OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Dat ben ik ook! Alleen was mijn opa al jaren overleden. Moet een extra bijzondere/heftige dag zijn geweest voor mijn moeder.quote:Op donderdag 21 mei 2009 19:49 schreef DolleMina het volgende:
Maar mijn dochter is dus op de verjaardag van haar opa geboren, eigenwijsje.
Leuk om alle verhalen hier te lezen. Kan ik een beetje lezen over wat mij over een paar jaar te wachten kan staan.
Jore, wat een prachtig verhaal. De rust, al die details, ik vind het prachtig en heeeel herkenbaar. Als ik het lees 'voel' ik mijn eigen bevallingen. Ik vind het fijn dat je het met ons wilde delen.
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Mijn bevallingsverhaal. (jaja het heeft even geduurd 
). Joep is 7 mei 2009 geboren.
Het is dinsdag 5 mei. Bevrijdingsdag. Oscar heeft wat vrienden over de vloer om samen spelletjes te doen op de playstation. Ik ben op dat moment 36 weken zwanger. Ik heb last van een te hoge bloeddruk en moet verplicht rusten, dat vind ik op deze dag helemaal niet erg, want het is me beneden te druk. Bijna de hele dag lig ik boven op bed te rusten. Om 22.30 gaat het bezoek weg en ga ik nog even naar beneden om met Oscar te kletsen. Om 23.30 gaan we samen naar boven en lekker slapen.
Ik word wakker. Het is al licht en ik kijk op de klok. Precies 07.00 uur. Hhmm, nog even denk ik en ik draai me om. Dan voel ik ineens tijdens het omdraaien iets vochtigs tussen mijn benen. Wat? Word ik nu incontinent? Ik voel tussen mijn benen, het is inderdaad wat vochtig, ik ruik eraan. Het ruikt niet echt naar urine. Zou het vruchtwater zijn? Dat kan toch niet denk ik, het is pas mijn 3e dag verlof! Ik blijf nog even in bed liggen en maak mezelf wijs dat het echt geen vruchtwater is. Om 07.30 verlies ik weer wat vocht. Ik besluit om op te staan en naar de wc te gaan, misschien moet ik plassen. Als ik opsta verlies ik verder geen vocht. Zie je wel, denk ik, loos alarm. Ik loop naar beneden en drink een glas water in de keuken. Langs mijn benen voel ik een warme straal vocht lopen. Gelijk ga ik door naar de wc, daar doe ik een plas, veeg af en het toiletpapiertje is slijmerig. Ik ruik eraan. Het ruikt zoet. Dit word het ziekenhuis bellen, maar eerst Oscar wakker maken.
Om 07.35 kruip ik terug in bed. Voorzicht zeg: “Oscar? Ik zou maar even gaan douchen”. Hoezo? Vraagt hij. “Nou, of ik word incontinent of mijn vliezen zijn gebroken”. Oscar staat meteen naast het bed en vraagt of ik het ziekenhuis al gebeld heb. Nee, nog niet gedaan, ik wacht even tot hij gedouchte heeft, fris mezelf wat op en bel het ziekenhuis. Het is ondertussen 08.00 en ik moet gelijk komen zeggen ze. Maar ik heb honger en wie weet hoe lang dat allemaal daar gaat duren, dus zet ik koffie en eet nog een eierkoek en een appel. Ondertussen bedenken Oscar en ik hoe we naar het ziekenhuis gaan, aangezien we geen auto hebben. Taxi bellen? Nee, dan moeten we lang wachten en als ik moet blijven dan is Oscar weer zo afhankelijk van die taxi. Zus bellen? Nee, dadelijk is er niets aan de hand en dan denkt de hele familie dat ik al ligt te bevallen. Fiets? Nou zelf fietsen niet, maar achterop moet wel lukken. Het is maar 5 minuten fietsen. De vluchttas mee, beestjes vaarwel gekust en daar gaan we.
