De kredietcrisis begon bij hypotheken, sloeg over naar autoleningen en bereikt nu de creditcards. Het IMF rekent er op dat zeven procent van de in Europa uitstaande consumentenschuld van in totaal 1726 miljard euro niet meer invorderbaar is, meldt de Financial Times vandaag.
In de VS ligt dat percentage inmiddels op het dubbele: veertien procent. Het gaat om schuld bij creditcardbedrijven, hypotheken en banken. Een groot deel van de oninbare schulden zit bij Britse consumenten, maar ook de rest van Europa krijgt er mee te maken.
In de VS blijven de oninbare creditcardschulden groeien, tegelijk met de sterk groeiende werkloosheid. Maar voor het eerst in de geschiedenis groeien de oninbare Amerikaanse creditcardschulden sneller dan de werkloosheid. In Nederland wordt de grootste golf werklozen pas dit najaar en komend voorjaar verwacht.
De Nederlandsche Bank zegt niet te beschikken over actuele overzichten van creditcardschulden die niet kunnen worden afgelost. ING Nederland zegt zich 'niet te herkennen' in de voorspelling van het IMF. ''Wij zien het nog niet.'' Britse creditcardbedrijven als Lloyds en Barclays meldden dit voorjaar al een scherpe toename van oninbare schulden. (HET PAROOL)
En eh DSB heeft 8 miljard aan consumtief krediet uitstaan
als daar 7% niet betaald wordt is dat 560 miljoen en dat met een eigen vermogen van 250 miljoen 
Dit nog los van alle andere problemen bij DSB
en de claim van Lakeman 
quote:Op maandag 27 juli 2009 14:37 schreef Yi-Long het volgende:
Hopen dat dit keer gewoon de schuldigen de lul zijn, en niet wederom de belastingbetalers.
lekker Wellink: Er valt mij niets te verwijten............
...het zou alleen zo mooi zijn als dat nu eens een keer niet zou gebeuren, en dat de politiek er gewoon voor zorgt dat de mensen die hier verantwoordelijk voor zijn, er ook aansprakelijk voor gehouden worden, ipv dat ze over 2-3 jaar nog steeds op het pluche zitten...
Dan toch maar stoppen met werken en een dikke Jaguar kopen?
quote:Idd. Dan gaat dat tuig maar 1x per jaar op vakantie, laten ze die plasma-tv maar in de winkel en gaan ze maar vaker met de fiets.Op maandag 27 juli 2009 14:37 schreef Yi-Long het volgende:
Hopen dat dit keer gewoon de schuldigen de lul zijn, en niet wederom de belastingbetalers.
En wie dit geen van allen kan betalen moet maar uit het leven stappen aangezien er niets dommers is dan een creditcard gebruiken als je er al niet warmpjes bij zit.
[/klaagzang]
20% rente ofzo
quote:Precies en in dit geval de bezitter van de creditkaart zelf.Op maandag 27 juli 2009 14:37 schreef Yi-Long het volgende:
Hopen dat dit keer gewoon de schuldigen de lul zijn, en niet wederom de belastingbetalers.
quote:Ik snap dit ook niet. Wanneer je de gang van zaken kijkt in de VS is het vooral een middel om "klanten" af te persen. Het schijnt zich nu ook tegen de CC maatschappijen te keren doordat mensen domweg weigeren te betalen ("ruthless"). Tsja, dan moet je niet zo makkelijk geld verstrekken aan klaplopers. Ik heb met zowel de mensen die in problemen zitten als de banken weinig medelijden. Ik hoop wel dat de kosten niet op de belastingbetaler worden afgewenteld.Op donderdag 30 juli 2009 09:51 schreef SeLang het volgende:
Ik begrijp sowieso niet welke zwakzinnigen er schuld gaan staan op hun creditcard.
20% rente ofzo
quote:Nederland zal het waarschijnlijk wel meevallen maar volgens mij is het VK ook nogal een extreem CC land met meerdere CC's per gezin / persoon.Op vrijdag 31 juli 2009 08:59 schreef beantherio het volgende:
In Nederland kan dit toch nooit echt een groot probleem worden? Ik heb niet de indruk dat creditcards hier net zo intensief en op dezelfde manier worden gebruikt als in de VS. Daar wordt het echt gezien als een leenfaciliteit terwijl het hier meer gezien wordt als een betaalmiddel.
quote:CC maybe niet maar het is een fabel dat Nederland een spaar land is, volgens mij behoort Nederland zelfs tot de top 5 van schuld/lening per hoofd van bevolking....Op vrijdag 31 juli 2009 13:02 schreef Erasmo het volgende:
De gemiddelde Nederlander heeft ¤90 cc schuld, nounou hoor
quote:Maar hoe je het wendt of keert wij de goede betalers krijgen toch de rekenng gepresenteerd hiervoor middels verhoogde rente tarieven.Op maandag 27 juli 2009 14:41 schreef ikweethetookniet het volgende:
[..]
