W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
14-08-2009
Radiotelescoop brengt super-planetaire nevels aan het licht
Sterrenkundigen hebben een nieuw type object in het heelal gevonden: super-planetaire nevels. Gewone planetaire nevels zijn de uitdijende gasschillen die door sterren zoals de zon aan het eind van hun leven de ruimte in worden geblazen. Super-planetaire nevels bevatten veel meer gas, en worden geproduceerd door sterren die tot acht keer zo zwaar zijn als de zon. Het bestaan van planetaire nevels rond zwaardere sterren was al wel voorspeld, maar ze waren nog nooit ontdekt.
De vijftien nieuw ontdekte super-planetaire nevels bevinden zich in de Grote en de Kleine Magelhaense Wolk - twee kleine begeleiders van ons Melkwegstelsel. Met Australische radiotelescopen waren ongeïdentificeerde bronnen van radiostraling in de Magelhaense Wolken gevonden. Vervolgonderzoek met optische telescopen bracht het bestaan van de nevels aan het licht.
Dat de super-planetaire nevels veel radiostraling zouden uitzenden, was niet verwacht. Waarom vergelijkbare objecten tot nu toe niet in ons eigen Melkwegstelsel zijn waargenomen, is ook niet bekend. De ontdekking wordt gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society .
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Radiotelescoop brengt super-planetaire nevels aan het licht
Sterrenkundigen hebben een nieuw type object in het heelal gevonden: super-planetaire nevels. Gewone planetaire nevels zijn de uitdijende gasschillen die door sterren zoals de zon aan het eind van hun leven de ruimte in worden geblazen. Super-planetaire nevels bevatten veel meer gas, en worden geproduceerd door sterren die tot acht keer zo zwaar zijn als de zon. Het bestaan van planetaire nevels rond zwaardere sterren was al wel voorspeld, maar ze waren nog nooit ontdekt.
De vijftien nieuw ontdekte super-planetaire nevels bevinden zich in de Grote en de Kleine Magelhaense Wolk - twee kleine begeleiders van ons Melkwegstelsel. Met Australische radiotelescopen waren ongeïdentificeerde bronnen van radiostraling in de Magelhaense Wolken gevonden. Vervolgonderzoek met optische telescopen bracht het bestaan van de nevels aan het licht.
Dat de super-planetaire nevels veel radiostraling zouden uitzenden, was niet verwacht. Waarom vergelijkbare objecten tot nu toe niet in ons eigen Melkwegstelsel zijn waargenomen, is ook niet bekend. De ontdekking wordt gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society .
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-08-2009
Superreus Betelgeuze blaast bellen uit
Betelgeuze, een van de grootste sterren die men kent, is bezig zichzelf op te koken. Dat hebben astronomen afgeleid uit de meest gedetailleerde waarnemingen die tot nu toe aan deze ster zijn verricht (binnenkort te verschijnen in Astronomy & Astrophysics). Van Betelgeuze is bekend dat hij grote hoeveelheden gas verliest, de gehele massa van de zon in tienduizend jaar, maar hoe dat precies gebeurt was niet duidelijk. De nieuwe waarnemingen laten zien dat het gas niet overal gelijkmatig uit het oppervlak wegstroomt, maar in de vorm van reusachtige bellen die door dieperliggende convectiebewegingen uit de ster worden weggeduwd.
Betelgeuze is een heldere ster in het sterrenbeeld Orion, op ongeveer 600 lichtjaar van de aarde. Het is een superreus, een heel zware ster die het einde van een kort leven nadert. Hij ontstond enkele miljoenen jaren geleden – toen op aarde de eerste mensachtigen verschenen – en heeft nog enkele (tien)duizenden jaren te gaan. Dan is zijn energie op en explodeert hij. De ster is nu zo groot dat hij op de plaats van de zon gezet tot bijna de baan van Jupiter zou reiken. Vanaf de aarde gezien is het echter toch maar een piepklein schijfje en om dat te bestuderen zijn speciale technieken nodig.
Eén groep astronomen werkte met een 8 meter-telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili. Die is voorzien van een systeem dat de beeldverstorende werking van de aardatmosfeer opheft. Een tweede groep astronomen combineerde het licht van drie kleinere telescopen, om zo één reuzentelescoop van 48 meter diameter te simuleren. Hierdoor konden details ter grootte van circa 0,01 boogseconde worden onderscheiden: een knikker gezien op een afstand van duizend kilometer.
Zo konden de astronomen waarnemen dat het oppervlak van Betelgeuze plaatselijk met snelheden tot 15 meter per seconde op en neer beweegt. Deze convectiebewegingen – vergelijkbaar met die in een pan kokend water – leiden er toe dat reusachtige gasbellen de ster verlaten, om zich in de ruimte te verspreiden en op te lossen. Rond de ster werden drie uitgestrekte gaspluimen waargenomen die de overblijfselen daarvan zouden zijn. De grootste strekt zich uit tot minstens zes maal de diameter van de ster, ofwel de afstand zon-Neptunus. Het sterfbed van Betelgeuze heeft dus de omvang van ons zonnestelsel.
(nrc)
Superreus Betelgeuze blaast bellen uit
Betelgeuze, een van de grootste sterren die men kent, is bezig zichzelf op te koken. Dat hebben astronomen afgeleid uit de meest gedetailleerde waarnemingen die tot nu toe aan deze ster zijn verricht (binnenkort te verschijnen in Astronomy & Astrophysics). Van Betelgeuze is bekend dat hij grote hoeveelheden gas verliest, de gehele massa van de zon in tienduizend jaar, maar hoe dat precies gebeurt was niet duidelijk. De nieuwe waarnemingen laten zien dat het gas niet overal gelijkmatig uit het oppervlak wegstroomt, maar in de vorm van reusachtige bellen die door dieperliggende convectiebewegingen uit de ster worden weggeduwd.
Betelgeuze is een heldere ster in het sterrenbeeld Orion, op ongeveer 600 lichtjaar van de aarde. Het is een superreus, een heel zware ster die het einde van een kort leven nadert. Hij ontstond enkele miljoenen jaren geleden – toen op aarde de eerste mensachtigen verschenen – en heeft nog enkele (tien)duizenden jaren te gaan. Dan is zijn energie op en explodeert hij. De ster is nu zo groot dat hij op de plaats van de zon gezet tot bijna de baan van Jupiter zou reiken. Vanaf de aarde gezien is het echter toch maar een piepklein schijfje en om dat te bestuderen zijn speciale technieken nodig.
