WGR Werk, Geldzaken, Recht en de Beurs
Hier kun je alles kwijt over sollicitaties, werksituaties, belastingen, (handelen op) de beurs, hypotheken, beleggingen en salarissen, arbeidscontracten of geschillen met je (huis)baas. Alles over werk, geldzaken en recht dus.
Hallo,
Ik ben een meisje van 18 jaar en ik heb een probleem met een behandeling die m'n arts me wil opleggen.
Vooraf een klein stukje achtergrondinformatie:
Oktober 2007. Ik word opgenomen in het ziekenhuis voor buikpijn. Vervolgens werd daar niets gedaan aan het probleem, geen onderzoeken, niks, alleen gesprekken met een psycholoog. Nu heb ik geen psychische problemen, ik ben vrij optimistisch en heb geen nare dingen meegemaakt waar ik erg mee zit of zo. Dat concludeerde de psycholoog ook, waarna de arts in het ziekenhuis een second opinion wilde van een andere psycholoog. Dat was iemand die me probeerde aan te praten dat ik een verkrachting meegemaakt heb (ik ben nooit met een vinger aangeraakt wat dat betreft) en dat ik erg depressief was omdat ik slechte cijfers haal op school (stond cum laude?) en omdat ik geen vrienden had (ik heb er genoeg). Ook al ontkende ik dat allemaal en sprak ik gewoon de waarheid die hierboven tussen haakjes staat, ze bleef bij haar eigen verhaal (
).
Met Sinterklaas werd ik teruggestuurd naar een ander ziekenhuis waar ik in eerste instantie weer voor psychische problemen opgenomen zou moeten worden, maar na het gesprek met de kinderarts daar ben ik gewoon weggegaan. Ik had er schoon genoeg van, na enkele maanden zonder onderzoeken voor m'n daadwerkelijke klachten in het ziekenhuis gelegen te hebben. Ik kreeg het idee dat ik alleen maar psychische klachten zou kríjgen als ik daar zou blijven en die onzin aangepraat zou krijgen.
Enfin, geen last meer van gehad tot gisteren. Ik ben inmiddels in een ander ziekenhuis voor m'n buikpijn onder behandeling, maar omdat ik een lastig geval blijk (lichanelijk dus!) werd ik doorgestuurd naar de koningin der mdl-artsen. Na meer dan een uur met een dildo in m'n reet gelegen te hebben om een echo van de binnenkant te maken, ging ik vol goede moed naar binnen voor de uitslag. Blijkt dat dat mens samenwerkt met die lullo van het eerste ziekenhuis die ervan overtuigd was dat het in m'n hoofd zat. In plaats van de uitslag kreeg ik dus vrolijk weer van alles aangepraat wat me door de tweede psych ook al aangepraat was (zie hierboven). Ze wist dus van m'n verblijf in het andere ziekenhuis en wat er daar gedaan en gezegd was.
Toen wilde ze me wegen en ik heb ondergewicht (oké, msischien niet ideaal maar ik ben altijd al ondergewicht gehad en geen last van (bloedwaardes en orgaanfuncties zijn verder prima), ik eet goed, geen angst voor of zo maar ik hoef ook niet zo nodig aan te komen van mezelf. Ik vind het prima zo, ik eet gewoon lekker waar ik zin in heb en zolang ik niet afval vind ik het best. Maar nu zegt zij dat m'n "psychische klachten" allemaal veroorzaakt worden door anorexia nervosa. Echt wtf?!? Dat zei ik ook. Haar reactie: "Ja, het zit al zo diep in je geworsteld dat je hier niet alleen meer uit gaat komen. Je bent er nu al 2 jaar mee bezig en je zit nog steeds hetzelfde, nog steeds heb je geen vrienden, nog steeds zoek je medische aandacht en nog steeds heb je ondergewicht. Voor mij is het duidelijk genoeg dat dit anorexia nervosa is en ik denk dat het komt omdat je verkracht bent. Dit gaat niet goed komen zo, ik wil dat je met spoed naar een internist gaat en zeer regelmatig alles gecontroleerd wordt en dat je opgenomen wordt voor langere tijd."
Nu heb ik daar absolúút geen zin in, ik wil gewoon lekker m'n leventje verder lijden, en ik voel hem aankomen dat ik dadelijk echt problemen krijg op deze manier. Ik wil deze behandeling dus weigeren. Kan dit? Hoe sterk sta ik als ik zeg dat ik dat niet wil? Dat mens gisteren zei dat ze het wel ging doen, ook al zei ik dat ik dat niet wilde. Maar als puntje bij paaltje komt, kan ik me dan gewoon omdraaien en weglopen? Of kunnen ze me met een rechterlijke macht dwingen in zo'n geval? Het gaat me niet alleen om de opname in een kliniek, maar ook de regelmatige gesprekken bij internist en dietist. Ik red mezelf prima, zolang alle waardes en functies goed zijn en ik goed eet zie ik geen probleem.
En dan 2; stel dat ik inderdaad wegloop - ben ik dan ook m'n 'goede' mdl-arts kwijt die m'n probleem wel serieus neemt? Daar wil ik namelijk niet weg. En ik wil ook niet weer op zoek naar een andere.
Ik hoop dat iemand wat licht hierop kan werpen, want ik maak me best wel druk nu. Door die drupkut in het eerste ziekenhuis, wordt gewoon heel mn jeugd verpest.
Ik ben een meisje van 18 jaar en ik heb een probleem met een behandeling die m'n arts me wil opleggen.
Vooraf een klein stukje achtergrondinformatie:
Oktober 2007. Ik word opgenomen in het ziekenhuis voor buikpijn. Vervolgens werd daar niets gedaan aan het probleem, geen onderzoeken, niks, alleen gesprekken met een psycholoog. Nu heb ik geen psychische problemen, ik ben vrij optimistisch en heb geen nare dingen meegemaakt waar ik erg mee zit of zo. Dat concludeerde de psycholoog ook, waarna de arts in het ziekenhuis een second opinion wilde van een andere psycholoog. Dat was iemand die me probeerde aan te praten dat ik een verkrachting meegemaakt heb (ik ben nooit met een vinger aangeraakt wat dat betreft) en dat ik erg depressief was omdat ik slechte cijfers haal op school (stond cum laude?) en omdat ik geen vrienden had (ik heb er genoeg). Ook al ontkende ik dat allemaal en sprak ik gewoon de waarheid die hierboven tussen haakjes staat, ze bleef bij haar eigen verhaal (
).Met Sinterklaas werd ik teruggestuurd naar een ander ziekenhuis waar ik in eerste instantie weer voor psychische problemen opgenomen zou moeten worden, maar na het gesprek met de kinderarts daar ben ik gewoon weggegaan. Ik had er schoon genoeg van, na enkele maanden zonder onderzoeken voor m'n daadwerkelijke klachten in het ziekenhuis gelegen te hebben. Ik kreeg het idee dat ik alleen maar psychische klachten zou kríjgen als ik daar zou blijven en die onzin aangepraat zou krijgen.
Enfin, geen last meer van gehad tot gisteren. Ik ben inmiddels in een ander ziekenhuis voor m'n buikpijn onder behandeling, maar omdat ik een lastig geval blijk (lichanelijk dus!) werd ik doorgestuurd naar de koningin der mdl-artsen. Na meer dan een uur met een dildo in m'n reet gelegen te hebben om een echo van de binnenkant te maken, ging ik vol goede moed naar binnen voor de uitslag. Blijkt dat dat mens samenwerkt met die lullo van het eerste ziekenhuis die ervan overtuigd was dat het in m'n hoofd zat. In plaats van de uitslag kreeg ik dus vrolijk weer van alles aangepraat wat me door de tweede psych ook al aangepraat was (zie hierboven). Ze wist dus van m'n verblijf in het andere ziekenhuis en wat er daar gedaan en gezegd was.
