Ook maar even een verhaaltje van Viola uit, van hetgeen ik nog weet

Dinsdagmiddag 16.30 uur: Eindelijk klaar met werken, snel naar huis en mijn tas pakken. De volgende dag zouden we om 7.30uur richting Weeze rijden. Het leek ons daarom verstandig om alvast bij iemand te verzamelen de avond ervoor, zodat we niet in de spits rond Utrecht moesten rijden om nog iedereen op te halen. En het is natuurlijk wel weer even gezellig. Met zijn vieren nog even een biertje doen aan de vooravond van een Europese trip. En wat voor een trip: Firenze! Naar wat ik hoorde een prachtige stad, dus ik was erg benieuwd.
De volgende ochtend 7.00uur de wekker. Nog even snel onder de douche en in de auto richting Deurne, waar we nog iemand op moesten halen. De autoreis verliep voorspoedig en we kwamen rond half 11 aan in Weeze. Daar aangekomen bleken er al een groot aantal bekenden in de bar te zitten daar. Wij snel daarheen en toen kon ik ook eindelijk aan het bier.
Na een grondige controle bij de douane (Deo, gel, mochten niet mee) en ook mijn schoenen moesten uit, konden we doorlopen en liepen we richting ons vliegtuig. De heenreis verliep voorspoedig en we kwamen dan ook eerder dan gepland in Bergamo aan. Daar snel een busje gehuurd en met 9 man richting Firenze vertrokken. Eerst nog even langs de Lidl gereden voor de nodige versnaperingen en toen kon de reis beginnen. Gelukkig liep deze ook voorspoedig tot aan Firenze. Daar eenmaal aangekomen flink gezocht naar ons hotel, maar uiteindelijk vonden we ook die. Het was ondertussen iets voor half 8, dus de training zouden we niet meer redden. Waarschijnlijk hadden we daar toch niet heengegaan, want het enige handige bij zo'n training is het omwisselen. Maar dat kon alleen op de wedstrijddag zelf.
De andere groep met wie wij in het hotel zaten waren er al een tijdje en zij waren dus wel even naar de training. Geen probleem, snel even inchecken, de tassen op de kamers gooien, douchen, opfrissen, biertje drinken en uiteindelijk er voor gekozen om in het restaurant naast ons hotel een pizzaatje te pakken. Na goed gegeten en gedronken te hebben, kwam onze andere groep aan. Omdat wij geen zin hadden om te wachten zijn wij alvast richting de Irish pub gegaan. Zo'n beetje de enige pub in Firenze. Daar de hele avond gezeten en ons prima vermaakt. Uiteindelijk ging de pub dicht en hebben we nog een rondje door Firenze gelopen. Onder andere wat graffiti gespoten en uiteindelijk nog even een stukje door moeten stappen, aangezien de Carabinieri het niet zo'n goed idee vond dat er overal VAK410 op de muren in Firenze stond. Om 3.00uur eindelijk terug in ons hotel, daar nog even wat gedronken en maar snel gaan slapen. Morgen MATCHDAY!
De volgende ochtend stonden we om een uurtje of 11 op. Eerst even gegeten vlakbij de Dom. Daarna toch maar even de toerist uitgehangen. Onder andere even bij de Ponte Vecchio, de Duomo en het David-beeld van Michelangelo gekeken. En alles wat over Firenze gezegt wordt, klopt. Het is een prachtige stad.
Maar daar kwamen we natuurlijk niet voor. Het was inminddels een uurtje of twee, dus snel naar het stadion om onze kaartjes om te wisselen. Daar aangekomen bleken er meer Ajacieden op dat idee te zijn gekomen en dus moesten we even een tijdje in de rij staan. Wat natuurlijk ook kwam door de achterlijke Italiaanse manier van omwisselen. Alles stond op naam. Dus voor de stewards betekende dat: zoeken, zoeken, zoeken.
Uiteindelijk ons kaartje omgewisseld, nog even met wat bekende mede-supporters staan ouwehoeren en weer snel terug in de bus naar het San Marco plein. Daar aangekomen in een kleine corteo richting het Pizza della Republica. Alleen, we hadden nog geen bier. Gelukkig kwamen we langs een klein supermarktje waar ze flesjes heineken van 0.66l voor 1,60euro verkochten. Vergeleken met de andere bierprijzen in Firenze was dit spotgoedkoop, dus we besloten maar een flinke voorraad in te slaan. Daarna onze weg naar het Republikeinenplein vervolgt en daar even lekker in het zonnetje bier gedronken.
Uiteindelijk kwam daar wel erg veel Carabinieri naar toe en omdat we vreesden voor een verplichte corteo naar het stadion, zijn we maar snel richting de Irish pub gegaan. Ook daar stonden al wat bekenden en hebben we nog wel even flink gelachen. Onder andere om wat zigeuners die niet door hadden dat alle Ajacieden ze uit stonden te lachen en maar door bleven zeuren om een paar cent. Ook kwamen we daar de eigenaar van het restaurant van de vorige avond nog tegen, die ons mededeelde dat we de volgende keer toch echt moesten betalen. Prima ouwe. Proost!