Eén groep astronomen werkte met een 8 meter-telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili. Die is voorzien van een systeem dat de beeldverstorende werking van de aardatmosfeer opheft. Een tweede groep astronomen combineerde het licht van drie kleinere telescopen, om zo één reuzentelescoop van 48 meter diameter te simuleren. Hierdoor konden details ter grootte van circa 0,01 boogseconde worden onderscheiden: een knikker gezien op een afstand van duizend kilometer.
Zo konden de astronomen waarnemen dat het oppervlak van Betelgeuze plaatselijk met snelheden tot 15 meter per seconde op en neer beweegt. Deze convectiebewegingen – vergelijkbaar met die in een pan kokend water – leiden er toe dat reusachtige gasbellen de ster verlaten, om zich in de ruimte te verspreiden en op te lossen. Rond de ster werden drie uitgestrekte gaspluimen waargenomen die de overblijfselen daarvan zouden zijn. De grootste strekt zich uit tot minstens zes maal de diameter van de ster, ofwel de afstand zon-Neptunus. Het sterfbed van Betelgeuze heeft dus de omvang van ons zonnestelsel.
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-08-2009
Spectaculaire meteoor te zien
Heel wat mensen keken gisteravond vreemd op toen een grote vuurbol omstreeks 22u langs de horizon flitste. "Een meteoor", zegt Volkssterenwacht Urania. "Heel spectaculair". Er kwamen waarnemingen van overal in Vlaanderen en Brussel.
Volgens Urania-directeur Marc Van den Broeck ging het om een vuurbol of meteoor. "Dat zijn stofdeeltjes die oplossen in de dampkring. Bij een vuurbol is het iets groter, en zijn het steentjes die in de dampkring komen". Uitzonderlijk aan de waarneming was de omvang van de meteoor en het tijdstip. Normaal zijn vallende sterren, vuurbollen of meteoren in de late nacht, tegen het ochtendgloren te zien. Nu gebeurde het omstreeks 22u en was de vuurbol goed te zien.
"Het schemerde, veel mensen waren nog buiten", aldus Van den Broeck. "In de 25 jaar dat ik met sterrenkunde bezig ben, heb ik dat nog maar een vijftal keer meegemaakt. Het was erg spectaculair". (belga/bdr)
(HLN)
hier baal ik nou echt van!
Ik stond gisteravond de sterren te bewonderen met de sterrenkijker, maar pas vanaf 23:00 uur... Heb ik weer, na de overbewolking tijdens de¨Perseïden, iets spectaculairs gemist
Spectaculaire meteoor te zien
Heel wat mensen keken gisteravond vreemd op toen een grote vuurbol omstreeks 22u langs de horizon flitste. "Een meteoor", zegt Volkssterenwacht Urania. "Heel spectaculair". Er kwamen waarnemingen van overal in Vlaanderen en Brussel.
Volgens Urania-directeur Marc Van den Broeck ging het om een vuurbol of meteoor. "Dat zijn stofdeeltjes die oplossen in de dampkring. Bij een vuurbol is het iets groter, en zijn het steentjes die in de dampkring komen". Uitzonderlijk aan de waarneming was de omvang van de meteoor en het tijdstip. Normaal zijn vallende sterren, vuurbollen of meteoren in de late nacht, tegen het ochtendgloren te zien. Nu gebeurde het omstreeks 22u en was de vuurbol goed te zien.
"Het schemerde, veel mensen waren nog buiten", aldus Van den Broeck. "In de 25 jaar dat ik met sterrenkunde bezig ben, heb ik dat nog maar een vijftal keer meegemaakt. Het was erg spectaculair". (belga/bdr)
(HLN)
hier baal ik nou echt van!
Ik stond gisteravond de sterren te bewonderen met de sterrenkijker, maar pas vanaf 23:00 uur... Heb ik weer, na de overbewolking tijdens de¨Perseïden, iets spectaculairs gemist
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik baal mee....quote:Op maandag 17 augustus 2009 02:44 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
16-08-2009
Spectaculaire meteoor te zien
-KNIP-
hier baal ik nou echt van!
Ik stond gisteravond de sterren te bewonderen met de sterrenkijker, maar pas vanaf 23:00 uur... Heb ik weer, na de overbewolking tijdens de¨Perseïden, iets spectaculairs gemist
Het werdt ookal in het Perseïden 2009 topic vermeldt door een paar ooggetuigen.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
17-08-2009
Geen tijd om geschiedenis te schrijven
De Apollo-astronauten waren slechts testpiloten. In een project dat nu gekkenwerk zou heten.
‘Een toekomstige vlucht zou uitgevoerd moeten worden door een dichter, een priester en een filosoof. Misschien krijgen we dan een veel beter beeld van wat we hebben gezien.’
Aldus maanreiziger Michael Collins, vijf jaar nadat de eerste mensen de maan hadden bezocht. Het was allemaal zo snel gegaan; en het programma was overvol geweest. Ettelijke miljarden waren er uitgegeven aan de droom van president Kennedy: een Amerikaan op de maan, en toen het grote moment in 1969 dan eindelijk naderbij kwam, was de NASA doodsbenauwd dat de mannen op de maan niets te doen zouden hebben, dat ze zouden gaan lanterfanten – alsof al dat geld slechts uitgegeven was aan een snoepreisje. Dus was het programma tot op de seconde volgestopt met het uitpakken en inschakelen van allerlei wetenschappelijke instrumenten. Tijd om even te pauzeren, om stil te staan bij dat historische moment, was er niet. Een Amerikaanse vlag planten, en dat op een hemellichaam zonder atmosfeer, dat domme nationalistische gebaar was de enige fotogenieke daad die in het draaiboek was opgenomen.
Het waren onschuldige tijden. De media mochten meekijken, verder niet. Pas op het laatste moment kwam iemand op het idee de astronauten een fotocamera mee te geven. Ze hadden er nauwelijks aandacht en tijd voor, en op een paar beroemde beelden na (de haarscherpe afdruk van een schoen in het stof, Aldrin in de houding naast de Stars and Stripes) zijn die foto’s allemaal in de vergetelheid geraakt. Veertig jaar na dato heeft Piers Bizony ze herontdekt – en ze vertellen dat ongelooflijke verhaal opnieuw, direct, volkomen fris.
