Ik was 16 en gefascineerd. Niemand van mijn leeftijdsgenoten kende het.
Armando, Cherry Duins en Johnny van Doorn waren helden voor me.
Geweldige serie. Absurdisme op zijn literaire hoogtepunt.
Ik moet meteen weer aan de praalhans denken.
De live optredens waren overigens ook meesterlijk.
Man 2: Meneer, staat u toch eens even stil, wilt u.
Man 1: Ja, dat is het danseresje in me, dat doet me steeds bewegen, het danseresje.
Man 2: Ach juist.
Man 1: Want wat ik al niet in me heb, ik heb in me: het pelgrimmetje, het bloemenverkoopstertje, het roverhoofdmannetje, en het danseresje natuurlijk, dat zei ik al.
Man 2: Dat is veel te weinig om prat op te gaan, wilt u.
Man 1: Ik ga niet prat!
Man 2: U ging heel erg prat.
Man 1: Ja, soms ga ik wel es een beetje prat ja.
Man 2: Zeg, had u nog een nummertje te berde?
Man 1: O, zeker te berde ja, dat zeker, namelijk...
Man 2: Ja?
Man 1 onduidelijk: Declameren.
Man 2: Wat?
Man 1: Declameren.
Man 2: Duidelijker voor de draad graag.
Man 1: Declameren.
Man 2 kucht: Declameren?
Man 1: Ja, declameren.
Man 2: En hoe gaat het dan toe tijdens het genoemde declameren?
Man 1: Declameren, dat is praten met schone klanken, een beetje als een lakei, of als een schoolopziener, of als een mandenmaker.
Man 2: Ach, op die manier. Ja, doet u maar
Man 1: Dag, meneer.
Man 2 neemt zonder iets te zeggen zijn hoed af.
Man 1 die de ander al iets voorbij is, komt terug en vraagt: O, wat deed u, liet u iets zien?
Man 2 fronsend: Hoe bedoelt u?
Man 1: Nou, met uw hoed, u tilde uw hoed op. Liet u iets zien?
Man 2: Nou, nu u het zo vraagt, inderdaad.
Man 2: Wat was dat dan, ik geloof dat het me ontgaan is.
Man 2 doet zijn hoed weer af en buigt voorover: Ik liet mijn haar zien. Mooi hè?
Man 2: Ja, heel mooi.
Man 2: Veel hè?
Man 2: Ja, mijn hartelijke complimenten
Man 2 zet zijn hoed weer op: Dank u.
Of lukt het jou wel ?