REV Reviews & Productbeoordelingen
Ben je net naar een concert geweest? Een theatervoorstelling gezien van de zomer? Ga je binnenkort naar een museum of een dancefestival? Heb je een geweldig boek gelezen? Allemaal mooie gelegenheden om na afloop je bevindingen met iedereen te delen.
Wat wil je als je in een band genaamd ‘The Moldy Peaches’ (beschimmelde perzikken) hebt gespeeld? Hoe serieus kan je dan genomen worden? Goede vraag volgens Adam Green.
Sixes & Sevens was het vijfde solo album van de man, ruim een jaartje oud nu. Het album is althans een jaartje oud, Adam Green zelf klinkt minstens als een zeven jarige, te oordelen aan z’n teksten. De muziek is vrolijk, heuuuuuuul relaxt, en de stem van Green is met zijn diepte de overtreffende trap van relaxt. Hij kan zingen over de meest lelijke dingen, en toch klinkt het alsof hij zingt over de vraag of sinasappelsap van Appelsientje te kopen, of toch maar het huismerk.
Waarschijnlijk is dat ook de kracht van het album, en tevens haar grootste valkuil. Het contrast tussen lieflijke muziek en de teksten zorgt van spanning. Net als je je veilig acht, diep gewenteld in het donsbed van de muziek, dringt opeens een flard van de tekst door. Soms zet het je aan het denken, soms denk je inderdaad dat Green gewoon het boek heeft overgeschreven wat hij ‘s avonds aan z’n neefje voorleest. Geniaal of banaal. Ook na veelvuldige beluistering weet ik het nog steeds niet. Misschien is het wel een grote grap.
Adam Green klinkt in ieder geval of hij zo nog een album of 236 kan maken. In twee maanden. Dat maakt in ieder geval dat je -understatement- niet het idee hebt naar een uniek album te luisteren. Is dat erg? Ach, Sixes & Sevens is gewoon een aardig niemendalletje. Niet te veel bij nadenken of –zoeken. Alhoewel het wel de vraag hoe vaak Adam Green deze gimmick kan herhalen zonder het toonbeeld van sufheid te worden.
Sixes & Sevens kan er net mee door. Als je er niet teveel achter zoekt, althans. Eerder een zes dan zeven dus.
[ Bericht 1% gewijzigd door Dinosaur_Sr op 23-05-2009 20:07:45 ]
Sixes & Sevens was het vijfde solo album van de man, ruim een jaartje oud nu. Het album is althans een jaartje oud, Adam Green zelf klinkt minstens als een zeven jarige, te oordelen aan z’n teksten. De muziek is vrolijk, heuuuuuuul relaxt, en de stem van Green is met zijn diepte de overtreffende trap van relaxt. Hij kan zingen over de meest lelijke dingen, en toch klinkt het alsof hij zingt over de vraag of sinasappelsap van Appelsientje te kopen, of toch maar het huismerk.
Waarschijnlijk is dat ook de kracht van het album, en tevens haar grootste valkuil. Het contrast tussen lieflijke muziek en de teksten zorgt van spanning. Net als je je veilig acht, diep gewenteld in het donsbed van de muziek, dringt opeens een flard van de tekst door. Soms zet het je aan het denken, soms denk je inderdaad dat Green gewoon het boek heeft overgeschreven wat hij ‘s avonds aan z’n neefje voorleest. Geniaal of banaal. Ook na veelvuldige beluistering weet ik het nog steeds niet. Misschien is het wel een grote grap.
Adam Green klinkt in ieder geval of hij zo nog een album of 236 kan maken. In twee maanden. Dat maakt in ieder geval dat je -understatement- niet het idee hebt naar een uniek album te luisteren. Is dat erg? Ach, Sixes & Sevens is gewoon een aardig niemendalletje. Niet te veel bij nadenken of –zoeken. Alhoewel het wel de vraag hoe vaak Adam Green deze gimmick kan herhalen zonder het toonbeeld van sufheid te worden.
Sixes & Sevens kan er net mee door. Als je er niet teveel achter zoekt, althans. Eerder een zes dan zeven dus.
[ Bericht 1% gewijzigd door Dinosaur_Sr op 23-05-2009 20:07:45 ]
|
|