Veertig jaar nadat de eerste auto over straat tufte, waren auto’s doodnormaal. Veertig jaar na de gebroeders Wright kon iedereen in een vliegtuig stappen. En nu, veertig jaar na de landing op de maan, is de maan nog steeds even onbereikbaar als daarvoor. Misschien is die afstand alleen maar groter geworden.
Daar zijn politieke, technologische en psychologische redenen voor te geven. Het Apollo-project was alleen maar bedoeld om de Russen ‘in te halen’, en dat hoeft niet meer; het project was een volstrekt on-Amerikaans staaltje van centraal geleide technologische planning, vergelijkbaar met een Russisch vijfjarenplan. Zoiets komt nooit meer voor. En tot slot: we willen niet meer zo nodig naar de maan. We hebben hier op aarde problemen genoeg.
De drijvende krachten achter het project (onder de bezielende leiding van James Webb), waren zich daar maar al te zeer van bewust. Dit was de kans om de maan te bereiken, en die kans kwam maar één keer voorbij. Zodra er een ramp zou gebeuren, en ook: zodra er dan eindelijk een Amerikaan op de maan zou staan, zou de politieke steun voor het project ineenzakken. En zo geschiedde. Maar voor het zo ver was, liet een aantal zorgvuldig geselecteerde testpiloten zich vrijwillig opsluiten in krappe ruimtescheepjes bovenop ongekend krachtige, vaak nauwelijks geteste raketten. En zowaar, ze bereikten de maan, en keerden veilig terug. De risico’s die daarbij genomen werden waren ongehoord, en zouden nu onaanvaardbaar zijn. Ook dat maakt de Apollovluchten uniek.
Wie de heroïek van die eerste maanlanding opnieuw wil beleven, kan terecht bij Missions to the Moon, een boek verrijkt met indrukwekkende facsimiles van rapporten, foto’s en andere documenten. (Maar veel, erg veel onvervangbare documenten zijn in de jaren zeventig simpelweg in de vuilcontainer verdwenen.) Wie achter de heroïek wil kijken, moet Bizony’s boek ter hand nemen. Na enkele uitstekende, kritische essays, die het verhaal vertellen ontdaan van elke vorm van retoriek, volgen die ‘mislukte’ foto’s van de eerste maanreizigers. We zien de krappe ruimten, de warwinkel aan draden en instrumenten, het gezweet en gezwoeg, en ondertussen daarbuiten: de absolute leegte van de ruimte, het deprimerend dode maanlandschap en al die tijd ergens daartussenin, de blauwe aarde. Niet meer dan een knikker waarop ze ooit nog eens terug hopen te keren. Zo nu en dan voelt de lezer de wanhoop, de volstrekte waanzin van deze reusachtige onderneming. Drie man overgeleverd aan nauwelijks geteste technologie. Ware helden onder het zweet en stof, zonder tijd om stil te staan bij hun ongehoorde prestatie.
(depers.nl)
Geen tijd om geschiedenis te schrijven
De Apollo-astronauten waren slechts testpiloten. In een project dat nu gekkenwerk zou heten.
‘Een toekomstige vlucht zou uitgevoerd moeten worden door een dichter, een priester en een filosoof. Misschien krijgen we dan een veel beter beeld van wat we hebben gezien.’
Aldus maanreiziger Michael Collins, vijf jaar nadat de eerste mensen de maan hadden bezocht. Het was allemaal zo snel gegaan; en het programma was overvol geweest. Ettelijke miljarden waren er uitgegeven aan de droom van president Kennedy: een Amerikaan op de maan, en toen het grote moment in 1969 dan eindelijk naderbij kwam, was de NASA doodsbenauwd dat de mannen op de maan niets te doen zouden hebben, dat ze zouden gaan lanterfanten – alsof al dat geld slechts uitgegeven was aan een snoepreisje. Dus was het programma tot op de seconde volgestopt met het uitpakken en inschakelen van allerlei wetenschappelijke instrumenten. Tijd om even te pauzeren, om stil te staan bij dat historische moment, was er niet. Een Amerikaanse vlag planten, en dat op een hemellichaam zonder atmosfeer, dat domme nationalistische gebaar was de enige fotogenieke daad die in het draaiboek was opgenomen.
Het waren onschuldige tijden. De media mochten meekijken, verder niet. Pas op het laatste moment kwam iemand op het idee de astronauten een fotocamera mee te geven. Ze hadden er nauwelijks aandacht en tijd voor, en op een paar beroemde beelden na (de haarscherpe afdruk van een schoen in het stof, Aldrin in de houding naast de Stars and Stripes) zijn die foto’s allemaal in de vergetelheid geraakt. Veertig jaar na dato heeft Piers Bizony ze herontdekt – en ze vertellen dat ongelooflijke verhaal opnieuw, direct, volkomen fris.
Veertig jaar nadat de eerste auto over straat tufte, waren auto’s doodnormaal. Veertig jaar na de gebroeders Wright kon iedereen in een vliegtuig stappen. En nu, veertig jaar na de landing op de maan, is de maan nog steeds even onbereikbaar als daarvoor. Misschien is die afstand alleen maar groter geworden.
Daar zijn politieke, technologische en psychologische redenen voor te geven. Het Apollo-project was alleen maar bedoeld om de Russen ‘in te halen’, en dat hoeft niet meer; het project was een volstrekt on-Amerikaans staaltje van centraal geleide technologische planning, vergelijkbaar met een Russisch vijfjarenplan. Zoiets komt nooit meer voor. En tot slot: we willen niet meer zo nodig naar de maan. We hebben hier op aarde problemen genoeg.
De drijvende krachten achter het project (onder de bezielende leiding van James Webb), waren zich daar maar al te zeer van bewust. Dit was de kans om de maan te bereiken, en die kans kwam maar één keer voorbij. Zodra er een ramp zou gebeuren, en ook: zodra er dan eindelijk een Amerikaan op de maan zou staan, zou de politieke steun voor het project ineenzakken. En zo geschiedde. Maar voor het zo ver was, liet een aantal zorgvuldig geselecteerde testpiloten zich vrijwillig opsluiten in krappe ruimtescheepjes bovenop ongekend krachtige, vaak nauwelijks geteste raketten. En zowaar, ze bereikten de maan, en keerden veilig terug. De risico’s die daarbij genomen werden waren ongehoord, en zouden nu onaanvaardbaar zijn. Ook dat maakt de Apollovluchten uniek.
