bijbehorend wetsartikel

Uit de gedraging van de schuldenaar valt op te maken dat hij niet gaat nakomen. Dan is een ingebrekestelling (en met een redenering naar analogie dus ook een incassotraject) niet nodig (6:83 onder c jo 6:80).

quote:

Op woensdag 5 augustus 2009 13:10 schreef x-tremed het volgende:
op wikipedia staat het volgende terzake incasso kosten etc die als onredelijk worden beschouwd

Meestal worden incassokosten als niet redelijk beschouwd als:

De schuldenaar de vordering heeft betwist en heeft aangegeven hoe dan ook niet te zullen betalen. In een dergelijk geval mag en kan de schuldeiser direct dagvaarden en is het inschakelen van een incassobureau onnodig;

Alleen ik kan deze regel niet terugvinden in het Wetboek. Weet iemand toevallig welk artikel hier over gaat?

Er is hier waarschijnlijk geen wetsartikel voor, maar wel jurisprudentie. Het idee komt voort uit dat de schuldenaar ontkent dat hij schuldenaar is. Hij stelt in feite dat de overeenkomst niet bestaat of niet naar behoren is uitgevoerd. Een incassobureau inschakelen wordt dan als onredelijk gezien, aangezien een incassobureau niet kan beoordelen of de overeenkomst naar behoren is uitgevoerd dan wel tot stand is gekomen. Dit kan alleen een rechter beoordelen en het inschakelen van een incassobureau wordt dan ook gezien als onnodige procedure en kosten daar de weg naar de rechter de enige mogelijkheid is om aan te tonen dat de schuldenaar inderdaad schuldenaar is.

Het bijbehorende wetsartikel is art. 6:96 lid 2 sub c BW.

1. Vermogensschade omvat zowel geleden verlies als gederfde winst.
2. Als vermogensschade komen mede voor vergoeding in aanmerking:
a. redelijke kosten ter voorkoming of beperking van schade die als gevolg van de gebeurtenis waarop de aansprakelijkheid berust, mocht worden verwacht;
b. redelijke kosten ter vaststelling van schade en aansprakelijkheid;
c. redelijke kosten ter verkrijging van voldoening buiten rechte, wat de kosten onder b en c betreft, behoudens voor zover in het gegeven geval krachtens artikel 241 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering de regels betreffende proceskosten van toepassing zijn.

Vervolgens is in de jurisprudentie verder uitgewerkt wat 'redelijke' kosten zijn. Zo is er de 'dubbele redelijkheidstoets'. Die houdt in dat zowel de gevorderde kostenposten an sich redelijk moeten zijn én dat de omvang van die kostenposten redelijk moet zijn. Ook gebruiken rechters bepaalde standaardregelingen, zoals uit het rapport Voor-Werk II, dat je kunt googelen. Maar in het geval dat jij noemt is de achterliggende redenering inderdaad zoals Consurechter stelt.