OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Vervolg van Depressief door de hormonen, deel 7
De laatste posts
De laatste posts
quote:Op donderdag 19 februari 2009 10:06 schreef miss_sly het volgende:
Dat klinkt in ieder geval zeker als een belangrijk punt richting schaap. Hij wil natuurlijk alles goed doen, maar kan me heel goed voorstellen dat dat ook wel eens te zwaar wordt. Maar vond je het dan, juist omdat je je al niet goed voelde, niet nog extra...afgewezen, terecht gewezen, aangevallen, als hij dan een keer zei dat het even te veel was?
quote:Op donderdag 19 februari 2009 10:33 schreef Kersjes het volgende:
Miss-Sly, ik heb ook extra vitamine B geslikt. Merkte niet zoveel verschil en ben er dus mee gestopt toen het op was.
Laatst bij de vk heb ik een folder meegenomen over massage tijdens de zwangerschap. Dat zou ook een positieve invloed hebben en (eventuele) pre-natale depressies kunnen verminderen. Ik zit er aan te denken dat binnenkort maar eens te proberen.
Ik weet hoe rot het is je niet (meer) happy te voelen tijdens de zwangerschap, hoe moeilijk het is erover te praten (hey, jij bent al verder dan ik wat dat betreft!). De schuldgevoelens met aan de andere kant juist het totale gebrek aan gevoel (hoezo dubbel?), de huilerigheid, de enorme hoeveelheid energie die het vreet...
Hopelijk kom je hier (al dan niet met hulp) nog uit en zul je toch nog vele roze momenten kennen de komende maanden
Oh ja, ik had geluk: bij mij was alle negativiteit de vorige keer bijna gelijk na de bevalling weer verdwenen. Samen met (vrijwel) alle andere kwalen die me al die maanden zo hadden gedwarsboomd!
quote:Op donderdag 19 februari 2009 13:08 schreef Moonah het volgende:
[..]
Dat vond ik vreselijk moeilijk! En ik kan me ook nog heel goed een situatie herinneren die volledig uit de hand is gelopen omdat het zo hard aankwam dat hij even stoom ging afblazen bij een vriend. Maar toch, met mijn ratio wist ik dat hij dat ook nodig had. En nogmaals, door die afspraak (en de ervaring dat hij zich daar dus ook aan hield, hoe moeilijk voor mij ook) was de situatie voor hem draaglijker en voor mij eigenlijk ook, omdat ik me minder belemmerd voelde om om steun te vragen. Gelukkig had (heb!) ik ook nog een zus bij wie ik letterlijk dag en nacht terecht kan.
Kersjes, je hebt nu iig de weg naar dit topic weten te vinden. Wellicht kun je er je verhaal kwijt als je die behoefte voelt.
Zo ook Maffe.
Lieve dames, sterkte.
maffemuts en kersjes, ik hoop dat jullie ook posten als jullie dat willen/durven/kunnen.quote:Op donderdag 19 februari 2009 13:16 schreef YPPY het volgende:
Dat naar schaap toe, zoiets heb ik natuurlijk ook en dat vind ik zo moeilijk. Voel me zo schuldig als iets niet ging/gaat of als ik ineens, zonder oorzaak, mezelf kwijt ben. Meestal legde ik het na afloop van een bui uit, als ik het weer iets helderder zag. Nu weet hij wel dat mijn hersens anders zijn, maar toch is het niet te begrijpen denk ik. En misschien daarom juist zo moeilijk.
Knap dat jullie die afspraak hebben gemaakt Moonah, weet niet of ik dat zou kunnen.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Moonah, nog even iets vragen: je schrijft dat rationeel wel wist dat het voor je vriend nodig was ergens anders stoom af te blazen, maar als je dan zo'n bui hebt/had, wint de ratio dan van je gevoel? Inmiddels kan ik de ratio steeds sterker maken, maar twee jaar geleden lukte me dat niet en ben benieuwd hoe anderen dat doen.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Yppeke, even voor de duidelijkheid, die afspraak stamt uit een andere relatie. Met J hoef ik dergelijke dingen niet af te spreken, die zorgt zelf wel dat zijn (keuze)vrijheid niet wordt beperkt. 
