Is een psychose altijd eng/negatief voor het slachtoffer?

quote:

Op maandag 27 juli 2009 21:59 schreef Ritmo het volgende:
Bij mensen die in een psychose zijn geraakt, denk je vaak direct aan doodsbange mensen die vreselijke dingen zien en horen en denken dat ze achtervolgt worden. Maar wat ik ervan begrepen heb is dat je in je eigen onderbewustzijn leeft, net als in een droom.

Nu zijn mijn eigen dromen eigenlijk 99 van de 100 keer wel leuk. Ik vroeg me af of er ook mensen gewoon in een 'leuke' wereld terechtkomen wanneer ze in een psychose raken. En dus eigenlijk weer een beetje kind worden.

Gewoon uit interesse vroeg ik me dus af of een psychose ook een minder nare ervaring kan zijn dan wat je normaal gesproken hoort of ziet?

Als je dat een keer wilt ervaren, moet je eens contact opnemen met een psychiatrisch centrum bij jou in de buurt. Die organiseren met regelmaat middagen met de "psychose-bus" waarin je kunt ervaren wat er gebeurt bij een psychose.

Er zijn ook wel eens mensen die eigenlijk echt prettig gestoord zijn Zitten wat in zichzelf te lachen en te grinniken en lijken zich best te amuseren... Al moet ik zeggen dat ik dat een stuk minder zie dan de echt angstige mensen.

Wat jij als standaard omschrijft is een paranoide waan, maar je hebt ook mensen die bijvoorbeeld denken dat ze prinses Maxima zijn. Dat is dus idd niet vervelend, alleen een beetje vreemd dat er geen mensen staan te zwaaien als je op je balkon gaat staan.

De vraag die bij mij opkomt is wat een psychose precies inhoudt. Ben je dan echt het contact kwijt of ben je dan alleen wat wazig (of hangt dat af van de persoon). Ik vind dat interessant omdat ik voorheen nog wel eens op basis van mijn wazigheid als psychotisch werd gezien (ik ben het daar nooit mee eens geweest). Ik heb zelf eigenlijk een beetje het idee dat het een manier van je hersenen is om te compenseren op het tekort aan kwantiteit of kwaliteit van je slaap - of minimaal een grote drang om te herstellen - waardoor je gewoon klaarwakker dromen beleeft (dromen zijn onderdeel van het herstelproces toch?).

Het schijnt dat als je intelligent bent je de psychose in je voordeel kunt gebruiken (bv. kunstenaars) en er minder 'last' van ondervindt.

edit:

Ik denk dus dat als je denkt dat je prinses Maxima bent, even afgezien van t feit dat er niemand naar je zwaait, je daar best voldoening uit kunt scheppen.

Psychosen komen door een verstoorde werking van filters in je hoofd, je kan informatie niet meer goed verwerken en je krijgt een overload.

Ik heb zelf ongeveer 2 jaar terug 2 psychoses gehad, en hoewel het aan je "standaard" voldoet waren er ook geweldige momenten, je kan het mischien vergelijken met een achtbaan, al het negatieve beleef je veel intenser en heeft de neiging flink te gaan overheersen. Maar ook het positieve ervaar je heftiger en je kan ook "goddelijke" momenten hebben in een psychose.
Het hangt daarnaast ook heel erg af van je psychose, je kan bijvoorbeeld ook continu "positieve" hallucinaties hebben waarbij het je leven niet perse negatief hoeft te beinvloeden als je je er bewust van bent dat je hallucineert.

quote:

Op maandag 27 juli 2009 22:47 schreef terror623 het volgende:
Psychosen komen door een verstoorde werking van filters in je hoofd, je kan informatie niet meer goed verwerken en je krijgt een overload.

Ik heb zelf ongeveer 2 jaar terug 2 psychoses gehad, en hoewel het aan je "standaard" voldoet waren er ook geweldige momenten, je kan het mischien vergelijken met een achtbaan, al het negatieve beleef je veel intenser en heeft de neiging flink te gaan overheersen. Maar ook het positieve ervaar je heftiger en je kan ook "goddelijke" momenten hebben in een psychose.
Het hangt daarnaast ook heel erg af van je psychose, je kan bijvoorbeeld ook continu "positieve" hallucinaties hebben waarbij het je leven niet perse negatief hoeft te beinvloeden als je je er bewust van bent dat je hallucineert.

