W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
04-01-2010
Nabije ster staat mogelijk op ontploffen
Sterrenkundigen van Villanova University in Pennsylvania denken dat de relatief nabije dubbelster T Pyxidis binnenkort het toneel zal zijn van een allesverwoestende supernova-explosie. T Pyxidis bestaat uit een normale ster die materie overdraagt aan een nabije witte dwergster. Dat leidde zo eens in de twintig jaar tot thermonucleaire ontploffingen aan het oppervlak van de witte dwerg: zogeheten nova-explosies. Maar de laatste van deze explosies was in 1967. Sindsdien houdt T Pyxidis zich opvallend stil.
Volgens de sterrenkundigen kan dat betekenen dat zich nu zo veel materie op de witte dwergster verzamelt, dat deze uiteindelijk een bepaalde kritische massa zal bereiken. Dat idee wordt versterkt door de ontdekking dat T Pyxidis aanzienlijk dichterbij staat dan tot nog toe werd aangenomen: zijn afstand bedraagt ongeveer 3000 lichtjaar. Dat betekent dat de schattingen van de hoeveelheid materie die de witte dwerg bij de laatste nova-explosies is kwijtgeraakt naar beneden moeten worden bijgesteld. Daardoor is het denkbaar dat hij de afgelopen eeuwen niet lichter is geworden, maar juist zwaarder.
Die gewichtstoename kan niet eeuwig doorgaan. Uiteindelijk wordt de witte dwergster zo zwaar, dat hij onder zijn eigen gewicht ineenstort, waardoor een nieuwe, veel grotere explosie optreedt. Bij zo'n supernova-explosie komt tien miljoen keer zo veel energie vrij als bij een 'gewone' nova-explosie. En een groot deel van die energie komt vrij in de vorm van gammastraling.
Voor alles wat leeft op onze planeet is het te hopen dat het niet zo ver zal komen. Want zelfs op 3000 lichtjaar afstand kan de uitbarsting van gammastraling verwoestende gevolgen hebben voor de ozonlaag in de aardatmosfeer.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nabije ster staat mogelijk op ontploffen
Sterrenkundigen van Villanova University in Pennsylvania denken dat de relatief nabije dubbelster T Pyxidis binnenkort het toneel zal zijn van een allesverwoestende supernova-explosie. T Pyxidis bestaat uit een normale ster die materie overdraagt aan een nabije witte dwergster. Dat leidde zo eens in de twintig jaar tot thermonucleaire ontploffingen aan het oppervlak van de witte dwerg: zogeheten nova-explosies. Maar de laatste van deze explosies was in 1967. Sindsdien houdt T Pyxidis zich opvallend stil.
Volgens de sterrenkundigen kan dat betekenen dat zich nu zo veel materie op de witte dwergster verzamelt, dat deze uiteindelijk een bepaalde kritische massa zal bereiken. Dat idee wordt versterkt door de ontdekking dat T Pyxidis aanzienlijk dichterbij staat dan tot nog toe werd aangenomen: zijn afstand bedraagt ongeveer 3000 lichtjaar. Dat betekent dat de schattingen van de hoeveelheid materie die de witte dwerg bij de laatste nova-explosies is kwijtgeraakt naar beneden moeten worden bijgesteld. Daardoor is het denkbaar dat hij de afgelopen eeuwen niet lichter is geworden, maar juist zwaarder.
Die gewichtstoename kan niet eeuwig doorgaan. Uiteindelijk wordt de witte dwergster zo zwaar, dat hij onder zijn eigen gewicht ineenstort, waardoor een nieuwe, veel grotere explosie optreedt. Bij zo'n supernova-explosie komt tien miljoen keer zo veel energie vrij als bij een 'gewone' nova-explosie. En een groot deel van die energie komt vrij in de vorm van gammastraling.
Voor alles wat leeft op onze planeet is het te hopen dat het niet zo ver zal komen. Want zelfs op 3000 lichtjaar afstand kan de uitbarsting van gammastraling verwoestende gevolgen hebben voor de ozonlaag in de aardatmosfeer.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-01-2010
Raadselachtige 'sterverduistering' bereikt hoogtepunt
Rond Oud en Nieuw heeft de regelmatig optredende 'verduistering' van de doorgaans heldere ster Epsilon Aurigae zijn hoogtepunt bereikt. Om deze ster draait een merkwaardig object van forse omvang dat, vanaf de aarde gezien, eens in de 27 jaar het licht van Epsilon aanzienlijk tempert. De huidige verduistering begon in augustus 2009 en zal waarschijnlijk nog tot begin 2011 duren.
Onder normale omstandigheden is Epsilon Aurigae helder genoeg om met het blote oog zichtbaar te zijn. Maar tijdens de verduistering is hij alleen nog waarneembaar met een verrekijker of telescoop. Het vermoeden bestaat dat er een schijfvormig object om de ster draait - bijvoorbeeld een ster of zelfs een dubbelster met omringende stofschijf. Maar de exacte vorm daarvan staat nog niet vast. Een bijkomende complicatie is dat Epsilon zelf mogelijk uit meerdere sterren bestaat.
Omdat de beschikbare waarneemtijd bij grote sterrenwachten schaars en kostbaar is, leunt het onderzoek van Epsilon Aurigae zwaar op waarnemingen van amateurastronomen. Ditmaal zal hun bijdrage omvangrijker zijn dan ooit tevoren, want dankzij de opkomst van de digitale fotografie beschikken ook amateurs tegenwoordig over moderne waarneeminstrumenten. De eerste resultaten van hun waarnemingen zijn dinsdag bekendgemaakt tijdens de 215de bijeenkomst van de American Astronomical Society.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Raadselachtige 'sterverduistering' bereikt hoogtepunt
Rond Oud en Nieuw heeft de regelmatig optredende 'verduistering' van de doorgaans heldere ster Epsilon Aurigae zijn hoogtepunt bereikt. Om deze ster draait een merkwaardig object van forse omvang dat, vanaf de aarde gezien, eens in de 27 jaar het licht van Epsilon aanzienlijk tempert. De huidige verduistering begon in augustus 2009 en zal waarschijnlijk nog tot begin 2011 duren.