Toen wilde ze me wegen en ik heb ondergewicht (oké, msischien niet ideaal maar ik ben altijd al ondergewicht gehad en geen last van (bloedwaardes en orgaanfuncties zijn verder prima), ik eet goed, geen angst voor of zo maar ik hoef ook niet zo nodig aan te komen van mezelf. Ik vind het prima zo, ik eet gewoon lekker waar ik zin in heb en zolang ik niet afval vind ik het best. Maar nu zegt zij dat m'n "psychische klachten" allemaal veroorzaakt worden door anorexia nervosa. Echt wtf?!? Dat zei ik ook. Haar reactie: "Ja, het zit al zo diep in je geworsteld dat je hier niet alleen meer uit gaat komen. Je bent er nu al 2 jaar mee bezig en je zit nog steeds hetzelfde, nog steeds heb je geen vrienden, nog steeds zoek je medische aandacht en nog steeds heb je ondergewicht. Voor mij is het duidelijk genoeg dat dit anorexia nervosa is en ik denk dat het komt omdat je verkracht bent. Dit gaat niet goed komen zo, ik wil dat je met spoed naar een internist gaat en zeer regelmatig alles gecontroleerd wordt en dat je opgenomen wordt voor langere tijd."
Nu heb ik daar absolúút geen zin in, ik wil gewoon lekker m'n leventje verder lijden, en ik voel hem aankomen dat ik dadelijk echt problemen krijg op deze manier. Ik wil deze behandeling dus weigeren. Kan dit? Hoe sterk sta ik als ik zeg dat ik dat niet wil? Dat mens gisteren zei dat ze het wel ging doen, ook al zei ik dat ik dat niet wilde. Maar als puntje bij paaltje komt, kan ik me dan gewoon omdraaien en weglopen? Of kunnen ze me met een rechterlijke macht dwingen in zo'n geval? Het gaat me niet alleen om de opname in een kliniek, maar ook de regelmatige gesprekken bij internist en dietist. Ik red mezelf prima, zolang alle waardes en functies goed zijn en ik goed eet zie ik geen probleem.
En dan 2; stel dat ik inderdaad wegloop - ben ik dan ook m'n 'goede' mdl-arts kwijt die m'n probleem wel serieus neemt? Daar wil ik namelijk niet weg. En ik wil ook niet weer op zoek naar een andere.
Ik hoop dat iemand wat licht hierop kan werpen, want ik maak me best wel druk nu. Door die drupkut in het eerste ziekenhuis, wordt gewoon heel mn jeugd verpest.
je bent 18, als ik me niet vergis heb jij alle recht om iets te weigeren als je dat niet wil.
ik persoonlijk zou een andere arts nemen, die me wel serieus neemt.
ik persoonlijk zou een andere arts nemen, die me wel serieus neemt.
M'n normale arts neemt me ook serieus, die had me dus doorgestuurd naar wat zogenaamd een van de beste van Nederland zou zijn. Normaal misschien wel, maar haar collega is dus m'n eerste arts. Dus daarom is het een beetje misgelopen en ze gaat nu als reactie naar mn normale arts sturen dat dit zo niet verder kan met me.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:46 schreef Mirjam het volgende:
je bent 18, als ik me niet vergis heb jij alle recht om iets te weigeren als je dat niet wil.
ik persoonlijk zou een andere arts nemen, die me wel serieus neemt.
De normale is een prima dokter.
Het gaat er bij mij niet helemaal in dat doktoren al 2 jaar met je bezig en allemaal denken dat je psychologische problemen hebt en dat je helemaal niets mankeert. Als er echt niets met je aan de hand os, kan je dat toch zo aantonen? Cijfers, vrienden en dergelijke zijn allemaal zo na te checken. En voor alleen buikklachten word je toch niet ineens naar een psycholoog gestuurd? Sorry dat ik misschien een beetje hard klink, maar ik vind het nogal een vaag verhaal.
Trouwens, als jij een behandeling wilt weigeren kan dat gewoon, zeker een tijd lange opname kan niet zomaar opgelegd worden.
Trouwens, als jij een behandeling wilt weigeren kan dat gewoon, zeker een tijd lange opname kan niet zomaar opgelegd worden.
maar hoe komen ze erbij dat je verkracht bent dan, als daar echt nooit sprake van is geweest?quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:47 schreef Piemelkut het volgende:
[..]
M'n normale arts neemt me ook serieus, die had me dus doorgestuurd naar wat zogenaamd een van de beste van Nederland zou zijn. Normaal misschien wel, maar haar collega is dus m'n eerste arts. Dus daarom is het een beetje misgelopen en ze gaat nu als reactie naar mn normale arts sturen dat dit zo niet verder kan met me.
De normale is een prima dokter.
vaagheid alom.
Je bedoelt dat zei het beter weten dan ikzelf of ik psychische klachten heb? Nee ik denk het niet, bovendien heb ik m'n omgeving nog die het allemaal met mijn mening eens zijn. Dat ik vrolijk ben, veel eet en zo.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:46 schreef BasEnAad het volgende:
Probeer eerlijk tegen jezelf te zijn.
Daarbij, al zou ik het willen ontkennen tegenover mezelf, zou ik wel antwoorden geven waar psychologen ook niks mee kunnen.
zat ik ook al aan te denken, lijkt me vreemd dat ze met allemaal psychische zaken aan komen zetten als er écht niets aan de hand is.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:48 schreef Repeat het volgende:
Misschien heeft TS wel een probleem maar ontkent het hier ook.
In 1 zin de essentie.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:48 schreef Repeat het volgende:
Misschien heeft TS wel een probleem maar ontkent het hier ook.
Je bent 18 en kan dus zelf beslissen om nooit weer naar die arts te gaan en een betere op te zoeken.
Programming today is a race between software engineers striving to build bigger and better idiot-proof programs, and the Universe trying to produce bigger and better idiots. So far, the Universe is winning.
Kleine aanvulling aangezien jullie het blijkbaar net zo vreemd vinden als ikzelf: Ik heb wel degelijk een lichamelijke aandoening, namelijk sclerodermie. Dat is ook vastgesteld door dermatoloog en reumatoloog, beide ook prima artsen die me serieus nemen. De buikklachten zouden ook verband kunnen houden met sclerodermie, maar daarover moest dit onderzoek opheldering bieden.
Het zijn slechts een paar artsen die me niet geloven, maar die verpesten het wel voor de rest om het zo maar te zeggen.
Het zijn slechts een paar artsen die me niet geloven, maar die verpesten het wel voor de rest om het zo maar te zeggen.
Die geven mij gelijk, net als de rest van de familie en vrienden. Maar omdat ik zelfstandig naar de artsen ga, kunnen ze me daarbinnen niet helpen. Overigens neem ik m'n moeder wel mee naar komend gesprek, zodat ze me kan helpen.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:50 schreef MinderMutsig het volgende:
Wat vinden je ouders eigenlijk van dit verhaal?
Je zou dan nog een andere psycholoog moeten raadplegen. Maar omdat je hier post, geef je wel een beetje aan dat je niet helemaal zeker van je zaak bent.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:49 schreef Piemelkut het volgende:
[..]
Je bedoelt dat zei het beter weten dan ikzelf of ik psychische klachten heb? Nee ik denk het niet, bovendien heb ik m'n omgeving nog die het allemaal met mijn mening eens zijn. Dat ik vrolijk ben, veel eet en zo.
Daarbij, al zou ik het willen ontkennen tegenover mezelf, zou ik wel antwoorden geven waar psychologen ook niks mee kunnen.
