Gewaagde stelling over verdriet.

Verwerking, daar komt het op neer. Egoisme vind ik wel gewaagd. Zeker. Egoistisch tegenover wie?

Het is net zo wel of niet egostisch als je dagelijkse behoefte aan eten en drinken.

quote:

---

Op donderdag 04 april 2002 22:33 schreef Rica het volgende:
Het is net zo wel of niet egostisch als je dagelijkse behoefte aan eten en drinken.

---

Mee eens. Je mist die persoon. Het is niet anders dan iemand missen die 3 weken van je vandaan is.
En ook met Tijn (hoewel ik het niet graag met Tijn eens ben ) want wat is er erg aan als het al egoïstisch zou zijn?

prrrrrr

Als ik huil op een begrafenis van iemand die ik eigenlijk nauwelijks kende, dan huil ik mijn eigen niet gehuilde tranen, ik huil voor alle keren dat ik niet gehuild heb, voor al het onverwerkte verdriet, voor alle pijn die ik ergens nog in me heb, zoals iedereen die al het een en ander meegemaakt heeft dat in zich heeft.

Of het is empathie, misschien een overschot aan.
Toen mijn Opa overleed, huilde ik omdat mijn vader huilde.
Ik had nauwelijks een band met mijn Opa, maar ik voelde mijn vaders verdriet.

Kan sowieso slecht tegen huilende mannen...

Mijn tranen stromen snel, nooit van lichamelijke pijn, maar wel van hartzeer, ontroering, mee of inleven van andermans pijn.

quote:

---

Op donderdag 04 april 2002 00:37 schreef static het volgende:
Ik open dit topic niet om iemand voor zijn schenen te schoppen, heb zelf een heleboel familieleden (o.a. mijn vader) en vrienden verloren waardoor ik misschien een beetje afgestompt ben, maar ik denk de laatste tijd veel na over het volgende:

is het verdriet dat je over een dierbare overledene hebt niet een vorm van egoisme?

En dat bedoel ik in de zin van: 'ik maak de persoon nooit meer mee', 'ik ga de persoon missen', etc.
Want uiteindelijk voelt/merkt de overledene er niets meer van.

---

Zit heel wat in wat je zegt, ik heb hier ook vaak over gedacht. Het klinkt hard maar wat je zegt is in grote lijnen waar. Als je om iemand rouwt die er niet meer is denk je in eerste instantie aan jezelf. De persoon in kwestie (die niet meer is) rouwt niet om jouw omdat hij/zij je niet meer ziet maar jij rouwt om hem/haar omdat je ze nooit meer zal zien. In andere woorden: jij denkt aan een persoon die je zal missen, dus aan jezelf dus jij zal die persoon missen dus denk je aan jezelf. Egoisme is een groot woord maar kun je dit egoistisch noemen Ik denk dat ieder mens op aarde een egoist moet zijn op deze manier.

Als je t puur verstandelijk redeneert..is t wel een vorm van egoisme.
Gevoelsmatig is het verdriet een menselijke en daarom voor mij logische reactie op het gemis van een dierbare.
Je mist die persoon,je zou nog zoveel willen zeggen aan hem/haar,je kan voor je gevoel niet zonder die persoon leven..ja egoistisch..maar o zo menselijk.
Als je die persoon NU na zijn dood niet zou missen?
Heeft die persoon dan wel jou liefde gevoeld hebben,terwijl hij/zij leefde?
Het gemis van een dierbare is mijns inziens onlosmakend verbonden met de liefde voor die persoon.

quote:

---

Op vrijdag 16 augustus 2002 02:48 schreef static het volgende:

[..]

Egoistisch dus.

---

Waar dus niks mis mee is

quote:

---

Op vrijdag 16 augustus 2002 03:02 schreef Tijn het volgende:

[..]

Waar dus niks mis mee is

---

idd, want anders zou het betekenen dat wanneer je niet-egoistisch zou zijn het je geen moer kon schelen wanneer je iemand zou verliezen. Dát lijkt me pas erg.

quote:

---

Op donderdag 04 april 2002 00:37 schreef static het volgende:
Ik open dit topic niet om iemand voor zijn schenen te schoppen, heb zelf een heleboel familieleden (o.a. mijn vader) en vrienden verloren waardoor ik misschien een beetje afgestompt ben, maar ik denk de laatste tijd veel na over het volgende:

is het verdriet dat je over een dierbare overledene hebt niet een vorm van egoisme?

---

Ja en Nee:
Stel je het volgende eens voor: een 20 jarige sterft aan een ongeluk en een 96 jarige sterf (natuurlijke dood, lang ziekbed maakt niet uit). In het geval van de 96 jarige zou ik zeggen: egoisme, in het andere geval vind je het gewoon jammer van het jonge leven (het had anders kunnen lopen).

Persoonlijk zou ik het liefst zien dat mijn opa en oma op respectabele leeftijd de pijp uit gaan, zonder lang ziektebed en dan kan ik enorm vrede met hun dood hebben.
Als bijvoorbeeld mijn broer dood zou gaan in een ongeluk....

Bij verdriet om een overledene is egoïsme een té groot woord. Je emotionele reactie is natuurlijk deels gebaseerd op herinneringen. Het is dan flauw om te zeggen dat juist jíj die dingen mist. Want je huilt omdat die persoon toch op een één of andere manier, hoe dan ook, waarde voor je heeft gehad. En dat is toch een compliment aan de overledene.

Het verdriet van het gemis, maar ook de gedachte aan al het moois wat nog had kunnen komen. Deze gedachten zijn absoluut gepaard met een gevoel van samenhang.

Nu ontken ik niet dat er ook emotionele reacties gepaard gaan met het overlijden van totaal onbekenden. Maar is het dan niet de situatie, want alleen een naam zal niemand wat doen. Er zijn natuurlijk tal van redenen te bedenken, mischien een gelijkenis in de naam of in een foto van de overledene met een dierbare.

Tenslotte is verdriet nooit aan jezelf te wijten. Emotie is een gevoel, en gevoelens zijn niet te sturen.

WDV

waarom zou dat in godsnaam egoïstisch zijn...het zijn je eigen gevoelens en daar kun je aan toegeven of niet...

idd de overledene heeft er niets meer aan maar wat zou dat? Jij moet je verdriet uiten, opkroppen heeft ook geen zin.

En als je het omdraait: zou ik dat willen dat mensen verdriet hadden als ik nu dood ga? Ja zeker wil ik dat. Dan heb ik blijkbaar toch een indruk op ze gemaakt...ik wil niet dat die verdriet zo erg is dat het hun leven beïnvloed, maar geen verdriet is ook niet goed lijkt mij.