Wie de heroïek van die eerste maanlanding opnieuw wil beleven, kan terecht bij Missions to the Moon, een boek verrijkt met indrukwekkende facsimiles van rapporten, foto’s en andere documenten. (Maar veel, erg veel onvervangbare documenten zijn in de jaren zeventig simpelweg in de vuilcontainer verdwenen.) Wie achter de heroïek wil kijken, moet Bizony’s boek ter hand nemen. Na enkele uitstekende, kritische essays, die het verhaal vertellen ontdaan van elke vorm van retoriek, volgen die ‘mislukte’ foto’s van de eerste maanreizigers. We zien de krappe ruimten, de warwinkel aan draden en instrumenten, het gezweet en gezwoeg, en ondertussen daarbuiten: de absolute leegte van de ruimte, het deprimerend dode maanlandschap en al die tijd ergens daartussenin, de blauwe aarde. Niet meer dan een knikker waarop ze ooit nog eens terug hopen te keren. Zo nu en dan voelt de lezer de wanhoop, de volstrekte waanzin van deze reusachtige onderneming. Drie man overgeleverd aan nauwelijks geteste technologie. Ware helden onder het zweet en stof, zonder tijd om stil te staan bij hun ongehoorde prestatie.
(depers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-08-2009
Raket met rat ontploft in Congo
AMSTERDAM – Wetenschappers in Congo hebben tevergeefs geprobeerd om een rat met een raket richting de ruimte te lanceren.
De lancering van de raket met de naam Troposphère V was onderdeel van een bescheiden raketprogramma van de Democratische republiek Congo, zo meldt de Belgische krant Het Laatste Nieuws.
Aan boord van de raket zat een rat met de naam Kavira, die volgens de plannen 35 kilometer de lucht zou worden gelanceerd. Het dier had het eerste Congolese wezen in de ruimte moeten worden.
Rampzalig
De lancering verliep echter rampzalig. Op een filmpje van de televisiezender Info Afrique is te zien hoe de raket al voor het opstijgen ontploft (zie onderaan bericht).
De mislukte raketlancering vond plaats in Mekao, een plaats die ongeveer 120 kilometer ten oosten van de hoofdstad Kinhasa ligt.
Eerdere lanceringen
Naar verluidt is het Congolese raketprogramma een initiatief van het particuliere bedrijf Developpement Tous Azimuts. Tot nu toe heeft het bedrijf twee keer met succes een raket gelanceerd tot op een hoogte van slechts enkele kilometers.
(nu.nl)
Raket met rat ontploft in Congo
AMSTERDAM – Wetenschappers in Congo hebben tevergeefs geprobeerd om een rat met een raket richting de ruimte te lanceren.
De lancering van de raket met de naam Troposphère V was onderdeel van een bescheiden raketprogramma van de Democratische republiek Congo, zo meldt de Belgische krant Het Laatste Nieuws.
Aan boord van de raket zat een rat met de naam Kavira, die volgens de plannen 35 kilometer de lucht zou worden gelanceerd. Het dier had het eerste Congolese wezen in de ruimte moeten worden.
Rampzalig
De lancering verliep echter rampzalig. Op een filmpje van de televisiezender Info Afrique is te zien hoe de raket al voor het opstijgen ontploft (zie onderaan bericht).
De mislukte raketlancering vond plaats in Mekao, een plaats die ongeveer 120 kilometer ten oosten van de hoofdstad Kinhasa ligt.
Eerdere lanceringen
Naar verluidt is het Congolese raketprogramma een initiatief van het particuliere bedrijf Developpement Tous Azimuts. Tot nu toe heeft het bedrijf twee keer met succes een raket gelanceerd tot op een hoogte van slechts enkele kilometers.
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
hehe, nou ja, ze lachen er zelf ook om 
RIP Kavira
RIP Kavira
For every fact, there is an equal and opposite opinion.
Twitch.tv/bensel15
Twitch.tv/bensel15
19-08-2009
Laserdetector zoekt vergeefs naar rimpelingen van de oerknal
Onderzoek met de detector LIGO heeft nieuwe inzichten opgeleverd over de prille begintijd van het heelal. En dat terwijl hij feitelijk juist niets gemeten heeft (Nature, 20 augustus).
LIGO - de afkorting staat voor Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory - is gevoelig voor zogeheten zwaartekrachtsgolven. Dat zijn kleine rimpelingen in de structuur van ruimte en tijd, die door grote bewegende massa's worden veroorzaakt. Volgens de huidige theorieën zouden bij de oerknal - de geboorte van ons heelal - een stortvloed van die rimpelingen moeten zijn ontstaan. En zelfs nu, bijna 14 miljard jaar later, zouden deze zwaartekrachtsgolven nog detecteerbaar kunnen zijn. Maar de verschillende oerknalmodellen 'voorspellen' golven van verschillende hevigheid en frequenties.
Het LIGO-onderzoek heeft een nieuwe bovengrens opgelegd aan die oerrimpelingen. Daardoor kunnen modellen die grotere rimpelingen tijdens de eerste minuut na de oerknal voorspellen geschrapt worden. Daar zitten de meest gangbare oerknalmodellen overigens niet bij.
De verwachting is dat het vervolgonderzoek met 'Advanced LIGO', dat in 2014 van start gaat, het aantal kandidaattheorieën nog verder kan indammen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Laserdetector zoekt vergeefs naar rimpelingen van de oerknal
Onderzoek met de detector LIGO heeft nieuwe inzichten opgeleverd over de prille begintijd van het heelal. En dat terwijl hij feitelijk juist niets gemeten heeft (Nature, 20 augustus).
LIGO - de afkorting staat voor Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory - is gevoelig voor zogeheten zwaartekrachtsgolven. Dat zijn kleine rimpelingen in de structuur van ruimte en tijd, die door grote bewegende massa's worden veroorzaakt. Volgens de huidige theorieën zouden bij de oerknal - de geboorte van ons heelal - een stortvloed van die rimpelingen moeten zijn ontstaan. En zelfs nu, bijna 14 miljard jaar later, zouden deze zwaartekrachtsgolven nog detecteerbaar kunnen zijn. Maar de verschillende oerknalmodellen 'voorspellen' golven van verschillende hevigheid en frequenties.
Het LIGO-onderzoek heeft een nieuwe bovengrens opgelegd aan die oerrimpelingen. Daardoor kunnen modellen die grotere rimpelingen tijdens de eerste minuut na de oerknal voorspellen geschrapt worden. Daar zitten de meest gangbare oerknalmodellen overigens niet bij.