In het ziekenhuis wordt eerst een ctg gemaakt. Oscar en ik vinden dit apart, waarom kijk je niet eerst wat voor een vocht ik verlies? Maar goed. Om 08.40 komt de verloskundige kijken. Ze ruikt aan mijn maandverband en zegt meteen: Ja, vruchtwater. Ze laat de coassistent ruiken aan het maandverband (mooi leermoment voor je zegt ze erbij) en vraagt dan aan Oscar of hij ook even wil ruiken. Oscar laat dit graag aan zich voorbij gaan. Ze komt meteen ter zake. Ik moet in het ziekenhuis blijven. Of ik nog steeds vaginaal wil bevallen? (ter info: mijn baby ligt in onvolkomen stuit). Ja, ik wil nog steeds vaginaal bevallen. Plan van aanpak is volgens de verloskundige als volgt: Er worden geen weeën opgewekt omdat het een stuitligging is, het is dus afwachten of de weeën nu zelf op gang komen. Dit moet binnen 48 uur, anders wordt het toch een keizersnee. Ik word opgenomen en we verhuizen naar de afdeling waar ik zal verblijven. Het is ondertussen 10.30 uur. Oscar gaat snel naar huis om boodschappen te doen, want wellicht is onze zoon er morgen en als we dan thuis komen zijn er nog een aantal dingen die we nodig hebben (dekentje voor zijn kinderwagen en wieg, thermometer). Ik blijf alleen achter. Het voelt nog een beetje als een droom. Dit kan toch niet allemaal echt gebeuren? Ik ben toch pas 30 mei uitgerekend en heb nog zoveel te doen, kleertjes die ik moet wassen. Om 13.00 komt mijn moeder op bezoek. Zij heeft mijn zus en schoonzus gebeld, mijn zus komt om 14.00 langs en s’avonds om 19.00 uur mijn schoonzus ook. Oscar is tegen 21.00 weer terug bij mij. Ik grap nog tegen hem: “zul je zien, mijn weeën beginnen als iedereen weg is, want dan kan ik ontspannen”. Iets voor half elf gaat Oscar naar huis en om 22.30 krijg ik een wee. Ik probeer wat tv te kijken, het duurt ruim een half uur tot de volgende wee komt, niets aan de hand dus. Aangezien ik best moe ben wil ik wat gaan slapen, als ik net ben ingedommeld komt de volgende wee, halverwege de wee word ik wakker van de pijn. Het is dan 23.30 uur. Weer neem ik me voor wat te gaan slapen, maar rust is me niet gegund. Zodra ik even weg dommel komt er een volgende wee. Ze komen nu ongeveer om de 20 minuten. Het is ondertussen bijna 00.30 en ik besluit om maar wakker te blijven en de weeën weg te puffen, want wakker worden van de pijn is niet echt plezierig. Zo ben ik tot 05.00 bezig. Eerst twijfel ik of ik Oscar zal bellen of sms-en of niet, dan besluit ik eerst de verpleegster te roepen en kijken wat zij zegt. Ze geeft aan dat ze een ctg gaan maken. Om 05.30 is de ctg klaar en ze besluiten om me naar de verloskamer te rijden. Aangezien mijn vliezen gebroken zijn willen ze met hun vingers toucheren, maar kijken ze met een eendenbek. Geen uitsluiting. Wel weeën, dus ze houden me in de verloskamer. De weeën komen nu onregelmatig, maar soms wel snel achter elkaar: 2 minuten, 5 minuten, 9 minuten, 2 minuten, 3 minuten. Ik puf ze allemaal weg en vind toch dat het best zeer doet. Ik mag niet staan, alleen liggen en daar baal ik van als een stekker. Mijn bovenbenen verkrampen helemaal bij elke wee. Ik vind het prettig om mijn benen helemaal te strekken en vast te zetten tegen het eind van het bed bij een wee. Zo houd ik het vol. Om 07.00 besluit ik om Oscar een sms te sturen. Hij is om 07.30 in het ziekenhuis. De verpleging biedt ons ontbijt aan. Ik kan geen eten zien, ruiken of er zelfs aan denken, dan wil ik overgeven. Oscar vindt dat ik iets moet eten om krachten op te doen voor de bevalling en staat met een beschuitje voor mijn neus. Ik wil dat beschuitje echt niet. Op goed bedoelt aandringen van Oscar neem ik een hap, die er net zo hard weer uit komt! Een hoop gal geef ik over. Ik voel me moe en beroerd. De weeën nemen weer af. Ze komen nu om de 10 minuten en omdat mijn kindje in een stuit ligt krijg ik niets om het op te wekken. Er wordt om 09.30 weer een ctg gemaakt. Deze bevestigd inderdaad dat het allemaal weer aan het afzakken is. Oscar en ik balen. De gynaecoloog geeft aan dat ik terug ga naar de zaal, ze kunnen me niet in de verloskamer houden. Het is nu afwachten of het doorzet. Om 11.30 ben ik weer terug op de zaal. Oscar zit naast mijn bed, hij is een tijdschrift aan het lezen. Ondertussen puf ik de ene wee na de andere weg. Ik ben het liggen in bed meer dan zat, ik wil staan of zitten, ik weet niet wat ik precies wil, maar ik wil uit het bed! Oscar heeft een stoel geregeld zodat ik onder de douche kan zitten. Hij helpt me naar de douche, zet hem aan en mij