Goede uitleg.

Maar waar ligt de grens? Mensen die "hypergevoelig" zijn of ADHD hebben beleven dingen toch ook intenser zonder dat ze daarvoor een psychose hoeven te hebben? Ofzo

Ja, het kan erg sprookjesachtig zijn.

Ik heken veel in het de controle kwijt zijn en overloaded raken. Het wordt ook tijd mezelf te bezinnen en te kijken hoe ik mijn leven voor eens en altijd in goede banen kan leiden. De psychische problemen waar je mee kunt kampen lijken moeilijk op te lossen maar ga knokken voor een beter leven. Bij mij verergerde alles door verkeerd medicijngebruik / misbruik / veelvuldig wietgebruik met alcohol. Het enige wat ik nu kan doen is de confrontatie op een positieve manier aangaan en mezelf zien terug te vinden.
Andere problemen zoals internet/gameverslaving laat ik nu ook achter me en schrijf me daarom ook uit op fok.
het is tijd voor andere belangrijkere dingen en heb oprecht spijt van de puinhoop die ik aangericht heb.
Het ga jullie goed!

Pnb

quote:

Op maandag 27 juli 2009 22:51 schreef wallofdolls het volgende:
Maar waar ligt de grens? Mensen die "hypergevoelig" zijn of ADHD hebben beleven dingen toch ook intenser zonder dat ze daarvoor een psychose hoeven te hebben? Ofzo

Die verliezen de realiteitszin niet. De dingen die er zijn intens beleven is wat anders dan dingen zien of horen die er niet zijn.

Echte psychoses komen natuurlijk zelden alleen, vele vormen van hallucinaties en wanen die erg extreem kunnen worden en die blijvend zijn en niet zoals na een maaltijdje paddo's na een dag weer weg zijn

quote:

Op maandag 27 juli 2009 21:59 schreef Ritmo het volgende:
Bij mensen die in een psychose zijn geraakt, denk je vaak direct aan doodsbange mensen die vreselijke dingen zien en horen en denken dat ze achtervolgt worden. Maar wat ik ervan begrepen heb is dat je in je eigen onderbewustzijn leeft, net als in een droom.

Nu zijn mijn eigen dromen eigenlijk 99 van de 100 keer wel leuk. Ik vroeg me af of er ook mensen gewoon in een 'leuke' wereld terechtkomen wanneer ze in een psychose raken. En dus eigenlijk weer een beetje kind worden.

Gewoon uit interesse vroeg ik me dus af of een psychose ook een minder nare ervaring kan zijn dan wat je normaal gesproken hoort of ziet?

Ik heb daar ervaring mee. En achteraf gezien, heel lang nadat je weer uit die psychose bent, als de psychose voor je gevoel ver terug is in de tijd.. Dan kan je, onder mede lotgenoten, wel afentoe lachen ja. Praten over de gekke dingen die je hebt gedaan etcetera. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf nooit echt gekke dingen heb gedaan fysiek, maar wel gedacht. Ik had een natuurlijke rem op fysieke gekke ondernemingen. Dat is echt balanceren op een dun lijntje tussen realiteit en waan. Ik vind mezelf dan ook wel een 'master' in dat opzicht.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 15:11 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Maar het was dus niet altijd eng? Je kon bij wijze van spreke in de Efteling lopen als je door de stad liep?

Nee zo ging dat niet bij mij het was wel eng. Je voelt alsof je op de afgrond staat, op een pleuris grote rocky mountains met afgrond, dat gevoel. En dat is dan tussen realiteit en waan. realiteit is het veilige achter je en dat diepe is alles wat met waan te maken heeft. En dan proberen te balanceren terwijl je door de stad heenloopt.

Achteraf kan je het zien als een leuke ervaring.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 15:15 schreef Schenkstroop het volgende:

[..]

Nee zo ging dat niet bij mij het was wel eng. Je voelt alsof je op de afgrond staat, op een pleuris grote rocky mountains met afgrond, dat gevoel. En dat is dan tussen realiteit en waan. realiteit is het veilige achter je en dat diepe is alles wat met waan te maken heeft. En dan proberen te balanceren terwijl je door de stad heenloopt.

Achteraf kan je het zien als een leuke ervaring.

