Vrijdagavond pakte ik een stukje mee van X-factor. Omdat ik de dag daarvoor de halve-finalisten in Amsterdam had gezien, besloot ik even langer te kijken. De een na de ander zong zijn/haar/hun liedje, alles goed en wel. Totdat de juryleden om hun mening werd gevraagd.
Elk van hen putte zich uit in superlatieven om de, bij vlagen matige, acts te beoordelen. Er werd te pas en te onpas gesmeten met termen als "perfect", "fantastisch", "geweldig", "een waanzinnge performance", "een tien".
Een aantal van de deelnemers heeft een leuke stem of kan tamelijk goed zingen, Jamal vind ik persoonlijk zelfs erg vermakelijk. Over wie beter is valt, uiteraard, te twisten maar het storende vond ik het overdreven gebruik van allerlei superlatieven om een uitvoering te kwalificeren.
Ligt dit aan mij of is het meer mensen opgevallen dat er wel erg scheutig omgegaan wordt met kwalificaties die tot in de hemel reiken?
Vertical black and white stripes worn by referees in many North American sports.