er onder op de stoel, maar weeën zitten weg puffen vind ik helemaal vreselijk. Het warme water doet me goed. Ik kijk naar mijn man die in de deur opening staat en ik zie aan hem dat hij eigenlijk ook niet zo goed weet wat hij moet doen. Ik wil wel even onder de douche blijven, maar niet zitten. Ik hang een beetje aan de douchestang en probeer de weeën zo goed mogelijk weg te puffen en ineens besef ik: mijn kind wil eruit, het komt eraan! Ik heb persweeën! Als ik dat tegen Oscar zeg is hij al weg om een verpleegster te halen. Wederom wordt er weer eerst een ctg gemaakt. Dit keer is het maar een korte, een minuutje of 10 en ze besluiten weer om me naar de verloskamer te rijden. Deze keer toucheren de assistent wel met haar vingers, ze vertelt dat ik 7 centimeter ontsluiting heb. Eigenlijk schrik hier een beetje van, dat is wel al veel. Het is dan 13.15. Ik begin te tellen in mijn hoofd, nog 3 uurtjes te gaan ongeveer, dus om 16.15 is onze zoon er! Oscar helpt me mee met de persweeën tegen houden. Zijn hulp heb ik nu echt nodig met deze persdrang. Ik wil zo graag persen, maar het mag nog niet en ik moet alles wegpuffen. Ik heb mijn ogen gesloten en concentreer me op zijn ademhaling. De gynaecoloog zelf komt erbij, hij toucheert en geeft dat ik mag beginnen te persen. Ik ben hier eigenlijk een beetje van in de war, dat is snel! Het is 13.30. Oscar vraagt of hij bedoelt dat ik op het eind van kort jakje (ademhaling om een perswee weg te puffen) een beetje mee mag persen. De gynaecoloog geeft aan van niet, maar gewoon volledig persen. Er wordt in razend tempo een infuus ingebracht om te zorgen dat de weeën nu wel blijven komen en niet afzwakken. Flinke hap lucht nemen zegt de gynaecoloog en persen maar. Hij legt uit hoe ik bij de volgende wee mijn benen op mag trekken en vast houden. Ik heb mijn ogen nog steeds dicht en luister naar zijn stem. De wee komt eraan, ik trek mijn benen op, neem een flinke hap lucht en pers met alles wat ik kan. Ik voel dat ik niet helemaal naar de juiste richting pers, de gynaecoloog heeft dit ook in de gaten en ik voel ineens zijn vingers en hij zegt dat ik zijn vingers eruit moet persen. Dit geeft me een richting en ik neem weer een flinke hap lucht. Oscar heeft mijn hand vast. Aan de andere kant staat de coassistent en zij heeft ook mijn hand vast. Ik voel dat ik uit aan het persen ben. Ik denk nergens bij na, het enige wat ik hoor is de stem van de gynaecoloog en Oscar. Bij iedere wee moedigen ze me aan. Ik voel dat mijn zoon eruit komt, ik voel ineens zijn hoofd eruit getrokken worden en mijn zoon ligt op mijn buik. Ik had verwacht dat ik tranen met tuiten zou huilen, maar ik ben alleen maar heel gelukkig. Ik noem meteen zijn naam: “Joep, daar ben je dan eindelijk!”. Het is dan 13.56. Ik kus hem en hij huilt heel erg hard. Ik houd hem vast en heb het gevoel dat ik hem niet meer los wil laten. Dan gaat alles veel te snel voor mij. Er is een kinderarts, ze nemen Joep weer mee, Oscar gaat met Joep mee. Ik zie ze bij een tafel staan en ze kijken naar Joep, die vreselijk ligt te huilen. Ik wil hem bij me en wil hem troosten. Er wordt verteld dat Joep wat aan de kleine en lichte kant is, de kinderarts neemt hem even mee en Oscar gaat ook mee. Ik blijf achter in de verloskamer met de assistent gynaecoloog. Ik voel me intens gelukkig, mijn kind is geboren. Ik vind hem prachtig en ik voel me geweldig.
Mijn placenta moet nog geboren worden. Er wordt op mijn buik gedrukt en zachtjes aan de navelstreng getrokken. Ik voel mijn placenta naar buiten glijden. Ze laten hem aan mij zien, het huisje van mijn kindje. Gelijk geeft de gynaecoloog aan dat er bloedstolsels op mijn placenta zitten die er zeker niet horen te zitten. Hij heeft dit nog nooit zo gezien. Ook de assistent niet. Hij vertelt dat hij dit laat opsturen om te onderzoeken. De gynaecoloog neemt hierna afscheid van mij.
De assistent gynaecoloog legt uit dat er een preventieve knip is gezet. Dit gebeurd altijd bij een stuitligging en ik moet gehecht worden. Ze geeft een prik met verdoving en legt alles uit wat ze doet. Ik voel niets en luister naar haar stem en ben ondertussen alleen maar ongeduldig, want ik wil naar mijn zoon. Als ze klaar is helpt de verloskundige me onder de douche. Het gaat allemaal goed. Ik kan zelf prima staan en ik voel me goed. Na de douche mag ik terug in bed en zodra Oscar weer in de verloskamer is, dan mag ik naar de afdeling toe waar Joep is. Ik voel echt werkelijk hoe mijn hart vol spanning klopt.