Als zowel jij als je ouders die behandeling onnodig vinden lijkt het me sterk dat ze je ertoe kunnen dwingen.quote:
[..]
Die geven mij gelijk, net als de rest van de familie en vrienden. Maar omdat ik zelfstandig naar de artsen ga, kunnen ze me daarbinnen niet helpen. Overigens neem ik m'n moeder wel mee naar komend gesprek, zodat ze me kan helpen.
There is no love sincerer than the love of food.
Sinds wanneer word je gelijk opgenomen voor 'buikpijn'. Daarnaast klopt er geen reet van dat je geen onderzoeken krijgt, en gelijk een psycholoog op je dak krijgt.
Het is vrij duidelijk dat er nogal essentiele puntjes missen in je verhaal.
Het is vrij duidelijk dat er nogal essentiele puntjes missen in je verhaal.
een gesprek met de dokter/psycholoog met vrienden/familie van jou erbij of met de dokter/psycholoog alleen om ze te laten weten hoe jij dus 'echt' bent. Is dat niet mogelijk?
Learn as if you're going to live forever, Live as if you're going to die tomorrow
De BIE®TAFELop youtube en dumpert _O_ >100k views *O*
I wanna die the same way I was born: Screaming and covered with blood
Arbeit macht frei. Ik heb nu 40 jaar vakantie *O*
De BIE®TAFELop youtube en dumpert _O_ >100k views *O*
I wanna die the same way I was born: Screaming and covered with blood
Arbeit macht frei. Ik heb nu 40 jaar vakantie *O*
Dat kaartte ik ook al aan, maar daar komt geen reactie op.quote:
Sinds wanneer word je gelijk opgenomen voor 'buikpijn'. Daarnaast klopt er geen reet van dat je geen onderzoeken krijgt, en gelijk een psycholoog op je dak krijgt.
Het is vrij duidelijk dat er nogal essentiele puntjes missen in je verhaal.
Omdat ze een kind/jongere is met sclerodermie en dat soort klachten dus nogal serieus genomen moeten worden.quote:
Sinds wanneer word je gelijk opgenomen voor 'buikpijn'. Daarnaast klopt er geen reet van dat je geen onderzoeken krijgt, en gelijk een psycholoog op je dak krijgt.
Het is vrij duidelijk dat er nogal essentiele puntjes missen in je verhaal.
There is no love sincerer than the love of food.
Dat zeker, dus waarom dan iemand doorsturen naar een psycholoog?quote:Op donderdag 20 augustus 2009 00:01 schreef MinderMutsig het volgende:
[..]
Omdat ze een kind/jongere is met sclerodermie en dat soort klachten dus nogal serieus genomen moeten worden.
Aha lees dat zojuist inderdaad. Hoewel er alsnog belangrijke punten missen in het gehele verhaal.quote:
[..]
Omdat ze een kind/jongere is met sclerodermie en dat soort klachten dus nogal serieus genomen moeten worden.
Ik werd opgenomen omdat ik erg heftige buikpijn had, en ernstige obstipatie. Dat duurde al enkele maanden en omdat het steeds erger werd, wilden mn ouders en ikzelf destijds ook, een opname. Dat werd geregeld, alelen niet zoals we het het liefst zagen (waarin onderzoeken naar de oorzaak gedaan werden).
Achteraf blijkt het dus sclerodermie ten oorzaak te hebben... waarschijnlijk, want het is natuurlijk nooit zeker of zo'n symptoom daar ooke cht vandaan komt.
Achteraf blijkt het dus sclerodermie ten oorzaak te hebben... waarschijnlijk, want het is natuurlijk nooit zeker of zo'n symptoom daar ooke cht vandaan komt.
Als je niet ingaat op de juist cruciale vragen die worden gesteld is het voor mij in ieder geval vrij duidelijk dat er meer gaande is.
feit is wel, als je een stempel hebt van psychologisch, dat je dan haast niet meer serieus genomen wordt.
vaak is het zo, dat de eerste diagnose die ze stellen er altijd wordt bij gehaald, en niemand de ander wil tegenspreken ( ze dekken elkaar ) tenzij het echt helemaal verkeerd is.
vaak is het zo, dat de eerste diagnose die ze stellen er altijd wordt bij gehaald, en niemand de ander wil tegenspreken ( ze dekken elkaar ) tenzij het echt helemaal verkeerd is.
Dit bericht is goedgekeurd door de NSA en de NVD en andere opsporingsdiensten.
Dit verhaal is zo bizar dat ik eigenlijk wel geneigd ben om het voor een groot deel te geloven 
Blijft de vraag waarom zo'n psycholoog problemen verzint die TS zegt niet te hebben.
Blijft de vraag waarom zo'n psycholoog problemen verzint die TS zegt niet te hebben.
Erst kommt das Fressen und dann kommt die Moral
Ja, je bent 18 dus mag iedere behandeling weigeren. Willen ze je toch perse behandelen zal dit via de rechter moeten, en dat gaat ze niet makkelijk lukken.
Daarnaast vraag ik me af waarom de arts van het tweede onderzoek vragen stelt bij een psycholoog.
Daarnaast vraag ik me af waarom de arts van het tweede onderzoek vragen stelt bij een psycholoog.
stupidity has become as common as common sense was before
[ Bericht 100% gewijzigd door Sjeen op 20-08-2009 10:17:06 (weg) ]
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Die wil graag werk houden of TS heeft meer problemen dan ze denkt.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 00:14 schreef Wickedangel het volgende:
Dit verhaal is zo bizar dat ik eigenlijk wel geneigd ben om het voor een groot deel te geloven
Blijft de vraag waarom zo'n psycholoog problemen verzint die TS zegt niet te hebben.
Welke vragen heb ik gemist dan? Ik dacht dat ik op alles wel gereageerd had.
Hoe ze er in vredesnaam opkomen dat ik ooit verkracht ben, is mij ook een raadsel, want ten tijden van de eerste psychologe had ik nog nooit een jongen áángeraakt (of andersom dus
)
Ook geen problemen met m'n vader
Maar eigenlijk is het dus 1 arts, die inderdaad de arts van gisteren bevooroordeeld op me af gestuurd heeft. Die arts heeft dus ook de tweede psychologe naar me toe gestuurd toen de eerste me mentaal gezond verklaarde. Ik zit niet naar complottheorieen te vissen, dus ik zeg niet dat de arts de tweede psycholoog verteld heeft wat ze moest zeggen of zo, maar met hun twee is het dus begonnen. En waarom, ik heb dus geen idee. Want de eerste verklaarde me met dezelfde antwoorden, wél als gezond.
Hoe ze er in vredesnaam opkomen dat ik ooit verkracht ben, is mij ook een raadsel, want ten tijden van de eerste psychologe had ik nog nooit een jongen áángeraakt (of andersom dus
)Ook geen problemen met m'n vader
Maar eigenlijk is het dus 1 arts, die inderdaad de arts van gisteren bevooroordeeld op me af gestuurd heeft. Die arts heeft dus ook de tweede psychologe naar me toe gestuurd toen de eerste me mentaal gezond verklaarde. Ik zit niet naar complottheorieen te vissen, dus ik zeg niet dat de arts de tweede psycholoog verteld heeft wat ze moest zeggen of zo, maar met hun twee is het dus begonnen. En waarom, ik heb dus geen idee. Want de eerste verklaarde me met dezelfde antwoorden, wél als gezond.