En hoe kom je dr achter dat dat niet klopt en hoe kom je daar zo van af?

Ik heb een paar keer een randpsychose gehad. Dat is idd het gevoel dat je op die rand van de afgrond balanceert. Aan mn vingernagels hing ik aan het randje en ben aan er niet ingevallen. Het in de afgrond vallen stond voor mij gelijk aan gek worden (contact met de realiteit verliezen).

Achteraf zei de psychiater dat ik een randpsychose had, letterlijk de rand dus. Dat erin vallen en "gek" worden zou dus een full blown psychose moeten zijn in mijn metafoor.

Maar nu lees ik dat Schenkstroop een echte psychose heeft gehad en zegt dat hij ook nog dacht op de rand te lopen. Het is toch een hele persoonlijke beleving blijkbaar.

Is een randpsychose gelijk aan borderline?

edit:

oh..dat was het wel voorheen

quote:

Eerder werd verondersteld dat de stoornis zich in het gebied tussen neurose en psychose bevond. Deze visie is gewijzigd, maar de naam is blijven bestaan.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 15:42 schreef Ritmo het volgende:
Goede vraag. Als je je ingelezen hebt m.b.t. de symptonen en deze dus kan herkennen, is het dan mogelijk om het onder controle te krijgen en te erkennen dat je hulp nodig hebt of is je denkproces dermate verstoord dat je dat niet meer kunt?

nee zo gaat dat niet. het bouwt langzaam op. zo langzaam dat je er geen erg in hebt. wat je ertegen kan doen? rust, veel rust na een uitspatting. niet worden bestookt met de dingen waar je bang of kwaad op bent. rust veel rust. donkere cellen en medicijnen die je 3 dagen knock out gooien zijn er niet zomaar. het zijn wel verschrikkelijke medicijne trouwens. op mijn 16e meegemaakt. als drugs net zo trippen is, is drugs wel trippen ja (nooit recreatieve drugs gebruikt overigens)

Achteraf gezien konik wel lachen om die medicijnen, maar als je het meemaakt en in een coma ligt is het gewoon eng. je kan alles horen maar niet zien, mensen sleuren je van bed naar bed en zelf kan je helemaal niets.

[ Bericht 2% gewijzigd door Schenkstroop op 28-07-2009 16:08:10 ]

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 15:49 schreef Zeven7 het volgende:
Ik heb een paar keer een randpsychose gehad. Dat is idd het gevoel dat je op die rand van de afgrond balanceert. Aan mn vingernagels hing ik aan het randje en ben aan er niet ingevallen. Het in de afgrond vallen stond voor mij gelijk aan gek worden (contact met de realiteit verliezen).

Achteraf zei de psychiater dat ik een randpsychose had, letterlijk de rand dus. Dat erin vallen en "gek" worden zou dus een full blown psychose moeten zijn in mijn metafoor.

Maar nu lees ik dat Schenkstroop een echte psychose heeft gehad en zegt dat hij ook nog dacht op de rand te lopen. Het is toch een hele persoonlijke beleving blijkbaar.

Naar mijn mening en uit eigen beleveing, vind ik mensen die doorslaan, de zg. echte psychotische aanvallen nogal zwak van geest. Je kan je zelf wel bijmekaar houden. al hoor je stemmen, al denk je dat die twee meisjes die voorbijliepen en giechelden het tegen jou hadden en dat je ze te lijf wilt gaan. Al komen de muren en het tapijt op je af. Je kan jezelf bijmekaar houden. Doorslaan is makkelijker, dat wel. En dan trek je ook aan de bel. Dan spuiten ze je plat en dan is de beleving na 3 dagen weg.

Neeee! Ben geen borderliner

Bij een randpsychose krijg je ook een soort overload en begin je wanen te krijgen (ik dacht o.a. dat het huis in de fik stond). Ondanks dat het heel echt voelt kan je je nog wel realiseren dat je hersenen truukjes met je uithalen en dan volgt een heel gevecht om ieder greintje rationaliteit in jezelf bij elkaar te schrapen en niet mee te gaan in die wanen. Bij een echte psychose kan dat niet meer.

Ik heb trouwens wel eens gehoord dat mensen zich er na een psychose ook niks meer van herinneren, is dat zo?

