Genderdysforie Deel: 16

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:33 schreef MuteZukini het volgende:
Het is wel duidelijk dat er geen prioriteit ligt bij het verkorten van de verschillende wachtlijsten binnen de behandeling, aangezien ze op geen enkel vlak korter zijn geworden. Nou heb ik wel vernomen van dhr.megens zelf dat ze meer operatiekamertijd/capaciteit toebedeeld hebben gekregen maar hier de vruchten nog niet van kunnen plukke vanwege personeelstekort (niet aan chirurgen maar aan operatiekamerpersoneel). Openstaande en onvervulde vacatures zijn een deel van het probleem, en daar kan je weinig aan doen in de sector genaamd De Zorg.

Dat er een probleem in de zorg is dat moge inderdaad duidelijk zijn maar dat is nog geen reden om mensen die dringend hulp nodig hebben 8 maanden te laten wachten op een diagnostisch gesprek.
En vergeet niet dat die tijd dus blijkbaar steeds verder oploopt!

Hoewel ik zelf al geruime tijd door de diagnostiek ben vind ik het toch behoorlijk beroerd voor de mensen na mij dat zhij zo enorm lang moeten wachten en het lijkt mij onbehoorlijk om "als persoon die er toch al door is" maar gewoon m'n kop in het zand te steken en ze te laten stikken.

Wordt het niet gewoon eens tijd om met zoveel mogelijk mensen uit de community eens te gaan staan voor onze punten? (in plaats van almaar erover te zeuren en disscuseren?)
En ik bedoel dat we daadwerkelijk van ons laten horen aan zowel het VUmc als aan de minister?
Niet om het een of ander maar samen sta je sterk, en met dat ongeregelde zooitje dat de community nu lijkt te zijn doen alleen 'splintergroepjes' nog aan actie.
Jammer is natuurlijk dat zo'n klein groepje niet zoveel uithaald en ondanks dat er samenwerkingen bestaan tussen diverse groepen is er vanuit mijn optiek nog vrij weinig verbetering. (wel een goede zaak verder)
Is het misschien niet eens tijd dat we met z'n allen de kop uit het zand halen en de straat op gaan?

Of ben ik dan opeens een onrealistische idealiste?

(Ik snap dat men om privacy/veiligheid/stealth e.d. vaak op deze vlakken afhaakt.)

Volgens mij was het in Amsterdam, diagnose minimaal zes maanden en ging de RLE drie maanden
na de start van de HRT in, toch? Volgens mij zit er ook geen echte maximum aan de diagnose,
je hoort soms dat het wel anderhalf jaar kan duren.

Het gender project hier in Zaragoza doet normaal gesproken drie tot zes maanden over de diagnose.
En daarna doet men het rustiger aan, na 12 maanden hormonen start de RLE pas die ook een jaar duurt.

De aanpak in Amsterdam leidt alleen maar tot extra stress en druk bij de client.
Het is niet alleen die wacht lijst, het hele traject is niet echt "klant" vriendelijk.

Heb eerder het idee dat men daar @ VU last van faal angst heeft of zo.

De duur van de diagnose zie ik geen probleem in, bij de een kan die langer zijn dan bij de ander.
Waar mijn inziens wel het probleem ligt is hoelang het duurt voor het eerste diagnostische gesprek begint.
Dat is dus de periode van wachttijd tot aan het eerste gesprek bij het VUmc.

Ik denk dat het per persoon verschilt wat klantvriendelijk is of niet.
De een leeft soms al een jaar of langer in de voor hen correcte genderrol waar naar mijn idee dus na de diagnostiek wel direct met RLE begonnen kan worden.
Heeft de persoon in kwestie echter meer tijd nodig dan zou dat ook moeten kunnen uiteraard maar dat heb ik persoonlijk niet gedaan dus weet ook niet in hoeverre het VUmc daar de mogelijkheden voor toe laat.
Wel denk ik dat RLE een goede zaak is om er zeker van te zijn dat de persoon in kwestie het juiste pad bewandelt. (misschien is de gehanteerde 18 maanden alleen bij het VUmc echter ietwat overdreven)

Dan snap ik je punt van die wachtlijst niet echt hoor.
Wachten op het ene of het andere, uiteindelijk is het gewoon wachten,..