Je hebt een arts en 2 psychologen begrijp ik?quote:Op donderdag 20 augustus 2009 00:21 schreef Piemelkut het volgende:
Maar eigenlijk is het dus 1 arts, die inderdaad de arts van gisteren bevooroordeeld op me af gestuurd heeft. Die arts heeft dus ook de tweede psychologe naar me toe gestuurd toen de eerste me mentaal gezond verklaarde. Ik zit niet naar complottheorieen te vissen, dus ik zeg niet dat de arts de tweede psycholoog verteld heeft wat ze moest zeggen of zo, maar met hun twee is het dus begonnen. En waarom, ik heb dus geen idee. Want de eerste verklaarde me met dezelfde antwoorden, wél als gezond.
Als dit allemaal klopt wat je schrijft, zijn die lui rijp voor het Medisch Tuchtcollegequote:Op donderdag 20 augustus 2009 00:21 schreef Piemelkut het volgende:
Maar eigenlijk is het dus 1 arts, die inderdaad de arts van gisteren bevooroordeeld op me af gestuurd heeft. Die arts heeft dus ook de tweede psychologe naar me toe gestuurd toen de eerste me mentaal gezond verklaarde. Ik zit niet naar complottheorieen te vissen, dus ik zeg niet dat de arts de tweede psycholoog verteld heeft wat ze moest zeggen of zo, maar met hun twee is het dus begonnen. En waarom, ik heb dus geen idee. Want de eerste verklaarde me met dezelfde antwoorden, wél als gezond.
Hoe dan ook, meerdere mensen hebben hier gepost dat je niet hoeft mee te werken aan een behandeling. Stelt je dat gerust?
Erst kommt das Fressen und dann kommt die Moral
probeer het verslag van de eerste psychologe in handen te krijgen, die leek namelijk wel onafhankelijk bezig.
en ze kunnen je niks verplichten, het is wel zo dat je nu in een bepaalde richting bent geduwd waar je onmogelijk meer uit kan komen.
en ze kunnen je niks verplichten, het is wel zo dat je nu in een bepaalde richting bent geduwd waar je onmogelijk meer uit kan komen.
Dit bericht is goedgekeurd door de NSA en de NVD en andere opsporingsdiensten.
Waarom heb ik het enge idee dat dit gaat uitdraaien op gedwongen sondevoeding voor TS
stupidity has become as common as common sense was before
Ik had in het eerste ziekenhuis inderdaad een arts en 2 psychologen. Maar daar had ik sinds december 2007 niks meer mee te maken gehad.
In 2008 ben ik bij een andere mdl-arts gekomen, een dermatoloog en een reumatoloog die me alle 3 serieus namen en lichamelijke onderzoeken deden, waar dus o.a. sclerodermie uitkwam (en van liever lee nog wat dingen die daarmee samengaan, wat wel aparte aandoeningen zijn maar in mijn geval het gevolg van bovenstaande, dus dat schaar ik daaronder).
De mdl-arts die ik in 2008 kreeg, was een beetje uitgedokterd en had geen oplossingen meer, en daarom stuurde hij me eenmalig door naar een hogere arts die een samenwerkingsverband bleek te hebben met die arts uit het eerste ziekenhuis in 2007. Ze bespreekt gevallen dus vooraf met hem, en was dus al bevooroordeeld toen ze mij zag. Dit bleek ook uit verwijzingen die ze maakte naar de woorden van de eerste arts en tweede psycholoog.
Als ik het had geweten, had ik er niet eens heen gemogen van m'n ouders zeiden ze. Maar ik kwam er na wat gegoogle pas achter dat ze samenwerken.
Maar ik ben in ieder geval blij dat ik het inderdaad kan weigeren ja
Maar dan m'n tweede vraag waar ik - volgens mij - nog geen antwoord op gezien heb: raak ik m'n poliklinische bezoeken aan de huidige, goede artsen ook kwijt als ik de snode plannetjes weiger?
En voor een voedingssonde ben ik dus ook erg bang ja Al zou ik het wel heel sneu vinden als ze dat aan iemand geven die geen problemen heeft met een half brood en een zak chips per dag
In 2008 ben ik bij een andere mdl-arts gekomen, een dermatoloog en een reumatoloog die me alle 3 serieus namen en lichamelijke onderzoeken deden, waar dus o.a. sclerodermie uitkwam (en van liever lee nog wat dingen die daarmee samengaan, wat wel aparte aandoeningen zijn maar in mijn geval het gevolg van bovenstaande, dus dat schaar ik daaronder).
De mdl-arts die ik in 2008 kreeg, was een beetje uitgedokterd en had geen oplossingen meer, en daarom stuurde hij me eenmalig door naar een hogere arts die een samenwerkingsverband bleek te hebben met die arts uit het eerste ziekenhuis in 2007. Ze bespreekt gevallen dus vooraf met hem, en was dus al bevooroordeeld toen ze mij zag. Dit bleek ook uit verwijzingen die ze maakte naar de woorden van de eerste arts en tweede psycholoog.
Als ik het had geweten, had ik er niet eens heen gemogen van m'n ouders zeiden ze. Maar ik kwam er na wat gegoogle pas achter dat ze samenwerken.
Maar ik ben in ieder geval blij dat ik het inderdaad kan weigeren ja
Maar dan m'n tweede vraag waar ik - volgens mij - nog geen antwoord op gezien heb: raak ik m'n poliklinische bezoeken aan de huidige, goede artsen ook kwijt als ik de snode plannetjes weiger?En voor een voedingssonde ben ik dus ook erg bang ja
Al zou ik het wel heel sneu vinden als ze dat aan iemand geven die geen problemen heeft met een half brood en een zak chips per dag
Hoe kan ik daaraan komen? Ik heb wel het evaluatierapport van het eerste ziekenhuis, maar dat gaat voornamelijk over wat de tweede zei, en sowieso niet echt over de psychologen maar meer over labuitslagen en lichamelijke amnese en zo.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 00:41 schreef longinus het volgende:
probeer het verslag van de eerste psychologe in handen te krijgen, die leek namelijk wel onafhankelijk bezig.
en ze kunnen je niks verplichten, het is wel zo dat je nu in een bepaalde richting bent geduwd waar je onmogelijk meer uit kan komen.
En dat ik in dat hokje geplaatst zit is inderdaad het probleem ja... dat merk ik nu weer wel.
Is het geen idee om dit eens met je huisarts te bespreken en na te gaan of er een mogelijkheid is dat je je door die arts laat onderzoeken, waarbij je huisarts de psychologische onderzoeken en diagnoses uit je medisch dossier niet naar die arts opstuurt?
Het draait om communicatie. Wanneer die goede mdl-artsen begrijpen waarom je liever niet naar een bepaalde arts gaat, valt er vast wel iets op te verzinnen.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 02:28 schreef Piemelkut het volgende:
Maar ik ben in ieder geval blij dat ik het inderdaad kan weigeren ja
Zolang je er zelf bij bent kunnen ze weinig. Je bent meerderjarig.quote:En voor een voedingssonde ben ik dus ook erg bang ja
Ik heb sterk het gevoel dat wanneer een arts jou verteld wat je wilt horen je het een "prima arts" vindt. Maar zodra je het niet eens bent met het verhaal deugt het niet en krijg je het gevoel dat ze je iets aan willen praten.
En dat je genoeg eet dat zegt niks wanneer je het vervolgens weer uitkotst
En dat je genoeg eet dat zegt niks wanneer je het vervolgens weer uitkotst
Fingerspitzgefühl
Goed mogelijk ja.quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:48 schreef Repeat het volgende:
Misschien heeft TS wel een probleem maar ontkent het hier ook.
Als een arts mij ging vertellen dat ik verkracht ben als dat niet zo is zou ik het ook niet vinden deugen en zou ik ook niet meer met hem willen praten.quote:
Ik heb sterk het gevoel dat wanneer een arts jou verteld wat je wilt horen je het een "prima arts" vindt. Maar zodra je het niet eens bent met het verhaal deugt het niet en krijg je het gevoel dat ze je iets aan willen praten.