Na een kwartier is Oscar terug. We gaan naar Joep toe. Hij ligt op de neonaten afdeling. Een verpleegkundige daar legt gelijk uit waar alle draadjes en slangetjes voor dienen. Het is niet zo erg als het eruit ziet. Hij is wat klein en heeft een hele blauwe kont door de bevalling en moet even wat bijkomen. Ze houden zijn hartslag en ademhaling in de gaten en hij heeft een infuus met suikeroplossing om wat op krachten te komen. Ik ben zo trots als wat. Het is dan 15.30. We blijven even bij Joep en ik zit op mijn knieën op mijn bed om foto’s van hem te maken. Om 17.00 vraagt de verpleegkundige of ik Joep even aan wil leggen om te kijken of hij wil eten. Ik merk dan zelf dat ik al 34 uur wakker ben en ongeveer 24 uur geleden voor het laatst gegeten heb. Ik vraag of ik eerst even wat mag eten en drinken. Tuurlijk mag dat, het eten staat al klaar en we spreken af dat ik na het meteen terug kom om Joep aan te leggen. Ik word naar mijn kamer gereden. Tijdens het eten belt Oscar met zijn moeder en ik de mijne. Tijdens dit gesprek met mijn moeder krijg ik ineens een vreselijke pijnscheut in mijn bil, en nog een, en nog een. Ik vertel mijn moeder dat ik pijn heb en dat ik even niet meer kan praten en verbreek de verbinding. Het is een perswee, ik weet het zeker. Ik zeg tegen Oscar dat ik nog een kind ga baren, zo voelt het. Ik gil, het doet zeer. Het gaat niet weg. Na een kwartier haalt Oscar er een verpleegster bij. Het zijn waarschijnlijk naweeën. Dat duurt even, maar gaat wel over. Gewoon wegpuffen is het advies. Oscar en ik gaan weer aan de slag met de kort jakje ademhaling. Het is ondertussen 18.00 uur. Ik krijg geen rust tussen deze weeën door. Het lijkt wel een wee van een uur. Ik voel dat ik wil persen, maar ik durf niet, want ik ben bang dat ik de hechtingen los pers. Ik gil, ik schreeuw, ik zie de verslagenheid in de ogen van Oscar. Ik weet niet hoe ik moet liggen, ik heb pijn, ik wil dit niet, wat is dit? Oscar roept weer de verpleegster. Zij vindt dan toch ook dat dit niet helemaal normaal is en geeft aan dat ze de gynaecoloog gaat vragen om te komen kijken. Het is dan 19.30. Oscar en ik proberen zo goed als het gaat alles weg te puffen. Het doet pijn. Ik wil naar Joep, maar besef ook dat ik daar niet kan gaan gillen en schreeuwen. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar Oscar rijdt me naar Joep en daar ben ik een kwartier geweest en ik heb alles in kunnen houden. Geen gegil of geschreeuw. Ik heb Joep vast gehouden en hem geknuffeld. Als ik merk dat het niet meer gaat vraag ik of Oscar me weer terug rijdt. Eenmaal op mijn kamer gil en schreeuw ik weer verder. Om 20.50 komt de gynaecoloog die me gehecht heeft. Ze kijkt of de hechtingen wel goed zitten en dat zitten ze. Zij geeft aan dat haar dienst er op zit en ze vindt het erg vervelend, maar ze draagt me over aan een andere gynaecoloog en die komt er zo aan. Oscar en ik puffen, ik schreeuw. Waar blijft die gynaecoloog toch? Ik vind het niet om uit te houden, dit is 100 keer erger dan mijn bevalling! Om 21.30 komt de gynaecoloog. Ze kijkt en geeft aan dat ze een hematoom ziet, een grote blauwe plek en die is gevuld met bloed en die zorgt ervoor dat ik wil persen en zo’n pijn heb. IK moet geopereerd worden, vanavond nog. Ze gaat de OK in orde laten maken. Ze vertrekt. Even later komt de verpleegster, zij verteld ons dat er pas om 23.30 plek is op de OK. Ik moet dus nog 2 uurtjes wachten. De verpleegster geeft aan dat ze me wel een klein beetje morfine mag geven om die 2 uur door te komen. Ik smeek haar haast om het meteen te geven. Daarna is alles een roes… ik heb geen pijn, ik voel me moe. In de verte hoor ik Oscar met de verpleegster praten. Eerst wil hij blijven, dan besluit hij te gaan. Ik voel zijn hand op mijn hoofd en zijn lippen op mijn wang. Ik hoor onze hond blaffen. Mijn kat ligt bij me te slapen, ik voel hij met zijn pootjes mijn been masseert. Ik hoor de stem van de verpleegster, ze is lief en praat zacht en zegt dat alles goed komt. Ik word naar de OK gereden, ik kom langzaam een beetje bij uit deze rare slaap. Er wordt een ruggenprik gegeven. Er wordt nog gegrapt: “U hebt zeker een zoon gekregen?! Uw bed ligt vol blauwe muisjes!”. Ik kijk naar mijn bed en inderdaad, een hoop blauwe muisjes in mijn bed. De gynaecoloog legt uit wat ze gaat doen. Er zijn wel 6 mensen in de OK aanwezig. Er is één man en die let mij begrijp ik. Hij controleert telkens mijn bloeddruk en hartslag en schijnt met een lichtje zo nu en dan in mijn ogen. Hij is aan het begin nog vrij stil. Ik kijk op de klok, het is het 00.10. Ik hoor de gynaecoloog praten, ze legt aan iemand uit wat ze doet. Dan hoor ik haar zeggen: “Ik weet niet waar het bloeden precies vandaan komt, ik krijg het niet gestopt”. Er moeten zakken bloed besteld worden. De gynaecoloog geeft aan dat ze er een andere gynaecoloog bij wil. Ter Haar moet worden opgepiept. Het is nu 00.45. Er wordt weer gebeld om te vragen waar het bloed blijft wat besteld is. Ik voel me er niets gerust onder. Ik voel me