Gaan we dan. Ik ben Monique, 36 jaar en moeder van 2 prachtige dochters. Ik ben geboren in Purmerend en woon nu al weer heel veel jaren onder de rook van de Hoogovens. Sinds 8 jaar wonen we in de buurt waar ik ben opgegroeid, 2 straten van mijn ouders vandaan en Karin woont halverwege. Erg fijn zo dicht bij elkaar.
Ik heb geleerd voor schoonheidspecialiste/pedicure maar nooit echt werkzaam geweest op dat gebied. Ben vrij lang zoekende geweest wat ik wilde doen, en nu heb ik het eindelijk gevonden. Ik werk nu al 10 jaar met heel veel plezier bij een effectenbank. Wij zijn geen gewone bank, maar een bank voor institutionele beleggers en banken. Ik verzorg voor onze cliënten, samen met mijn collega’s, het betalingsverkeer. Wij zorgen dat alle betalingen in het binnen- en buitenland op de goede plek terecht komen, dat gaat van bedragen van 1 euro tot over de miljard, in alle mogelijke valuta’s. Erg leuk werk, met veel deadlines en dus dagelijks spanning of we alles op tijd klaar krijgen. Hollen of stilstaan is het regelmatig. De bank staat echt midden in het centrum van Amsterdam, wat bijzonder aantrekkelijk is in de lunchpauze. In de pauze ben ik dus regelmatig op de Kalverstraat e.o. te vinden.
Sinds de kinderen heb ik minder tijd voor mezelf maar als ik dan tijd heb mag ik erg graag een boek lezen. Ik lees gemiddeld 4-5 boeken per week,alleen in de avonduren en in de trein. Ik lees verschillende boeken tegelijk, 1 in de trein, 1 bij mijn bed, en 1 in de woonkamer. Ik lees graag (medische-, juridische en gewone) thrillers en voor de momenten dat ik erg moe ben zgn. chicklit.
Het mooiste boek wat ik onlangs heb gelezen is
Ademloos een boek wat ongelooflijk veel indruk op me heeft gemaakt. De spannendste boeken die ik onlangs heb gelezen zijn de 3 boeken van
Stieg LarssonDaarnaast ben ik natuurlijk verslaafd aan FOK! en spelletjes op de DS. Qua muziek is mijn smaak vrij doorsnee, Prince, Madonna, Acda en de Munnik, de Dijk, Robbie Williams. Ik kijk niet veel tv, tenminste hij staat wel aan maar meestal zit ik gewoon te lezen of te FOK!ken. De programma’s die ik wel graag kijk zijn op 1 hand te tellen, ER bijv. (de ziekenhuisserie) en alle topmodel programma’s.
Erg veel films heb ik de laatste tijd niet gezien, op de diverse kinderfilms na

Ik word erg veel wakker gemaakt ‘s nachts en ben dan niet op mijn best. Voor eten kom ik al helemaal mijn bed niet meer uit, mijn slaap is tegenwoordig heilig

Mijn grootste passie is, net als Swets, mijn gezin. Samen de kinderen te zien groeien en ontwikkelen vind ik echt 1 van de mooiste dingen die me ooit is overkomen. Dat wij dat mogen meemaken is zo’n geschenk. Je stopt er het 1e jaar eten in, verschoont eens wat luiers en dan heb je ineens een kleuter die rustig tegen je zegt “mama, ik word een beetje moe van je gezeur”

Wonderlijk, die kleine mensjes die hun weg zoeken naar zelfstandigheid.
Jeroen is, net als ik, bijzonder gehecht aan zijn gezin. We zijn beide niet van die uitgaans- of verenigingstypes en besteden vrijwel al onze vrije tijd aan elkaar en de kinderen.
De zorgtaken zijn hier echt gelijk verdeeld, vaak is het zelfs zo dat Jeroen veel meer in het huishouden doet en ik meer met de kinderen speel/kleur/puzzel/verf.
Mijn geduld, waar Swets naar refereerde, is heus niet zo eindeloos hoor. Sterker nog, ik beschouwde mezelf nooit als een bijzonder geduldig persoon. Als ik nu dan zo geduldig lijkt is het omdat Eva mij dat heeft geleerd, net als vele andere bijzondere dingen.
De toekomst met Eva…. Een moeilijke vraag. Wij hebben in ons achterhoofd diverse scenario’s. Mijn droomscenario is wonen in een huis met een hele grote tuin, zoals mijn ouders. Wij dan wonen in het huis en voor Eva een chaletje in de tuin waar ze kan wonen, zelfstandig maar toch begeleid.
Of dat reëel is zal de tijd ons leren. Natuurlijk hebben we ook diverse andere scenario’s. De ergste is uit huis plaatsing. Iets waar wij wel degelijk rekening mee houden, iets waarvan we ons dan voorstellen dat dat ongeveer tijdens de puberteit gaat gebeuren. Alle mogelijke dingen daartussen in hebben we inmiddels al besproken, gezinsvervangend tehuis, begeleid wonen, wonen in een instelling etc. etc.
Het is gewoon nog niet te zeggen en daarom hebben we besloten wel te sparen voor de toekomst maar ons niet gek te laten maken door de diverse mogelijkheden die er zijn. We doen dit stap voor stap.
Ons belangrijkste doel is om Eva zo zelfstandig mogelijk te laten worden, en Iris’ een zo normaal mogelijke jeugd te geven. Als dat lukt, voor de komende jaren, zijn wij heel tevreden.
Een heel verhaal is het zo geworden

Nu komt wat ik het moeilijkste vond aan dit topic, een nieuw persoon zoeken om het stokje aan door te geven en daarbij een goede vraag.
Ik wil het stokje graag doorgeven aan
Macka en ik wil aan haar vragen: Wanneer wist jij
met deze man wil ik kinderen en welke eigenschappen van je man hebben daaraan bijgedragen?
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