Ik ben een Marokkaan!

Salaam alaikum fok!kers,

Sinds kort wonen ik en mijn broertjes en zusjes in een een nieuwe buurt. Alles leuk en aardig zou je denken, in een mooi groter huis waar onze vader hard voor gewerkt heeft maar helaas, de poedel van onze bejaarde buurvrouw ontneemt ons iedere kans op het woongenot waarop wij allen zo ontzettend hoopten. Na jaren in een klein flatje gewoond te hebben hadden we verwacht hier - in een nieuwe, betere buurt - eindelijk onze welverdiende rust te kunnen vinden maar met de buurvrouw in kwestie valt simpelweg niet te praten.

Niet alleen wij maar ook onze ouders zijn meermaals langs geweest. Helaas echter lijkt onze buurvrouw inmiddels minstens zo dement als hardhorend. Het is vermoedelijk ook hierdoor dat zij vaak vergeet haar huisdier te voeren wat weer tot vrijwel onophoudelijk geblaf leidt, gehoord door iedereen behalve de eigenares van het beestje. Omdat dit natuurlijk ook reuze zielig is voor de hond hebben wij herhaaldelijk geprobeerd dierenbescherming dan wel familieleden van de vrouw in te schakelen maar keer op keer laten zij het afweten en zo langzamerhand beginnen we radeloos te worden.

Vanochtend, na de zoveelste slapeloze nacht knapte er bij mij iets; dit kon gewoon niet langer zo. Mijn moeder is weer zwanger en ook zij mist veel slaap door het asociale gedrag van onze autochtone buurvrouw op leeftijd. Het was kortom tijd een duidelijk signaal af te geven; nog een keer zou ik de buurvrouw het probleem in alle redelijkheid voorleggen, haar vertellen over de zware tol die de geluidsoverlast al van ons gezin geeist had en afhankelijk van haar reactie zou een sterker signaal helaas mogelijk toch vereist blijken.

Samen met Mo en Achmed, twee matties van me, vertrok ik dus met dit voornemen richting haar huis slechts om haar op straat al tegen het lijf te lopen... Ik besloot haar te roepen, maar in plaats van om te kijken begon ze harder te lopen... "Buurvrouw, ik wil het graag even over uw hond hebben!" riep ik nog maar mijn woorden gingen aan haar voorbij. Ik zag de tranen van bezorgdheid in de ogen van mijn moeder nog voor me; ze was uitgeput en de dokter had gezegd dat het niet zo goed gaat met de baby; dat mijn moeder echt haar rust moest nemen. Mijn bloed begon te koken en ik sprinte af op de bron van al onze ellende.

Ik pakte het hondje bij z'n halsband, maakte de riem los en gaf hem aan Mo die luid vloekte. "Jongens snel, zet het beest het dak op!" Ondertussen begon de buurvrouw te krijsen en zag ik in de verte een langharig type dat ik eigenlijk niet anders zou kunnen typeren dan als homoseksueel, aan komen rennen. Zijn tong hing een beetje uit zijn mond en zijn blik dwaalde af richting het hondje.. Ik zag de bevende handen van de jongen langzaam en teder over het 't beestje wrijven, zijn hoofd bewoog hij als in trance richting de kop van de hard blaffende poedel. Ik knipperde met mijn ogen en kon niet geloven wat ik zag: de tong van de langharige jongen kwam verder uit z'n mond en raakte nu de lippen van de poedel. Ik wist dat ik genoeg, waarschijnlijk zelfs te veel had gezien en riep mijn matties toe het op een lopen te zetten, wat we vervolgens ook gezamenlijk deden richting de shoarmazaak van Mo's vader.

Klacht: Autochtonen die niet met beesten om kunnen gaan.
Klacht 2: Geluidsoverlast
Klacht 3: Vooroordelen, discriminatie.