moe, maar durf mijn ogen niet te sluiten. Ik voel me slap en hoor iemand zeggen: “Haar bloeddruk daalt”. De meneer die alles in de gaten houdt begint tegen me te kletsen. Hoe was mijn bevalling? Hoe heet mijn zoon? Op wie lijkt hij? Ik vertel hem dat ik bang ben. Hij zegt dat ze alles onder controle hebben en dat er niets is om bang voor te zijn. Hij maakt grapjes en stelt me gerust. Het bloed komt binnen. Het wordt aan mijn infuus gehangen. Het stelt me gerust dat het bloed er nu is. Mijn benen beginnen te trillen. Ik voel hoe er iemand binnen in mij ergens aan het duwen is. Het doet geen pijn. Ik vertel dit tegen de meneer. Hij bevestigd dit en zegt dat mijn verdoving aan het uitwerken is. Het duurt allemaal wat langer dan ze hadden verwacht. Hij zegt dat hij me in slaap kan maken en dan krijg ik er niets meer van mee. Dit durf ik niet. Ik wil wakker blijven. Zolang ik geen pijn heb mag dit. Ik krijg wel via het infuus iets om het trillen van mijn benen tegen te gaan. Ik heb het koud. Ik krijg van de meneer een deken over mijn bovenlichaam. Er wordt iets in mijn gepropt. Ik vraag wat ze doen. De gynaecoloog legt uit dat ze geen draine durven aan te leggen omdat ik veel bloed heb verloren. Ze doen er nu watten in en geven me een bloedstollend middel en verwachten dat zo het bloeden vanzelf zal stoppen. Ik voel geen pijn meer. Ik voel dat de druk er vanaf is. Ik kan mijn tenen weer bewegen als ze de laatste watten erin duwen. Ik huil. Ik ben zo blij dat die pijn over is. Ze zijn klaar. Het is 01.45. Ik word de OK uitgereden. Het is stil, er is niemand meer, iedereen is weg. De meneer blijft even met mij wachten tot ze me komen halen. Hij zegt dat alles goed is gegaan. Hij verteld over zijn kinderen. Als ik wordt gehaald bedank ik hem. Ze rijden me naar een andere afdeling dan waar Joep is, want ze willen me nog even extra onder controle houden. Er komt een nieuwe verpleegster. Zij verteld wat ze deze komende nacht allemaal gaat doen. Ze komt ieder uur en dan controleert ze mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur. Ik krijg wat te drinken van haar en ik mag een pijnstiller. Deze wil ik niet. Vanuit het bed bel ik Oscar, het is 02.00 uur. Ik hoor dat hij sliep. Ik hou het kort. Alles is goed gegaan, ik ben weer op afdeling 2. Tot morgen. Ik hou van je.
Om 08.15 wordt ik wakker. Oscar zit naast mijn bed een boekje te lezen. Ik lach. We hebben een zoon. Een gezonde zoon. Ik ben gelukkig. Ik voel mezelf vol liefde. Voor mijn kind en mijn man.
). Joep is 7 mei 2009 geboren.Het is dinsdag 5 mei. Bevrijdingsdag. Oscar heeft wat vrienden over de vloer om samen spelletjes te doen op de playstation. Ik ben op dat moment 36 weken zwanger. Ik heb last van een te hoge bloeddruk en moet verplicht rusten, dat vind ik op deze dag helemaal niet erg, want het is me beneden te druk. Bijna de hele dag lig ik boven op bed te rusten. Om 22.30 gaat het bezoek weg en ga ik nog even naar beneden om met Oscar te kletsen. Om 23.30 gaan we samen naar boven en lekker slapen.
Ik word wakker. Het is al licht en ik kijk op de klok. Precies 07.00 uur. Hhmm, nog even denk ik en ik draai me om. Dan voel ik ineens tijdens het omdraaien iets vochtigs tussen mijn benen. Wat? Word ik nu incontinent? Ik voel tussen mijn benen, het is inderdaad wat vochtig, ik ruik eraan. Het ruikt niet echt naar urine. Zou het vruchtwater zijn? Dat kan toch niet denk ik, het is pas mijn 3e dag verlof! Ik blijf nog even in bed liggen en maak mezelf wijs dat het echt geen vruchtwater is. Om 07.30 verlies ik weer wat vocht. Ik besluit om op te staan en naar de wc te gaan, misschien moet ik plassen. Als ik opsta verlies ik verder geen vocht. Zie je wel, denk ik, loos alarm. Ik loop naar beneden en drink een glas water in de keuken. Langs mijn benen voel ik een warme straal vocht lopen. Gelijk ga ik door naar de wc, daar doe ik een plas, veeg af en het toiletpapiertje is slijmerig. Ik ruik eraan. Het ruikt zoet. Dit word het ziekenhuis bellen, maar eerst Oscar wakker maken.
Om 07.35 kruip ik terug in bed. Voorzicht zeg: “Oscar? Ik zou maar even gaan douchen”. Hoezo? Vraagt hij. “Nou, of ik word incontinent of mijn vliezen zijn gebroken”. Oscar staat meteen naast het bed en vraagt of ik het ziekenhuis al gebeld heb. Nee, nog niet gedaan, ik wacht even tot hij gedouchte heeft, fris mezelf wat op en bel het ziekenhuis. Het is ondertussen 08.00 en ik moet gelijk komen zeggen ze. Maar ik heb honger en wie weet hoe lang dat allemaal daar gaat duren, dus zet ik koffie en eet nog een eierkoek en een appel. Ondertussen bedenken Oscar en ik hoe we naar het ziekenhuis gaan, aangezien we geen auto hebben. Taxi bellen? Nee, dan moeten we lang wachten en als ik moet blijven dan is Oscar weer zo afhankelijk van die taxi. Zus bellen? Nee, dadelijk is er niets aan de hand en dan denkt de hele familie dat ik al ligt te bevallen. Fiets? Nou zelf fietsen niet, maar achterop moet wel lukken. Het is maar 5 minuten fietsen. De vluchttas mee, beestjes vaarwel gekust en daar gaan we.