Nu ik mijn eigen stukje terug lees, tja...
In Zaragoza doet men eigenlijk meer een bevestigend onderzoek of je eigen diagnose
(evnt. met hulp van een ander) wel klopt. Weet je het nog niet precies, dan sta je weer buiten.
Maar de psychologen werken er part-time, naar een ander loket en je hebt gratis hulp bij je "eigen" diagnose.

Maar goed een erg lange diagnose is volgens mij, ergens gewoon een gebrek aan zorg,..
Laat ze dan het aantal gesprekken verhogen van een naar twee keer per maand.
Dus simpel gezegd meer in minder tijd doen. Wat natuurlijk ook een vorm van "klantvriendelijk" is.
Al heeft men dan wel een tijdje extra personeel nodig, maar een snellere doorloop bij de psycholoog
lijkt me geen slechte zaak. En voor mensen die bij de verkeerde balie staan,
betekent het dat ze eerder bij de goede zijn.

En dan over de RLE, je mag hier natuurlijk ook eerder swappen,.. Maar na een jaar is het gewoon verplicht.
Nou is een jaar speelruimte best wel lang, maar de drie maanden van de VU zal waarschijnlijk voor
sommigen net tekort wezen.

Nou, het heeft even geduurd, maar ik heb me eindelijk bij het VUmc aangemeld.

En nu maar wachten dan

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 16:58 schreef wonderer het volgende:
Real life experience lijkt me erg lastig trouwens als je lichaam nog dat van je biologische geslacht is... Houden ze daar wel rekening mee?

hormonen doen gelukkig al snel een hoop goed.
ik heb van dichtbij bij Tigg gezien dat de veranderingen erg snel kunnen gaan.
het was in ieder geval sneller dan wat er op internet aan ervaringen geschreven werd.
bij testo gaat het nog sneller....een kantekening hierbij is als je stem eenmaal gedaald is mensen je echt wel als man gaan zien.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 12:12 schreef Joanne35 het volgende:
Nou, het heeft even geduurd, maar ik heb me eindelijk bij het VUmc aangemeld.

En nu maar wachten dan

dat is mooi nieuws...en nu maar een lange adem hebben.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 12:12 schreef Joanne35 het volgende:
Nou, het heeft even geduurd, maar ik heb me eindelijk bij het VUmc aangemeld.

En nu maar wachten dan

denk dat je er geen spijt van krijgt.

quote:

denk dat je er geen spijt van krijgt.

Ik denk het ook niet, voel me nu al een heel stuk rustiger nu ik die knoop eindelijk heb doorgehakt, alsof er een blok beton van me afgegleden is

Alleen nu heb ik wel weer een nieuw dilemma, morgen ga ik naar de VU voorlichtingsavond met een van mijn zusjes, en op zich zou ik best in dameskleding durven gaan (ben ook zo gisteren naar therapie geweest, gewoon met een herenjas erover zodat het nog niet zo opvalt op straat). Alleen mijn zusje heeft me nog nooit zo gezien en ik ben al lang blij dat ze mee wil gaan dus ik weet niet of ik haar dat er nu al bij kado moet geven of dat ik nog even moet wachten daarmee (wou eigenlijk mijn beide zusjes binnenkort eens uitnodigen voor een etentje bij mij thuis om ze te laten wennen). Wat een gecompliceerd gedoe toch allemaal

Overigens was dat sowieso wel grappig gisteren. Nooit zit er iemand anders in die wachtkamer bij therapie, dus ik had er al rekening mee gehouden dat mijn therapeute de eerste levende ziel zou zijn aan wie ik me in dameskleding zou vertonen na 27 jaar crossdressen in het geheim, maar net dan komt er natuurlijk iemand anders naast je zitten (en het was nog wel een leuke man ook ). Maar hij zei gewoon "Hallo", pakte een tijdschrift en begon volkomen ongeinteresseerd daarin te lezen. Niets aan de hand dus (maar wel goed voor het zelfvertrouwen )

Kun je dat niet met je zusje overleggen? Zo van 'ja je gaat nou morgen mee maar ik zit er erg mee of ik nou als Johan of Joanne zal gaan....'

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 23:02 schreef Twinky het volgende:
Kun je dat niet met je zusje overleggen? Zo van 'ja je gaat nou morgen mee maar ik zit er erg mee of ik nou als Johan of Joanne zal gaan....'