Gek joh.
There is no love sincerer than the love of food.
Denk je serieus dat het zo is gegaan zoals TS omschrijft? Vergeet niet dat het om een meisje vrouw van 18 gaat. Die doen graag verhalen veranderen zodat het in hun voordeel komt. Om zodoende nog meer te aandacht te krijgen.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 09:34 schreef MinderMutsig het volgende:
[..]
Als een arts mij ging vertellen dat ik verkracht ben als dat niet zo is zou ik het ook niet vinden deugen en zou ik ook niet meer met hem willen praten.
Gek joh.
Fingerspitzgefühl
Ten eerste: Nee, ze kunnen je niet tegen je zin deze behandeling aansmeren. Als je geen gevaar bent voor jezelf kunnen ze je niet opeens opnemen etc.
Ten tweede: het kan dat je behandeld mdl-arts je niet meer wil behandelen als je niet mee werkt aan een behandeling die voorgesteld is. Het is echter niet zijn voorstel, dus als hij het er ook niet mee eens is, dan zit je verder goed. Als hij het er wel mee eens is, dan kun je overleggen en kijken of je er samen uitkomt.
Ten derde: Als je eenmaal als 'psychisch' geval te boek staat is het heel moeilijk om hier vanaf te komen. Je kunt tegenwoordig je medisch dossier opvragen en ook wijzigen. Je mag bijvoorbeeld je eigen aantekeningen erbij laten zetten. Dat kun je doen, maar makkelijker en effectiever is gewoon om een arts te vinden die je goed behandeld.
En voor mensen die dit een gekke situatie vinden, ja, ik heb inderdaad het idee dat TS niet alle informatie heeft verteld, maar ik heb een (deels) vergelijkbaar verhaal.
Ik heb een auto-imuumziekte die medisch vastgesteld is en mijn bloedresultaten waren helaas extreem . Helaas reageerde ik zeer slecht op de medicatie die nodig is om de bloedresultaten weer normaal te krijgen. Ik had ook extreem veel klachten die bij het ziektebeeld horen (angstig, gestressed, hoge bloeddruk, emotioneel, slapeloosheid e.d.). Klachten die ook kunnen komen vanwege psychologische factoren.
Terwijl mijn bloedresultaten de pan uit rezen en ik enorme klachten kreeg van de medicijnen vond 1 van mijn artsen idd ook dat ik maar naar een psycholoog moest. Dat heb ik gedaan. Die zei: "Laat je endocrinoloog z'n werk eens doen. Jij klinkt ok, je hebt niets psychologisch, maar je gezondheid is echt extreem slecht". Arts dit laten weten. Toen vond hij dat ik maar naar een psychiater moest. Toen hield het voor mij op. Zeker na insinuaties dat ik mijn medicijnen niet zou slikken :S Ik wilde dolgraag beter worden en achteraf heb ik te lang gewacht om een andere arts te zoeken.
Inmiddels zit ik al 1,5 jaar in een ander ziekenhuis. Daar hebben ze wel geluisterd. Ze merkten idd dat wat ik zei over kleine verhogingen en resultaten, klopte. Dat even met rust laten ipv van alles doen, ook beter was, want het bloed verbeterde dramatisch, wat niet te verklaren is medisch gesproken. Als ik daar zou aangeven dat ze denken dat ik psychologisch niet in orde ben, dan zouden de artsen daar keihard lachen. Het is helemaal niet aan de orde. Het enige wat aan de orde is, dat ik heel snel een overdosis krijg en daar heel ziek van wordt.
Vind een arts die kan luisteren naar je en behandeling in overleg uit te voeren.
Edit: Kennelijk was het verhaal niet duidelijk genoeg. Ik ben dus van een behandeling met veel medisch ingrijpen, waarbij geen resultaat was, overgestapt naar een behandeling met weinig medisch ingrijpen, waarbij veel resultaten zijn behaald. Mijn lijf kon veel rustiger wennen aan de verhogingen en ik had geen bijwerkingen waar ik gek van werd.
Medisch gezien is het standaardplaatje elke 8 weken ingrijpen op basis van bloedresultaten, maar dat werkte dus niet bij mij. Als je 6 maanden niets verhoogd/verlaagd is het medisch gezien niet verklaarbaar waarom er verbetering optreedt. Dat betekend niet dat ik niet onder controle ben geweest en dat ik niet medisch behandeld werd. Enkel dat het niet verklaarbaar is waarom het standaardplaatje niet werkt en het niet standaardplaatje wel.
[ Bericht 6% gewijzigd door kahlie op 20-08-2009 10:40:13 ]
Ten tweede: het kan dat je behandeld mdl-arts je niet meer wil behandelen als je niet mee werkt aan een behandeling die voorgesteld is. Het is echter niet zijn voorstel, dus als hij het er ook niet mee eens is, dan zit je verder goed. Als hij het er wel mee eens is, dan kun je overleggen en kijken of je er samen uitkomt.
Ten derde: Als je eenmaal als 'psychisch' geval te boek staat is het heel moeilijk om hier vanaf te komen. Je kunt tegenwoordig je medisch dossier opvragen en ook wijzigen. Je mag bijvoorbeeld je eigen aantekeningen erbij laten zetten. Dat kun je doen, maar makkelijker en effectiever is gewoon om een arts te vinden die je goed behandeld.
En voor mensen die dit een gekke situatie vinden, ja, ik heb inderdaad het idee dat TS niet alle informatie heeft verteld, maar ik heb een (deels) vergelijkbaar verhaal.
Ik heb een auto-imuumziekte die medisch vastgesteld is en mijn bloedresultaten waren helaas extreem . Helaas reageerde ik zeer slecht op de medicatie die nodig is om de bloedresultaten weer normaal te krijgen. Ik had ook extreem veel klachten die bij het ziektebeeld horen (angstig, gestressed, hoge bloeddruk, emotioneel, slapeloosheid e.d.). Klachten die ook kunnen komen vanwege psychologische factoren.
Terwijl mijn bloedresultaten de pan uit rezen en ik enorme klachten kreeg van de medicijnen vond 1 van mijn artsen idd ook dat ik maar naar een psycholoog moest. Dat heb ik gedaan. Die zei: "Laat je endocrinoloog z'n werk eens doen. Jij klinkt ok, je hebt niets psychologisch, maar je gezondheid is echt extreem slecht". Arts dit laten weten. Toen vond hij dat ik maar naar een psychiater moest. Toen hield het voor mij op. Zeker na insinuaties dat ik mijn medicijnen niet zou slikken :S Ik wilde dolgraag beter worden en achteraf heb ik te lang gewacht om een andere arts te zoeken.
Inmiddels zit ik al 1,5 jaar in een ander ziekenhuis. Daar hebben ze wel geluisterd. Ze merkten idd dat wat ik zei over kleine verhogingen en resultaten, klopte. Dat even met rust laten ipv van alles doen, ook beter was, want het bloed verbeterde dramatisch, wat niet te verklaren is medisch gesproken. Als ik daar zou aangeven dat ze denken dat ik psychologisch niet in orde ben, dan zouden de artsen daar keihard lachen. Het is helemaal niet aan de orde. Het enige wat aan de orde is, dat ik heel snel een overdosis krijg en daar heel ziek van wordt.
Vind een arts die kan luisteren naar je en behandeling in overleg uit te voeren.
Edit: Kennelijk was het verhaal niet duidelijk genoeg. Ik ben dus van een behandeling met veel medisch ingrijpen, waarbij geen resultaat was, overgestapt naar een behandeling met weinig medisch ingrijpen, waarbij veel resultaten zijn behaald. Mijn lijf kon veel rustiger wennen aan de verhogingen en ik had geen bijwerkingen waar ik gek van werd.