De verwachting is dat het vervolgonderzoek met 'Advanced LIGO', dat in 2014 van start gaat, het aantal kandidaattheorieën nog verder kan indammen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-08-2009
VLT neemt kijkje in 'hels' stervormingsgebied
Met de Europese Very Large Telescope (VLT) in Chili zijn nieuwe, gedetailleerde opnamen gemaakt van het stervormingsgebied RCW 38. Dit gebied is enigszins vergelijkbaar met de beroemde Orionnevel: het omvat een sterrenhoop van jonge, hete sterren, omgeven door wolken van gas en stof.
Uit de VLT-beelden is onder meer gebleken dat de grote, zware ster IRS2, die in het hart van het stervormingsgebied staat, in werkelijkheid uit twee afzonderlijke sterren bestaat. Het tweetal draait op een onderlinge afstand van slechts 75 miljard kilometer om elkaar.
De intense uv-straling van de dubbelster IRS2 zorgt ervoor dat de sterren in zijn naaste omgeving veel minder materie kunnen verzamelen dan in een wat 'rustigere' omgeving het geval zou zijn geweest. Sommige zullen zich wellicht zelfs nooit tot volwaardige sterren kunnen ontwikkelen, en bij andere zal de planeetvorming worden bemoeilijkt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesovertserrenkunde)
VLT neemt kijkje in 'hels' stervormingsgebied
Met de Europese Very Large Telescope (VLT) in Chili zijn nieuwe, gedetailleerde opnamen gemaakt van het stervormingsgebied RCW 38. Dit gebied is enigszins vergelijkbaar met de beroemde Orionnevel: het omvat een sterrenhoop van jonge, hete sterren, omgeven door wolken van gas en stof.
Uit de VLT-beelden is onder meer gebleken dat de grote, zware ster IRS2, die in het hart van het stervormingsgebied staat, in werkelijkheid uit twee afzonderlijke sterren bestaat. Het tweetal draait op een onderlinge afstand van slechts 75 miljard kilometer om elkaar.
De intense uv-straling van de dubbelster IRS2 zorgt ervoor dat de sterren in zijn naaste omgeving veel minder materie kunnen verzamelen dan in een wat 'rustigere' omgeving het geval zou zijn geweest. Sommige zullen zich wellicht zelfs nooit tot volwaardige sterren kunnen ontwikkelen, en bij andere zal de planeetvorming worden bemoeilijkt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesovertserrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Heu? Het ISS is nog niet eens klaar? En dan willen ze m in 2015 afdankenquote:Scenario 1 is het huidige scenario dat NASA voor ogen heeft: de shuttle blijft vliegen tot 2011 en in 2015 wordt ISS afgedankt. ISS wordt tot 2015 bereikt met behulp van Russische Sojoez raketten, daarna de Orion, die met een Ares-I raket gelanceerd wordt. Later komt de Ares-V raket, die NASA astronauten naar de maan kan brengen. De eerste maanlanding staat dan gepland in 2024 waarna men werkt aan een maanbasis. Het nadeel van dit scenario is een lang gat in de mogelijkheden voor bemande ruimtevaart: van 2011 t/m 2018. Ook het al in 2015 afdanken van ISS ligt politiek gevoelig.
Ben ik nou gek of wat?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Dat ding is echt zo belachelijk grootquote:Op zondag 16 augustus 2009 04:28 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
15-08-2009
Superreus Betelgeuze blaast bellen uit
[ afbeelding ]
Betelgeuze, een van de grootste sterren die men kent, is bezig zichzelf op te koken. Dat hebben astronomen afgeleid uit de meest gedetailleerde waarnemingen die tot nu toe aan deze ster zijn verricht (binnenkort te verschijnen in Astronomy & Astrophysics). Van Betelgeuze is bekend dat hij grote hoeveelheden gas verliest, de gehele massa van de zon in tienduizend jaar, maar hoe dat precies gebeurt was niet duidelijk. De nieuwe waarnemingen laten zien dat het gas niet overal gelijkmatig uit het oppervlak wegstroomt, maar in de vorm van reusachtige bellen die door dieperliggende convectiebewegingen uit de ster worden weggeduwd.
Betelgeuze is een heldere ster in het sterrenbeeld Orion, op ongeveer 600 lichtjaar van de aarde. Het is een superreus, een heel zware ster die het einde van een kort leven nadert. Hij ontstond enkele miljoenen jaren geleden – toen op aarde de eerste mensachtigen verschenen – en heeft nog enkele (tien)duizenden jaren te gaan. Dan is zijn energie op en explodeert hij. De ster is nu zo groot dat hij op de plaats van de zon gezet tot bijna de baan van Jupiter zou reiken. Vanaf de aarde gezien is het echter toch maar een piepklein schijfje en om dat te bestuderen zijn speciale technieken nodig.
Eén groep astronomen werkte met een 8 meter-telescoop van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili. Die is voorzien van een systeem dat de beeldverstorende werking van de aardatmosfeer opheft. Een tweede groep astronomen combineerde het licht van drie kleinere telescopen, om zo één reuzentelescoop van 48 meter diameter te simuleren. Hierdoor konden details ter grootte van circa 0,01 boogseconde worden onderscheiden: een knikker gezien op een afstand van duizend kilometer.
Zo konden de astronomen waarnemen dat het oppervlak van Betelgeuze plaatselijk met snelheden tot 15 meter per seconde op en neer beweegt. Deze convectiebewegingen – vergelijkbaar met die in een pan kokend water – leiden er toe dat reusachtige gasbellen de ster verlaten, om zich in de ruimte te verspreiden en op te lossen. Rond de ster werden drie uitgestrekte gaspluimen waargenomen die de overblijfselen daarvan zouden zijn. De grootste strekt zich uit tot minstens zes maal de diameter van de ster, ofwel de afstand zon-Neptunus. Het sterfbed van Betelgeuze heeft dus de omvang van ons zonnestelsel.
(nrc)
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Dat Ligo geen zwaartekrachtsgolven heeft gedetecteerd is inderdaad meerzeggend dan dat wanneer hij dat wel gedaan had.
Maar er zullen er toch echt moeten zijn, dat kan niet anders. Ten minste, als de huidige theorieen, waar verder niets mis mee is, kloppen.
Wanneer ze LISA lanceren moeten ze er maar al te zeker van zijn dat deze zeker in ieder geval wel gaat meten.