Onder normale omstandigheden is Epsilon Aurigae helder genoeg om met het blote oog zichtbaar te zijn. Maar tijdens de verduistering is hij alleen nog waarneembaar met een verrekijker of telescoop. Het vermoeden bestaat dat er een schijfvormig object om de ster draait - bijvoorbeeld een ster of zelfs een dubbelster met omringende stofschijf. Maar de exacte vorm daarvan staat nog niet vast. Een bijkomende complicatie is dat Epsilon zelf mogelijk uit meerdere sterren bestaat.
Omdat de beschikbare waarneemtijd bij grote sterrenwachten schaars en kostbaar is, leunt het onderzoek van Epsilon Aurigae zwaar op waarnemingen van amateurastronomen. Ditmaal zal hun bijdrage omvangrijker zijn dan ooit tevoren, want dankzij de opkomst van de digitale fotografie beschikken ook amateurs tegenwoordig over moderne waarneeminstrumenten. De eerste resultaten van hun waarnemingen zijn dinsdag bekendgemaakt tijdens de 215de bijeenkomst van de American Astronomical Society.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Tientallen dubbele zwarte gaten ontdekt
Uitgegeven: 4 januari 2010 20:12
Laatst gewijzigd: 4 januari 2010 20:12
AMSTERDAM - Tijdens de grote winterbijeenkomst van Amerikaanse sterrenkundigen, die deze week in Washington wordt gehouden, is de ontdekking bekendgemaakt van 33 dubbele zwarte gaten in de kernen van even zovele sterrenstelsels.
© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nlUit deze ontdekking blijkt dat zulke om elkaar wentelende zwarte gaten veel vaker voorkomen dan tot nog toe werd aangenomen. De afgelopen jaren is vastgesteld dat in de kern van bijna elk sterrenstelsel een zwart gat van een miljoen tot een miljard zonsmassa's schuilgaat.
Ook is al geruime tijd bekend dat er in het heelal vaak botsingen tussen twee of meer sterrenstelsels optreden. Bij gevolg ligt het voor de hand dat er ook veel sterrenstelsels zullen zijn waarbinnen twee van die superzware zwarte gaten om elkaar wentelen.
Maar tot voor kort was slechts een handjevol van die 'zwarte dansparen' ontdekt. Met behulp van een nieuwe waarneemtechniek hebben Amerikaanse sterrenkundigen dat aantal flink opgevoerd.
Spectrum
Daarbij is gekeken naar het spectrum van de kernen van een groot aantal sterrenstelsels. In het spectrum van de hete materie rond twee om elkaar draaiende zwarte gaten treden tegengestelde verschuivingen op, doordat steeds een van de zwarte gaten min of meer in onze richting beweegt en het andere van ons vandaan.
Op die manier zijn 32 dubbele zwarte gaten opgespoord in sterrenstelsels op afstanden van 4 tot 7 miljard lichtjaar.
Het 33ste dubbele zwarte gat werd aangetroffen in een sterrenstelsel dat duidelijke kenmerken van een recente botsing vertoont. Het stelsel heeft onder meer twee heldere kernen in plaats van één.
© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl
Uitgegeven: 4 januari 2010 20:12
Laatst gewijzigd: 4 januari 2010 20:12
AMSTERDAM - Tijdens de grote winterbijeenkomst van Amerikaanse sterrenkundigen, die deze week in Washington wordt gehouden, is de ontdekking bekendgemaakt van 33 dubbele zwarte gaten in de kernen van even zovele sterrenstelsels.
© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nlUit deze ontdekking blijkt dat zulke om elkaar wentelende zwarte gaten veel vaker voorkomen dan tot nog toe werd aangenomen. De afgelopen jaren is vastgesteld dat in de kern van bijna elk sterrenstelsel een zwart gat van een miljoen tot een miljard zonsmassa's schuilgaat.
Ook is al geruime tijd bekend dat er in het heelal vaak botsingen tussen twee of meer sterrenstelsels optreden. Bij gevolg ligt het voor de hand dat er ook veel sterrenstelsels zullen zijn waarbinnen twee van die superzware zwarte gaten om elkaar wentelen.
Maar tot voor kort was slechts een handjevol van die 'zwarte dansparen' ontdekt. Met behulp van een nieuwe waarneemtechniek hebben Amerikaanse sterrenkundigen dat aantal flink opgevoerd.
Spectrum
Daarbij is gekeken naar het spectrum van de kernen van een groot aantal sterrenstelsels. In het spectrum van de hete materie rond twee om elkaar draaiende zwarte gaten treden tegengestelde verschuivingen op, doordat steeds een van de zwarte gaten min of meer in onze richting beweegt en het andere van ons vandaan.
Op die manier zijn 32 dubbele zwarte gaten opgespoord in sterrenstelsels op afstanden van 4 tot 7 miljard lichtjaar.
Het 33ste dubbele zwarte gat werd aangetroffen in een sterrenstelsel dat duidelijke kenmerken van een recente botsing vertoont. Het stelsel heeft onder meer twee heldere kernen in plaats van één.
© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl
Have fun...
quote:Op woensdag 6 januari 2010 13:38 schreef Handschoen het volgende:
Tientallen dubbele zwarte gaten ontdekt
Daar hebben we een apart topic voor, beste handschoen
Zie eennalaatste post
Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Je hebt gelijkquote:Op woensdag 6 januari 2010 14:46 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
[..]
Daar hebben we een apart topic voor, beste handschoen
Zie eennalaatste post
Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie
, Ik zag hem pas later toen ik daar weer keek 
Have fun...