In het ziekenhuis wordt eerst een ctg gemaakt. Oscar en ik vinden dit apart, waarom kijk je niet eerst wat voor een vocht ik verlies? Maar goed. Om 08.40 komt de verloskundige kijken. Ze ruikt aan mijn maandverband en zegt meteen: Ja, vruchtwater. Ze laat de coassistent ruiken aan het maandverband (mooi leermoment voor je zegt ze erbij) en vraagt dan aan Oscar of hij ook even wil ruiken. Oscar laat dit graag aan zich voorbij gaan. Ze komt meteen ter zake. Ik moet in het ziekenhuis blijven. Of ik nog steeds vaginaal wil bevallen? (ter info: mijn baby ligt in onvolkomen stuit). Ja, ik wil nog steeds vaginaal bevallen. Plan van aanpak is volgens de verloskundige als volgt: Er worden geen weeën opgewekt omdat het een stuitligging is, het is dus afwachten of de weeën nu zelf op gang komen. Dit moet binnen 48 uur, anders wordt het toch een keizersnee. Ik word opgenomen en we verhuizen naar de afdeling waar ik zal verblijven. Het is ondertussen 10.30 uur. Oscar gaat snel naar huis om boodschappen te doen, want wellicht is onze zoon er morgen en als we dan thuis komen zijn er nog een aantal dingen die we nodig hebben (dekentje voor zijn kinderwagen en wieg, thermometer). Ik blijf alleen achter. Het voelt nog een beetje als een droom. Dit kan toch niet allemaal echt gebeuren? Ik ben toch pas 30 mei uitgerekend en heb nog zoveel te doen, kleertjes die ik moet wassen. Om 13.00 komt mijn moeder op bezoek. Zij heeft mijn zus en schoonzus gebeld, mijn zus komt om 14.00 langs en s’avonds om 19.00 uur mijn schoonzus ook. Oscar is tegen 21.00 weer terug bij mij. Ik grap nog tegen hem: “zul je zien, mijn weeën beginnen als iedereen weg is, want dan kan ik ontspannen”. Iets voor half elf gaat Oscar naar huis en om 22.30 krijg ik een wee. Ik probeer wat tv te kijken, het duurt ruim een half uur tot de volgende wee komt, niets aan de hand dus. Aangezien ik best moe ben wil ik wat gaan slapen, als ik net ben ingedommeld komt de volgende wee, halverwege de wee word ik wakker van de pijn. Het is dan 23.30 uur. Weer neem ik me voor wat te gaan slapen, maar rust is me niet gegund. Zodra ik even weg dommel komt er een volgende wee. Ze komen nu ongeveer om de 20 minuten. Het is ondertussen bijna 00.30 en ik besluit om maar wakker te blijven en de weeën weg te puffen, want wakker worden van de pijn is niet echt plezierig. Zo ben ik tot 05.00 bezig. Eerst twijfel ik of ik Oscar zal bellen of sms-en of niet, dan besluit ik eerst de verpleegster te roepen en kijken wat zij zegt. Ze geeft aan dat ze een ctg gaan maken. Om 05.30 is de ctg klaar en ze besluiten om me naar de verloskamer te rijden. Aangezien mijn vliezen gebroken zijn willen ze met hun vingers toucheren, maar kijken ze met een eendenbek. Geen uitsluiting. Wel weeën, dus ze houden me in de verloskamer. De weeën komen nu onregelmatig, maar soms wel snel achter elkaar: 2 minuten, 5 minuten, 9 minuten, 2 minuten, 3 minuten. Ik puf ze allemaal weg en vind toch dat het best zeer doet. Ik mag niet staan, alleen liggen en daar baal ik van als een stekker. Mijn bovenbenen verkrampen helemaal bij elke wee. Ik vind het prettig om mijn benen helemaal te strekken en vast te zetten tegen het eind van het bed bij een wee. Zo houd ik het vol. Om 07.00 besluit ik om Oscar een sms te sturen. Hij is om 07.30 in het ziekenhuis. De verpleging biedt ons ontbijt aan. Ik kan geen eten zien, ruiken of er zelfs aan denken, dan wil ik overgeven. Oscar vindt dat ik iets moet eten om krachten op te doen voor de bevalling en staat met een beschuitje voor mijn neus. Ik wil dat beschuitje echt niet. Op goed bedoelt aandringen van Oscar neem ik een hap, die er net zo hard weer uit komt! Een hoop gal geef ik over. Ik voel me moe en beroerd. De weeën nemen weer af. Ze komen nu om de 10 minuten en omdat mijn kindje in een stuit ligt krijg ik niets om het op te wekken. Er wordt om 09.30 weer een ctg gemaakt. Deze bevestigd inderdaad dat het allemaal weer aan het afzakken is. Oscar en ik balen. De gynaecoloog geeft aan dat ik terug ga naar de zaal, ze kunnen me niet in de verloskamer houden. Het is nu afwachten of het doorzet. Om 11.30 ben ik weer terug op de zaal. Oscar zit naast mijn bed, hij is een tijdschrift aan het lezen. Ondertussen puf ik de ene wee na de andere weg. Ik ben het liggen in bed meer dan zat, ik wil staan of zitten, ik weet niet wat ik precies wil, maar ik wil uit het bed! Oscar heeft een stoel geregeld zodat ik onder de douche kan zitten. Hij helpt me naar de douche, zet hem aan en mij