Medisch gezien is het standaardplaatje elke 8 weken ingrijpen op basis van bloedresultaten, maar dat werkte dus niet bij mij. Als je 6 maanden niets verhoogd/verlaagd is het medisch gezien niet verklaarbaar waarom er verbetering optreedt. Dat betekend niet dat ik niet onder controle ben geweest en dat ik niet medisch behandeld werd. Enkel dat het niet verklaarbaar is waarom het standaardplaatje niet werkt en het niet standaardplaatje wel.
[ Bericht 6% gewijzigd door kahlie op 20-08-2009 10:40:13 ]
Dat doet echter allemaal niet eens ter zake.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 09:52 schreef ForumGek het volgende:
[..]
Denk je serieus dat het zo is gegaan zoals TS omschrijft? Vergeet niet dat het om een meisje vrouw van 18 gaat. Die doen graag verhalen veranderen zodat het in hun voordeel komt. Om zodoende nog meer te aandacht te krijgen.
Even inhakend op jouw verhaal:quote:Op donderdag 20 augustus 2009 09:54 schreef kahlie het volgende:
Ten eerste: Nee, ze kunnen je niet tegen je zin deze behandeling aansmeren. Als je geen gevaar bent voor jezelf kunnen ze je niet opeens opnemen etc.
heel verhaal...
Wie zegt dat het beetje aandacht dat jij hebt gehad in het andere ziekenhuis niet doorslaggevend is geweest voor het verminderen van jouw klachten. Want medisch gezien hebben ze (als ik je verhaal zo lees) weinig uuitgevoerd.
Misschien dacht jouw behandelend arts dat de psycholoog dat wel kon bereiken. Want ik hoor niks over aangepaste medicatie of andere behandeling die voor jou de klachten hebben verminderd. Dus eigenlijk hebben ze daar "niks" aan behandeling gedaan.
De tip dat je jezelf rust moet geven zo nu en dan lijkt mij dan ook allerminst voordehandliggend.
Fingerspitzgefühl
Geen idee. Ik was er niet bij, jij wel?quote:Op donderdag 20 augustus 2009 09:52 schreef ForumGek het volgende:
[..]
Denk je serieus dat het zo is gegaan zoals TS omschrijft? Vergeet niet dat het om een meisje vrouw van 18 gaat. Die doen graag verhalen veranderen zodat het in hun voordeel komt. Om zodoende nog meer te aandacht te krijgen.
Maar als het wel zo gegaan is dan is de reactie van TS natuurlijk volledig terecht.
En aangezien dat de casus in de OP is en ze daar advies over vraagt boeit het niet zo wat jij of ik er verder nog bij verzinnen. Als ze je mening over haar al dan niet aanwezige persoonlijkheidsstoornissen, psychische aandoeningen en geestelijke gezondheid had willen weten had ze wel een topic in R&P geopend.
[ Bericht 17% gewijzigd door MinderMutsig op 20-08-2009 10:14:43 ]
There is no love sincerer than the love of food.
Nee, ik was er niet bijquote:Op donderdag 20 augustus 2009 10:07 schreef MinderMutsig het volgende:
[..]
Geen idee. Ik was er niet bij, jij wel?
Maar als het wel zo gegaan is dan is de reactie van TS natuurlijk volledig terecht.
.Maar dat moet je zeker wel meenemen in het verhaal. Ik probeer niet koste wat kost TS niet te geloven, maar ik ben wel van mening dat je dit verhaal kritisch moet bekijken. En aangezien wij niet de beschikking hebben over TS haar medische gegevens zijn wij hier natuurlijk niet in staat te bepalen of de behandeling die gekozen wordt juist of onjuist is.
TS had het ook heel anders voor zichzelf aan kunnen pakken door simpelweg de volgende OP te maken:
Ik ben momenteel in behandeling voor een aandoening maar ben het niet eens met de behandeling die er voorgesteld wordt. Mag ik de behandeling weigeren?
Dat was afdoende geweest, alle verdere informatie die TS gegeven heeft zijn totaal overbodig. Dus moet het antwoord krijgen op haar vraag niet het enige doel zijn geweest van het maken van dit topic.
En we trappen er allemaal (incl. ikzelf) met ogen open in
.
Fingerspitzgefühl
Jij bent arts? En jij kan zonder een patiënt in levende lijve gezien te hebben beslissen of een gekozen behandeling juist is?quote:
[..]
Nee, ik was er niet bij
Maar dat moet je zeker wel meenemen in het verhaal. Ik probeer niet koste wat kost TS niet te geloven, maar ik ben wel van mening dat je dit verhaal kritisch moet bekijken. En aangezien wij niet de beschikking hebben over TS haar medische gegevens zijn wij hier natuurlijk niet in staat te bepalen of de behandeling die gekozen wordt juist of onjuist is.
TS vraagt niet of de behandeling juist is en ook niet naar jouw mening over haar persoon. Ze is hier voor de juridische vraag of ze deze behandeling kan weigeren. Al was ze schizofreen, dat doet er in dit geval totaal niet toe.
Had allemaal gekund, heeft ze niet gedaan, betekend niet dat je dan maar van het vraag moet afwijken met je eigen niet ter zake doende theorietjes.quote:TS had het ook heel anders voor zichzelf aan kunnen pakken door simpelweg de volgende OP te maken:
Ik ben momenteel in behandeling voor een aandoening maar ben het niet eens met de behandeling die er voorgesteld wordt. Mag ik de behandeling weigeren?
Dat was afdoende geweest, alle verdere informatie die TS gegeven heeft zijn totaal overbodig. Dus moet het antwoord krijgen op haar vraag niet het enige doel zijn geweest van het maken van dit topic.
En we trappen er allemaal (incl. ikzelf) met ogen open in
There is no love sincerer than the love of food.
Er is sprake van een vertrouwensbreuk, en dat is fnuikend voor een behandeling, dus met die arts is het op deze manier einde oefening. Vaak zie je bij artsen die als de beste in hun vak te boek staan een vorm van tunnelvisie, ze weten echt alle ins en outs van hun specialisme, maar daardoor verliezen ze soms het bredere plaatje uit het oog, en schieten ze onbewust voorbij aan het feit dat veel symptomen meerdere volstrekt verschillende oorzaken kunnen hebben, vaak verdeelt in fysieke en psychische.
Maar goed, zoals sommigen doen zelf je symptomen op internet zoeken en aan een aandoening koppelen is ook niet altijd slim, artsen starten zelf ook niet meteen google op bij het stellen van een diagnose.. Artsen moeten ook een zeker overwicht hebben, veel behandelingen zijn nou niet echt leuk, en als jij als patiënt de bijwerkingen van zeg medicijnen op gaat zoeken en selectief naar eigen goeddunken je medicatie gaat slikken, torpedeer je vakkundig een behandelplan, met alle bijbehorende complicaties. Ik bedoel maar aan te geven, dat jij ergens geen zin in hebt, betekend dus niet dat de behandeling niet goed zou zijn. Als je opgenomen wordt bij een internist kunnen ze alles lange tijd monitoren, en dus ook de vooroordelen over je vermoedde psychische issues ontkrachten met harde analyse resultaten, toch?
Die gediagnostiseerde aandoening is een blijvertje als ik het goed heb, dus dan zou je de rest van je leven (niet leuke) behandelingen moeten blijven weigeren?
Maar goed, zoals sommigen doen zelf je symptomen op internet zoeken en aan een aandoening koppelen is ook niet altijd slim, artsen starten zelf ook niet meteen google op bij het stellen van een diagnose..