Alles verwoestende supernova dreigt aarde te vernietigen
Astronomen hebben de onthutsende ontdekking gedaan dat er een gigantische ster is ontstaan die de potentie heeft de Aarde te vernietigen. Het gaat om de zogenaamde T Pyxidis, een binair sterrensysteem en een mogelijke supernova. Uit nieuw onderzoek blijkt dat het gevaarte veel dichter bij onze planeet is dan eerder gedacht. Als de T Pyxidis zichzelf zou vernielen, dan zou dat een supernova-ontploffing van 20 miljard miljard miljard megaton TNT kunnen veroorzaken en de ozonlaag vernietigen. Die beschermt ons tegen dodelijke straling vanuit de galaxie en zonder de ozonlaag zou alle leven op Aarde onmogelijk worden.
De professoren Edward M. Sion en Patrick Godon en hun student Timotyh McCLain van de universiteit van Villanova stelden het rapport met hun revolutionaire bevindingen voor op de 215de bijeenkomst van Amerikaanse astronomen in Washington. Zij ontdekten dat de supernova T Pyxidis slechts 3.260 lichtjaren van ons verwijderd is, een peulschil in galactische termen. Supernovae doen zich vooral voor in dubbelsterren, waarin de uitgebrande rest van de ene ster, de zogenoemde witte dwerg, gas opvangt van de andere. De uitgebrande rest krijgt steeds meer massa en ontploft uiteindelijk.
20 jaar te laat
In het systeem van de T Pyxidis deden zich ongeveer elke twintig jaar enorme thermo-nucleaire explosies voor, nova's genoemd. Die werden achtereenvolgens geregisteerd in 1890, 1902, 1920, 1944 en 1967. Dat betekent dus dat er de voorbije 44 jaar (de laatste is dus al meer dan 20 jaar 'te laat') geen zulke enorme ontploffingen meer waren en dat zette de onderzoekers aan het denken. Die explosies worden op gang gebracht door een waterstofrijk gas.
Zwaartekrachtval
Als die ontploffingen uitblijven, groeit de massa van het systeem aan een heel snel tempo. Uiteindelijk wordt het systeem zo groot dat het op een bepaald moment gigantisch veel zwaartekracht verliest, waardoor er een onvoorstelbaar zware explosie kan volgen. Die explosie zou een kracht hebben vergelijkbaar met 20 miljard miljard miljard megaton TNT.
Geen nachtmerries
Na het bestuderen van de ultraviolette stralen van de T Pyxidis ontdekten de wetenschappers dat de supernova op maar 3.260 lichtjaren van de Aarde verwijderd is, een pak dichter dan eerst gedacht. Toch willen de onderzoekers geen paniek zaaien. "De ster kan zich snel omvormen tot een gevaarlijke supernova, maar snel is relatief in astronomische termen. In mensentaal kan het nog een hele tijd duren. Het is dus nog niet nodig om er nachtmerries over te hebben." (hlnsydney/kh)
Bron: http://www.hln.be/hln/nl/(...)te-vernietigen.dhtml
Astronomen hebben de onthutsende ontdekking gedaan dat er een gigantische ster is ontstaan die de potentie heeft de Aarde te vernietigen. Het gaat om de zogenaamde T Pyxidis, een binair sterrensysteem en een mogelijke supernova. Uit nieuw onderzoek blijkt dat het gevaarte veel dichter bij onze planeet is dan eerder gedacht. Als de T Pyxidis zichzelf zou vernielen, dan zou dat een supernova-ontploffing van 20 miljard miljard miljard megaton TNT kunnen veroorzaken en de ozonlaag vernietigen. Die beschermt ons tegen dodelijke straling vanuit de galaxie en zonder de ozonlaag zou alle leven op Aarde onmogelijk worden.
De professoren Edward M. Sion en Patrick Godon en hun student Timotyh McCLain van de universiteit van Villanova stelden het rapport met hun revolutionaire bevindingen voor op de 215de bijeenkomst van Amerikaanse astronomen in Washington. Zij ontdekten dat de supernova T Pyxidis slechts 3.260 lichtjaren van ons verwijderd is, een peulschil in galactische termen. Supernovae doen zich vooral voor in dubbelsterren, waarin de uitgebrande rest van de ene ster, de zogenoemde witte dwerg, gas opvangt van de andere. De uitgebrande rest krijgt steeds meer massa en ontploft uiteindelijk.
20 jaar te laat
In het systeem van de T Pyxidis deden zich ongeveer elke twintig jaar enorme thermo-nucleaire explosies voor, nova's genoemd. Die werden achtereenvolgens geregisteerd in 1890, 1902, 1920, 1944 en 1967. Dat betekent dus dat er de voorbije 44 jaar (de laatste is dus al meer dan 20 jaar 'te laat') geen zulke enorme ontploffingen meer waren en dat zette de onderzoekers aan het denken. Die explosies worden op gang gebracht door een waterstofrijk gas.
Zwaartekrachtval
Als die ontploffingen uitblijven, groeit de massa van het systeem aan een heel snel tempo. Uiteindelijk wordt het systeem zo groot dat het op een bepaald moment gigantisch veel zwaartekracht verliest, waardoor er een onvoorstelbaar zware explosie kan volgen. Die explosie zou een kracht hebben vergelijkbaar met 20 miljard miljard miljard megaton TNT.
Geen nachtmerries
Na het bestuderen van de ultraviolette stralen van de T Pyxidis ontdekten de wetenschappers dat de supernova op maar 3.260 lichtjaren van de Aarde verwijderd is, een pak dichter dan eerst gedacht. Toch willen de onderzoekers geen paniek zaaien. "De ster kan zich snel omvormen tot een gevaarlijke supernova, maar snel is relatief in astronomische termen. In mensentaal kan het nog een hele tijd duren. Het is dus nog niet nodig om er nachtmerries over te hebben." (hlnsydney/kh)
Bron: http://www.hln.be/hln/nl/(...)te-vernietigen.dhtml
Triestige opmerkingquote:Op woensdag 6 januari 2010 18:09 schreef Haushofer het volgende:
Leuk, een wetenschappelijk artikel in Telegraafstijl.