Hoe ik uiteindelijk bij het stadion terecht gekomen ben, is me niet geheel duidelijk meer. Wat ik nog wel weet is dat we nog een halve marathon hebben gelopen om het stadion heen, om bij de ingang van het bezoekersvak uit te komen. Eindelijk, we waren er. Maar daar begon het feest. Eén voor één mochten we naar binnen. Er stonden ruim 30 man om je te fouilleren, maar toch mocht er maar één te gelijk gefouilleerd worden. Na een half uurtje gewacht te hebben, dan toch door de eerste fouillering heen en kon we weer een stukkie lopen richting het uitvak. Daar ben ik nog een keer gefouilleerd en gelukkig, ik had niets te verbergen. We waren in het uitvak.
Én wat voor een uitvak. Het achterste doel was helemaal niet te zien en ook grote stukken van de helft aan onze kant, kon ik niet zien. Maar dat maakt natuurlijk helemaal niet uit, want dan kon ik ook niet zien hoe we afgedroogt zouden worden. Want dat was toch wel de algemene opinie onder de Ajacieden in het uitvak: "We maken geen enkele kans." Een kleine nederlaag (met een uitdoelpunt) leek ons al heel wat.
Eerste helft was het vrij mat allemaal. Zowel op het veld als op de tribune. Af en toe even naar de buren zwaaien en roepen dat ze Vaffanculo zijn, dat was het allemaal wel. De rust brak aan met een 0-0 stand. Van mij mocht er direct afgefloten worden, ik teken er voor. Hoe anders werd dat in de 60e minuut. Suarez ontsnapt aan de Italiaanse verdedigers, legt de bal voor, Leo kopt terug op Urby. Schieten man!! Urby behoudt het overzicht en speelt af op Kennedy. SCHIETEN LUL! En dat deed onze held! EN HOE!!!! 0-1! En dan komt eigenlijk het mooiste van voetbalsupporter zijn. De complete ontlading! Je weet even niet meer wat je doet. Je rent naar beneden, struikelt over wat stoeltjes, staat weer op, rent verder, duikt bovenop de jongens die al beneden staan te springen. Je slaat een paar keer op de glazen wand en vliegt iedereen om de nek! Heerlijk die ontlading. En wat een prachtige goal ook (hoorde ik).
Na die goal zit (uiteraard) de sfeer er pas echt goed in. Drie beulen op het hek met hun shirt uit die het vak opzwepen. Hava Naquila, Jelelelele Ajax Amsterdam, Dit is mijn club. Alle klassiekers werden uit volle borst door het hele uitvak meegezongen. Wat een ontlading 0-1 voor in Firenze, wie had dat gedacht. En dat allemaal dankzij onze Zweedse held. Oh ja, Kennedy scoorde. Tijd voor de Bakircioglu-song:
Oh Bakircioglu,
You are the love of my life!
Oh Bakircioglu,
I let You shag my wife,
Oh Bakircioglu,
I want your haircut too!
Nog 5 minuten te spelen en het staat nog steeds 0-1. Zou het dan toch? Laten we er nog maar eens met zijn allen achter gaan: DIT IS MIJN CLUB, MIJN IDEAAL, DIT IS DE MOOISTE CLUB VAN ALLEMAAL!
Eindelijk fluit de scheidsrechter af. Heerlijk, met 0-1 in Italië winnen. Geweldig, superlatieven te kort natuurlijk. Dat we nog een uur in het uitvak moesten wachten, maakt dan natuurlijk geen moer meer uit. Wat een feest!
Na een uurtje gewacht te hebben, mochten we weer één voor één het uitvak verlaten, tussen de erehaag van Carabinieri door alwaar we aan het einde nog even op de film gezet werden. Snel in de bus richting de stad om daar te proosten op de overwinning. Helaas stelt het uitgaan in Firenze niet zoveel voor en was er dus al niet zoveel meer open. Uiteindelijk toch een vage kroeg gevonden die nog een paar uur open bleef. Daar nog even lekker wat gedronken. Ook wat gezongen, maar dat konden de Italianen niet erg waarderen. De Carabinieri werd gebeld en omdat we weinig zin hadden om na deze prachtige uitoverwinning opgepakt te worden, zijn we maar snel richting ons hotel gegaan. Daar nog wat drankjes genuttigd en rond een uurtje of 3 gaan slapen. De volgende dag zou weer vroeg de wekker gaan voor de terugreis.
Vrijdag 7.00uur. Opstaan, douchen, spullen pakken, naar de parkeergarage en wegrijden richting Bergamo. Wonder boven wonder had er niemand van ons last van een kater, dus we konden aan één stuk door rijden. Ruim op tijd waren we dan ook op het vliegveld en daar hebben we nog even lekker ontbeten. Snel het vliegtuig in en op naar Weeze. Het vliegtuig had nog even een half uurtje vertraging, maar dat kon niemand meer wat schelen. In Weeze aangekomen snel met de waggie naar huis. Rond 19.30uur was ik weer thuis.
Helemaal gesloopt, maar het was het weer waard! Zoals altijd. Met zijn allen een vijandelijke stad over nemen, ik vind het nog steeds het mooiste dat er is.
Morgen weer Volendam-thuis. Weer even lekker bijkletsen over een prachtige trip, I'm loving it!
WIJ ZIJN AJAX, WIJ ZIJN DE BESTE!
Ongetwijfeld zijn er dingen vergeten, maar dit was het wel zo'n beetje.