Volgens mij gaat dat niet per definitie. Je kan uiteraard dingen vergeten die je hebt gedaan als je jezelf liet gaan. klinkt wel logisch eigenlijk, niets mega zwaars.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 16:05 schreef Schenkstroop het volgende:

[..]

Naar mijn mening en uit eigen beleveing, vind ik mensen die doorslaan, de zg. echte psychotische aanvallen nogal zwak van geest. Je kan je zelf wel bijmekaar houden.

Dat geloof ik niet en vind ik nogal bot gezegd. Een psychose is gewoon van een andere orde dan een randpsychose, ik geloof echt niet dat ik die eigenhandig buiten de deur heb gehouden, ook al voelde het op dat moment misschien wel een beetje zo. Mijn psych zei het heel simpel: je hebt geen talent om gek te worden. Dat wil zeggen, ik heb er geen aanleg voor.

Als je een aandoening hebt als schizofrenie of een bipolaire stoornis dan krijg je hoogstwaarschijnlijk een keer een psychose en daar kan je met de beste wil van de wereld niet tegen vechten.

Ik hoorde ook dat mensen die in normale sociale situaties verkeren praktisch een nihile kans hebben op psychoses

Ik vind mijzelf daar dan ook best uniek in. Ik snap best dat mensen doorslaan. Ik sla intern door.

Ik heb mijn handen ook kapotgeslagen op een muur. Ik had mijn meubulair ook door het raam kunnen gooien. geloof me dat had ik best kunnen doen. Toch heb ik mij goed weten te houden. het kan wel vind ik. Vooral extraverte mensen die toch al dynamisch doen gooien zihczelf makkelijk over de reling. Ik vind dat zwak. Zij gebruiken die rem nieteens. Vooral als er mensen zijn die hun altijd opvangen, leren zij zichzelf nooit in te perken.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 16:21 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Ik heb eigenlijk een beetje hetzelfde idee. Niet dat ik wil beweren dat mensen met een psychose aanstellers of zwak zijn ofzo (dat zou nergens op slaan) maar ik heb altijd een beetje het idee dat hele nuchtere/stabiele mensen tot ver in een randpsychose zich er nog uit kunnen 'vechten'. Schenkstroop zei zelf ook al dat rust nemen veel scheelt.

Maar misschien heb ik het helemaal mis.

Mijn theorie (met een grote korrel zout want ik ben een informaticus, met hooguit interesse voor dit soort dingen) is dat een psychose 'gewoon' een volgende stap is in het in zeer verwaarloosde status verkerende proces van 'gestresst' zijn. Iemand die zwakke zenuwen heeft (of weinig aanmaak van stofjes of hoe je dit ook kunt opvatten - noem het: iemand met een zwakke geest) zou daar sneller in terecht kunnen komen.

Dus: ik vermoed dat geestesziekten niet per se verschillende ziekten zijn, maar verschillende stadia van dezelfde ziekte (zolang er sprake is van erfelijkheid). Sommige mensen kúnnen normaal gesproken niet verder dan een 'randpsychose' komen omdat ze voor di tijd al door hebben dat ze niet lekker in hun vel zitten.

Ofzo.

Whatever

Je psyche wordt ook aangesterkt of verzwakt door instelling denk ik. NIet perse een erfelijk of zwakkere aandoening. Je bent er gewoon gevoelig voor of juist niet.

Je kan nuchterheid ook zover doortrekken dat je niks meer kan schelen en je gewoon dom wordt.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 16:39 schreef wallofdolls het volgende:

[quote]Sommige mensen kúnnen normaal gesproken niet verder dan een 'randpsychose' komen omdat ze voor di tijd al door hebben dat ze niet lekker in hun vel zitten.

euh, nee. Ik bijvoorbeeld kwam niet verder dan een randpsychose omdat mijn chemische huishouding zo was/is. Het is als bij een drug. Als ik jou een half xtc pilletje geef kan je daar nog wel redelijk nuchter onder blijven en je ertegen "verzetten". Als ik jou een zooi LSD dan ga je gewoon down the rabbit hole, valt niks tegen te doen.

Ben het wel met je eens dat de manier van omgaan met stress een grote rol speelt maar dat is niet doorslaggevend bij echte aandoeningen als schizofrenie of een bipolaire stoornis. Dan is je stofjeshuishouding structureel uit balans waardoor je o.a. af en toe die sloot LSD krijgt en daar helpen alleen medicijnen tegen.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 17:10 schreef Ritmo het volgende:

[..]