Maar maar, lezen jullie niet ofzoquote:Op woensdag 6 januari 2010 17:44 schreef Buonissimo het volgende:
Alles verwoestende supernova dreigt aarde te vernietigen
Kijk eens 5 posts terug
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-01-2010
Raadselachtig stof ontdekt in planetenstelsel-in-wording
Amerikaanse en Australische sterrenkundigen hebben aanwijzingen gevonden dat er rond de ster HD 131488 rotsachtige planeten zijn gevormd. Het merkwaardige is echter dat het puin dat bij de vorming van deze verre werelden is achtergebleven heel anders van samenstelling is dan de restmaterie in ons eigen zonnestelsel. En dat terwijl het stof dat tot nog toe rond andere sterren is waargenomen sterke overeenkomsten vertoont met het materiaal van 'onze' planetoïden en kometen.
Het warme stof rond HD 131488 bevindt zich in een gordel waar de temperaturen vergelijkbaar zijn met die op aarde. Doorgaans bestaat zulk stof uit olivijn, pyroxenen en andere silicaatverbindingen. Maar bij deze ster is dat niet het geval. Sterker nog: de samenstelling van het stof is vooralsnog een raadsel. Alleen qua hoeveelheid is het stof vergelijkbaar met de restmaterie die rond andere sterren is aangetroffen. Toch is het volgens de onderzoekers waarschijnlijk dat het stof een overblijfsel is van het botsings- en samenklonteringsproces dat tot het ontstaan van rotsachtige planeten leidt. Ook op grotere afstand van de ster is overigens nog een (veel koudere) gordel van stofdeeltjes ontdekt.
De enkele zonsmassa's zware ster HD 131488 bevindt zich op een afstand van ongeveer 500 lichtjaar in de richting van het sterrenbeeld Centaurus. De ster is naar schatting slechts 10 miljoen jaar oud.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Raadselachtig stof ontdekt in planetenstelsel-in-wording
Amerikaanse en Australische sterrenkundigen hebben aanwijzingen gevonden dat er rond de ster HD 131488 rotsachtige planeten zijn gevormd. Het merkwaardige is echter dat het puin dat bij de vorming van deze verre werelden is achtergebleven heel anders van samenstelling is dan de restmaterie in ons eigen zonnestelsel. En dat terwijl het stof dat tot nog toe rond andere sterren is waargenomen sterke overeenkomsten vertoont met het materiaal van 'onze' planetoïden en kometen.
Het warme stof rond HD 131488 bevindt zich in een gordel waar de temperaturen vergelijkbaar zijn met die op aarde. Doorgaans bestaat zulk stof uit olivijn, pyroxenen en andere silicaatverbindingen. Maar bij deze ster is dat niet het geval. Sterker nog: de samenstelling van het stof is vooralsnog een raadsel. Alleen qua hoeveelheid is het stof vergelijkbaar met de restmaterie die rond andere sterren is aangetroffen. Toch is het volgens de onderzoekers waarschijnlijk dat het stof een overblijfsel is van het botsings- en samenklonteringsproces dat tot het ontstaan van rotsachtige planeten leidt. Ook op grotere afstand van de ster is overigens nog een (veel koudere) gordel van stofdeeltjes ontdekt.
De enkele zonsmassa's zware ster HD 131488 bevindt zich op een afstand van ongeveer 500 lichtjaar in de richting van het sterrenbeeld Centaurus. De ster is naar schatting slechts 10 miljoen jaar oud.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-01-2010
Kleine sterrenstelsels bevatten overvloedig veel donkere materie
Een internationaal team van wetenschappers heeft ontdekt dat de verhouding gewone/donkere materie in kleine sterrenstelsels veel kleiner is dan het heelal als geheel.
Voor zover bekend vormt gewone materie - de protonen en neutronen waaruit mensen, planeten en sterren bestaan - ongeveer zeventien procent van alle materie in het heelal. De overige 83 procent bestaat uit de mysterieuze 'donkere materie' die haar bestaan alleen kenbaar maakt door de zwaartekrachtsaantrekking die zij op zichtbare materie uitoefent.
Verwacht werd dat de onderlinge verhouding van gewone en donkere materie overal in het heelal ruwweg gelijk was. Maar uit het nieuwe onderzoek blijkt dat het aandeel gewone materie geringer is naarmate een object kleiner is. Grote clusters van sterrenstelsels bevatten nog veertien procent gewone materie, maar kleine afzonderlijke dwergstelsels nog maar 0,2 procent - bijna honderd keer zo weinig als het heelalgemiddelde.
Over het hoe en waarom tasten de onderzoekers nog in het duister.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Kleine sterrenstelsels bevatten overvloedig veel donkere materie
Een internationaal team van wetenschappers heeft ontdekt dat de verhouding gewone/donkere materie in kleine sterrenstelsels veel kleiner is dan het heelal als geheel.
Voor zover bekend vormt gewone materie - de protonen en neutronen waaruit mensen, planeten en sterren bestaan - ongeveer zeventien procent van alle materie in het heelal. De overige 83 procent bestaat uit de mysterieuze 'donkere materie' die haar bestaan alleen kenbaar maakt door de zwaartekrachtsaantrekking die zij op zichtbare materie uitoefent.
Verwacht werd dat de onderlinge verhouding van gewone en donkere materie overal in het heelal ruwweg gelijk was. Maar uit het nieuwe onderzoek blijkt dat het aandeel gewone materie geringer is naarmate een object kleiner is. Grote clusters van sterrenstelsels bevatten nog veertien procent gewone materie, maar kleine afzonderlijke dwergstelsels nog maar 0,2 procent - bijna honderd keer zo weinig als het heelalgemiddelde.