Artsen moeten ook een zeker overwicht hebben, veel behandelingen zijn nou niet echt leuk, en als jij als patiënt de bijwerkingen van zeg medicijnen op gaat zoeken en selectief naar eigen goeddunken je medicatie gaat slikken, torpedeer je vakkundig een behandelplan, met alle bijbehorende complicaties. Ik bedoel maar aan te geven, dat jij ergens geen zin in hebt, betekend dus niet dat de behandeling niet goed zou zijn. Als je opgenomen wordt bij een internist kunnen ze alles lange tijd monitoren, en dus ook de vooroordelen over je vermoedde psychische issues ontkrachten met harde analyse resultaten, toch?Die gediagnostiseerde aandoening is een blijvertje als ik het goed heb, dus dan zou je de rest van je leven (niet leuke) behandelingen moeten blijven weigeren?
Op woensdag 9 juni 2010 @ 09:07 schreef lezzer: Verder legt fruityloop uitstekend uit hoe het in het echte leven gaat.
Je hebt recht op inzage in je medisch dossier.Het enige wat je niet te zien krijgt zijn aantekeningen van eigen bevindingen van artsen/psychologen.Je hebt zelfs het recht om er correcties in aan te brengen..
So, here is the truth about the truth. It hurts, and so we lie.
Ja, jij mag elke behandeling weigeren.
Dat is jouw recht.
Alleen als je een gevaar vormt voor jezelf en je omgeving mag je - in opdracht van de burgemeester - worden opgesloten.
Dat is hier dus to-taal niet aan de orde.
Het internet is trouwens een verschrikkelijk slechte plek om te bepalen wat er mis met je is, dus lees het volgende als anectode, en beslist niet als een 'dat zal jij ook wel hebben':
Een vriendin van mij had ook buikpijnklachten, jarenlang, af en aan.
Heeft pijnstillers geslikt, is onderzocht, van alles. Op een gegeven moment waren de artsen er van overtuigd dat het tussen haar oren zat.
Ze woont momenteel in het buitenland.
Daar hebben ze haar ontstoken blindedarm eruit gehaald.
In Nederland heeft ze antidepressiva gehad. Voor een blindedarm.
Dat is jouw recht.
Alleen als je een gevaar vormt voor jezelf en je omgeving mag je - in opdracht van de burgemeester - worden opgesloten.
Dat is hier dus to-taal niet aan de orde.
Het internet is trouwens een verschrikkelijk slechte plek om te bepalen wat er mis met je is, dus lees het volgende als anectode, en beslist niet als een 'dat zal jij ook wel hebben':
Een vriendin van mij had ook buikpijnklachten, jarenlang, af en aan.
Heeft pijnstillers geslikt, is onderzocht, van alles. Op een gegeven moment waren de artsen er van overtuigd dat het tussen haar oren zat.
Ze woont momenteel in het buitenland.
Daar hebben ze haar ontstoken blindedarm eruit gehaald.
In Nederland heeft ze antidepressiva gehad. Voor een blindedarm.
Van de vraag afwijken wordt al vanaf het begin gedaan, niet door ons. Maar door TS zelf.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 10:17 schreef MinderMutsig het volgende:
[..]
Jij bent arts? En jij kan zonder een patiënt in levende lijve gezien te hebben beslissen of een gekozen behandeling juist is?
TS vraagt niet of de behandeling juist is en ook niet naar jouw mening over haar persoon. Ze is hier voor de juridische vraag of ze deze behandeling kan weigeren. Al was ze schizofreen, dat doet er in dit geval totaal niet toe.
[..]
Had allemaal gekund, heeft ze niet gedaan, betekend niet dat je dan maar van het vraag moet afwijken met je eigen niet ter zake doende theorietjes.
Verder bedoelen we hetzelfde, wij zijn niet in staat om over haar behandeling te oordelen. Maar daarom is het alleen maar onnozeler om een half verhaal in je OP neer te pompen. ...want daar gaat het helemaal niet over !
Fingerspitzgefühl
Tja, als ze alleen gevraagd had of ze een behandeling mocht weigeren had iedereen hier gezegd dat er meer informatie nodig is om die vraag te beantwoorden. Geeft ze die informatie direct, is het weer niet goed.
There is no love sincerer than the love of food.
Ze hebben medisch uitgevoerd wat noodzakelijk was. Namelijk, langzame verhogingen met tussendoor voldoende rust om mijn lijf te helpen zichzelf te laten herstellen. Ik ben uitermate tevreden over de medische behandeling.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 10:07 schreef ForumGek het volgende:
[..]
Even inhakend op jouw verhaal:
Wie zegt dat het beetje aandacht dat jij hebt gehad in het andere ziekenhuis niet doorslaggevend is geweest voor het verminderen van jouw klachten. Want medisch gezien hebben ze (als ik je verhaal zo lees) weinig uuitgevoerd.
Ik denk niet dat de behandelend arts op het andere ziekenhuis dacht dat de psycholoog dat kon bereiken. Hij wilde graag erg veel medisch ingrijpen, ookal had het de afgelopen tijd niets opgeleverd behalve een erg zieke en verzwakte ik. Hij vond dat de verzwakking te maken had met mijn psychologische situatie, ookal ondersteunden mijn bloedresultaten mijn verhaal. Want het standaard plaatje: "we geven medicatie en dat doen we totdat het goed komt", was belangrijker dan de medische resultaten op dat moment. Dus begon hij er vanalles bij te verzinnen ala je slikt je medicatie niet en je bent psychologisch niet in orde.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 10:07 schreef ForumGek het volgende:
Misschien dacht jouw behandelend arts dat de psycholoog dat wel kon bereiken. Want ik hoor niks over aangepaste medicatie of andere behandeling die voor jou de klachten hebben verminderd. Dus eigenlijk hebben ze daar "niks" aan behandeling gedaan.
De tip dat je jezelf rust moet geven zo nu en dan lijkt mij dan ook allerminst voordehandliggend.
Mijn tip is ook niet om jezelf rust te geven. Mijn tip is, zoals op het einde staat:
"Zoek een arts die naar je wil luisteren en samen in overleg een behandeling opstart waar je achter staat".
Kennelijk heb ik het verhaal niet duidelijk genoeg opgeschreven. Niet gelijk groot ingrijpen is ook een medische behandeling. Er is wel langzaam verhoogd, dat stond er mijn inziens ook. Er is niet *niets* gebeurd in 1,5 jaar. Het feit dat dat kan werken, als het niet het standaard plaatje is, dat vinden ze niet medisch te verklaren... maar dat is wat anders
[ Bericht 1% gewijzigd door kahlie op 20-08-2009 10:44:10 ]
na twee jaar al? heb je slecht contact met je ouders?quote:Op woensdag 19 augustus 2009 23:53 schreef Piemelkut het volgende:
[..]
Die geven mij gelijk, net als de rest van de familie en vrienden. Maar omdat ik zelfstandig naar de artsen ga, kunnen ze me daarbinnen niet helpen. Overigens neem ik m'n moeder wel mee naar komend gesprek, zodat ze me kan helpen.
Neem al je vrienden eens mee naar de wachtkamer van de arts... is dat probleem gelijk opgelost.
De tijd van lief vragen van jou kant moet nou echt klaar zijn hoor, tijd voor hardere maatregelen... Of onder ogen zien dat ze misschien toch nog een punt hebben... maar da's jouw pakke aan...
Wat is "een beetje ondergewicht" eigenlijk?
Ik vind het een moeilijk verhaal. Ik neig ernaar om je te geloven, maar zeker ben ik er niet van. Bij die artsen is het waarschijnlijk precies andersom. Als die echter een levend lijk voor zich zien staan kan ik me best voorstellen dat ze denken dat je zelf een en ander nog niet wil toegeven.