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik heb niet meer zo vaak nare 'buien'. En ik heb nog steeds therapie, dus ik leer telkens bij. Ratio en gevoel kunnen naast elkaar bestaan. Soms wint de ratio, soms geef ik toe aan het gevoel. Maar dan zak ik niet meer zo diep en kan na een poosje weer goed relativeren.quote:Op donderdag 19 februari 2009 13:24 schreef YPPY het volgende:
Moonah, nog even iets vragen: je schrijft dat rationeel wel wist dat het voor je vriend nodig was ergens anders stoom af te blazen, maar als je dan zo'n bui hebt/had, wint de ratio dan van je gevoel? Inmiddels kan ik de ratio steeds sterker maken, maar twee jaar geleden lukte me dat niet en ben benieuwd hoe anderen dat doen.
En anders helpt een telefoontje naar mijn
zus .
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik hoop ook dat maffe en Kersjes hier neerzetten wat hun bezighoudt. Omdat ik toevallig het topic een schop gegeven heb, wil dat niet zeggen dat ik als enige mijn verhaal kwijt wil of horen hoe het anderen vergaat of vergaan is. Wellicht kunnen we elkaar helpen.
Ik zei gisteren nog tegen schaap dat ik zondag (lunch met vriendengroep) gewoon blij ga zeggen dat het goed met me gaat als iemand ernaar vraagt. Ergens vindt hij dat begrijpelijk, van de andere kant zei hij: je houdt het dan zelf ook weer stil en zo blijft het een taboe. Als straks vriendinnen uit die groep ook zwanger worden, zou het toch fijn zijn als ze iig weten dat zoiets ook bestaat. En dat ze daar dan dus toch over kunnen praten.
En ja, daar heeft hij wel gelijk in, maar toch...ik weet het nog niet, hoor.
Dat van die afspraak vind ik iig wel goed klinken, dus ik ga dat zeker met schaap bespreken. Ik kan op zich mijn ratio wel herkennen, ik kan het alleen onmogelijk uitspreken op dat moment. Maar misschien kan ik toch (mezelf) leren om dat dan iig achteraf wel te doen.
Ik had normaalgesproken ook een zus bij wie ik terecht kon, maar die is zelf zwanger, erg hormonaal (dat is ze altijd als ze zwanger is) en bovendien zit ze zelf niet lekker in haar vel door de hele toestand met de nekplooimeting, de punctie en het feit dat het weer een jongetje is. Bovendien is ze boos op mij, omdat ik haar teleurstelling over een derde jongetje oprecht niet kon begrijpen en dat ook gezegd heb. Dus nee, daar kan ik niet echt terecht, helaas.
Ik zei gisteren nog tegen schaap dat ik zondag (lunch met vriendengroep) gewoon blij ga zeggen dat het goed met me gaat als iemand ernaar vraagt. Ergens vindt hij dat begrijpelijk, van de andere kant zei hij: je houdt het dan zelf ook weer stil en zo blijft het een taboe. Als straks vriendinnen uit die groep ook zwanger worden, zou het toch fijn zijn als ze iig weten dat zoiets ook bestaat. En dat ze daar dan dus toch over kunnen praten.
En ja, daar heeft hij wel gelijk in, maar toch...ik weet het nog niet, hoor.
Dat van die afspraak vind ik iig wel goed klinken, dus ik ga dat zeker met schaap bespreken. Ik kan op zich mijn ratio wel herkennen, ik kan het alleen onmogelijk uitspreken op dat moment. Maar misschien kan ik toch (mezelf) leren om dat dan iig achteraf wel te doen.
Ik had normaalgesproken ook een zus bij wie ik terecht kon, maar die is zelf zwanger, erg hormonaal (dat is ze altijd als ze zwanger is) en bovendien zit ze zelf niet lekker in haar vel door de hele toestand met de nekplooimeting, de punctie en het feit dat het weer een jongetje is. Bovendien is ze boos op mij, omdat ik haar teleurstelling over een derde jongetje oprecht niet kon begrijpen en dat ook gezegd heb. Dus nee, daar kan ik niet echt terecht, helaas.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Miss_sly, misschien kan je zondag zeggen dat je niet zo lekker in je vel zit, zonder daar verder al te veel op in te gaan. Ligt je een tipje van de sluier op en hoef je ook niet mooi weer te gaan zitten spelen.
Ik weet niet hoe close die vrienden zijn, daar hangt het natuurlijk ook van af... doe vooral wat voor jou ok is.
Ik weet niet hoe close die vrienden zijn, daar hangt het natuurlijk ook van af... doe vooral wat voor jou ok is.
Mama van 2 lieve meiden :)
Dan snap ik het weer moonah. Ik vond het zo niet passen bij de J. die ik heb gezien. 