Over het hoe en waarom tasten de onderzoekers nog in het duister.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-01-2010
Ook zware sterren hebben vaak planeten
De meeste zoektochten naar exoplaneten (planeten bij andere sterren) concentreren zich op sterren die enigszins vergelijkbaar zijn met onze zon. En dat heeft inmiddels een oogst van meer dan 400 planeten opgeleverd. Uit onderzoek van Amerikaanse sterrenkundigen blijkt echter dat planeetvorming ook vaak optreedt bij sterren die veel groter en heter zijn dan de zon. Die conclusie baseren zij op onderzoek van een 6500 lichtjaar ver stervormingsgebied in het sterrenbeeld Cassiopeia met de infraroodsatelliet Spitzer. Dat onderzoek was gericht op ruim vijfhonderd jonge, hete sterren van minstens twee zonsmassa's.
Planeetvorming bij zware sterren is geen eenvoudige zaak. De centrale ster produceert zo veel straling en sterrenwind, dat het materiaal dat na zijn ontstaan in een omringende schijf achterblijft vrij snel wordt weggeblazen. Dat betekent dat er maar weinig tijd is voor de vorming van planeten uit dat materiaal.
Toch blijkt uit het Amerikaanse onderzoek dat ongeveer tien procent van de zware sterren is omringd door een schijf van stofdeeltjes waaruit planeten kunnen ontstaan. Bij vijftien van deze sterren werden zelfs duidelijke aanwijzingen gevonden dat er daadwerkelijk planeten zijn gevormd. Erg aantrekkelijk zullen de omstandigheden op deze planeten overigens niet zijn: hun moedersterren hebben een levensduur van enkele tientallen tot honderden miljoenen jaren en produceren gedurende hun relatief korte bestaan enorme hoeveelheden straling en warmte.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesversterrekunde)
Ook zware sterren hebben vaak planeten
De meeste zoektochten naar exoplaneten (planeten bij andere sterren) concentreren zich op sterren die enigszins vergelijkbaar zijn met onze zon. En dat heeft inmiddels een oogst van meer dan 400 planeten opgeleverd. Uit onderzoek van Amerikaanse sterrenkundigen blijkt echter dat planeetvorming ook vaak optreedt bij sterren die veel groter en heter zijn dan de zon. Die conclusie baseren zij op onderzoek van een 6500 lichtjaar ver stervormingsgebied in het sterrenbeeld Cassiopeia met de infraroodsatelliet Spitzer. Dat onderzoek was gericht op ruim vijfhonderd jonge, hete sterren van minstens twee zonsmassa's.
Planeetvorming bij zware sterren is geen eenvoudige zaak. De centrale ster produceert zo veel straling en sterrenwind, dat het materiaal dat na zijn ontstaan in een omringende schijf achterblijft vrij snel wordt weggeblazen. Dat betekent dat er maar weinig tijd is voor de vorming van planeten uit dat materiaal.
Toch blijkt uit het Amerikaanse onderzoek dat ongeveer tien procent van de zware sterren is omringd door een schijf van stofdeeltjes waaruit planeten kunnen ontstaan. Bij vijftien van deze sterren werden zelfs duidelijke aanwijzingen gevonden dat er daadwerkelijk planeten zijn gevormd. Erg aantrekkelijk zullen de omstandigheden op deze planeten overigens niet zijn: hun moedersterren hebben een levensduur van enkele tientallen tot honderden miljoenen jaren en produceren gedurende hun relatief korte bestaan enorme hoeveelheden straling en warmte.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesversterrekunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-01-2010
Donkere materie rond Melkwegstelsel in kaart gebracht
De halo van donkere materie die ons Melkwegstelsel omhult, heeft de vorm van een reusachtige, samengedrukte strandbal. Dat concluderen Amerikaanse sterrenkundige uit onderzoek van de baanbeweging van een klein dwergstelsel om het Melkwegstelsel.
Sterrenstelsels zoals het onze bestaan voor meer dan zeventig procent uit donkere materie. Maar deze materie is, zoals de naam al aangeeft, onzichtbaar. De enige manier waarop donkere manier zich kenbaar maakt, is door middel van de zwaartekrachtsinvloed die zij op andere, zichtbare materie uitoefent - bijvoorbeeld op de beweging van sterren.
Nu draaien er om het Melkwegstelsel enkele kleinere sterrenstelsels, die door de getijwerking van ons stelsel aan flarden worden getrokken. Hierdoor laten ze langs hun omloopbaan een heel spoor van sterren achter. Waarnemingen van deze 'kosmische broodkruimels' kunnen worden gebruikt om erachter te komen welke krachten er op deze 'Klein Duimpje'-stelsels werken.
Maar dat klinkt makkelijker dan het is. Pogingen om het spoor van het zogeheten Sagittarius-dwergstelsel in overeenstemming te brengen met modellen van de vorm van de donkere halo van het Melkwegstelsel, leverden tot nog toe geen eenduidig resultaat op. Daar lijkt nu echter een oplossing voor te zijn gevonden: de halo is blijkbaar veel minder symmetrisch dan gedacht. Hij lijkt op een strandbal die van opzij wordt samengedrukt. Dat levert overigens weer een nieuw probleem op, want de mate van afplatting, en de oriëntatie ervan, is veel sterker dan op theoretische gronden werd verwacht.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Donkere materie rond Melkwegstelsel in kaart gebracht
De halo van donkere materie die ons Melkwegstelsel omhult, heeft de vorm van een reusachtige, samengedrukte strandbal. Dat concluderen Amerikaanse sterrenkundige uit onderzoek van de baanbeweging van een klein dwergstelsel om het Melkwegstelsel.
Sterrenstelsels zoals het onze bestaan voor meer dan zeventig procent uit donkere materie. Maar deze materie is, zoals de naam al aangeeft, onzichtbaar. De enige manier waarop donkere manier zich kenbaar maakt, is door middel van de zwaartekrachtsinvloed die zij op andere, zichtbare materie uitoefent - bijvoorbeeld op de beweging van sterren.
