Ik ben wel eens naar een crematie geweest zonder kerkdienst. Dat vond ik echt een koude kermis. Op een CD-speler werden drie nummers gespeeld, er werd snel een algemeen, weinig zeggend verhaaltje verteld en toen was het afgelopen. Terwijl wij buiten stonden (voor koffie was niet gezorgd, laat staan broodjes en sterke drank), kwam de volgende lichting al weer naar binnen toe. Massaproductie. Als het zo moet, dan ga je echt twijfelen aan de onsterfelijkheid van de ziel. Anderzijds kreeg ik wel een goed idee voor een boek dat ik nooit zou schrijven: over twee broers die een drive-in crematorium runden. Daar zit wel brood in.
Hier helemaal terzijde van had ik vroeger een vriend die werkelijk dacht dat hij de reincarnatie van Hitler was. Hij leek er ook wel een beetje op met zijn duistere blik en donkere haren. Anderzijds lijkt zowat iedereen op Hitler als hij zijn haren in een lok kamt en een zwarte kam als snorretje onder zijn neus houdt. Enfin, die jongen was gehandicapt, hij had spierdystrofie. Dan takelen je spieren langzaam af waardoor je in een electrische rolstoel kwam met uiteindelijk een vroegtijdige dood tot gevolg. Het is knap lullig wanneer je zus je moet helpen met plassen als je 17 bent en daarnaast ook nog weet dat je niet veel ouder dan 25 worden zal. Hij dacht dat zijn ziekte een straf was voor daden in een vorig leven. Als ik bij hem thuis een potje kwam schaken sprong ik altijd in de houding en riep hard: "Heil mein Fuhrer!" Zijn moeder vond dat verschrikkelijk, maar goed, zo'n jongen heeft het toch al moeilijk genoeg. Die moet je ook zijn verzetje gunnen.
The End Times are wild