Ben ook zo blij dat ik steeds leer van de psycholoog. Die buien heb ik nog regelmatig, maar ze duren steeds korter. Super dat je zo'n zus hebt Moonah!
miss_sly, die twijfel snap ik wel. Het is goed als het taboe weg is, maar om daar zelf over te beginnen is lastig. Wel vond ik het opvallend dat juist als ik er zelf over begon, ik veel ervaringen hoorde van anderen over depressies. Het duurde wel lang voordat ik erover durfde te praten, eigenlijk pas toen ik voor mezelf duidelijkheid had.
Ben ook zo blij dat ik steeds leer van de psycholoog. Die buien heb ik nog regelmatig, maar ze duren steeds korter. Super dat je zo'n zus hebt Moonah!
miss_sly, die twijfel snap ik wel. Het is goed als het taboe weg is, maar om daar zelf over te beginnen is lastig. Wel vond ik het opvallend dat juist als ik er zelf over begon, ik veel ervaringen hoorde van anderen over depressies. Het duurde wel lang voordat ik erover durfde te praten, eigenlijk pas toen ik voor mezelf duidelijkheid had.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Nou goed dan, wou beleefd zijn enzo
Sinds de zwangerschap van Rachel zo tegen t eind kamp ik zelf al met een depressie met een mooi labeltje werd er Prenatale depressie opgeplakt en zou wel over gaan na de bevalling, weken verstreken, het werd er niet bepaald beter op.
Niet dat ik mn dochter iets aan wilde doen ofzo hoor ! totaal niet zelfs.
Maar gewoon t gevoel dat je alles fout doet, het waardeloos zijn gevoel. Dat werd nog eens versterkt doordat mn dochtertje ook nog eens totaal pappa gericht is waardoor je af en toe t gevoel krijgt van zou mij iets overkomen dan zou ze me niet eens missen...
Huisarts weet ook niet wat ie er verder mee aan moest en kreeg n slootje vitamine en chemicaliën om er door heen te komen.
Hiervan werd ikzelf geheel afgevlakt en ook dat straalde onbedoeld door naar mn dochtertje.
Dit was dus niet wat ik wilde en ging weer terug, vele psychologe praatjes en hormoonpreparaten zijn de revu gepasseerd.
Vorig jaar werd het dan iets beter door de zwangerschap van Yoeri, ondanks de angst en onrust voelde ik me sinds lange tijd behoorlijk goed. Na december ging het weer bergafwaards en heb nu onderhand het gevoel ergens in een bodemloze put te zitten. Nog steeds zal ik mn schatje niets aandoen, zover kan ik nog wel relativeren, maar mezelf intreseerd met totaal 0,0 en cijver mezelf zogoed als helemaal weg, like someone cares.
Psychologe heeft ook geen flauw idee wat ze nog voor me kan betekenen aangezien ik momenteel niet meer medicatie of wijzigingen daarin mag hebben.
Dit is "slechts" n samenvatting van wat er in mij omgaat het hele verhaal zou ik zo n topic vol over kunnen schrijven maar het geeft n klein beeld wie maffe nu werkelijk is.
Maffe
Sinds de zwangerschap van Rachel zo tegen t eind kamp ik zelf al met een depressie met een mooi labeltje werd er Prenatale depressie opgeplakt en zou wel over gaan na de bevalling, weken verstreken, het werd er niet bepaald beter op.
Niet dat ik mn dochter iets aan wilde doen ofzo hoor ! totaal niet zelfs.
Maar gewoon t gevoel dat je alles fout doet, het waardeloos zijn gevoel. Dat werd nog eens versterkt doordat mn dochtertje ook nog eens totaal pappa gericht is waardoor je af en toe t gevoel krijgt van zou mij iets overkomen dan zou ze me niet eens missen...
Huisarts weet ook niet wat ie er verder mee aan moest en kreeg n slootje vitamine en chemicaliën om er door heen te komen.
Hiervan werd ikzelf geheel afgevlakt en ook dat straalde onbedoeld door naar mn dochtertje.
Dit was dus niet wat ik wilde en ging weer terug, vele psychologe praatjes en hormoonpreparaten zijn de revu gepasseerd.
