LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Voor een beginnende schrijver is het altijd lastig om een eerste werkje uit te geven/onder de man te brengen. Aangezien uitgeven geen optie is, en Fok toch wel aardig wat lezertjes heeft, leek het mij wel een goed idee om dit verhaal (lees: pure onzin) hier te tonen.
Ik zal er iedere week een extra stuk text bij zetten, mits de leden het natuurlijk leuk vinden om te lezen.
Het is een verhaal dat zich afspeelt in een alternatief verleden, met de nadruk op retro-futuristisch. Meer uitleg vooraf is niet nodig, dat wordt naar verloop van tijd wel duidelijk
MASSIVE CLEANSE
23:16, 23 Juni 1955, Frankfurt, Oost-Duitsland
De enorme mortierkanonnen die waren opgezet om Frankfurt te verdedigen mochten de geallieerden te dichtbij komen waren omhuld in een dikke mist. Een welkome afwisseling voor de Duitse soldaten aangezien de afgelopen dagen werden geteisterd door hevige regenbuien, windstoten en gewelddadige onweersbuien. De grond was er drassig en modderig van geworden en de soldaten begonnen er een beetje de pest in te krijgen. Het hoorde mooi weer te zijn in Juni, geen overdreven herfst weer. Helaas voor de manschappen die waren opgezadeld met het wachtlopen en bewaken van de kanonnen zou het mistige, maar toch droge weer niet lang aanhouden. Het ergste moest nog komen.
Het was nu 23:16 en de dienst van wachtloopgroep 3A zat er bijna op. De drie bewakers liepen op hun dooie gemak over de gladde klinkers van de afgesloten autoweg. De weg hoorde eigenlijk niet bij hun standaard route, maar vanwege de drassige grond en de vaak centimeters diepe kuilen gevuld met ijskoud regenwater waren geen pretje om doorheen te baggeren. Door een kleine omweg te maken konden ze ruim de helft van hun traject doorbrengen op een relatief gaaf wegdek, iets wat hun dienst toch weer wat aangenamer maakte.
Een van de drie soldaten liep nu een aantal meters achter de andere twee en keek vluchtig naar achteren. Al snel reduceerde hij zijn ogen tot spleetjes vanwege de snijdende wind die in zijn gezicht blies. Hij voelde dat het kouder werd naarmate de nacht vorderde en was blij dat hij over een aantal minuten de wachtdienst kon overdragen aan zijn collega’s die waarschijnlijk nu binnen in de bunker zaten te kaarten. Black Jack dacht hij, aangezien dat het enige kaartspel is dat hij kende en samen met zijn collega’s speelde.
‘Hé, Arnold’ mompelde de achterste soldaat die zojuist een sigaret in zijn mond had geduwd en die probeerde aan te steken, ‘heb jij ook al zo’n raar gevoel?’
‘Wat voor gevoel?’ zei hij terug.
‘Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het voelt alsof er iets staat te gebeuren… Ik ril helemaal!’ De twee voorste mannen keken elkaar aan.
‘Vind je het gek, het is zomer maar het is maar acht graden, je hoort te rillen’. De andere soldaat zette een sarcastische glimlach op.
‘Wat zit jij te lachen,’ mopperde de achterste soldaat, ‘kijk voor je man!’ Hij haalde zijn neus op om vervolgens zijn hoofd 90 graden te draaien zodat hij de laatste 200 meter van de weg voor hem kon zien liggen. Die laatste 200 meter betekende het einde van hun dienst en een warme kop koffie, dus ze versnelde hun pas. Alhoewel ze allemaal blij waren dat hun dienst erop zat, bleef de achterste man nog steeds paniekerig om zich heen kijken. Dat gevoel dat hij had kon hij niet thuisbrengen. Het was een gevoel van angst, onwetendheid en paniek. Dat gelul van ‘het is koud, daarom ril je’ kocht hij niet. Hij wist heus wel hoe hij zichzelf voelde als het koud was en zou er normaal gesproken ook niets over zeggen, maar dit gevoel… Hij vond het gewoon eng.
