Zaterdag 9 mei; Mazayes – Vichy – BourgesEen nieuwe dag, een nieuwe kans om de top van een vulkaan te bereiken. De Puy de Dôme kunnen we vanuit Mazayes zien liggen. Na een prima ontbijt in de auberge stappen we in de auto. De kaart geeft 2 mogelijke routes naar de vulkaan aan. De dobbelsteen wijst de iets langere noorderlijke route aan.
Aan de voet van de Puy de Dôme komen we erachter dat de route naar boven in mei niet toegankelijk is voor gemotoriseerde privé-voertuigen. Gelukkig gaat er een busje naar de top. Helaas is het pas 10 uur en het eerste busje gaat pas om 12 uur. Er lijkt een vloek te heersen op het bereiken van de top van een vulkaan.
Er zit niets anders op dan naar Vichy te gaan en daar de weblogopdracht uit te voeren. Dat dat wel gelukt is, hebben jullie kunnen zien in het filmpje.
Maar we hebben ook wat foto's, waaronder één waarop Costa eindelijk met zijn hoed te zien is:
Na het bronwater heb ik iets nodig om de smaak weg te spoelen. Gelukkig zit naa de Hall des Sources een crèperie. Costa dobbelt een pannenkoek met banaan en chocola, ik één met peer en chocola. We laten het smaken.
Na het heilzame bronwater is het tijd geworden voor de drank der Goden: wijn! Rode wijn hebben we al gekocht in Bourgondië, dus wordt het tijd voor witte. Zo'n 170 kilometer naar het noorden is de juiste wijnstreek daarvoor te vinden: de Loire rond het plaatsje Sancerre.
Drie plaatsen in die streek zijn goede opties voor de dobbelsteen: Menetou-Salon (1-2), Sancerre (3-4) en Pouilly sur Loire (5-6). We gooien een 2. Vanuit Vichy pakken we de snelweg noaar Bourges. Daarvandaan is het een korte rit naar Menetou-Salon. In het dorp parkeren we de auto naast het informatiebord.
Aan caves is geen gebrek, maar overnachtingsmogelijkheden is een ander verhaal. Op het bord prijken 3 chambres d'hote in de omgeving en dat is het. De dobbelsteen verwijst ons naar de chambre d'hote in het dorpje Parassy, zo'n 6 kilometer verderop.
De chambre d'hote blijkt niet eenvoudig te vinden, maar de eigenaars zijn ontzettend gastvrij. Er is alleen één klein probleem: ze zitten vol. Daar had de dobbelsteen geen rekening mee gehouden. Kennelijk is het een lang weekend in Frankrijk en zit veel vol, maar de eigenaars willen wel even rondbellen voor ons.
Na een stuk of 10 telefoontjes is de uitslag echter onverbiddelijk: alle chambres d'hote in een straal van 25 kilometer zitten vol. We worden aangeraden naar Bourges terug te rijden en daar in te checken in een hotel. Aardig als ze zijn, geven ze ons een foldertje met alle hotels en dergelijke mee.
Gezien de drukte besluiten we het advies op te volgen en gelijk terug te rijden naar Bourges. De eerste 3 hotels die we daar binnenlopen zitten vol, maar Hotel Le Christina (**) heeft goed nieuws: ze hebben een kamer voor ons. Een superieur nog wel.
Geen idee wat er superieur aan was, maar de bedden konden in ieder geval gescheiden worden:
Na de scheiding der bedden rijden we weer terug naar Menetou-Salon. We moeten immers nog wijn halen. Op het centrale plein gooien we de dobbelsteen om te bepalen hoeveel caves we zullen bezoeken: 3
De eerste is de cave van Jean Teiller in de zuidwest hoek van het dorp. Jean zelf verwelkomt ons en neemt ons mee zijn cave in. Als je er ooit bent: Let op de drempel!
De tweede is de cave van Isabelle & Pierre Clément even ten noordoosten van het dorp. Volgens de openingstijden zijn ze gesloten, maar ik zie binnen iemand lopen en stap erop af. Natuurlijk mogen we even proeven. De dochter des huizes schenkt ons in, maar blijkbaar heeft ze per ongeluk de dure fles gepakt. Of zoiets krijgt ze te horen van haar oudere broer. Wij zijn in ieder geval verkocht.
De derde is de cave van Jean-Claude Leclerc aan de oostkant van het dorp. Jean-Claude is er niet, maar wel zijn stokoude vader die alleen werkt op zondag of als zoonlief een feestje heeft. Inschenken en afrekenen gaat wat moeilijk, maar dat geeft niet.
Drie flessen van drie verschillende caves.
Na het ritje langs de wijngaarden en de omgeving komen we weer terug in Menetou-Salon. Volgens de informatiekaart zijn er slechts 2 restaurants te vinden: Le Parc en C'heu l'Zib. Oneven dirigeert ons naar het minder chique C'heu l'Zib.
Een kaart is er niet. We krijgen een vast menu en de enige keuzes zijn het voor- en hoofdgerecht (vis, gevogelte of varkensvlees) Ik heb de terrine als voorgerecht en Costa de asperges. Beiden dobbelen de snoek als hoofdgerecht.
Langzaamaan stroomt het restaurant vol. Naast ons komt een Amerikaans stel te zitten. Hun eerste vraag liegt er niet om: Of wij de Amerikanen de schuld geven van de huidige economische crisis. Costa geeft een politiek antwoord.
Ondertussen zijn we begonnen aan het hoofdgerecht, de snoek. Ik dacht altijd dat het een niet-eetbare vis was, maar hij smaakt voortreffelijk. Net als de rest trouwens. C'heu l'Zib doet niet onder voor Auberge de Mazayes. Na de kaas volgen de nagerechten. Meervoud dus. Chocoladetaart, custard, een soort compote, vers fruit, noem het maar op.
Overvol verlaten we het restaurant. Terug naar Bourges, terug naar Hotel Le Christina.