Had ik ook al aan gedacht ja, alleen ik heb af en toe het gevoel dat mijn zusjes op dit moment op alles wat ik vraag 'ja' zeggen. Misschien is het iets dat ik me inbeeld, maar ik ben een beetje bang dat ze me in alles willen steunen terwijl ze met sommige dingen misschien best nog moeite hebben (het is nogal iets als je broer van 35 jaar opeens zegt je zus te willen worden). Dan heb ik eigenlijk liever dat ze gewoon eerlijk 'nee, dat gaat te snel voor ons' zeggen.

Ik weet wel dat ik vooral mijn eigen tempo aan moet houden, maar ik wil ook niet zo'n transseksueel zijn die alleen maar met zichzelf bezig is terwijl de familie onthutst toekijkt en alle veranderingen maar moet slikken. Herkennen andere mensen hier dit misschien ook, dat gevoel dat je familie of vrienden er meer moeite mee hebben dan ze tegen je zeggen?

Nice try btw, maar ik heet geen Johan
(maar het is wel m'n 2e naam dus je zat in de buurt )

Ben uiteindelijk maar gewoon in dameskleding gegaan zonder het m'n zusje te vragen, en kreeg vervolgens nog een complimentje van haar ook. Zoiets zou ik ook wel aantrekken zei ze en keek vervolgens naar allerlei fraai uitgedoste transen, vervolgens wijfelend naar haar eigen slobberbroek, shirt en afgetrapte gympen en zei "ik zie er zelf niet uit". Ik had me dus weer druk gemaakt om niets.

Het lijkt er trouwens op dat de VU de RLE wil inkorten tot 1 jaar om meer aan te sluiten bij het buitenland.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 23:23 schreef Joanne35 het volgende:
Ben uiteindelijk maar gewoon in dameskleding gegaan zonder het m'n zusje te vragen, en kreeg vervolgens nog een complimentje van haar ook. Zoiets zou ik ook wel aantrekken zei ze en keek vervolgens naar allerlei fraai uitgedoste transen, vervolgens wijfelend naar haar eigen slobberbroek, shirt en afgetrapte gympen en zei "ik zie er zelf niet uit". Ik had me dus weer druk gemaakt om niets.

Het lijkt er trouwens op dat de VU de RLE wil inkorten tot 1 jaar om meer aan te sluiten bij het buitenland.

Oh écht?! Waaruit leidde jij dat af? Het klinkt in ieder geval als muziek in mijn oren. Heb het altijd raar gevonden dat je in het buitenland meestal een RLE van een jaar hebt (in sommige landen mag je zelfs al geopereerd worden na 6 maanden RLE) en dat het VU daar dan weer 1,5 jaar van maakte.

Maar goed, ik ben dus niet op de voorlichtingsavond geweest omdat niemand uit mijn omgeveing zat te wachten op voorlichting. De meest voorkomende reactie was "Och, jij hebt me alles al verteld dus ik verwacht niet echt iets nieuws te horen.".

Overigens, ik heb even een kleine update. Naja klein... het is eigenlijk best groot nieuws maar ik probeer mijn verhaal 'klein' te houden.
Ik ben momenteel druk bezig om met mijn werkgever om de tafel te komen. Inmiddels zijn vier mensen van het management er van op de hoogte dat ik in het traject bij het VUmc zit, een vijfde wordt op de hoogte gesteld als hij terug is van vakantie. 15 juni heb ik in ieder geval een meeting gepland waarin ik ze ga uitleggen wat er voor mij in het verschiet zit. En dan gaan we overleggen hoe dit gecommuniceerd gaat worden binnen het bedrijf en aan mijn opdrachtgever. En hoe we het in de verdere toekomst gaan aanpakken. Dus mijn 'coming out' is dus bijna helemaal rond, op alle vlakken. Straks hoef ik dus niet meer geheimzinnig te doen op het werk, waar ze toch al met genoeg vraagtekens zitten.

Succes Nina! ik hoop dat ze er goed op reageren:)

quote:

Op donderdag 21 mei 2009 07:46 schreef Nina2602 het volgende:
Oh écht?! Waaruit leidde jij dat af? Het klinkt in ieder geval als muziek in mijn oren. Heb het altijd raar gevonden dat je in het buitenland meestal een RLE van een jaar hebt (in sommige landen mag je zelfs al geopereerd worden na 6 maanden RLE) en dat het VU daar dan weer 1,5 jaar van maakte.