Ze waren nu aangekomen bij hun commando post die met een ondergrondse tunnel verbonden was met de communicatie bunker waarin zijn collega’s nu waarschijnlijk aan het kaarten waren. Aan het begin van de tunnel stond een klein gehavend muurtje met hierin een luidspreker en een microfoon gebouwd. Daarnaast zat nog een klein knopje die je moest indrukken om contact te kunnen maken met de bunker. Dit is ook wat een van de soldaten deed.
‘Hé, Arno en Rudolf’ schreeuwde hij door het microfoontje, ‘het is jullie beurt om kou te lijden!’ Een paar seconden lang kwam er alleen maar luid geruis uit het speakertje, dat uiteindelijk overliep in een stem.
‘Ja, ja, we komen er al aan, even geduld nog’.
‘Niks even geduld, jullie gaan wachtlopen… Nu!’ Zijn stem klonk dreigend en intimiderend. Zijn lust naar een kop koffie en een lekker warme omgeving begon het te winnen van zijn emoties. Arnold zag hoe hij ongeduldig naar de beveiligde deur keek wiens ingang leidde naar de bunker. Hij had er zelf niet de middelen voor om de deur te openen, dus hij én de anderen moesten wel wachten op hun collega’s.
Gedurende het wachten viel het ze op dat de mist aan het wegtrekken was. De kanonnen die een aantal minuten geleden nog amper zichtbaar waren, torende nu weer tientallen meters hoog in de lucht, zichtbaar vanaf een vrij grote afstand, zelfs in het donker. Het waren overdreven grote kanonnen die projectielen konden afvuren van bijna anderhalve meter in doorsnede. Het was gewoon maf hoeveel schade een zo’n ding kon aanrichten. Ze mochten blij zijn dat het hun kanonnen waren, en niet die van de vijand.
Ongeveer tien minuten na de oproep van een van de soldaten hoorde ze gerommel aan de andere kant van de deur. Het klonk als ijzer op ijzer tezamen met een aantal doffe dreunen. Het duurde niet lang voordat de deur met een luid gepiep open ging en er twee andere soldaten tevoorschijn kwamen.
´Dag mannen, lekker gewandeld?’ vroeg een van de soldaten die zojuist naar buiten stapte. Beiden soldaten keken elkaar aan waarbij degene die zojuist de wacht heeft gelopen zijn wenkbrauwen fronste, maar zeiden verder niets. Ze hadden het koud, hun kleren waren klam en ze waren moe vanwege slaapgebrek. Ze wilden gewoon naar binnen.
Ze liepen dus naar de deur toe om vervolgens de slecht verlichte gang te betreden. De achterste soldaat keek nog even een paar keer achter zich alvorens hij twijfelend naar binnen liep. Net op het moment dat hij de deur wilde sluiten, hoorde hij een van de soldaten die nu buiten stonden iets mompelen over een helder licht in de lucht. Alhoewel hij zich nu liever niet buiten bevond, liep hij toch aarzelend terug om zich vervolgens zij aan zij bij de twee soldaten te scharen.
‘Wat in hemelsnaam is dat nu weer?’ Met z’n drieën keken ze verwonderd naar de enorme lichtbron die steeds dichterbij leek te komen.
‘Is het een van onze schepen?’
‘Dat kan nooit’ antwoordde de linker soldaat haastig, ‘wij hebben niet zulke grote schepen, en al hadden we die wel, ze zouden nooit zo helder verlicht zijn’. Ze bleven staan kijken en zagen het licht steeds sneller dalen. Ook was er opeens een laag, brommend geluid hoorbaar en voelden ze de grond lichtjes beven, alsof er een vrachtwagen voorbij reed.
‘Ehm, wat het ook mag zijn, ik ben pleite!’ De twee andere soldaten knikten in overeenstemming en liepen met z’n allen naar het muurtje toe om vervolgens de mannen in de bunker op te roepen.
‘Maak even open, snel!’
‘Waarom?’ galmde het door de speakers.
‘Omdat er hier iets niet pluis is. Ik denk dat we worden aangevallen!’ Nog geen fractie van een seconde later volgde er een oogverblindende lichtflits. Er naar kijken bleek onmogelijk. Niet veel later volgde er een schokgolf. De soldaten, de kanonnen en de bunker werden weggevaagd, tezamen met de rest van de omgeving. Een brandende, verschroeide vlakte bleef over.