En ja, ISS in 2015 deorbiten is typisch NASA en heel slecht voor de ruimtevaart. Als ze er nu al vanaf willen is het dan echt een 'white elephant'?
Maar er zullen er toch echt moeten zijn, dat kan niet anders. Ten minste, als de huidige theorieen, waar verder niets mis mee is, kloppen.
Wanneer ze LISA lanceren moeten ze er maar al te zeker van zijn dat deze zeker in ieder geval wel gaat meten.
En ja, ISS in 2015 deorbiten is typisch NASA en heel slecht voor de ruimtevaart. Als ze er nu al vanaf willen is het dan echt een 'white elephant'?
Plaatje van Betelgeusequote:Op vrijdag 21 augustus 2009 01:44 schreef Parafernalia het volgende:
[..]
Dat ding is echt zo belachelijk groot
XBL: Koning Stoma
PSN: Koning_Stoma
PSN: Koning_Stoma
Mooi
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-08-2009
Sterren moeten opnieuw worden geteld
Decennialang dachten sterrenkundigen wel zo'n beetje te weten hoeveel meer kleine, lichte sterren er in sterrenstelsels aanwezig zijn dan grote, zware sterren.
Zo zouden er bijvoorbeeld voor elke ster van twintig zonsmassa's ongeveer 500 sterren van één zonsmassa en minder moeten zijn. Maar uit gegevens die met de NASA-satelliet Galaxy Evolution Explorer zijn verzameld, blijkt dat deze getallen nodig moeten worden bijgesteld.
De ultraviolet-telescoop van de satelliet heeft aangetoond dat er waarschijnlijk nog eens vier keer zo veel lichte sterren zijn. De eerdere onderschatting van hun aantallen is gemakkelijk te verklaren: hun relatief zwakke schijnsel verbleekt gewoon bij dat van de grote, heldere sterren in hun omgeving.
© Eddy Echternach (http://www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Sterren moeten opnieuw worden geteld
Decennialang dachten sterrenkundigen wel zo'n beetje te weten hoeveel meer kleine, lichte sterren er in sterrenstelsels aanwezig zijn dan grote, zware sterren.
Zo zouden er bijvoorbeeld voor elke ster van twintig zonsmassa's ongeveer 500 sterren van één zonsmassa en minder moeten zijn. Maar uit gegevens die met de NASA-satelliet Galaxy Evolution Explorer zijn verzameld, blijkt dat deze getallen nodig moeten worden bijgesteld.
De ultraviolet-telescoop van de satelliet heeft aangetoond dat er waarschijnlijk nog eens vier keer zo veel lichte sterren zijn. De eerdere onderschatting van hun aantallen is gemakkelijk te verklaren: hun relatief zwakke schijnsel verbleekt gewoon bij dat van de grote, heldere sterren in hun omgeving.
© Eddy Echternach (http://www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik heb afgelopen zaterdag een zeer heldere vallende ster gezien. Het was een redelijk dikke streep en het leek bijna goudkleurig aan de staart. Ik liep op een slecht verlichtte camping en ik was verbaasd dat ik nergens 'ooh' en 'aah' hoorde.
Daarna heb ik nog een tijdje naar de sterren zitten staren en ik meen er nog één te hebben gezien, maar deze was in een andere richting en lang niet zo helder.
Daarna heb ik nog een tijdje naar de sterren zitten staren en ik meen er nog één te hebben gezien, maar deze was in een andere richting en lang niet zo helder.
"Everything we are, we are when we're alone."
quote:Glycine In The Grid
by Staff Writers
Greenbelt MD (SPX) Aug 20, 2009
Comet particle tracks in aerogel.
Credit: Stardust, JPL, NASA
NASA scientists have discovered glycine, a fundamental building block of life, in samples of comet Wild 2 returned by NASA's Stardust spacecraft.
"Glycine is an amino acid used by living organisms to make proteins, and this is the first time an amino acid has been found in a comet," said Dr. Jamie Elsila of NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md.
"Our discovery supports the theory that some of life's ingredients formed in space and were delivered to Earth long ago by meteorite and comet impacts."
Elsila is the lead author of a paper on this research accepted for publication in the journal Meteoritics and Planetary Science. The research was presented during the meeting of the American Chemical Society at the Marriott Metro Center in Washington, August 16.
"The discovery of glycine in a comet supports the idea that the fundamental building blocks of life are prevalent in space, and strengthens the argument that life in the universe may be common rather than rare," said Dr. Carl Pilcher, Director of the NASA Astrobiology Institute which co-funded the research.
Proteins are the workhorse molecules of life, used in everything from structures like hair to enzymes, the catalysts that speed up or regulate chemical reactions. Just as the 26 letters of the alphabet are arranged in limitless combinations to make words, life uses 20 different amino acids in a huge variety of arrangements to build millions of different proteins.
Stardust passed through dense gas and dust surrounding the icy nucleus of Wild 2 (pronounced "Vilt-2") on January 2, 2004. As the spacecraft flew through this material, a special collection grid filled with aerogel - a novel sponge-like material that's more than 99 percent empty space - gently captured samples of the comet's gas and dust.
The grid was stowed in a capsule which detached from the spacecraft and parachuted to Earth on January 15, 2006. Since then, scientists around the world have been busy analyzing the samples to learn the secrets of comet formation and our solar system's history.
"We actually analyzed aluminum foil from the sides of tiny chambers that hold the aerogel in the collection grid," said Elsila. "As gas molecules passed through the aerogel, some stuck to the foil. We spent two years testing and developing our equipment to make it accurate and sensitive enough to analyze such incredibly tiny samples."
Earlier, preliminary analysis in the Goddard labs detected glycine in both the foil and a sample of the aerogel. However, since glycine is used by terrestrial life, at first the team was unable to rule out contamination from sources on Earth.
"It was possible that the glycine we found originated from handling or manufacture of the Stardust spacecraft itself," said Elsila. The new research used isotopic analysis of the foil to rule out that possibility.
Isotopes are versions of an element with different weights or masses; for example, the most common carbon atom, Carbon 12, has six protons and six neutrons in its center (nucleus). However, the Carbon 13 isotope is heavier because it has an extra neutron in its nucleus.
A glycine molecule from space will tend to have more of the heavier Carbon 13 atoms in it than glycine that's from Earth. That is what the team found. "We discovered that the Stardust-returned glycine has an extraterrestrial carbon isotope signature, indicating that it originated on the comet," said Elsila.
