Klacht: Mensen die willen helpen, maar eigenlijk betweters zijn die door vooroordelen met bepaalde gewoonten niet willen helpen.
Ik ben pissed, door een ontslag en al het gezeik eromheen ben ik een hele tijd afhankelijk geweest van anderen, ik begin dan ook eindelijk weer de motivatie te krijgen om te gaan werken, echter zijn natuurlijk altijd de laatste loodjes het zwaarst. In deze paar maanden waar ik compleet met mezelf geconfronteerd ben heb ik erg veel geleerd en durf ik te zeggen dat ik dmv een een flinke portie zelf/mensenkennis het leven ga verslaan.
Nu komt dus het mooie. Komende week krijg ik een flinke lading geld gestort die ik als houvast ga gebruiken om weer aan de bak te gaan, ook omdat ik eindelijk een degelijk doel heb gevonden waarvoor ik wil werken. Het klinkt misschien raar, maar als je geen doel hebt, wordt het leven maar een saaie dodelijke routine.
Echter vandaag word ik wakker en het eten en al het geld is op. Over 2 uur komen er mensen langs om over mijn problemen te praten. Als ik aan deze mensen vraag, hoe kan ik mijn huidige situatie verbeteren, zeggen ze, los het zelf maar op. Ik kan mijn energie daarom wel beter gebruiken vandaag.
Het punt waar ik het dan ook grenzeloos mee oneens ben is dat zij alle problemen, net zoals mijn vader dat doet, wijten aan 1 feit. Het feit dat ik in plaats van elke week naar de stad te gaan en mezelf lazarus te zuipen, ik graag in het weekend en af en toe door de week wat wiet rook. Ik ben er zelf achter dat dit een doodnormale uitlaatklep is, en heb ook het idee dat ik weet waarom ik het doe, en het dus op die manier sowieso al flink minder is. Om deze reden zal het dus een taaie dag worden, en dat is mijn klacht. Deze taaie dag was niet nodig als er eens een klein beetje respect/begrip voor mijn situatie was als mens.
As your walls tumble down, they crack into a smile, and the illumination of self shines through.