Bij de overzichtsschema's van de diagnostiek stond opeens 1 jaar RLE met om de 3 maand een gesprek met een psycholoog. Iemand die zelf al een test van anderhalf jaar had doorlopen vroeg vervolgens hoe dat zat.
Ik moet zeggen dat het antwoord nog wel een beetje vaag was, maar als ik het goed begrepen heb zijn ze aan het overwegen om soepeler met de RLE om te gaan, o.a. om beter aan te sluiten bij het buitenland, maar ook omdat FtM's b.v. al na 1 jaar hun eerste operaties kunnen krijgen en het dus ook vreemd is dat een MtF veel langer moet wachten.

Maar nogmaals, het antwoord was een beetje vaag, en het is me ook niet duidelijk geworden hoe zeker dit al is en wanneer het in gaat. Je kan er denk ik het beste maar even naar vragen bij je volgende gesprek op de VU.

Trouwens gefeliciteerd met de voortgang op je werk

M'n zusje en ik hebben daar trouwens ook een heel leuk gesprek gehad met een man die scholen begeleid bij het omgaan met transseksuele kinderen. Hij vertelde ook dat het eigenlijk maar zelden problemen oplevert, alhoewel het niveau van de opleiding wel iets invloed heeft op de acceptatie van medeleerlingen. Hij vertelde ook hoe bevredigend werk het was om die kinderen helemaal te zien opbloeien. Alhoewel ik toch altijd wel een beetje jaloers word van dat soort verhalen vind ik toch heel mooi dat ze er tegenwoordig zo goed mee omgaan.

Ik zei ook tegen hem dat ik wou dat ik diezelfde kansen had gehad in mijn kindertijd, en toen zei hij wel dat dat nog niet hoefde te betekenen dat het door de ouders herkend werd of dat ik me al had durven uiten. En dat heeft me wel een beetje aan het denken gezet, want ook nu zullen er ongetwijfeld nog kinderen zijn die er niet voor uit durven te komen of waarvan de ouders het onderdrukken. En dat vind ik toch wel heel triest om over na te denken. Eigenlijk zouden scholen of jeugdartsen actief op zoek moeten gaan naar dit soort kinderen, b.v. door bepaalde vragen te stellen waaruit je zou kunnen afleiden of een kind misschien gender dysfoor is. Of gebeurt dit tegenwoordig al?

Ik geloof dat ADHD en dyslexie zoveel aandacht opslurpt dat ze niet actief gaan zoeken naar genderdysfoortjes.

Op rtl8 dr Phil gaat het over genderdysforie nu.
Wordt morgen om half 5 herhaald.

[ Bericht 7% gewijzigd door tonja op 22-05-2009 11:54:28 ]

oei al weer zo lang geleden dat ik mij heb voorgesteld hier, ik zag hier niet zo veel leeftijdsgenoten en dat prikkelt wat minder om dit forum goed te volgen... ondertussen zag ik een foto van Wonderer, echt een knappe jongen, had ik zelf bijna vroeger kunnen zijn.. hihi, en totaal anders dan zijn avatar, ik dacht dat ie dat zelf was.
Over de VU-wachttijden.... er is een VU-pijplijn ... niet alleen voor cliënten maar ook voor alle medewerkers in alle disciplines > intake > diagnose/psych.gesprekken > RL+hormoonfase > beslissing wel/niet SRS > SRS. Als er jaarlijks 150 uitstromen en 150 instromen is het beheersbaar, maar er stromen er veel te weinig uit, en komen er dus steeds meer mensen in de pijplijn, gevolg dat iedereen gek wordt en ook de instroom beperkt mòet worden, tragisch maar tis nie anders.
Voor ieder geldt dat deelname aan tenminste één VU-infoavond heel nuttig is, je kan nog eens goed zien wat je te wachten staat en vragen stellen indien je iets niet helemaal begrijpt. Overigens was het wel een en al goed nieuws-show daar, leuke score 98-99% is geslaagd.... ik heb wel gelezen dat 1 op de 3 transen uiteindelijk zelfmoord pleegt dus weet wel waar je aan begint, in hoeverre dit cijfer klopt, weet ik ook weer niet, dat er van de operaties een heleboel fout gaan en dat er veel correcties nodig zijn was daar nogal onderbelicht. Maar als je zéker weet dan je van uiterlijk geslacht wilt veranderen ongeacht de consequenties, dan moet je er ook volledig voor gaan !