The team includes Dr. Daniel Glavin and Dr. Jason Dworkin of NASA Goddard. "Based on the foil and aerogel results it is highly probable that the entire comet-exposed side of the Stardust sample collection grid is coated with glycine that formed in space," adds Glavin.
"The discovery of amino acids in the returned comet sample is very exciting and profound," said Stardust Principal Investigator Professor Donald E. Brownlee of the University of Washington, Seattle, Wash. "It is also a remarkable triumph that highlights the advancing capabilities of laboratory studies of primitive extraterrestrial materials."
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
28-08-2009
Protoplanetaire schijven hebben last van 'tegenwind'
De stofschijven rond sterren, waarin planeten kunnen ontstaan, hebben de meest vreemde vormen. Volgens Amerikaanse sterrenkundigen zijn deze het resultaat van de beweging van de centrale ster door de ruimte (The Astrophysical Journal, 1 september).
Zo'n protoplanetaire schijf bestaat voor een belangrijk deel uit fijne stofdeeltjes, en elke keer als de ster met omringende schijf een interstellaire gaswolk passeert, ondervinden deze deeltjes daar hinder van.
Welke vorm de schijf vervolgens aanneemt, is afhankelijk van de hoek waaronder hij de gaswolk binnengaat. Als de schijf loodrecht op de bewegingsrichting staat, neemt hij een enigszins komvormig uiterlijk aan, zoals bij de ster HD 61005. Gaat de schijf zijwaarts de gaswolk in, dan ontstaat een asymmetrische schijf. Een en ander blijkt uit onderzoek met de Hubble-ruimtetelescoop.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Protoplanetaire schijven hebben last van 'tegenwind'
De stofschijven rond sterren, waarin planeten kunnen ontstaan, hebben de meest vreemde vormen. Volgens Amerikaanse sterrenkundigen zijn deze het resultaat van de beweging van de centrale ster door de ruimte (The Astrophysical Journal, 1 september).
Zo'n protoplanetaire schijf bestaat voor een belangrijk deel uit fijne stofdeeltjes, en elke keer als de ster met omringende schijf een interstellaire gaswolk passeert, ondervinden deze deeltjes daar hinder van.
Welke vorm de schijf vervolgens aanneemt, is afhankelijk van de hoek waaronder hij de gaswolk binnengaat. Als de schijf loodrecht op de bewegingsrichting staat, neemt hij een enigszins komvormig uiterlijk aan, zoals bij de ster HD 61005. Gaat de schijf zijwaarts de gaswolk in, dan ontstaat een asymmetrische schijf. Een en ander blijkt uit onderzoek met de Hubble-ruimtetelescoop.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ja gaaf is dat!quote:Op vrijdag 21 augustus 2009 02:16 schreef intraxz het volgende:
[..]
Plaatje van Betelgeuse
[ afbeelding ]
Dat ding is zo groot dat vorm etc te fotograferen is met de huidige grote telescopen.
Egregious professor of Cruel and Unusual Geography
Onikaan ni ov dovah
Onikaan ni ov dovah
31-08-2009
‘Ruimteschip kan aarde beschermen tegen asteroïde’
AMSTERDAM – Britse wetenschappers hebben een ruimteschip ontworpen, dat een eventuele inslag van een asteroïde op aarde moet voorkomen.
© NasaDe onderzoekers van het bedrijf EADS Astrium in Hertfordshire noemen hun uitvinding een ‘zwaartekracht-trekker’.
Het ruimteschip – dat alleen nog op papier bestaat - moet worden gelanceerd, zodra er een asteroïde op ramkoers met de aarde komt te liggen.
Het gevaarte heeft op papier een gewicht van 10 ton en een lengte van 30 meter. Het is de bedoeling dat het ruimteschip na de lancering naast een gevaarlijke asteroïde gaat vliegen, op minder dan 50 meter afstand.
Uit koers
Door de zwaartekracht die het voertuig dan zal uitoefenen op de asteroïde, moet de ruimtesteen uit koers raken, zodat een botsing met de aarde wordt afgewend.
Volgens de onderzoekers is het een kwestie van tijd voordat de aarde zal worden getroffen door een ruimtesteen van formaat.
“Alle asteroïden met een doorsnede van meer dan 30 meter zijn een bedreiging voor de aarde”, zo verklaart hoofdonderzoeker Ralph Cordey in de Britse krant The Daily Telegraph. “Onfortuinlijk genoeg is het niet de vraag of we zullen worden geraakt, maar wanneer het zal gebeuren.”
Natuurkunde
De werking van de ‘zwaartekracht-trekker’ is natuurkundig gezien vrij eenvoudig. “Elk object met een massa heeft een eigen zwaartekracht, die andere objecten in de omgeving beïnvloedt”, legt Cordey uit.
“De zwaartekracht-trekker kan daardoor behoorlijk grote objecten van 400 tot 300 meter verplaatsen. De asteroiden waar we over praten vliegen met 10 kilometer per seconde door ons zonnestelsel", aldus Cordey. "Ze hebben maar een klein duwtje nodig om uit koers te raken.”
Op tijd
Het nieuw ontworpen ruimteschip is volgens de onderzoekers op korte termijn en met bestaande technologie te bouwen.
De asteroïden die een bedreiging vormen voor de aarde, moeten wel op tijd worden gelokaliseerd.
‘De zwaartekracht-trekker’ kan zijn werk alleen doen als de lancering 20 jaar voordat een ruimtesteen de aarde zou raken, al plaatsvindt.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
‘Ruimteschip kan aarde beschermen tegen asteroïde’
AMSTERDAM – Britse wetenschappers hebben een ruimteschip ontworpen, dat een eventuele inslag van een asteroïde op aarde moet voorkomen.
© NasaDe onderzoekers van het bedrijf EADS Astrium in Hertfordshire noemen hun uitvinding een ‘zwaartekracht-trekker’.
Het ruimteschip – dat alleen nog op papier bestaat - moet worden gelanceerd, zodra er een asteroïde op ramkoers met de aarde komt te liggen.
Het gevaarte heeft op papier een gewicht van 10 ton en een lengte van 30 meter. Het is de bedoeling dat het ruimteschip na de lancering naast een gevaarlijke asteroïde gaat vliegen, op minder dan 50 meter afstand.
Uit koers
Door de zwaartekracht die het voertuig dan zal uitoefenen op de asteroïde, moet de ruimtesteen uit koers raken, zodat een botsing met de aarde wordt afgewend.
