In het verleden heb ik een aantal relaties gehad. Die ik dacht allemaal prima ge-archiveerd te hebben en geen last meer van had. Het is uit, jammer maar helaas, maar het leven gaat verder.
Tenminste... dat dacht ik...
Afgelopen vrijdag kwam ik een meid tegen die ik vorig jaar heb ontmoet. Echt een superwijf, maar het werd erg lastig om daar iets van te maken. Allebei heel erg druk en ik in Zwolle, zij in Amsterdam. Logistiek dus haast niet te doen. Voordat we echt weg waren van elkaar hebben we besloten om dat maar niet te gaan doen. Netjes opgeruimd in mijn hoofd. Totdat ze dus afgelopen vrijdag in de buurt was voor een concert en we elkaar per ongeluk tegen het lijf liepen. En toen begon de puinzooi.
Die avond en nacht begon ik er van te balen dat het niet is gaan werken vorig jaar. Gelukkig had ik het de volgende dag weer redelijk op een rijtje. Totdat ik op een festivalletje mijn laatste ex tegen kwam, met ws. haar nieuwe vriend (geweldig, mevrouw was helemaal overstuur dat het uit was en probeerde nog van alles om het weer aan te krijgen, en 1,5 maand later gelukkig verder, zij wel...). Toen donderde de kast echt om.
En nu zit ik dus vanaf zaterdag te malen. Niet alleen om deze 2 vrouwen. De meid waarmee ik het langst heb samengewoond staat op het punt te bevallen van haar eerste. En ook andere vrouwen waar het uiteindelijk niks mee is geworden spoken nu in mijn hoofd.
De archiefkast is dus omgedonderd en in plaats van alles snel weer netjes terug te stoppen, ben ik alles gaan doorlezen (metaforisch gezien dan he).
De meeste heb ik de relaties verbroken en nu zit ik dus alles langs te gaan en mijzelf af te vragen of ik dat wel had moeten doen, of ik niet te snel de boel heb verbroken. Zelfs de ene belangrijke relatie die door de andere partij is verbroken vraag ik me van af of ik daar niet wat anders had kunnen doen.
Ik weet wel, verstandelijk, dat ik er nu toch allemaal niks meer aan kan veranderen en dat ik de kast gewoon weer moet vullen en dicht doen, maar ja... verstandelijk is niet altijd mogelijk.
Extra leuke bijzaak is dat als ik me druk ga maken, ik dit projecteer op mijn buik. Nu zit ik dan ook weer aan te hikken tegen een maag/darmontstekking. Nog zoiets waar ik totaal geen trek in heb.
Maar nou vraag ik me af, zijn er truukjes om gewoon rap die kast weer op te ruimen, of ga ik hier nog wel even last van hebben. Zelf probeer ik me bezig te houden met andere dingen, maar elk rustig moment duik ik weer in de papieren. Ik heb mezelf al voor mijn kop geslagen, omdat ik zo blijf malen, maar ook dat helpt niet (schelden op mijzelf overigens ook niet).
Goed, misschien is het enige wat helpt aan het hier neer zetten het opschrijven, en houdt het daar mee op. Maar dan heb ik tenminste dat.