quote van Joanne35 " Iemand die zelf al een test van anderhalf jaar had doorlopen vroeg vervolgens hoe dat zat." (dat was ikke dus ...)
"Ik moet zeggen dat het antwoord nog wel een beetje vaag was, maar als ik het goed begrepen heb zijn ze aan het overwegen om soepeler met de RLE om te gaan, o.a. om beter aan te sluiten bij het buitenland, maar ook omdat FtM's b.v. al na 1 jaar hun eerste operaties kunnen krijgen en het dus ook vreemd is dat een MtF veel langer moet wachten."

Ik vond het antwoord overduidelijk, het is er nu veranderd internationaal houdt met 12 maanden aan en sinds kort de VU ook, en ik heb er dus net 18 maanden op zitten..."

Dus nu begint ook voor mij de volgende wachttijdfase, die van de SRS, en daar kan je op wachten tot je grijze haren krijgt, of kijken of er andere opties zijn.... buitenland dus..... zoekzoekzoek via een hoop gegoogel kan je veel vinden, of het lukt das een tweede, ik wens iedereen sterkte bij de VU en hoop dat niemand het de mensen het daar al te kwalijk neemt wanneer dingen niet zo gaan als elders gebruikelijik want iedereen in de pijplijn raakt nu echt overwerkt... overmacht in het kwadraat daar XXX, Chantalle

quote:

Op donderdag 21 mei 2009 23:36 schreef Chanta het volgende:ondertussen zag ik een foto van Wonderer, echt een knappe jongen,

Die pijplijn is inderdaad wel een goeie, als je meer aanmeldingen krijgt dan afgesloten "cases" krijg je natuurlijk file.

quote:

Op donderdag 21 mei 2009 23:36 schreef Chanta het volgende:quote van Joanne35 " Iemand die zelf al een test van anderhalf jaar had doorlopen vroeg vervolgens hoe dat zat." (dat was ikke dus ...)

Ah, was jij dat? Gefeliciteerd met het afronden van je RLE, ook al was het dan een half jaar te lang (nu ja, eigenlijk duurt ie natuurlijk de rest van je leven), je bent in ieder geval weer een stap verder

quote:

ik heb wel gelezen dat 1 op de 3 transen uiteindelijk zelfmoord pleegt dus weet wel waar je aan begint

Ik heb dat soort cijfers ook vaak gelezen, en ook andere cijfers. Maar waar komen die cijfers vandaan? Hoe oud zijn die cijfers? Uit welk land? Gaat het om pre-transitie transen? Om pre-ops of post-ops? Dat maakt allemaal nogal wat uit lijkt me.

Ik heb wel begrepen van de site "Bij Ilse Thuis" (die inmiddels helaas offline is) dat er een sterfteonderzoek bij de VU is geweest dat uitkwam op een zelfmoordpercentage van 35%. Dat lijkt overeen te komen met het cijfer 1 op 3 dat je noemt, maar het gaat hier dus alleen om 1 op 3 van de overleden post-op transseksuelen, niet om alle transseksuelen.

In deze infomap van de Belgische genderstichting staat wel iets over suicide-pogingen bij post-op transseksuelen:

quote:

Deze positieve tendens in psychisch functioneren staat in contrast met de vier transseksuele vrouwen die sinds de behandeling (een) suïcidepoging(en) hadden ondernomen. Dit vormt een bevestiging van de literatuur die stelt dat transseksuele vrouwen in vergelijking met transseksuele mannen vaker suïcidepogingen plegen (Dixen et al., 1984; Kuiper & Cohen-Kettenis, 1988; Landén et al.,1998). De proefgroep volgde de trend in de Vlaamse bevolking waar het aantal suïcidepogingen hoger is onder vrouwen dan onder mannen (Van Heeringen et al., 2001) Er bleek wel een significante daling van het aantal pogingen na de behandeling op te treden, wat ook een bevestiging is van vele publicaties (Fahrner, Kockott & Duran, 1987; Rehman et al., 1999; Stein et al., 1990; Wållinder & Thuwe, 1975) en een positief effect van de behandeling.