Vorig jaar werd het dan iets beter door de zwangerschap van Yoeri, ondanks de angst en onrust voelde ik me sinds lange tijd behoorlijk goed. Na december ging het weer bergafwaards en heb nu onderhand het gevoel ergens in een bodemloze put te zitten. Nog steeds zal ik mn schatje niets aandoen, zover kan ik nog wel relativeren, maar mezelf intreseerd met totaal 0,0 en cijver mezelf zogoed als helemaal weg, like someone cares.
Psychologe heeft ook geen flauw idee wat ze nog voor me kan betekenen aangezien ik momenteel niet meer medicatie of wijzigingen daarin mag hebben.
Dit is "slechts" n samenvatting van wat er in mij omgaat het hele verhaal zou ik zo n topic vol over kunnen schrijven maar het geeft n klein beeld wie maffe nu werkelijk is.
Maffe
Gewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
Jeetje MM. Dat is geen fijn gevoel wat je daar omschrijft. Dat 'niet'-gevoel. Jezelf zo ver in de put hebben zitten dat nog HA nog psych. iets voor je kan betekenen vind ik erg. Het feit dat je zegt dat jij niet meer om jezelf geeft, vind ik een hele heftige uitspraak. En die raakt me eigenlijk het meest. Want ookal zul je Rachel nooit iets aan doen - iets wat jou wrs. ook staande houdt - dat is hetgene waar iets aan moet veranderen. Heb je van nature een lage dunk van jezelf of is dat echt iets sinds je PD?
Hoe dan ook, ik hoop dat je door alles wat van je af te schrijven en misschien wel wat tips en trucs te krijgen, jij weer JIJ wordt en dat die put die nu nog bodemloos lijkt een bodem krijgt waardoor je weer grip krijgt.
Hoe dan ook, ik hoop dat je door alles wat van je af te schrijven en misschien wel wat tips en trucs te krijgen, jij weer JIJ wordt en dat die put die nu nog bodemloos lijkt een bodem krijgt waardoor je weer grip krijgt.
Jeetje Maffemuts... ik weet niet goed wat ik kan zeggen eigenlijk, behalve dan
miss_sly, kan je niet evt. kijken of jij na 3 dagen naar Engeland kan gaan? Zie je Schaap weliswaar alleen 's avonds, maar toch. Kan je mss overdag gaan shoppen ofzo?
miss_sly, kan je niet evt. kijken of jij na 3 dagen naar Engeland kan gaan? Zie je Schaap weliswaar alleen 's avonds, maar toch. Kan je mss overdag gaan shoppen ofzo?
***
Dat is mij ook nog ff door t hoofd geschoten toen ik las dat schaap naar Engeland moest (vergeten te posten), maar misschien is dat wel een optie voor je...quote:Op donderdag 19 februari 2009 19:47 schreef Brighteyes het volgende:
miss_sly, kan je niet evt. kijken of jij na 3 dagen naar Engeland kan gaan? Zie je Schaap weliswaar alleen 's avonds, maar toch. Kan je mss overdag gaan shoppen ofzo?
Maffe, gewoon maar een
omdat ik verder even geen woorden heb.
Mama van 2 lieve meiden :)
Het is ook wel iets wat door mijn hoofd geschoten is, maar ik vind het eigenlijk zooo raar. Ik ben toch een grote meid?? maar goed, de andere optie is dat ik een paar dagen bij mijn moeder ga logeren ofzo, zodat ik iig niet in mijn eentje zit hier. Nog geen antwoord, dus nog geen idee of het 3 of 5 dagen wordt.
Ik heb wel besloten wat rustiger aan te gaan doen. Ik heb een contract van 36 uur, maar ik werk er altijd 40. Op die manier bouw ik extra vakantiedagen op. Lekker natuurlijk, maar vakantiedagen heb ik nog wel voldoende en mijn rust nu is me ook wat waard. Ik heb me dus voorgenomen om op mijn werk te zeggen dat ik vanaf maart iedere week een halve dag vrij neem. Toch een beetje meer rust.
Ik heb wel besloten wat rustiger aan te gaan doen. Ik heb een contract van 36 uur, maar ik werk er altijd 40. Op die manier bouw ik extra vakantiedagen op. Lekker natuurlijk, maar vakantiedagen heb ik nog wel voldoende en mijn rust nu is me ook wat waard. Ik heb me dus voorgenomen om op mijn werk te zeggen dat ik vanaf maart iedere week een halve dag vrij neem. Toch een beetje meer rust.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
maffe, wat vind ik het rot dat je je zo voelt. En dan behalve je zo voelen ook nog het grote verdriet om Yoeri. Gewoon maar even een dikkequote:Op donderdag 19 februari 2009 15:31 schreef maffemuts het volgende:
Nou goed dan, wou beleefd zijn enzo
Sinds de zwangerschap van Rachel zo tegen t eind kamp ik zelf al met een depressie met een mooi labeltje werd er Prenatale depressie opgeplakt en zou wel over gaan na de bevalling, weken verstreken, het werd er niet bepaald beter op.