Einde deel 1
Ik zal er iedere week een extra stuk text bij zetten, mits de leden het natuurlijk leuk vinden om te lezen.
Het is een verhaal dat zich afspeelt in een alternatief verleden, met de nadruk op retro-futuristisch. Meer uitleg vooraf is niet nodig, dat wordt naar verloop van tijd wel duidelijk
MASSIVE CLEANSE
23:16, 23 Juni 1955, Frankfurt, Oost-Duitsland
De enorme mortierkanonnen die waren opgezet om Frankfurt te verdedigen mochten de geallieerden te dichtbij komen waren omhuld in een dikke mist. Een welkome afwisseling voor de Duitse soldaten aangezien de afgelopen dagen werden geteisterd door hevige regenbuien, windstoten en gewelddadige onweersbuien. De grond was er drassig en modderig van geworden en de soldaten begonnen er een beetje de pest in te krijgen. Het hoorde mooi weer te zijn in Juni, geen overdreven herfst weer. Helaas voor de manschappen die waren opgezadeld met het wachtlopen en bewaken van de kanonnen zou het mistige, maar toch droge weer niet lang aanhouden. Het ergste moest nog komen.
Het was nu 23:16 en de dienst van wachtloopgroep 3A zat er bijna op. De drie bewakers liepen op hun dooie gemak over de gladde klinkers van de afgesloten autoweg. De weg hoorde eigenlijk niet bij hun standaard route, maar vanwege de drassige grond en de vaak centimeters diepe kuilen gevuld met ijskoud regenwater waren geen pretje om doorheen te baggeren. Door een kleine omweg te maken konden ze ruim de helft van hun traject doorbrengen op een relatief gaaf wegdek, iets wat hun dienst toch weer wat aangenamer maakte.
Een van de drie soldaten liep nu een aantal meters achter de andere twee en keek vluchtig naar achteren. Al snel reduceerde hij zijn ogen tot spleetjes vanwege de snijdende wind die in zijn gezicht blies. Hij voelde dat het kouder werd naarmate de nacht vorderde en was blij dat hij over een aantal minuten de wachtdienst kon overdragen aan zijn collega’s die waarschijnlijk nu binnen in de bunker zaten te kaarten. Black Jack dacht hij, aangezien dat het enige kaartspel is dat hij kende en samen met zijn collega’s speelde.
‘Hé, Arnold’ mompelde de achterste soldaat die zojuist een sigaret in zijn mond had geduwd en die probeerde aan te steken, ‘heb jij ook al zo’n raar gevoel?’
‘Wat voor gevoel?’ zei hij terug.
‘Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het voelt alsof er iets staat te gebeuren… Ik ril helemaal!’ De twee voorste mannen keken elkaar aan.
‘Vind je het gek, het is zomer maar het is maar acht graden, je hoort te rillen’. De andere soldaat zette een sarcastische glimlach op.
‘Wat zit jij te lachen,’ mopperde de achterste soldaat, ‘kijk voor je man!’ Hij haalde zijn neus op om vervolgens zijn hoofd 90 graden te draaien zodat hij de laatste 200 meter van de weg voor hem kon zien liggen. Die laatste 200 meter betekende het einde van hun dienst en een warme kop koffie, dus ze versnelde hun pas. Alhoewel ze allemaal blij waren dat hun dienst erop zat, bleef de achterste man nog steeds paniekerig om zich heen kijken. Dat gevoel dat hij had kon hij niet thuisbrengen. Het was een gevoel van angst, onwetendheid en paniek. Dat gelul van ‘het is koud, daarom ril je’ kocht hij niet. Hij wist heus wel hoe hij zichzelf voelde als het koud was en zou er normaal gesproken ook niets over zeggen, maar dit gevoel… Hij vond het gewoon eng.
Ze waren nu aangekomen bij hun commando post die met een ondergrondse tunnel verbonden was met de communicatie bunker waarin zijn collega’s nu waarschijnlijk aan het kaarten waren. Aan het begin van de tunnel stond een klein gehavend muurtje met hierin een luidspreker en een microfoon gebouwd. Daarnaast zat nog een klein knopje die je moest indrukken om contact te kunnen maken met de bunker. Dit is ook wat een van de soldaten deed.