Volgens de onderzoekers is het een kwestie van tijd voordat de aarde zal worden getroffen door een ruimtesteen van formaat.
“Alle asteroïden met een doorsnede van meer dan 30 meter zijn een bedreiging voor de aarde”, zo verklaart hoofdonderzoeker Ralph Cordey in de Britse krant The Daily Telegraph. “Onfortuinlijk genoeg is het niet de vraag of we zullen worden geraakt, maar wanneer het zal gebeuren.”
Natuurkunde
De werking van de ‘zwaartekracht-trekker’ is natuurkundig gezien vrij eenvoudig. “Elk object met een massa heeft een eigen zwaartekracht, die andere objecten in de omgeving beïnvloedt”, legt Cordey uit.
“De zwaartekracht-trekker kan daardoor behoorlijk grote objecten van 400 tot 300 meter verplaatsen. De asteroiden waar we over praten vliegen met 10 kilometer per seconde door ons zonnestelsel", aldus Cordey. "Ze hebben maar een klein duwtje nodig om uit koers te raken.”
Op tijd
Het nieuw ontworpen ruimteschip is volgens de onderzoekers op korte termijn en met bestaande technologie te bouwen.
De asteroïden die een bedreiging vormen voor de aarde, moeten wel op tijd worden gelokaliseerd.
‘De zwaartekracht-trekker’ kan zijn werk alleen doen als de lancering 20 jaar voordat een ruimtesteen de aarde zou raken, al plaatsvindt.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-09-2009
Melkwegstelsel gaat niet ten onder aan galactisch bombardement
Rond ons Melkwegstelsel cirkelen ten minste enkele tientallen kleinere sterrenstelsels. Het lijkt vrijwel onvermijdelijk dat deze ooit met ons stelsel in botsing komen. Maar heeft dat ook nadelige gevolgen?
Volgens sterrenkundigen van Ohio State University niet: ook na zulke botsingen behoudt ons Melkwegstelsel zijn schijfvorm. Wel zou de schijf, die uit honderden miljarden sterren bestaat, in dikte toenemen, mate name langs de buitenrand.
Een en ander blijkt uit computersimulaties waarin zo realistisch mogelijk werd nagebootst wat er gebeurt als er een dwergstelsel ter grootte van bijvoorbeeld de Grote Magelhaense Wolk in botsing komt met een spiraalstelsel als het onze. Uit die simulaties blijkt dat zo'n botsing geen eenmalige gebeurtenis is. Het dwergstelsel passeert de schijf van het spiraalstelsel vele malen, en verliest daarbij steeds meer sterren en gas. Het wordt als het ware geabsorbeerd door het grote stelsel.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Melkwegstelsel gaat niet ten onder aan galactisch bombardement
Rond ons Melkwegstelsel cirkelen ten minste enkele tientallen kleinere sterrenstelsels. Het lijkt vrijwel onvermijdelijk dat deze ooit met ons stelsel in botsing komen. Maar heeft dat ook nadelige gevolgen?
Volgens sterrenkundigen van Ohio State University niet: ook na zulke botsingen behoudt ons Melkwegstelsel zijn schijfvorm. Wel zou de schijf, die uit honderden miljarden sterren bestaat, in dikte toenemen, mate name langs de buitenrand.
Een en ander blijkt uit computersimulaties waarin zo realistisch mogelijk werd nagebootst wat er gebeurt als er een dwergstelsel ter grootte van bijvoorbeeld de Grote Magelhaense Wolk in botsing komt met een spiraalstelsel als het onze. Uit die simulaties blijkt dat zo'n botsing geen eenmalige gebeurtenis is. Het dwergstelsel passeert de schijf van het spiraalstelsel vele malen, en verliest daarbij steeds meer sterren en gas. Het wordt als het ware geabsorbeerd door het grote stelsel.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-09-2009
Andromeda-nevel slurpt sterren op
De Andromeda-nevel lijkt zich te hebben uitgebreid met sterren die hij van andere sterrenstelsels heeft opgenomen. Tot die conclusie is Andromeda, een internationale groep wetenschappers, gekomen. Zij schrijven over hun bevindingen in het natuurwetenschappelijke tijdschrift Nature, zo meldt de Britse omroep BBC.
Beelden
Niet eerder hebben geleerden de rand van de Andromeda-nevel zo gedetailleerd in kaart gebracht. Wetenschappers hebben al eerder gesuggereerd dat Andromeda, een sterrenstelsel dat dezelfde vorm als de Melkweg heeft, maar veel groter is, sterren van andere stelsels 'opslurpte', maar de Andromedawetenschappers tonen dat nu met gedetailleerde beelden aan. Volgens hun model worden grote sterrenstelsels omringd door overblijfselen van andere stelsels die zij hebben opgenomen.
2,5 miljoen lichtjaren weg
Volgens de wetenschappers breidt de Andromeda-nevel, die ongeveer 2,5 miljoen lichtjaren van de aarde verwijderd is, nog steeds uit. Zij zagen "een sterrenstroom" van het nabijgelegen sterrenstelsel Triangulum "zich uitstrekken" in de richting van de Andromeda-nevel. (anp/mvl)
(HLN)
Andromeda-nevel slurpt sterren op
De Andromeda-nevel lijkt zich te hebben uitgebreid met sterren die hij van andere sterrenstelsels heeft opgenomen. Tot die conclusie is Andromeda, een internationale groep wetenschappers, gekomen. Zij schrijven over hun bevindingen in het natuurwetenschappelijke tijdschrift Nature, zo meldt de Britse omroep BBC.
Beelden
Niet eerder hebben geleerden de rand van de Andromeda-nevel zo gedetailleerd in kaart gebracht. Wetenschappers hebben al eerder gesuggereerd dat Andromeda, een sterrenstelsel dat dezelfde vorm als de Melkweg heeft, maar veel groter is, sterren van andere stelsels 'opslurpte', maar de Andromedawetenschappers tonen dat nu met gedetailleerde beelden aan. Volgens hun model worden grote sterrenstelsels omringd door overblijfselen van andere stelsels die zij hebben opgenomen.
2,5 miljoen lichtjaren weg
Volgens de wetenschappers breidt de Andromeda-nevel, die ongeveer 2,5 miljoen lichtjaren van de aarde verwijderd is, nog steeds uit. Zij zagen "een sterrenstroom" van het nabijgelegen sterrenstelsel Triangulum "zich uitstrekken" in de richting van de Andromeda-nevel. (anp/mvl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