Niet dat ik mn dochter iets aan wilde doen ofzo hoor ! totaal niet zelfs.
Maar gewoon t gevoel dat je alles fout doet, het waardeloos zijn gevoel. Dat werd nog eens versterkt doordat mn dochtertje ook nog eens totaal pappa gericht is waardoor je af en toe t gevoel krijgt van zou mij iets overkomen dan zou ze me niet eens missen...
Huisarts weet ook niet wat ie er verder mee aan moest en kreeg n slootje vitamine en chemicaliën om er door heen te komen.
Hiervan werd ikzelf geheel afgevlakt en ook dat straalde onbedoeld door naar mn dochtertje.
Dit was dus niet wat ik wilde en ging weer terug, vele psychologe praatjes en hormoonpreparaten zijn de revu gepasseerd.
Vorig jaar werd het dan iets beter door de zwangerschap van Yoeri, ondanks de angst en onrust voelde ik me sinds lange tijd behoorlijk goed. Na december ging het weer bergafwaards en heb nu onderhand het gevoel ergens in een bodemloze put te zitten. Nog steeds zal ik mn schatje niets aandoen, zover kan ik nog wel relativeren, maar mezelf intreseerd met totaal 0,0 en cijver mezelf zogoed als helemaal weg, like someone cares.
Psychologe heeft ook geen flauw idee wat ze nog voor me kan betekenen aangezien ik momenteel niet meer medicatie of wijzigingen daarin mag hebben.
Dit is "slechts" n samenvatting van wat er in mij omgaat het hele verhaal zou ik zo n topic vol over kunnen schrijven maar het geeft n klein beeld wie maffe nu werkelijk is.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Nou, Maffe..... 
Joh, wat naar zeg. En natuurlijk is er gewoon plek voor je hier!
Ik heb het al vaak gepromoot, maar heb je je al eens georienteerd op haptotherapie? Dat zou best wel eens wat voor je kunnen zijn.
Joh, wat naar zeg. En natuurlijk is er gewoon plek voor je hier!Ik heb het al vaak gepromoot, maar heb je je al eens georienteerd op haptotherapie? Dat zou best wel eens wat voor je kunnen zijn.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Miss_sly, dat klinkt als een goed voornemen mbt werk! Lijkt me niet onverstandig.
En misschien is bij je moeder logeren ook een goede optie, tijdens schaaps reis.
Je bent een grote meid, maar ook grote meiden hebben het soms nodig om niet in hun uppie te zitten en dat mag. Dat heet zorgen voor jezelf
En misschien is bij je moeder logeren ook een goede optie, tijdens schaaps reis.
Je bent een grote meid, maar ook grote meiden hebben het soms nodig om niet in hun uppie te zitten en dat mag. Dat heet zorgen voor jezelf
Mama van 2 lieve meiden :)
Nijna, je hebt gelijk. Ik moet zorgen voor mezelf nu even in een iets ander licht gaan zien. En misschien lijkt het kinderachtig om uitlogeren te gaan, maar ik weet hoe ik me die week dat schaap in Seattle zat gevoeld heb, en dat ga ik echt niet nog een keer doen. Dus dan maar lekker naar moeders en me een beetje laten verwennen
Verder wil ik ook even zeggen dat ik zo blij ben dat ik ben gaan posten. Jullie reacties hier, maar ook via pm, ze doen me zo goed. Ik ben niet gek, ik ben niet raar, ik ben niet de enige. Het verandert feitelijk niets, maar toch een heleboel. Ik hoop ook dat maffe en Kersjes en misschien nog wel meer die wel lezen maar niet posten er ook iets aan hebben.
Verder wil ik ook even zeggen dat ik zo blij ben dat ik ben gaan posten. Jullie reacties hier, maar ook via pm, ze doen me zo goed. Ik ben niet gek, ik ben niet raar, ik ben niet de enige. Het verandert feitelijk niets, maar toch een heleboel. Ik hoop ook dat maffe en Kersjes en misschien nog wel meer die wel lezen maar niet posten er ook iets aan hebben.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Maffe,
Miss, goed voornemen m.b.t. je werk.
