomen voor 'buikpijn'. Daarnaast klopt er geen reet van dat je geen onderzoeken krijgt, en gelijk een psycholoog op je dak krijgt.
Het is vrij duidelijk dat er nogal essentiele puntjes missen in je verhaal.
Het is vrij duidelijk dat er nogal essentiele puntjes missen in je verhaal.
een gesprek met de dokter/psycholoog met vrienden/familie van jou erbij of met de dokter/psycholoog alleen om ze te laten weten hoe jij dus 'echt' bent. Is dat niet mogelijk?
Learn as if you're going to live forever, Live as if you're going to die tomorrow
De BIE®TAFELop youtube en dumpert _O_ >100k views *O*
I wanna die the same way I was born: Screaming and covered with blood
Arbeit macht frei. Ik heb nu 40 jaar vakantie *O*
De BIE®TAFELop youtube en dumpert _O_ >100k views *O*
I wanna die the same way I was born: Screaming and covered with blood
Arbeit macht frei. Ik heb nu 40 jaar vakantie *O*
Dat kaartte ik ook al aan, maar daar komt geen reactie op.quote:
Sinds wanneer word je gelijk opgenomen voor 'buikpijn'. Daarnaast klopt er geen reet van dat je geen onderzoeken krijgt, en gelijk een psycholoog op je dak krijgt.
Het is vrij duidelijk dat er nogal essentiele puntjes missen in je verhaal.
Omdat ze een kind/jongere is met sclerodermie en dat soort klachten dus nogal serieus genomen moeten worden.quote:
Sinds wanneer word je gelijk opgenomen voor 'buikpijn'. Daarnaast klopt er geen reet van dat je geen onderzoeken krijgt, en gelijk een psycholoog op je dak krijgt.
Het is vrij duidelijk dat er nogal essentiele puntjes missen in je verhaal.
There is no love sincerer than the love of food.
Dat zeker, dus waarom dan iemand doorsturen naar een psycholoog?quote:Op donderdag 20 augustus 2009 00:01 schreef MinderMutsig het volgende:
[..]
Omdat ze een kind/jongere is met sclerodermie en dat soort klachten dus nogal serieus genomen moeten worden.
Aha lees dat zojuist inderdaad. Hoewel er alsnog belangrijke punten missen in het gehele verhaal.quote:
[..]
Omdat ze een kind/jongere is met sclerodermie en dat soort klachten dus nogal serieus genomen moeten worden.
Ik werd opgenomen omdat ik erg heftige buikpijn had, en ernstige obstipatie. Dat duurde al enkele maanden en omdat het steeds erger werd, wilden mn ouders en ikzelf destijds ook, een opname. Dat werd geregeld, alelen niet zoals we het het liefst zagen (waarin onderzoeken naar de oorzaak gedaan werden).
Achteraf blijkt het dus sclerodermie ten oorzaak te hebben... waarschijnlijk, want het is natuurlijk nooit zeker of zo'n symptoom daar ooke cht vandaan komt.
Achteraf blijkt het dus sclerodermie ten oorzaak te hebben... waarschijnlijk, want het is natuurlijk nooit zeker of zo'n symptoom daar ooke cht vandaan komt.
Als je niet ingaat op de juist cruciale vragen die worden gesteld is het voor mij in ieder geval vrij duidelijk dat er meer gaande is.
|
|