er onder op de stoel, maar weeën zitten weg puffen vind ik helemaal vreselijk. Het warme water doet me goed. Ik kijk naar mijn man die in de deur opening staat en ik zie aan hem dat hij eigenlijk ook niet zo goed weet wat hij moet doen. Ik wil wel even onder de douche blijven, maar niet zitten. Ik hang een beetje aan de douchestang en probeer de weeën zo goed mogelijk weg te puffen en ineens besef ik: mijn kind wil eruit, het komt eraan! Ik heb persweeën! Als ik dat tegen Oscar zeg is hij al weg om een verpleegster te halen. Wederom wordt er weer eerst een ctg gemaakt. Dit keer is het maar een korte, een minuutje of 10 en ze besluiten weer om me naar de verloskamer te rijden. Deze keer toucheren de assistent wel met haar vingers, ze vertelt dat ik 7 centimeter ontsluiting heb. Eigenlijk schrik hier een beetje van, dat is wel al veel. Het is dan 13.15. Ik begin te tellen in mijn hoofd, nog 3 uurtjes te gaan ongeveer, dus om 16.15 is onze zoon er! Oscar helpt me mee met de persweeën tegen houden. Zijn hulp heb ik nu echt nodig met deze persdrang. Ik wil zo graag persen, maar het mag nog niet en ik moet alles wegpuffen. Ik heb mijn ogen gesloten en concentreer me op zijn ademhaling. De gynaecoloog zelf komt erbij, hij toucheert en geeft dat ik mag beginnen te persen. Ik ben hier eigenlijk een beetje van in de war, dat is snel! Het is 13.30. Oscar vraagt of hij bedoelt dat ik op het eind van kort jakje (ademhaling om een perswee weg te puffen) een beetje mee mag persen. De gynaecoloog geeft aan van niet, maar gewoon volledig persen. Er wordt in razend tempo een infuus ingebracht om te zorgen dat de weeën nu wel blijven komen en niet afzwakken. Flinke hap lucht nemen zegt de gynaecoloog en persen maar. Hij legt uit hoe ik bij de volgende wee mijn benen op mag trekken en vast houden. Ik heb mijn ogen nog steeds dicht en luister naar zijn stem. De wee komt eraan, ik trek mijn benen op, neem een flinke hap lucht en pers met alles wat ik kan. Ik voel dat ik niet helemaal naar de juiste richting pers, de gynaecoloog heeft dit ook in de gaten en ik voel ineens zijn vingers en hij zegt dat ik zijn vingers eruit moet persen. Dit geeft me een richting en ik neem weer een flinke hap lucht. Oscar heeft mijn hand vast. Aan de andere kant staat de coassistent en zij heeft ook mijn hand vast. Ik voel dat ik uit aan het persen ben. Ik denk nergens bij na, het enige wat ik hoor is de stem van de gynaecoloog en Oscar. Bij iedere wee moedigen ze me aan. Ik voel dat mijn zoon eruit komt, ik voel ineens zijn hoofd eruit getrokken worden en mijn zoon ligt op mijn buik. Ik had verwacht dat ik tranen met tuiten zou huilen, maar ik ben alleen maar heel gelukkig. Ik noem meteen zijn naam: “Joep, daar ben je dan eindelijk!”. Het is dan 13.56. Ik kus hem en hij huilt heel erg hard. Ik houd hem vast en heb het gevoel dat ik hem niet meer los wil laten. Dan gaat alles veel te snel voor mij. Er is een kinderarts, ze nemen Joep weer mee, Oscar gaat met Joep mee. Ik zie ze bij een tafel staan en ze kijken naar Joep, die vreselijk ligt te huilen. Ik wil hem bij me en wil hem troosten. Er wordt verteld dat Joep wat aan de kleine en lichte kant is, de kinderarts neemt hem even mee en Oscar gaat ook mee. Ik blijf achter in de verloskamer met de assistent gynaecoloog. Ik voel me intens gelukkig, mijn kind is geboren. Ik vind hem prachtig en ik voel me geweldig.
Mijn placenta moet nog geboren worden. Er wordt op mijn buik gedrukt en zachtjes aan de navelstreng getrokken. Ik voel mijn placenta naar buiten glijden. Ze laten hem aan mij zien, het huisje van mijn kindje. Gelijk geeft de gynaecoloog aan dat er bloedstolsels op mijn placenta zitten die er zeker niet horen te zitten. Hij heeft dit nog nooit zo gezien. Ook de assistent niet. Hij vertelt dat hij dit laat opsturen om te onderzoeken. De gynaecoloog neemt hierna afscheid van mij.
De assistent gynaecoloog legt uit dat er een preventieve knip is gezet. Dit gebeurd altijd bij een stuitligging en ik moet gehecht worden. Ze geeft een prik met verdoving en legt alles uit wat ze doet. Ik voel niets en luister naar haar stem en ben ondertussen alleen maar ongeduldig, want ik wil naar mijn zoon. Als ze klaar is helpt de verloskundige me onder de douche. Het gaat allemaal goed. Ik kan zelf prima staan en ik voel me goed. Na de douche mag ik terug in bed en zodra Oscar weer in de verloskamer is, dan mag ik naar de afdeling toe waar Joep is. Ik voel echt werkelijk hoe mijn hart vol spanning klopt.