Wellink: Er valt mij niets te verwijten............
quote:Door de hypotheken inderdaad alleen hadden wij tot voor kort ook nog veel assets in de vorm van pensioenenOp vrijdag 31 juli 2009 13:07 schreef edwinh het volgende:
[..]
CC maybe niet maar het is een fabel dat Nederland een spaar land is, volgens mij behoort Nederland zelfs tot de top 5 van schuld/lening per hoofd van bevolking....
quote:Op maandag 27 juli 2009 14:33 schreef ikweethetookniet het volgende:
In de VS blijven de oninbare creditcardschulden groeien, tegelijk met de sterk groeiende werkloosheid. Maar voor het eerst in de geschiedenis groeien de oninbare Amerikaanse creditcardschulden sneller dan de werkloosheid.
quote:Bron?[quote]Op vrijdag 31 juli 2009 13:07 schreef edwinh het volgende:
[..]
CC maybe niet maar het is een fabel dat Nederland een spaar land is, volgens mij behoort Nederland zelfs tot de top 5 van schuld/lening per hoofd van bevolking....
quote:Het kan je laatste redmiddel zijn om nog boodschappen te kunnen doen. Uiteindelijk lopen de schulden alleen maar verder op maar je moet toch te eten hebben. Het is dom maar voor mensen die al diep in de financiele shit zitten niet onbegrijpelijk dat ze een nieuwe creditcard nemen en deze weer "outmaxen". Een tijdje terug werd het verhaal van zo'n NY-timesresporter gepost die gigantische schulden had. Die leefde ook zo met creditcards op een gegeven moment.Op donderdag 30 juli 2009 09:51 schreef SeLang het volgende:
Ik begrijp sowieso niet welke zwakzinnigen er schuld gaan staan op hun creditcard.
20% rente ofzo
quote:Klopt maar ik denk dat dit vooral uitzonderingen betreft. Ik zelf heb ook een creditkaart maar dat is meer omdat zo'n ding gewoon verschrikkelijk handig is als je op vakantie gaat, iets online wilt kopen of dat je even moet overnachten in een hotel. Maar ik zorg er dan wel voor dat ik niet zwaar rood sta op zo'n kaart.Op woensdag 5 augustus 2009 12:03 schreef Zero2Nine het volgende:
[..]
Het kan je laatste redmiddel zijn om nog boodschappen te kunnen doen. Uiteindelijk lopen de schulden alleen maar verder op maar je moet toch te eten hebben. Het is dom maar voor mensen die al diep in de financiele shit zitten niet onbegrijpelijk dat ze een nieuwe creditcard nemen en deze weer "outmaxen". Een tijdje terug werd het verhaal van zo'n NY-timesresporter gepost die gigantische schulden had. Die leefde ook zo met creditcards op een gegeven moment.
Zeg maar het stelsel van de BKR, waar maatschappijen kijken of je niet al andere leningen hebt lopen ? Wat ik begrijp is het in de VS zo, dat als je kaart gemaxed is, je gewoon bij een andere maatschappij een andere kaart aanvraagd ?
Het tv-journaal wilde ons niet onwetend laten over het vreselijke lot van de ijsvogels, de afgelopen winter; die arme vogels stierven bij bosjes. Voorwaar, een schokkend onderwerp, waarvan de ernst kennelijk voorbij was gegaan aan de journaalredactie, want op luchtige toon kregen de blauwgevederde viseters nog een steek onder water: ’Ze heten wel ijsvogels, maar ze kunnen slecht tegen de kou.’ In mijn gedachten werd de nieuwslezer begeleid door een spotlijster, want de naam ijsvogel komt van het Duitse Eisenvogel; ijzervogel dus, zo genoemd vanwege de roestbruine borst.
Erg hè, die Mexicaanse griep? O, wacht, het is toch geen wereldwijde slachting geworden; mijn vrienden, bekenden en andere landgenoten leven nog; de ons beloofde rampspoed is uitgebleven. En al die zorgelijk kijkende journalisten dan (koortsachtig naar slecht nieuw zoekend)? En al die waarschuwende wetenschappers (naar aandacht hunkerend)? En al die goedgelovige zotten? Soms denk ik dat men in onze egocentrische samenleving massaal aan Münchhausen by proxy lijdt; dat is de ware pandemie.
Misschien verkeert de na-oorlogse maatschappij in een midlifecrisis… Terugblikkend op de eerste helft van zijn leven - met als hoogtepunt de roerige jaren zestig - vraagt hij zich af: ‘Was dit nou alles?’ Iemand in een midlifecrisis verlangt naar het exceptionele, het ‘himmelhoch jauchzend’ of desnoods het ‘zum Tode betrübt’. Ooit riep iemand dat elke generatie een oorlog nodig heeft; anderen nemen genoegen met een economische crisis.