Nu draaien er om het Melkwegstelsel enkele kleinere sterrenstelsels, die door de getijwerking van ons stelsel aan flarden worden getrokken. Hierdoor laten ze langs hun omloopbaan een heel spoor van sterren achter. Waarnemingen van deze 'kosmische broodkruimels' kunnen worden gebruikt om erachter te komen welke krachten er op deze 'Klein Duimpje'-stelsels werken.
Maar dat klinkt makkelijker dan het is. Pogingen om het spoor van het zogeheten Sagittarius-dwergstelsel in overeenstemming te brengen met modellen van de vorm van de donkere halo van het Melkwegstelsel, leverden tot nog toe geen eenduidig resultaat op. Daar lijkt nu echter een oplossing voor te zijn gevonden: de halo is blijkbaar veel minder symmetrisch dan gedacht. Hij lijkt op een strandbal die van opzij wordt samengedrukt. Dat levert overigens weer een nieuw probleem op, want de mate van afplatting, en de oriëntatie ervan, is veel sterker dan op theoretische gronden werd verwacht.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hij heeft wel gelijk... Ik las het op de FP na het hier gelezen te hebben en ik dacht maar 1 ding:quote:
Have fun...
Je bedoelt "Alles verwoestende supernova dreigt aarde te vernietigen?" Dat noem ik Telegraafstijl en daar kan ik maar een paar smiley's bij verzinnen:quote:
, , of 
-
Wat dan ook. Ik doe het enkel om te informeren en heb geen zin om er meer tijd dan minimaal noodzakelijk aan te besteden. Als jij je lay-out beter wil verzorgen, mij goed, ik juich het toe, maar dat kan/mag je niet verwachten van iedereen op fora. De pure essentie van een post is informeren denk ik zo, en dat doet mijjn post. Daar krijg je geen stok tussen e Haushofer.quote:Op donderdag 7 januari 2010 09:46 schreef Haushofer het volgende:
[..]
Je bedoelt "Alles verwoestende supernova dreigt aarde te vernietigen?" Dat noem ik Telegraafstijl en daar kan ik maar een paar smiley's bij verzinnen:
Bedankt voor je inzet, maa nu heb je weer niet gelezen.quote:Op donderdag 7 januari 2010 18:06 schreef Buonissimo het volgende:
[..]
Wat dan ook. Ik doe het enkel om te informeren en heb geen zin om er meer tijd dan minimaal noodzakelijk aan te besteden. Als jij je lay-out beter wil verzorgen, mij goed, ik juich het toe, maar dat kan/mag je niet verwachten van iedereen op fora. De pure essentie van een post is informeren denk ik zo, en dat doet mijjn post. Daar krijg je geen stok tussen e Haushofer.
Een aantal posts terug heb ik al opgemerkt dat ik desbetreffend artikel al eerder gepost had
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-01-2010
Nieuwe ruimtetelescoop WISE neemt eerste foto
De in december gelanceerde WISE-ruimtetelescoop heeft een eerste foto genomen, meldt de NASA. De bescherming van de telescoop werd verwijderd, waardoor de instrumenten voor het eerst kennismaakten met het licht van sterren.
Op de eerste foto staan 3.000 sterren van het sterrenbeeld Carina. Bekijk hier de foto in hoge resolutie. (belga/sam)
(HLN)
Nieuwe ruimtetelescoop WISE neemt eerste foto
De in december gelanceerde WISE-ruimtetelescoop heeft een eerste foto genomen, meldt de NASA. De bescherming van de telescoop werd verwijderd, waardoor de instrumenten voor het eerst kennismaakten met het licht van sterren.
Op de eerste foto staan 3.000 sterren van het sterrenbeeld Carina. Bekijk hier de foto in hoge resolutie. (belga/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-01-2010
Nog twee gekannibaliseerde sterrenstelsels ontdekt bij Andromedastelsel
Een internationaal team van sterrenkundigen heeft twee onbekende getijstromen geïdentificeerd in het Andromedastelsel. Getijstromen zijn overblijfselen van kleine sterrenstelsels die door een groot buurstelsel zijn opgeslokt.
Grote sterrenstelsels zoals ons Melkwegstelsel en het naburige Andromedastelsel zijn waarschijnlijk ontstaan door het samensmelten van tal van kleinere stelsels. En dat 'galactisch kannibalisme' gaat feitelijk nog steeds door.
De nieuwe getijstromen in het Andromedastelsel zijn ontdekt met de 8-meter Subaru-telescoop op Hawaï. Ze bevinden zich op grote afstanden (200.000 en 300.000 lichtjaar) van het centrum van het Andromedastelsel. Getijstromen bestaan uit groepen sterren die de baanbeweging van het oorspronkelijke dwergstelsel blijven volgen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nog twee gekannibaliseerde sterrenstelsels ontdekt bij Andromedastelsel
Een internationaal team van sterrenkundigen heeft twee onbekende getijstromen geïdentificeerd in het Andromedastelsel. Getijstromen zijn overblijfselen van kleine sterrenstelsels die door een groot buurstelsel zijn opgeslokt.
Grote sterrenstelsels zoals ons Melkwegstelsel en het naburige Andromedastelsel zijn waarschijnlijk ontstaan door het samensmelten van tal van kleinere stelsels. En dat 'galactisch kannibalisme' gaat feitelijk nog steeds door.
De nieuwe getijstromen in het Andromedastelsel zijn ontdekt met de 8-meter Subaru-telescoop op Hawaï. Ze bevinden zich op grote afstanden (200.000 en 300.000 lichtjaar) van het centrum van het Andromedastelsel. Getijstromen bestaan uit groepen sterren die de baanbeweging van het oorspronkelijke dwergstelsel blijven volgen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-01-2010
Ook botsende witte dwergen resulteren in supernova-explosie
Sterrenkundigen van het Max Planck Instituut voor Astrofysica in Garching (Duitsland) hebben aangetoond dat er meer dan één manier is om een supernova-explosie van type Ia te verkrijgen. Ook botsingen tussen twee witte dwergsterren van ruwweg gelijke massa blijken dit soort ontploffingen te kunnen veroorzaken (Nature, 7 januari).