Maar heb je daar je hele leven al last van dan? Of kan het zomaar dat je er op je 30e er een keer mee te maken krijgt na een stressvolle periode?

ik heb op mijn 30e een depressie gekregen en daarin een paar randpsychoses. Geen erfelijke aanleg, wel een hoop stress en wat onverwerkt leed.

De meeste psychische aandoeningen waar echte psychoses bij horen openbaren zich over het algemeen al voor je 30e.

Al heb ik ooit gelezen over een man van middelbare leeftijd die een burnout kreeg en toen een psychose waar hij ook voor opgenomen werd. Maar volgens mij zijn op zichzelf staande psychoses (dus zonder schizofrenie of bipolaire stoornis) vrij zeldzaam.

Ben je er bang voor dan?

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 17:02 schreef Zeven7 het volgende:

[..]

euh, nee. Ik bijvoorbeeld kwam niet verder dan een randpsychose omdat mijn chemische huishouding zo was/is. Het is als bij een drug. Als ik jou een half xtc pilletje geef kan je daar nog wel redelijk nuchter onder blijven en je ertegen "verzetten". Als ik jou een zooi LSD dan ga je gewoon down the rabbit hole, valt niks tegen te doen.

Ben het wel met je eens dat de manier van omgaan met stress een grote rol speelt maar dat is niet doorslaggevend bij echte aandoeningen als schizofrenie of een bipolaire stoornis. Dan is je stofjeshuishouding structureel uit balans waardoor je o.a. af en toe die sloot LSD krijgt en daar helpen alleen medicijnen tegen.

Nu zeg je precies hetzelfde als wat ik daarvoor zei, maar goed .

Maar dan vind ik dus de interessante vraag: krijg je de psychose omdat je te weinig stofjes aanmaakt. Of krijg je die psychose omdat je er te veel verbruikt (kortom: maak je er minder dan een gemiddeld mens aanmaakt aan of verbruik je er meer dan een gemiddeld mens aanmaakt). Ik denk dat als je in het eerste geval jouw intensiteit in denken (= ook stress) aanpast aan de lage mate waarin jij stofjes aanmaakt je al een heel eind kunt komen. Ik zie het namelijk als roofbouw op je stofjes, die uiteindelijk escaleert. En door intens denken kun je snel door die stofjes heen zijn. Maar goed. Ik weet er technisch niks vanaf... het is leuk om er over te filosoferen

Je kunt hier live meemaken hoe Manke in 5 dagen tijd een psychose kreeg/krijgt en schizofreen is geworden.
Foto's / Filmpjes van geesten

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 17:21 schreef Zeven7 het volgende:


Al heb ik ooit gelezen over een man van middelbare leeftijd die een burnout kreeg en toen een psychose waar hij ook voor opgenomen werd. Maar volgens mij zijn op zichzelf staande psychoses (dus zonder schizofrenie of bipolaire stoornis) vrij zeldzaam.

Precies. Dan moet je eh... oorlogsslachtoffer zijn of iets dergelijks

Ik heb een cliënt die schizofreen is en hij heeft geen echte psychoses meer (wel gehad, 'iedereen' zat achter hem aan). Hij heeft nu medicijnen waarmee hij dat onder controle heeft, maar hij ruikt nog wel altijd dingen.
Aan de geur die hij ruikt kan hij zeggen of een gebeurtenis positief of negatief is. Zo kan een staatslot bijvoorbeeld goed ruiken en dan is het misschien wel prijs.
Maar hij heeft ook een keer een situatie gehad dat hij aan het autorijden was en toen rook hij ineens een nare geur en vlak daarop gebeurde er bijna een ongeluk.

Verder heeft hij regelmatig mooie vrouwen in zijn slaapkamer. Dat is natuurlijk ook geen negatieve ervaring.
Hij weet zelf wel dat het niet echt is, maar zo vertelt hij er wel over, want zo beleeft hij het wel.