‘Hé, Arno en Rudolf’ schreeuwde hij door het microfoontje, ‘het is jullie beurt om kou te lijden!’ Een paar seconden lang kwam er alleen maar luid geruis uit het speakertje, dat uiteindelijk overliep in een stem.
‘Ja, ja, we komen er al aan, even geduld nog’.
‘Niks even geduld, jullie gaan wachtlopen… Nu!’ Zijn stem klonk dreigend en intimiderend. Zijn lust naar een kop koffie en een lekker warme omgeving begon het te winnen van zijn emoties. Arnold zag hoe hij ongeduldig naar de beveiligde deur keek wiens ingang leidde naar de bunker. Hij had er zelf niet de middelen voor om de deur te openen, dus hij én de anderen moesten wel wachten op hun collega’s.
Gedurende het wachten viel het ze op dat de mist aan het wegtrekken was. De kanonnen die een aantal minuten geleden nog amper zichtbaar waren, torende nu weer tientallen meters hoog in de lucht, zichtbaar vanaf een vrij grote afstand, zelfs in het donker. Het waren overdreven grote kanonnen die projectielen konden afvuren van bijna anderhalve meter in doorsnede. Het was gewoon maf hoeveel schade een zo’n ding kon aanrichten. Ze mochten blij zijn dat het hun kanonnen waren, en niet die van de vijand.
Ongeveer tien minuten na de oproep van een van de soldaten hoorde ze gerommel aan de andere kant van de deur. Het klonk als ijzer op ijzer tezamen met een aantal doffe dreunen. Het duurde niet lang voordat de deur met een luid gepiep open ging en er twee andere soldaten tevoorschijn kwamen.
´Dag mannen, lekker gewandeld?’ vroeg een van de soldaten die zojuist naar buiten stapte. Beiden soldaten keken elkaar aan waarbij degene die zojuist de wacht heeft gelopen zijn wenkbrauwen fronste, maar zeiden verder niets. Ze hadden het koud, hun kleren waren klam en ze waren moe vanwege slaapgebrek. Ze wilden gewoon naar binnen.
Ze liepen dus naar de deur toe om vervolgens de slecht verlichte gang te betreden. De achterste soldaat keek nog even een paar keer achter zich alvorens hij twijfelend naar binnen liep. Net op het moment dat hij de deur wilde sluiten, hoorde hij een van de soldaten die nu buiten stonden iets mompelen over een helder licht in de lucht. Alhoewel hij zich nu liever niet buiten bevond, liep hij toch aarzelend terug om zich vervolgens zij aan zij bij de twee soldaten te scharen.
‘Wat in hemelsnaam is dat nu weer?’ Met z’n drieën keken ze verwonderd naar de enorme lichtbron die steeds dichterbij leek te komen.
‘Is het een van onze schepen?’
‘Dat kan nooit’ antwoordde de linker soldaat haastig, ‘wij hebben niet zulke grote schepen, en al hadden we die wel, ze zouden nooit zo helder verlicht zijn’. Ze bleven staan kijken en zagen het licht steeds sneller dalen. Ook was er opeens een laag, brommend geluid hoorbaar en voelden ze de grond lichtjes beven, alsof er een vrachtwagen voorbij reed.
‘Ehm, wat het ook mag zijn, ik ben pleite!’ De twee andere soldaten knikten in overeenstemming en liepen met z’n allen naar het muurtje toe om vervolgens de mannen in de bunker op te roepen.
‘Maak even open, snel!’
‘Waarom?’ galmde het door de speakers.
‘Omdat er hier iets niet pluis is. Ik denk dat we worden aangevallen!’ Nog geen fractie van een seconde later volgde er een oogverblindende lichtflits. Er naar kijken bleek onmogelijk. Niet veel later volgde er een schokgolf. De soldaten, de kanonnen en de bunker werden weggevaagd, tezamen met de rest van de omgeving. Een brandende, verschroeide vlakte bleef over.
Einde deel 1
|
|
