En toen was er gisteravond een mailtje van mijn zusje. Ze heeft er zoveel moeite mee dat wij ons kind (zo verwijst ze naar onze dochter, niet een keer als dochter) Senna willen noemen, dat ze ons vraagt dat niet te doen, uit respect voor haar gevoel. Ze zegt ook dat de kans weliswaar klein is, maar dat het niet volledig uitgesloten is dat er ooit nog een vierde komt en als dat een meisje is, noemt ze haar sowieso Senna, ongeacht wat wij doen.
Ik heb het gisteravond en vannacht om- en omgedraaid in mijn hoofd, maar er is geen goede oplossing. Er zijn maar twee opties en beiden wil ik ze niet.
Ik weet ook niet of het de hormonen en de burn out zijn die mijn zusje zo laten zijn. Ik weet alleen dat mijn zwangerschap bij mijn zusje nog niets goeds of leuks naar boven heeft gehaald. Dat doet me erg veel verdriet, maar ik kan me ook voorstellen dat ze het moeilijjk heeft. Maar hoever moet ik dan gaan, voor haar?
Toen we het enkele weken geleden over de naam hadden, en ik vroeg naar hun naam toen de oudste geboren werd, kwam ze met Lois, niet Senna. Toen ik over Senna begon, zei ze dat haar partner dat niet zo'n leuke naam vond, dus dat die daarom afgevallen was. Nu is dat kennelijk allemaal veranderd, omdat ik een dochter krijg?
Ik vind het echt zo erg allemaal, dat ik me al heb betrapt op de vraag waarom ik zo nodig zwanger wilde worden en waarom ik een dochter krijg. Terwijl ik blij ben en wil zijn met mijn dochter, maar dat durf ik niet, dat voelt niet goed...
Ik weet het niet meer...
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away