Doorgaans wordt gesteld dat supernovae van type Ia ontstaan als een witte dwergster een kritieke hoeveelheid materie van een begeleidende normale ster heeft opgeslokt. Maar sommige onderzoekers twijfelen aan dit standaardscenario en zijn op zoek naar alternatieve verklaringen. Eén daarvan is de botsing tussen twee om elkaar draaiende witte dwergsterren die elkaar steeds dichter zijn genaderd. Computersimulaties van zo'n botsing gaven tot nog toe echter niet het gewenste resultaat te zien.
Uit de nieuwe Duitse computersimulatie is nu gebleken dat er wél een supernova-explosie optreedt als beide witte dwergen ongeveer even zwaar zijn. Volgens de onderzoekers is het echter niet waarschijnlijk dat dit alternatieve scenario álle supernovae van type Ia kan verklaren.
Computeranimatie van botsende witte dwergen
http://www.mpa-garching.m(...)s1001_wfh/merger.avi
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ook botsende witte dwergen resulteren in supernova-explosie
Sterrenkundigen van het Max Planck Instituut voor Astrofysica in Garching (Duitsland) hebben aangetoond dat er meer dan één manier is om een supernova-explosie van type Ia te verkrijgen. Ook botsingen tussen twee witte dwergsterren van ruwweg gelijke massa blijken dit soort ontploffingen te kunnen veroorzaken (Nature, 7 januari).
Doorgaans wordt gesteld dat supernovae van type Ia ontstaan als een witte dwergster een kritieke hoeveelheid materie van een begeleidende normale ster heeft opgeslokt. Maar sommige onderzoekers twijfelen aan dit standaardscenario en zijn op zoek naar alternatieve verklaringen. Eén daarvan is de botsing tussen twee om elkaar draaiende witte dwergsterren die elkaar steeds dichter zijn genaderd. Computersimulaties van zo'n botsing gaven tot nog toe echter niet het gewenste resultaat te zien.
Uit de nieuwe Duitse computersimulatie is nu gebleken dat er wél een supernova-explosie optreedt als beide witte dwergen ongeveer even zwaar zijn. Volgens de onderzoekers is het echter niet waarschijnlijk dat dit alternatieve scenario álle supernovae van type Ia kan verklaren.
Computeranimatie van botsende witte dwergen
http://www.mpa-garching.m(...)s1001_wfh/merger.avi
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-01-2010
Centrum Melkwegstelsel is veel 'magnetischer' dan gedacht
Uit een internationaal onderzoeksproject blijkt dat het magnetische veld in het centrum van ons Melkwegstelsel zeker tien keer zo sterk is als dat in de rest van het stelsel. Meer dan tien procent van alle magnetische energie in het Melkwegstelsel blijkt geconcentreerd in een volume dat minder dan een tiende procent is van het totaal (Nature, 7 januari). Dat resultaat is van belang omdat het sterrenkundigen een ondergrens geeft voor de absolute sterkte van het magnetische veld van het Melkwegstelsel.
Naar de exacte waarde voor het magnetische veld in het galactisch centrum wordt al dertig jaar gezocht. De magnetische veldsterkte in de ruimte tussen de sterren speelt een belangrijke rol bij tal van sterrenkundige berekeningen. Als dat veld sterker is dan gedacht, ontstaat de vraag hoe dat kan: vroeg in de geschiedenis van het heelal waren de magnetische velden namelijk nogal zwak.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Centrum Melkwegstelsel is veel 'magnetischer' dan gedacht
Uit een internationaal onderzoeksproject blijkt dat het magnetische veld in het centrum van ons Melkwegstelsel zeker tien keer zo sterk is als dat in de rest van het stelsel. Meer dan tien procent van alle magnetische energie in het Melkwegstelsel blijkt geconcentreerd in een volume dat minder dan een tiende procent is van het totaal (Nature, 7 januari). Dat resultaat is van belang omdat het sterrenkundigen een ondergrens geeft voor de absolute sterkte van het magnetische veld van het Melkwegstelsel.
Naar de exacte waarde voor het magnetische veld in het galactisch centrum wordt al dertig jaar gezocht. De magnetische veldsterkte in de ruimte tussen de sterren speelt een belangrijke rol bij tal van sterrenkundige berekeningen. Als dat veld sterker is dan gedacht, ontstaat de vraag hoe dat kan: vroeg in de geschiedenis van het heelal waren de magnetische velden namelijk nogal zwak.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
De zwarte gaten zijn inmiddels wat zwarter zwaarder geworden?quote:Op donderdag 7 januari 2010 22:40 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
07-01-2010
Als dat veld sterker is dan gedacht, ontstaat de vraag hoe dat kan: vroeg in de geschiedenis van het heelal waren de magnetische velden namelijk nogal zwak.
08-01-2010
Japanse röntgensatelliet vindt 'fossiele vuurballen'
Bij onderzoek met de Japans/Amerikaanse röntgensatelliet Suzaku is in twee supernovaresten 'fossiele straling' van de supernova-explosie ontdekt. Dankzij deze straling kan zelfs nu, duizenden jaren na dato, nog worden vastgesteld hoe heet de inmiddels sterk afgekoelde supernovaresten ooit zijn geweest.
Volgens de onderzoekers wijst de waargenomen röntgenstraling erop dat de supernova-explosies plaatsvonden in een relatief gasrijke omgeving. Dit gas is mogelijk door de ster zelf uitgestoten vóór deze supernova werd. Een zware ster verliest tegen het eind van zijn bestaan namelijk veel materie, waardoor een omhullende cocon van gas en stof ontstaat. Als de ster uiteindelijk explodeert, gaan er hevige schokgolven door de cocon, waardoor deze wordt verhit tot temperaturen van meer dan 50 miljoen graden. En hierdoor raken de aanwezige atomen van bijvoorbeeld silicium en zwavel al hun elektronen kwijt.