Miss, goed voornemen m.b.t. je werk.
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Vandaag is geen goede dag. Op de fiets naar mijn werk zat ik al te huilen, om niets. De tranen zitten nog steeds hoog, maar om ze tegen te houden, ben ik maar onaardig en ongeduldig tegen mijn collega's. Vanmiddag op kraamvisite bij een collega met de hele groep en vanavond naar de 9maandebeurs, als schaap op tijd terug is uit Brussel.
Net op de wc keek ik in de spiegel, mooie ronde buik, mijn hand erop...mooi plaatje, denk je dan. Tot je het gezicht erboven ziet. Het is niet meer dat stralend blije gezicht van mijn eerste buikfoto.
Net op de wc keek ik in de spiegel, mooie ronde buik, mijn hand erop...mooi plaatje, denk je dan. Tot je het gezicht erboven ziet. Het is niet meer dat stralend blije gezicht van mijn eerste buikfoto.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ohhh Miss. Die laatste zin. Ik hoop dat je snel met de juiste hulp dat gezicht weer in de spiegel zult zien.
En goed dat je naar je moeder gaat. Lief zijn voor jezelf.... heel belangrijk!
En goed dat je naar je moeder gaat. Lief zijn voor jezelf.... heel belangrijk!
Een verdrieitig gezicht is net zo waar en in die zin 'mooi' als een blij gezicht Miss Sly .
Zelf heb ik een ernstig slaapprobleem gehad tijdens de zwangerschap (twee uur slapen per nacht, tot bezoek slaap- en waakcentrum aan toe), en kon ik wel huilen als ik mijn vermoeide gezicht op 'mooie' foto's zag. Maar nu probeer ik te denken "zo was het, en dat kan en kon ik niet verhullen, en dus is het goed en ook 'mooi'". Misschien is dat geen vergelijking, omdat ik me niet ongelukkig voelde, maar toch... misschien kun je het zo proberen te zien.
In ieder geval een hele dikke kus . Je zwangerschap is niet minder waard door hoe je je voelt nu. En jij ook niet.
.Zelf heb ik een ernstig slaapprobleem gehad tijdens de zwangerschap (twee uur slapen per nacht, tot bezoek slaap- en waakcentrum aan toe), en kon ik wel huilen als ik mijn vermoeide gezicht op 'mooie' foto's zag. Maar nu probeer ik te denken "zo was het, en dat kan en kon ik niet verhullen, en dus is het goed en ook 'mooi'". Misschien is dat geen vergelijking, omdat ik me niet ongelukkig voelde, maar toch... misschien kun je het zo proberen te zien.
In ieder geval een hele dikke kus
. Je zwangerschap is niet minder waard door hoe je je voelt nu. En jij ook niet.
Mijn moeder belde net. Niet heel erg slim, op mijn werk, maar ik geloof dat ze toch nog niet helemaal door had hoe het met me gaat, ook al had ik wel al wat verteld.
Volgende week vrijdag hebben wij een pretecho, en ik had gevraagd aan mijn moeder of ze mee wilde. Niet alleen omdat ik dat leuk vind, maar ook omdat ze al eens had gevraagd of ze een keer mee mocht als dat ging. Nou blijkt de oudste van mijn zusje, mijn petekind Jens, volgende week voorjaarsvakantie te hebben. En nu wilden ze wat leuks met hem gaan doen, en wel naar het kindertheater Kikker. En dat is op vrijdagmiddag...
Nu belde ze dus om te vragen of ik het heel erg vond als ze ons zou afzeggen en daarheen zouden gaan. En normaalgesproken zou ik dat wel jammer vinden, maar ook begrijpen. Nu vind ik het echt heel erg moeilijk te verkroppen en heel moeilijk om te zeggen: "tuurlijk joh, ga maar lekker daarheen. 17 april hebben we nog een echo en dangaan jullie immers ook mee."
Het is niet alleen dat ik ze graag bij de echo heb, maar ik zou ze ook graag weer even willen zien. Mijn moeder zei dat we dan toch in het weekend af kunnen spreken, en dat kan ook, maar toch…
Ik heb gezegd dat ik er nog even over wilde denken en met schaap over hebben. Ben ik nu echt te overgevoelig aan het doen?