(Het ging hier om een onderzoek onder 35 transseksuele vrouwen en 27 transseksuele mannen die allemaal minimaal een jaar post-op waren)

Op zich een interessant (en belangrijk) onderwerp, en zeker iets om wel rekening mee te houden, vooral als je voor de transitie ook al suicidale tendensen vertoond.

[ Bericht 3% gewijzigd door Joanne35 op 22-05-2009 01:11:44 ]

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 01:02 schreef Joanne35 het volgende:
Ik heb dat soort cijfers ook vaak gelezen, en ook andere cijfers. Maar waar komen die cijfers vandaan? Hoe oud zijn die cijfers? Uit welk land? Gaat het om pre-transitie transen? Om pre-ops of post-ops? Dat maakt allemaal nogal wat uit lijkt me.

En wie leest die onderzoeken eigenlijk?

Zag ergens anders een Topic over Frankrijk en de ICD en zo....
In 1990 gooit men homoseksualiteit eruit, en in pas 1996 voegt men transseksualiteit toe.

Maar goed zelfmoord, zie hier onder een kleine update van de ICD-10.

quote:

Ratified by HoC/WHO at the HoC meeting in Washington, October 2001

The following list is to be included as an Appendix to Volume 2.
Reference: Mortality Reference Group (URC:0109).
Minor change for implementation in January 2003.

Appendix 7.1
List of conditions unlikely to cause death

Code Category or subcategory
F64.0 - F64.9 Gender identity disorders

Even voor de duidelijkheid:

quote:

F64 Genderidentiteitsstoornissen:
F64.0 Transseksualiteit
F64.1 Dual-role transvestitisme
F64.2 Genderidentiteitsstoornis op kinderleeftijd
F64.8 Overige gespecificeerde genderidentiteitsstoornissen
F64.9 Genderidentiteitsstoornis, niet gespecificeerd

Chanta: Hoe heb jij je RLE eigenlijk zelf ervaren, is het mee- of tegengevallen?

Hexley: Ik vraag me wel af of ze daarbij ook transseksuelen hebben meegeteld die nog niet om hulp hebben gevraagd of nog niet weten dat ze 't hebben. De mensen die zich aanmelden voor hulp hebben natuurlijk zicht op een oplossing dus die zullen niet snel geneigd zijn om zelfmoord te plegen.

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 21:10 schreef Joanne35 het volgende:
Hexley: Ik vraag me wel af of ze daarbij ook transseksuelen hebben meegeteld die nog niet om hulp hebben gevraagd of nog niet weten dat ze 't hebben. De mensen die zich aanmelden voor hulp hebben natuurlijk zicht op een oplossing dus die zullen niet snel geneigd zijn om zelfmoord te plegen.

Volgens je zelf dus niet...

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 01:02 schreef Joanne35 het volgende:
Ik heb wel begrepen van de site "Bij Ilse Thuis" (die inmiddels helaas offline is) dat er een sterfteonderzoek bij de VU is geweest dat uitkwam op een zelfmoordpercentage van 35%. Dat lijkt overeen te komen met het cijfer 1 op 3 dat je noemt, maar het gaat hier dus alleen om 1 op 3 van de overleden post-op transseksuelen, niet om alle transseksuelen.

Je schreef ook: "zicht op een oplossing",... 1 op de 3 is gewoon extreem hoog hoor.
Maar als je HRT en een SRS alleen als de oplossing ziet, vergeet je dan niet iets?
Het leven er na, sociale zaken als werk, vrienden, familie en de rest van de wereld.

quote:

Maar als je HRT en een SRS alleen als de oplossing ziet, ...

Dat heb ik ook niet gezegd

Ik vind het sociale en psychische deel van de transitie 100x belangrijker dan het fysieke deel. Je moet de kans om te groeien in het proces benutten om er beter en sterker van te worden. En dat gaat gewoon door na de SRS. Mensen die dat niet in zien kunnen inderdaad nog behoorlijk in de problemen komen na de SRS wanneer oude onopgeloste problemen weer terug komen.

Ik ga dus ook nog vrolijk even door met therapie, want ik heb nog zat issues om op te lossen