Ik vind het een moeilijk verhaal. Ik neig ernaar om je te geloven, maar zeker ben ik er niet van. Bij die artsen is het waarschijnlijk precies andersom. Als die echter een levend lijk voor zich zien staan kan ik me best voorstellen dat ze denken dat je zelf een en ander nog niet wil toegeven.
Vampire Romance O+
Bij sclerodermie zijn slikproblemen bekend, dus misschien dat dat ook te maken heeft met het ondergewicht van TS.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 11:50 schreef MouseOver het volgende:
Wat is "een beetje ondergewicht" eigenlijk?
Ik vind het een moeilijk verhaal. Ik neig ernaar om je te geloven, maar zeker ben ik er niet van. Bij die artsen is het waarschijnlijk precies andersom. Als die echter een levend lijk voor zich zien staan kan ik me best voorstellen dat ze denken dat je zelf een en ander nog niet wil toegeven.
Dat is ook de reden dat ik me heb afgemeld voor het EPD.
Want dan wordt elke second opinion vervuild met de mening van eerdere artsen.
Want dan wordt elke second opinion vervuild met de mening van eerdere artsen.
Waarom vraag je geen second opinion aan bij een psychiater? Deze artsen gaan over anorexia nervosa.
I used to be schizofrenic, but we're okay now.
Ze had het zelf over een half brood en een zak chips per dag..quote:Op donderdag 20 augustus 2009 12:15 schreef Lavenderr het volgende:
[..]
Bij sclerodermie zijn slikproblemen bekend, dus misschien dat dat ook te maken heeft met het ondergewicht van TS.
Vampire Romance O+
Ja, dat is waar ookquote:Op donderdag 20 augustus 2009 12:30 schreef MouseOver het volgende:
[..]
Ze had het zelf over een half brood en een zak chips per dag..
Er zitten nogal wat hiaten in het verhaal die vragen oproepen.
Wacht wel een update van TS af.
? Heeft ze dat weer verwijderd? Kan het niet vinden of kijk erover heen.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 12:30 schreef MouseOver het volgende:
[..]
Ze had het zelf over een half brood en een zak chips per dag..
Maar dit is natuurlijk niet genoeg voor een meid van 18. Geen eiwitten? Geen onverzadigde vetten? En het dan raar vinden dat je ondergewicht hebt?
Nou, niet per se hoor. Ik heb een zoon van 15. Hij is 1.75 lang en weegt iets van 48 kilo. Behoorlijk ondergewicht.. Hij is ook broodmager, de botten zie je zitten. Maar je wilt niet weten wat hij aan eten verstouwt. Hij eet echt veel, ook gevarieerd, want hier komt gewoon goei voer op tafel. Hij verbrandt schijnbaar heel snel. Kan ook liggen aan de snelle groei de laatste paar jaar, hoewel hij nooit dikker is geweest.quote:Op donderdag 20 augustus 2009 15:00 schreef TeringHenkie het volgende:
TS moet een foto posten van d'r armen of d'r benen, dan weten we meteen of ze anorexia heeft
Hopelijk komt hij wat aan als hij uitgegroeid is.
The point being: Een foto van een arm bewijst nog geen anorexia.
Ondergewicht bewijst ook nog geen anorexia. Ten eerste zijn er genoeg ziektebeelden waarbij je ondergewicht hebt, ten tweede zijn sommige mensen in de groei redelijk laag in het gewicht.
Ik ken ook iemand waarvan de artsen maar bleven roepen dat ze anorexia had. Ze viel maar af, voelde zich enorm ellendig en vertelde ook dat ze bloed in haar ontlasting had. Pas na 2 onderzoeken kwamen ze er achter dat ze colitis had, want deze aandoening komt in vlagen. De eerste keer had ze dus geen ontsteking bij de endoscopie en dachten ze dus inderdaad dat het volkomen psychologisch was. De tweede keer zat ze zo onder de ontstekingen dat ze zelfs onder lichte narcose de boel bij elkaar geschreeuwd schijnt te hebben. Hebben ze d'r verteld toen ze wakker werd
Ik ken ook iemand waarvan de artsen maar bleven roepen dat ze anorexia had. Ze viel maar af, voelde zich enorm ellendig en vertelde ook dat ze bloed in haar ontlasting had. Pas na 2 onderzoeken kwamen ze er achter dat ze colitis had, want deze aandoening komt in vlagen. De eerste keer had ze dus geen ontsteking bij de endoscopie en dachten ze dus inderdaad dat het volkomen psychologisch was. De tweede keer zat ze zo onder de ontstekingen dat ze zelfs onder lichte narcose de boel bij elkaar geschreeuwd schijnt te hebben. Hebben ze d'r verteld toen ze wakker werd
Nee hoor, dat moet TS helemaal niet...quote:
TS moet een foto posten van d'r armen of d'r benen, dan weten we meteen of ze anorexia heeft
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Je bent inderdaad licht ontvlambaar, ik bedoelde alleen maar dat we dan zekerheid hebben, TS is ook niet verplicht kuttopics te openen waarin ze de helft van het verhaal weglaatquote:Op donderdag 20 augustus 2009 15:20 schreef Sjeen het volgende:
[..]
Nee hoor, dat moet TS helemaal niet...
Welke zekerheid heb je dan? Behalve dat je een foto ziet van armen of benenquote:Op donderdag 20 augustus 2009 15:25 schreef TeringHenkie het volgende:
[..]
Je bent inderdaad licht ontvlambaar, ik bedoelde alleen maar dat we dan zekerheid hebben, TS is ook niet verplicht kuttopics te openen waarin ze de helft van het verhaal weglaat
stupidity has become as common as common sense was before
Ik ben lichtontvlambaar inderdaad, daarom staat die waarschuwing er ook...quote:
[..]
Je bent inderdaad licht ontvlambaar, ik bedoelde alleen maar dat we dan zekerheid hebben, TS is ook niet verplicht kuttopics te openen waarin ze de helft van het verhaal weglaat
En op basis van een foto heb je geen zekerheid of iemand anorexia heeft, zou een mooie diagnose zijn zeg... En daarbij, we zitten hier in WGR, de vraag is niet of TS anorexia heeft maar of ze een medische behandeling mag weigeren...
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Niet de hele post gelezen, maar snel gescand...
Om eerlijk te zijn klinkt het alsof TS juist deel 2 van de Millenium Trilogie heeft uitgelezen (van Stieg Larsson).
Om eerlijk te zijn klinkt het alsof TS juist deel 2 van de Millenium Trilogie heeft uitgelezen (van Stieg Larsson).
Niet precies:quote:
[..]
Ze had het zelf over een half brood en een zak chips per dag..
Er staat dat ze geen problemen heeft met een half brood en een zak chips per dag. Ik neem aan dat ze bedoelt dat ze dat kan eten, plus andere dingen (en dus geen anorexia nervosa heeft, want dan eet je zo min mogelijk).quote:
Al zou ik het wel heel sneu vinden als ze dat aan iemand geven die geen problemen heeft met een half brood en een zak chips per dag
Trouwens, voor de mensen die hier zich verwonderen over het feit dat er een psycholoog bij buikpijn wordt gehaald: zo gek vind ik dat niet. Buikpijn kan namelijk door emotionele problemen veroorzaakt worden, zoals stress, depressie, angst, etc. Vooral als de artsen in eerste instantie geen lichamelijke oorzaak kunnen vinden is het een goed idee om naar een psychische oorzaak te kijken. Maar goed, dat gaat dus niet voor TS op want er is gewoon wel een medische oorzaak. En sowieso, als er geen lichamelijke oorzaak lijkt te zijn om dan maar fictieve problemen voor de patiënt gaan verzinnen slaat natuurlijk helemaal nergens op.
Ah, a battle of wits? I'm glad to see you've come unarmed!
|
|