Volgende week vrijdag hebben wij een pretecho, en ik had gevraagd aan mijn moeder of ze mee wilde. Niet alleen omdat ik dat leuk vind, maar ook omdat ze al eens had gevraagd of ze een keer mee mocht als dat ging. Nou blijkt de oudste van mijn zusje, mijn petekind Jens, volgende week voorjaarsvakantie te hebben. En nu wilden ze wat leuks met hem gaan doen, en wel naar het kindertheater Kikker. En dat is op vrijdagmiddag...
Nu belde ze dus om te vragen of ik het heel erg vond als ze ons zou afzeggen en daarheen zouden gaan. En normaalgesproken zou ik dat wel jammer vinden, maar ook begrijpen. Nu vind ik het echt heel erg moeilijk te verkroppen en heel moeilijk om te zeggen: "tuurlijk joh, ga maar lekker daarheen. 17 april hebben we nog een echo en dangaan jullie immers ook mee."
Het is niet alleen dat ik ze graag bij de echo heb, maar ik zou ze ook graag weer even willen zien. Mijn moeder zei dat we dan toch in het weekend af kunnen spreken, en dat kan ook, maar toch…
Ik heb gezegd dat ik er nog even over wilde denken en met schaap over hebben. Ben ik nu echt te overgevoelig aan het doen?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
MIss... Ja en nee. Je verwoord het namelijk goed. Ze beseft blijkbaar niet hoe het nu 'echt' met je gaat. Dus ik zou vanavond in alle rust met d'r bellen. Zeggen wat je nu ook zegt. Je snapt dat ze wat met Jens wil gaan doen op die vrijdag, maar dat je het ook erg fijn zou vinden om haar voor die tijd nog te zien als ze niet mee gaat naar de pretecho en ook bendrukken dat je het dan wel heel erg op prijs zou stellen als ze echt meegaat naar die van 17 april.
Goed dat je post maffemuts. En dat je zo eerlijk durft te zijn als het zo slecht gaat. Misschien kan een andere psycholoog wat meer? Ik heb veel geleerd over het omgaan met gevoelens. Ze gaan dan niet weg, maar ik kan ze beter een plekje geven en zie steeds beter hoe mijn gedachtepatronen werken.
Wie zei dat ook al weer? Dat je eerst helemaal onder in de put moet zitten om er uit te kunnen klimmen? En ook al val je dan alsnog weer omlaag, het licht komt steeds dichterbij. Volhouden! 'Later' weet je waarvoor je het hebt gedaan.
miss_sly, ik denk dat het kinderachtiger is om jezelf die vijf dagen groot te houden en gek te worden in je eentje dan hulp te zoeken bij je moeder. Hulp zoeken en accepteren is moeilijker dan in jezelf blijven zitten.
Wat mij opvalt is dat mensen niet zien hoe het is. Je verhaal klinkt zo bekend, dat ik het uit gemak toch maar vergelijk met mezelf als ik vertelde dat het niet lekker ging, huisarts, psycholoog, medicijnen dan kreeg ik wel wat reactie. Tot ik vertel dat ik, ondanks wachtlijst binnen 2 dagen bij de psychiater zat, dat het een keuze is tussen of mama of broertje/zusje voor Anna. Dan pas komt er een echte reactie. Dat het echt niet goed ging. Terwijl anderen, die zoiets herkenden veel alerter waren en meteen reageerden. Voor een buitenstaander, die het niet kent, is het verschrikkelijk moeilijk om in te schatten hoe het gaat. En soms is dat niet erg. Als mensen verder van je af staan, als je het er niet met ze over wilt hebben.
De mensen waarvan je dan wilt dat ze het weten, daar moet je dan juist heel eerlijk en duidelijk tegen zijn. Niet jezelf indekken 'voel me niet zo lekker, baal wel eens, had een slechte dag', maar eerlijk zijn. Hoe het voelt en hoe het is.
Wie zei dat ook al weer? Dat je eerst helemaal onder in de put moet zitten om er uit te kunnen klimmen? En ook al val je dan alsnog weer omlaag, het licht komt steeds dichterbij. Volhouden! 'Later' weet je waarvoor je het hebt gedaan.
miss_sly, ik denk dat het kinderachtiger is om jezelf die vijf dagen groot te houden en gek te worden in je eentje dan hulp te zoeken bij je moeder. Hulp zoeken en accepteren is moeilijker dan in jezelf blijven zitten.