En we weten dat de meeste volwassen mensen - net als kinderen - van griezelverhalen houden. Bangmakerij is van alle tijden. De monsters uit de mythologie bestonden niet, en in de Bermudadriehoek zijn statistisch gezien niet meer schepen gezonken dan in andere drukbevaren regio’s. Nu George Bush met zijn goedlopende theatervoorstelling ‘De Terreurdreiging’ niet meer op tournee gaat, hebben we een nieuw spookbeeld omarmd: de crisis van de dertiger jaren (de beurskrach en de Great Depression). Maar iemand die in ernst gelooft dat de huidige ‘ellende’ met die van toen op één lijn gezet kan worden, is niet wijzer dan een onnozel kind.
Ergo, de hunkering naar aandacht is punt 1. Het verlangen naar iets dat de sleur van alledag verbreekt, is punt 2. De biologisch verankerde zucht naar het griezelige is punt 3. Gebrek aan kennis en inzicht is punt 4; men roept maar wat. Daarbij dient aangetekend te worden dat tegenwoordig elke onbenul een microfoon onder zijn neus geduwd krijgt, met vooraan de zogenaamde BN’ers.
Denkend aan de ijsvogel; maak uw borst maar nat, want voor mijn vijfde en laatste punt moet ik het hebben over de aard van het beestje. Is ‘onze’ preoccupatie met slecht nieuws cultuurgebonden? De inheemse Nederlanders stonden ooit bekend als een proper en calvinistisch volkje; wellicht is die properheid dusdanig in ons bewustzijn geworteld, dat we telkens naarstig op zoek gaan naar een smetje op het blazoen; naar bezwaren, nadelen, afwijkingen en zonderlingen. Dat calvinisten door roeden en ruiten gaan om met hun eigen geweten in het reine te komen, voorkomt dat zij voorbijzien aan het falen van anderen, maar vergeven en vooral gedogen ligt wél op hun pad van predestinatie. Smetvrees en calvinisme… Dat is in bange tijden geen ideale combinatie.
Hoe vult u de volgende zinnen aan? Bronnen van … (infectie, inspiratie) Gezamenlijk … (verwerken, werken) Elkaar … (troosten, helpen). Zet u de schouders eronder? Hoewel Balkenende niet bekend staat als een aanpakker van problemen, durfde hij wel de term ‘VOC-mentaliteit’ in de mond te nemen. De zure reacties van door hippies en provo’s opgevoede moraalgrazers maakte echter onmiddellijk duidelijk dat niet Jan Cordaat en Jan Compagnie de boventoon voeren in dit land, maar Jan Salie. (Weet u nog? ‘Jan, Jannetje en hun jongste kind’, van E. J. Potgieter.)
De crisis... Meer dan een recessie (een terugval naar het niveau van een paar jaar geleden) is het niet. De banken - die de 'ellende' in gang gezet hebben - maken alweer miljarden winst. Kredietkaarten... Het spijt me voor de doemdenkers, maar de 'Verelendung' zal nog geruime tijd op zich laten wachten. Trek gerust de champagne open.
quote:Goeie post, alleen je allereerste zin slaat nergens opOp zondag 9 augustus 2009 02:19 schreef Holtingar het volgende:
Zelfs op dit forum onnozele bangmakerij? Hebben we niet genoeg aan het simplisme van het Journaal en het Nieuws?
Het tv-journaal wilde ons niet onwetend laten over het vreselijke lot van de ijsvogels, de afgelopen winter; die arme vogels stierven bij bosjes. Voorwaar, een schokkend onderwerp, waarvan de ernst kennelijk voorbij was gegaan aan de journaalredactie, want op luchtige toon kregen de blauwgevederde viseters nog een steek onder water: ’Ze heten wel ijsvogels, maar ze kunnen slecht tegen de kou.’ In mijn gedachten werd de nieuwslezer begeleid door een spotlijster, want de naam ijsvogel komt van het Duitse Eisenvogel; ijzervogel dus, zo genoemd vanwege de roestbruine borst.
Erg hè, die Mexicaanse griep? O, wacht, het is toch geen wereldwijde slachting geworden; mijn vrienden, bekenden en andere landgenoten leven nog; de ons beloofde rampspoed is uitgebleven. En al die zorgelijk kijkende journalisten dan (koortsachtig naar slecht nieuw zoekend)? En al die waarschuwende wetenschappers (naar aandacht hunkerend)? En al die goedgelovige zotten? Soms denk ik dat men in onze egocentrische samenleving massaal aan Münchhausen by proxy lijdt; dat is de ware pandemie.
