Vriendin doet afstandig, onzekerheid over relatie

Ok dit is een eerste post en het is een aardig verhaal, dus hier gaat ie:

1: Ik zelf

Ik heb een geschiedenis van onzekerheid en angsten en heb moeite met onzekerheid. Ik kan
slecht tegen situaties waar ik geen controle over heb of waar onduidelijkheid over bestaat. Dit
veroorzaakt enorme stress bij me waardoor ik geen eetlust meer heb en slecht slaap. Bij vlagen
kan ik zo'n onderwerp niet meer los laten totdat er duidelijkheid is.

2: De situatie

Ik heb sinds 2 a 3 maanden een vriendin van vergelijkbare leeftijd (ik ben 26). Tot aan deze week
is eigenlijk alles leuk geweest. Veel dingen ondernomen samen, vaak samen geslapen en we kunnen
/ konden niet van elkaar afblijven. Zij had nog niet eerder echt een vriend gehad en had wat commitment
issues. De eerste weken zei ze ook regelmatig dat ze nog wel eens alarmbellen had. Echter, gedurende
de afgelopen weken gaf ze aan dat ze het steeds leuker begon te vinden allemaal. So far so good. Dit weekend is ze op pad geweest met vriendinnen en had nog een cadeautje meegenomen wat ze me maandag wilde geven.

Maandag hebben we afgesproken en kreeg ik het cadeautje. Ze vertelde wel dat ze vrij gestressed was over een kampweek die ze aan het organiseren is en waar dingen voor mis gingen. Die avond is ze blijven slapen en alles was nog steeds nice. De dinsdag-ochtend echter merkte ik wat afstandigheid. Die dag is er nog wat gesmst maar de inhoud was nogal droogjes en weinig interessant. De rest van de dag heb ik niets meer van haar gehoord. De woensdag had ik iets gepland wat zij niet wist, we zouden wat leuks gaan doen. Ook de woensdag echter hoorde ik niets van haar, op 1 smsje na dat ze erg druk was en moe en dat ze het weekend een dag extra vrij zou nemen. De activiteit 's avonds was op zich wel leuk maar ook daar was ze afstandig en vrij bot tegen me.

Toen we terug liepen naar haar huis merkte ik dat ze expres haar tas aan de kant van mij droeg zodat we geen handen vast konden houden. Ik werd toen al zo onzeker dat ik het idee had dat ze het uit wilde maken. Bij haar aangekomen bleek het echter wel de bedoeling dat ik bleef slapen. Thuis bij haar gaf ze me ook weinig aandacht en was ze kortaf en gaf ze aan gelijk te willen gaan slapen ivm haar werkdag (tot dusver was er elke keer wel gerommeld als we bij elkaar sliepen). Desondanks zei ze nog wel sorry dat ze zich zo gedroeg maar toen ik er op doorvroeg wilde ze niet vertellen wat haar dwars zat. De donderdagochtend stond ze op en deed haar ding en gaf ze me een flauwe zoen en ze was de deur uit. Wederom kon er weinig liefde van af.

Na die donderdag (gisteren) heb ik nu niets meer van haar gehoord, daar waar we eerder dagelijks sms'ten en waar we vaak nog even belden in de avond. Ik ben echt super onzeker dat het ligt aan ons, waar het evengoed kan liggen aan de stress van het weekend of iets totaal anders. Als ze het uit had willen maken had ze dat ook woensdag gelijk kunnen doen. Echter, er is in mijn ogen geen enkele aanleiding omdat er tot aan maandag geen vuiltje aan de lucht was en er niets geks gebeurd is intussen.

Ik weet nu niet echt wat ik moet doen... Ik kan haar de ruimte geven en wachten tot ze contact zoekt met mij. Ik kan haar bellen en vragen wat er is en hoe ik er voor haar kan zijn. Ik ben echter zo onzeker en bang dat het ligt aan 'ons' dat ik niet wil horen dat ze het uit wil maken...

Een goede vriendin van me zegt dat vrouwen dat vaker hebben en dat de man dan gewoon een makkelijk object is om op af te zeiken. Dat ik haar moet bellen en vragen wat haar dwars zit en hoe ik er voor haar kan zijn. Weer een ander zegt dat ik haar met rust moet laten en moet afwachten..

Ik word nu echt gek van onzekerheid, inzicht van een vrouw misschien ?

Ik heb haar niet verteld van mijn angsten en mijn historie wat dat betreft. Ik heb (en zelfs momenteel nog af en toe) hulp van een psychologe om dit onder controle te krijgen, met wisselend succes. Ik gebruik echter geen medicatie of wat dan ook.

Nu ben ik uiteraard geen vrouw maar ik snap niet dat je je vriend/vriendin in die situatie niet gewoon even uitlegt dat je je zo voelt en dat diegene zich dat niet persoonlijk moet aantrekken. Ze laat mij nu in een enorme onzekerheid achter en ik wil haar nu wel ruimte geven. Ik ben wel gek op haar en ik wil haar niet kwijt. Aan de andere kant is het niet fijn om zo plotseling zo kil behandeld te worden, ookal is dit alleen deze week voorgevallen.

Ik lees in een ander topic over de manier waarop vrouwen mannen afwijzen dat de 'silent'-treatment populair is. Daar gaat m'n hart nu ook al sneller van kloppen. Ik zoek nu echt naar signalen die me vertellen dat ik paranoid ben. Een eerdere relatie (nu een gewone vriendin) zei me dat ik meer kwaad doe dan goed als ik zo onzeker ben en mijn onzekerheid omzet in een hang naar bevestiging. Vandaar dat ik het tot dusver niet direct gevraagd heb aan haar.

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 13:51 schreef Re het volgende:
lees je eerste stuk en daarna je tweede stuk en trek je conclusie

Je bedoelt dat die onzekerheid mijn beeld van de situatie teveel kleurt ?

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 13:54 schreef Re het volgende:

[..]

bingo!

Ik snap ook best dat een 'jengelend' vriendje nu niet uitkomt. Het zou echter ook tof zijn als ze mij nodig zou hebben op zo'n moment. Als zij echter dit soort dingen graag alleen ervaart dan geef ik haar wel die ruimte, maar ja, zo goed ken ik haar nou ook nog niet na die 3 maanden natuurlijk. Vandaar die onzekerheid. Ik wil het liefst voorkomen dat ik dingen verpest, uiteindelijk wil ik gewoon het liefst dat alles goed komt.

quote:

Op vrijdag 17 juli 2009 13:55 schreef Hephaistos. het volgende:

Maar dan is het wel nodig dat je zelf ook duidelijkheid geeft over jouw onzekerheid.

Dat zou het allermooiste zijn... Maar ik heb altijd 'geleerd' dat vrouwen onzekerheid bij een man niet trekken. Dat de man juist een stabiele factor zou moeten zijn. Vandaar dat ik wat huiverig ben dit haar te vertellen. Hetzelfde geldt voor die angsten, ook hier ben ik niet zo trots op dat ik dit zo makkelijk vertel.