Wat mij opvalt is dat mensen niet zien hoe het is. Je verhaal klinkt zo bekend, dat ik het uit gemak toch maar vergelijk met mezelf
als ik vertelde dat het niet lekker ging, huisarts, psycholoog, medicijnen dan kreeg ik wel wat reactie. Tot ik vertel dat ik, ondanks wachtlijst binnen 2 dagen bij de psychiater zat, dat het een keuze is tussen of mama of broertje/zusje voor Anna. Dan pas komt er een echte reactie. Dat het echt niet goed ging. Terwijl anderen, die zoiets herkenden veel alerter waren en meteen reageerden. Voor een buitenstaander, die het niet kent, is het verschrikkelijk moeilijk om in te schatten hoe het gaat. En soms is dat niet erg. Als mensen verder van je af staan, als je het er niet met ze over wilt hebben.De mensen waarvan je dan wilt dat ze het weten, daar moet je dan juist heel eerlijk en duidelijk tegen zijn. Niet jezelf indekken 'voel me niet zo lekker, baal wel eens, had een slechte dag', maar eerlijk zijn. Hoe het voelt en hoe het is.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Ik heb inmiddels 4 versleten 2 er van zitten thuis met een BO 
Ik heb ook het stuk door gelezen over Haptonomie, als ik hier aan beginnen wil zal de therapeut/ therapeute toch n zeer hoge kennis en bevoegdheid moeten hebben om mij te mogen behandelen ivm ziekte. Maar kan altijd informeren natuurlijk.
@Yppy, Je komt op een gegeven moment op een punt dat je weet dat je het alleen niet red, en dat je alle adviezen wil horen om te kijken of er iets tussen zit waar je wat aan hebt. De stap omdat op een forum te doen is iets minder groot dan het reallife vind ik persoonlijk.
Ondanks dat ik op alle hulp kan rekenen van mijn schoonfamilie als t nodig is, blijf ik net n dreumes.. Zelf Doen! Ondanks dat je weet dat het niet gaat.. klinkt dubbel maar vast wel herkenbaar.
t liefste zou ik n hele lange winterslaap houden.. vluchten voor t probleem, zal niet helpen dus doe ik t niet maar soms...
Ik heb ook het stuk door gelezen over Haptonomie, als ik hier aan beginnen wil zal de therapeut/ therapeute toch n zeer hoge kennis en bevoegdheid moeten hebben om mij te mogen behandelen ivm ziekte. Maar kan altijd informeren natuurlijk.
@Yppy, Je komt op een gegeven moment op een punt dat je weet dat je het alleen niet red, en dat je alle adviezen wil horen om te kijken of er iets tussen zit waar je wat aan hebt. De stap omdat op een forum te doen is iets minder groot dan het reallife vind ik persoonlijk.
Ondanks dat ik op alle hulp kan rekenen van mijn schoonfamilie als t nodig is, blijf ik net n dreumes.. Zelf Doen! Ondanks dat je weet dat het niet gaat.. klinkt dubbel maar vast wel herkenbaar.
t liefste zou ik n hele lange winterslaap houden.. vluchten voor t probleem, zal niet helpen dus doe ik t niet maar soms...
Gewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
Dat was Moonahquote:Op vrijdag 20 februari 2009 13:40 schreef YPPY het volgende:
Goed dat je post maffemuts. En dat je zo eerlijk durft te zijn als het zo slecht gaat. Misschien kan een andere psycholoog wat meer? Ik heb veel geleerd over het omgaan met gevoelens. Ze gaan dan niet weg, maar ik kan ze beter een plekje geven en zie steeds beter hoe mijn gedachtepatronen werken.
Wie zei dat ook al weer? Dat je eerst helemaal onder in de put moet zitten om er uit te kunnen klimmen? En ook al val je dan alsnog weer omlaag, het licht komt steeds dichterbij. Volhouden! 'Later' weet je waarvoor je het hebt gedaan.
miss_sly, ik denk dat het kinderachtiger is om jezelf die vijf dagen groot te houden en gek te worden in je eentje dan hulp te zoeken bij je moeder. Hulp zoeken en accepteren is moeilijker dan in jezelf blijven zitten.
Wat mij opvalt is dat mensen niet zien hoe het is. Je verhaal klinkt zo bekend, dat ik het uit gemak toch maar vergelijk met mezelf
De mensen waarvan je dan wilt dat ze het weten, daar moet je dan juist heel eerlijk en duidelijk tegen zijn. Niet jezelf indekken 'voel me niet zo lekker, baal wel eens, had een slechte dag', maar eerlijk zijn. Hoe het voelt en hoe het is.