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 17:23 schreef _Led_ het volgende:
Je kunt hier live meemaken hoe Manke in 5 dagen tijd een psychose kreeg/krijgt en schizofreen is geworden.
Foto's / Filmpjes van geesten

What the fuck .

quote:

Op dinsdag 28 juli 2009 17:23 schreef _Led_ het volgende:
Je kunt hier live meemaken hoe Manke in 5 dagen tijd een psychose kreeg/krijgt en schizofreen is geworden.
Foto's / Filmpjes van geesten

ja, die is duidelijk in de spreekwoordelijke afgrond gekukeld

Maar goed, gaat wel weer over hoogstwaarschijnlijk. Vraag me af hoe hij straks zijn posts op Fok terug leest

Mijn oom heeft op z'n 16de 'n psychose gehad, en ze hebben hem idd platgespoten en dat hielp en vermoedelijk kwam het door de stress van de thuissituatie op dat moment (ouders hadden constant ruzie) dus ja stress/sociale situatie speelt denk ik zeker 'n rol.

Overigens gebruikt m'n oom geen medicijnen en hij heeft nooit weer 'n psychose gekregen. En m'n vriendin heeft ook wat achteraf bleek 'n randpsychose gehad toen ze Cymbalta gebruikte, toen ze daarmee ophield, hielden die symptomen ook op.

Zeer waarschijnlijk komt een psychose door een teveel aan dopamine (een neurotransmittor dus) waardoor je hersenen dus ieder signaaltje gaan doorgeven. De medicijnen die tegen een psychose gegeven worden zijn dan ook dopamine antagonisten of uitgifte remmers.
Je kan dus ook een psychose krijgen van medicijnen tegen ADHD, Depressie, Parkinson en natuurlijk de vele drugs (LSD en Speed zijn hier natuurlijk berucht om, maar zeker ook marijuana kan een psychose starten of in mijn geval in stand houden (ik kan nu zonder psychotisch te worden rustig een hasj joint roken, dit kon pas nadat ik een tijd lang gestopt was met blowen en de psychose "uit mijn systeem" was))

Veel dingen uit mijn psychose kan ik nu makkelijk verklaren daardoor "hej ik was psychotisch dus niet iedereen was continu over mij aan het praten, en ik werd niet continu achtervolgd door de geheime dienst". Op dat moment was dat voor mij echter compleet onmogelijk, hoewel ik als rationalist compleet niet kon begrijpen dat ik continu achtervolgd werd, of dat iedereen over mij praat ("zo belangrijk/bijzonder/whatever kan ik niet zijn") was dat op dat moment wel wat ik waarnam, dit verscheurde mij natuurlijk innerlijk omdat logica en realiteit niet meer overeenkwamen.
Sommige dingen kan ik trouwens nog steeds niet verklaren, dingen die ik heb gezien in mijn psychose (tijdens dromen) die later uitkwamen, plaatsen waar ik in mijn dromen kwam, waar ik nog nooit werkelijk was geweest, die fysiek bleken te bestaan en 100% overeen kwamen met wat ik had gezien in mijn dromen en meer van dat soort ongein.

Op een bepaald punt (ver na opnames en realisatie proces) heb ik mijzelf kunnen "genezen", ik liep door de stad en voelde de angst ineens weer in alle heftigheid terugkeren en heb het omgedraaid naar een spelletje (adrelinerush en ineens was het leuk). En heb sinsdien nooit meer die wanen en angsten gehad.


Psychoses en LSD/Paddos lijken inderdaad veel op elkaar, meer op paddos trouwens dan LSD (LSD is in mijn beleving veel minder chaotisch en veel beter te sturen), en je kan er dus net zo diep in gaan of net zo helder in blijven (dit licht heel erg aan de mate van psychose en je persoonlijkheid).

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 10:17 schreef Ritmo het volgende:
Die reacties zijn pijnlijk zeg, de helft zat hem half uit te lachen. Hoe is het met die jongen afgelopen?

Ja, zo gaat dat meestal. Als een lichamelijk gehandicapte gevallen is en probeert overeind te komen schiet iedereen te hulp, en mompelt men iets in het spectrum tussen 'wat zielig' en 'wat goed dat hij het toch probeert'.

Maar als iemand geestelijk onderuit gaat is er de neiging om er in een kring omheen te gaan staan en hem/haar uit te lachen, of als aansteller of zelfs simulant te beschouwen.

Salvia, paddo's: bad trip of visioen?
Dit is wat ik zelf heb meegemaakt, in hakkelige stukjes op fok verwoord