Na de explosie koelt een supernovarest sterk af, maar door de uitdijing van het gas is de dichtheid ervan zo laag geworden, dat de 'naakte' atoomkernen niet zo snel meer elektronen kunnen invangen. Hierdoor blijft het gas ook duizenden jaren na de supernova-explosie nog een bron van röntgenstraling.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Japanse röntgensatelliet vindt 'fossiele vuurballen'
Bij onderzoek met de Japans/Amerikaanse röntgensatelliet Suzaku is in twee supernovaresten 'fossiele straling' van de supernova-explosie ontdekt. Dankzij deze straling kan zelfs nu, duizenden jaren na dato, nog worden vastgesteld hoe heet de inmiddels sterk afgekoelde supernovaresten ooit zijn geweest.
Volgens de onderzoekers wijst de waargenomen röntgenstraling erop dat de supernova-explosies plaatsvonden in een relatief gasrijke omgeving. Dit gas is mogelijk door de ster zelf uitgestoten vóór deze supernova werd. Een zware ster verliest tegen het eind van zijn bestaan namelijk veel materie, waardoor een omhullende cocon van gas en stof ontstaat. Als de ster uiteindelijk explodeert, gaan er hevige schokgolven door de cocon, waardoor deze wordt verhit tot temperaturen van meer dan 50 miljoen graden. En hierdoor raken de aanwezige atomen van bijvoorbeeld silicium en zwavel al hun elektronen kwijt.
Na de explosie koelt een supernovarest sterk af, maar door de uitdijing van het gas is de dichtheid ervan zo laag geworden, dat de 'naakte' atoomkernen niet zo snel meer elektronen kunnen invangen. Hierdoor blijft het gas ook duizenden jaren na de supernova-explosie nog een bron van röntgenstraling.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-01-2010
Ontstaan van de aarde beter verklaard
Nieuwe computersimulaties geven een mogelijke verklaring voor het feit dat de bouwstenen voor planeten zoals de aarde niet vroegtijdig op de zon zijn neergestort. Dat is namelijk wat modellen van planeetvorming laten zien. Het bestaan van de aarde bewijst dat deze modellen niet kunnen kloppen.
Planeten ontstaan uit condensaties in het gas en stof dat in een schijf rond een pas geboren ster achterblijft. Het materiaal in zo'n schijf klontert geleidelijk samen, wat tot de vorming van zogeheten planetesimalen leidt - de kilometers grote bouwstenen waaruit door onderlinge botsingen uiteindelijk planeten ontstaan. Maar modelberekeningen laten zien dat de planetesimalen zoveel hinder zouden moeten ondervinden van het gas en stof in de protoplanetaire schijf, dat zij in hun baanbeweging worden afgeremd en naar de ster toe spiralen.
Volgens sterrenkundigen Mordecai-Mark Mac Low en Sijme-Jan Paardekooper moet de oplossing voor deze paradox worden gezocht bij de temperatuur van de gasschijf. In conventionele modellen zijn de lokale temperaturen in de schijf onveranderlijk. De onvermijdelijke dichtheidsvariaties in de schijf zouden er echter toe leiden dat sommige delen gemakkelijker afkoelen dan andere. De temperatuurverschillen die hierdoor ontstaan hebben grote gevolgen voor de migratie van de planetesimalen. Er ontstaan zelfs zones in de schijf waar de planetoïden een naar buiten gerichte druk ondervinden.
Het netto resultaat is dat in de loop van de tijd planeten in banen terechtkomen die ingeklemd zitten tussen gebieden van naar binnen gerichte en naar buiten gerichte migratie. Doordat het materiaal van de schijf geleidelijk verdampt, bewegen ze nog wel een stukje naar de ster toe. Maar op een gegeven moment wordt de gasdichtheid dermate laag dat de planeetbanen niet meer worden beïnvloed. Waar een planeet terechtkomt, zou afhankelijk zijn van zijn massa.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ontstaan van de aarde beter verklaard
Nieuwe computersimulaties geven een mogelijke verklaring voor het feit dat de bouwstenen voor planeten zoals de aarde niet vroegtijdig op de zon zijn neergestort. Dat is namelijk wat modellen van planeetvorming laten zien. Het bestaan van de aarde bewijst dat deze modellen niet kunnen kloppen.
Planeten ontstaan uit condensaties in het gas en stof dat in een schijf rond een pas geboren ster achterblijft. Het materiaal in zo'n schijf klontert geleidelijk samen, wat tot de vorming van zogeheten planetesimalen leidt - de kilometers grote bouwstenen waaruit door onderlinge botsingen uiteindelijk planeten ontstaan. Maar modelberekeningen laten zien dat de planetesimalen zoveel hinder zouden moeten ondervinden van het gas en stof in de protoplanetaire schijf, dat zij in hun baanbeweging worden afgeremd en naar de ster toe spiralen.
Volgens sterrenkundigen Mordecai-Mark Mac Low en Sijme-Jan Paardekooper moet de oplossing voor deze paradox worden gezocht bij de temperatuur van de gasschijf. In conventionele modellen zijn de lokale temperaturen in de schijf onveranderlijk. De onvermijdelijke dichtheidsvariaties in de schijf zouden er echter toe leiden dat sommige delen gemakkelijker afkoelen dan andere. De temperatuurverschillen die hierdoor ontstaan hebben grote gevolgen voor de migratie van de planetesimalen. Er ontstaan zelfs zones in de schijf waar de planetoïden een naar buiten gerichte druk ondervinden.
Het netto resultaat is dat in de loop van de tijd planeten in banen terechtkomen die ingeklemd zitten tussen gebieden van naar binnen gerichte en naar buiten gerichte migratie. Doordat het materiaal van de schijf geleidelijk verdampt, bewegen ze nog wel een stukje naar de ster toe. Maar op een gegeven moment wordt de gasdichtheid dermate laag dat de planeetbanen niet meer worden beïnvloed. Waar een planeet terechtkomt, zou afhankelijk zijn van zijn massa.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
