Ik zit hier al de hele avond te peinzen of ik het beste voor haar doe. Zekerheid krijg je nooit.
Soms zit ze rechtop rond te kijken en dan twijfel ik weer. Of, heel bizar, ben ik bang dat de DA me morgen uitlacht en met een behandeling komt. Maar dan zie ik haar weer lopen met haar waggelgang en af en toe een struikeltje, voel ik haar koude pootjes en oortjes en zie hoe ze de helft van de tijd niet reageert op mijn aaitjes en ze lijdzaam lijkt te ondergaan, weet ik dat ze heel slechte nieren heeft en dan houd ik me toch weer voor dat het beste optie is.
Ze eet al dagen niet meer, ik bied haar regelmatig wat aan maar ze draait haar kopje weg of kokhalst. En vandaag heeft ze nauwelijks wat gedronken. Ik heb een paar keer bij haar gezeten en wil haar graag op mijn warme schoot houden en doodknuffelen (in dit geval zou dat een prachtige dood zijn) maar ze trekt zich steeds meer terug in zichzelf. Schootkat is ze sowieso nooit echt geweest.
Het ene moment spint ze een beetje als ik haar aai en het andere moment loopt ze van me weg. En naar me toekomen als ik haar roep deed ze gisteren al niet meer.
Ik zie haar langzaam veranderen in een andere kat, ik zie steeds minder mijn Sietske. En dan is het nog maar een omhulseltje wat rondloopt, en na 13 jaar heeft ze dat niet verdiend. Dan mag ze dat oude, zwakke, zieke lijfje achter laten en lekker gaan spelen aan 'de andere kant'.

MissBliss: als de tijd is gekomen kun je die keuze maken. Omdat jij ook zult zien wat ik nu zie: je kat zoals je die kent verdwijnt heel langzaam. En dan weet je hoe je hem het beste kunt helpen. Dat was bij mij zo toen Siepke stierf en met Sietske is het weer zo, ook al zijn de omstandigheden iets anders. En natuurlijk hoop ik dat die tijd voor jou en andere huisdierbezitters nog heel lang op zich laat wachten.