Misschien verkeert de na-oorlogse maatschappij in een midlifecrisis… Terugblikkend op de eerste helft van zijn leven - met als hoogtepunt de roerige jaren zestig - vraagt hij zich af: ‘Was dit nou alles?’ Iemand in een midlifecrisis verlangt naar het exceptionele, het ‘himmelhoch jauchzend’ of desnoods het ‘zum Tode betrübt’. Ooit riep iemand dat elke generatie een oorlog nodig heeft; anderen nemen genoegen met een economische crisis.
En we weten dat de meeste volwassen mensen - net als kinderen - van griezelverhalen houden. Bangmakerij is van alle tijden. De monsters uit de mythologie bestonden niet, en in de Bermudadriehoek zijn statistisch gezien niet meer schepen gezonken dan in andere drukbevaren regio’s. Nu George Bush met zijn goedlopende theatervoorstelling ‘De Terreurdreiging’ niet meer op tournee gaat, hebben we een nieuw spookbeeld omarmd: de crisis van de dertiger jaren (de beurskrach en de Great Depression). Maar iemand die in ernst gelooft dat de huidige ‘ellende’ met die van toen op één lijn gezet kan worden, is niet wijzer dan een onnozel kind.
Ergo, de hunkering naar aandacht is punt 1. Het verlangen naar iets dat de sleur van alledag verbreekt, is punt 2. De biologisch verankerde zucht naar het griezelige is punt 3. Gebrek aan kennis en inzicht is punt 4; men roept maar wat. Daarbij dient aangetekend te worden dat tegenwoordig elke onbenul een microfoon onder zijn neus geduwd krijgt, met vooraan de zogenaamde BN’ers.
Denkend aan de ijsvogel; maak uw borst maar nat, want voor mijn vijfde en laatste punt moet ik het hebben over de aard van het beestje. Is ‘onze’ preoccupatie met slecht nieuws cultuurgebonden? De inheemse Nederlanders stonden ooit bekend als een proper en calvinistisch volkje; wellicht is die properheid dusdanig in ons bewustzijn geworteld, dat we telkens naarstig op zoek gaan naar een smetje op het blazoen; naar bezwaren, nadelen, afwijkingen en zonderlingen. Dat calvinisten door roeden en ruiten gaan om met hun eigen geweten in het reine te komen, voorkomt dat zij voorbijzien aan het falen van anderen, maar vergeven en vooral gedogen ligt wél op hun pad van predestinatie. Smetvrees en calvinisme… Dat is in bange tijden geen ideale combinatie.
Hoe vult u de volgende zinnen aan? Bronnen van … (infectie, inspiratie) Gezamenlijk … (verwerken, werken) Elkaar … (troosten, helpen). Zet u de schouders eronder? Hoewel Balkenende niet bekend staat als een aanpakker van problemen, durfde hij wel de term ‘VOC-mentaliteit’ in de mond te nemen. De zure reacties van door hippies en provo’s opgevoede moraalgrazers maakte echter onmiddellijk duidelijk dat niet Jan Cordaat en Jan Compagnie de boventoon voeren in dit land, maar Jan Salie. (Weet u nog? ‘Jan, Jannetje en hun jongste kind’, van E. J. Potgieter.)
De crisis... Meer dan een recessie (een terugval naar het niveau van een paar jaar geleden) is het niet. De banken - die de 'ellende' in gang gezet hebben - maken alweer miljarden winst. Kredietkaarten... Het spijt me voor de doemdenkers, maar de 'Verelendung' zal nog geruime tijd op zich laten wachten. Trek gerust de champagne open.
Oh... witregels....
quote:Ik heb dat ook nooit begrepen. Ik zal wel ouderwets zijn, maar ik vind dat creditcards bedoelt zijn voor het gemak voor mensen die met geld om kunnen gaan en juist niet voor mensen met financiele problemen die het gebruiken om de maandelijkse gaatjes tijdelijk te dichten.Op donderdag 30 juli 2009 09:51 schreef SeLang het volgende:
Ik begrijp sowieso niet welke zwakzinnigen er schuld gaan staan op hun creditcard.
20% rente ofzo
quote:Ik denk dat dit 'soort' creditcardschulden maar een minimaal percentage is van 't geheel. Electronica en witgoed zijn vaak flinke bedragen die met een cc afgerekend worden.Op woensdag 5 augustus 2009 12:03 schreef Zero2Nine het volgende:
Het kan je laatste redmiddel zijn om nog boodschappen te kunnen doen. Uiteindelijk lopen de schulden alleen maar verder op maar je moet toch te eten hebben. Het is dom maar voor mensen die al diep in de financiele shit zitten niet onbegrijpelijk dat ze een nieuwe creditcard nemen en deze weer "outmaxen". Een tijdje terug werd het verhaal van zo'n NY-timesresporter gepost die gigantische schulden had. Die leefde ook zo met creditcards op een gegeven moment.