Review van concert komt later maar in samenvatting: echt ubervet, zaal ging compleet los op ieder nummer en gewoon gruwelijk optreden. Enig minpuntje was dat het beetje snel voorbij leek al was ik na afloop compleet kapot. The Prodigy
Setlist:
Intro
World's On Fire
Their Law
Breathe
Breathe Dubstep
Omen
Poison
Warrior's Dance
Firestarter
Action Radar Link
Run With The Wolves
Voodoo People
Comanche
Encore:
Invaders Must Die
Diesel Power
Smack My Bitch Up
Take Me To The Hospital
Review van OOR:
THE PRODIGY: VETTE RAVE :: 5-3-2009
Als het uitzinnige succes van THE PRODIGY in de stampvolle Melkweg een ding aantoonde, dan was het wel de bijna verwoestende honger van het publiek naar dancemuziek met een rockgevoel (of vice versa: rockmuziek met een dancegevoel). Het is heel simpel en veel getheoretiseer hoeft er niet aan de pas te komen. Het publiek wil vette beats (‘Supervet!’) en massaal uit z’n dak gaan. Laat dat maar aan The Prodigy over.
Het vreemde van de zaak is dat er eigenlijk maar een paar acts zijn die een dergelijke publieksbelevenis kunnen genereren. Underworld, Chemical Brothers, Faithless en The Prodigy. Noem hen maar: zij die weten hoe je een vette rave verzorgt. Acts die je vandaag de dag vrijwel alleen nog in grote hallen en op festivals ziet en die linken naar de rave-cultuur van 15 jaar geleden. Op diezelfde festivals valt keer op keer te constateren dat zij met hun elektronische beats in staat zijn om tienduizenden tegelijk uit hun dak te laten gaan, waar zelfs de meest succesvolle rockband slechts de pit in vuur en vlam weet te zetten.
In de Melkweg, veel te klein en dus overvol, gaf The Prodigy een dergelijk festivalconcert. De grootschaligheid viel al af te lezen aan de lichtshow, een gigantische wand lampen die voortdurend felle kleuren de zaal in mitrailleerden. Het geluid was navenant. Het bordje met de woorden: ‘This event uses amplified sounds, please take precaution with ear projection in the venue’, hing niet voor niets bij de entree.
Niet dat er veel mensen zich iets van dit advies aantrokken, overigens. Men liet zich maar al te gretig opzwepen door de opruiende vocalen van Keith Flint (broertje van Johnny Rotten) en Maxim Reality en door de Wagneriaans pompende powerbeats van genie Liam Howlett. Een beukende drummer plus constant climaxen bij elkaar gierende gitarist completeerden de podiumbezetting.
Live viel er eigenlijk nauwelijks verschil te constateren tussen de nieuwe songs en de grote Prodigy-hits uit het verleden. Het werk van het recent verschenen Invaders Must Die detoneerde op geen enkele manier tussen classics als Firestarter, Voodoo People, Poison, Diesel Power en Smack My Bitch Up. Sterker nog, ze sloten er naadloos op aan, alsof ook zij niet in 2009, maar midden jaren negentig gemaakt waren. Zo leverde dit optreden muzikaal gezien weinig nieuwe gezichtspunten op, maar wel de conclusie dat een muziekstijl (en band), die lijkt te blijven steken in een groove van vijftien jaar geleden, nog heel vitaal in een behoefte voorziet en een voor een groot deel opmerkelijk jong publiek extreem in vervoering weet te brengen. TOM ENGELSHOVEN
Gezien: MELKWEG, AMSTERDAM (4 MAART)