Na een kwartier is Oscar terug. We gaan naar Joep toe. Hij ligt op de neonaten afdeling. Een verpleegkundige daar legt gelijk uit waar alle draadjes en slangetjes voor dienen. Het is niet zo erg als het eruit ziet. Hij is wat klein en heeft een hele blauwe kont door de bevalling en moet even wat bijkomen. Ze houden zijn hartslag en ademhaling in de gaten en hij heeft een infuus met suikeroplossing om wat op krachten te komen. Ik ben zo trots als wat. Het is dan 15.30. We blijven even bij Joep en ik zit op mijn knieën op mijn bed om foto’s van hem te maken. Om 17.00 vraagt de verpleegkundige of ik Joep even aan wil leggen om te kijken of hij wil eten. Ik merk dan zelf dat ik al 34 uur wakker ben en ongeveer 24 uur geleden voor het laatst gegeten heb. Ik vraag of ik eerst even wat mag eten en drinken. Tuurlijk mag dat, het eten staat al klaar en we spreken af dat ik na het meteen terug kom om Joep aan te leggen. Ik word naar mijn kamer gereden. Tijdens het eten belt Oscar met zijn moeder en ik de mijne. Tijdens dit gesprek met mijn moeder krijg ik ineens een vreselijke pijnscheut in mijn bil, en nog een, en nog een. Ik vertel mijn moeder dat ik pijn heb en dat ik even niet meer kan praten en verbreek de verbinding. Het is een perswee, ik weet het zeker. Ik zeg tegen Oscar dat ik nog een kind ga baren, zo voelt het. Ik gil, het doet zeer. Het gaat niet weg. Na een kwartier haalt Oscar er een verpleegster bij. Het zijn waarschijnlijk naweeën. Dat duurt even, maar gaat wel over. Gewoon wegpuffen is het advies. Oscar en ik gaan weer aan de slag met de kort jakje ademhaling. Het is ondertussen 18.00 uur. Ik krijg geen rust tussen deze weeën door. Het lijkt wel een wee van een uur. Ik voel dat ik wil persen, maar ik durf niet, want ik ben bang dat ik de hechtingen los pers. Ik gil, ik schreeuw, ik zie de verslagenheid in de ogen van Oscar. Ik weet niet hoe ik moet liggen, ik heb pijn, ik wil dit niet, wat is dit? Oscar roept weer de verpleegster. Zij vindt dan toch ook dat dit niet helemaal normaal is en geeft aan dat ze de gynaecoloog gaat vragen om te komen kijken. Het is dan 19.30. Oscar en ik proberen zo goed als het gaat alles weg te puffen. Het doet pijn. Ik wil naar Joep, maar besef ook dat ik daar niet kan gaan gillen en schreeuwen. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar Oscar rijdt me naar Joep en daar ben ik een kwartier geweest en ik heb alles in kunnen houden. Geen gegil of geschreeuw. Ik heb Joep vast gehouden en hem geknuffeld. Als ik merk dat het niet meer gaat vraag ik of Oscar me weer terug rijdt. Eenmaal op mijn kamer gil en schreeuw ik weer verder. Om 20.50 komt de gynaecoloog die me gehecht heeft. Ze kijkt of de hechtingen wel goed zitten en dat zitten ze. Zij geeft aan dat haar dienst er op zit en ze vindt het erg vervelend, maar ze draagt me over aan een andere gynaecoloog en die komt er zo aan. Oscar en ik puffen, ik schreeuw. Waar blijft die gynaecoloog toch? Ik vind het niet om uit te houden, dit is 100 keer erger dan mijn bevalling! Om 21.30 komt de gynaecoloog. Ze kijkt en geeft aan dat ze een hematoom ziet, een grote blauwe plek en die is gevuld met bloed en die zorgt ervoor dat ik wil persen en zo’n pijn heb. IK moet geopereerd worden, vanavond nog. Ze gaat de OK in orde laten maken. Ze vertrekt. Even later komt de verpleegster, zij verteld ons dat er pas om 23.30 plek is op de OK. Ik moet dus nog 2 uurtjes wachten. De verpleegster geeft aan dat ze me wel een klein beetje morfine mag geven om die 2 uur door te komen. Ik smeek haar haast om het meteen te geven. Daarna is alles een roes… ik heb geen pijn, ik voel me moe. In de verte hoor ik Oscar met de verpleegster praten. Eerst wil hij blijven, dan besluit hij te gaan. Ik voel zijn hand op mijn hoofd en zijn lippen op mijn wang. Ik hoor onze hond blaffen. Mijn kat ligt bij me te slapen, ik voel hij met zijn pootjes mijn been masseert. Ik hoor de stem van de verpleegster, ze is lief en praat zacht en zegt dat alles goed komt. Ik word naar de OK gereden, ik kom langzaam een beetje bij uit deze rare slaap. Er wordt een ruggenprik gegeven. Er wordt nog gegrapt: “U hebt zeker een zoon gekregen?! Uw bed ligt vol blauwe muisjes!”. Ik kijk naar mijn bed en inderdaad, een hoop blauwe muisjes in mijn bed. De gynaecoloog legt uit wat ze gaat doen. Er zijn wel 6 mensen in de OK aanwezig. Er is één man en die let mij begrijp ik. Hij controleert telkens mijn bloeddruk en hartslag en schijnt met een lichtje zo nu en dan in mijn ogen. Hij is aan het begin nog vrij stil. Ik kijk op de klok, het is het 00.10. Ik hoor de gynaecoloog praten, ze legt aan iemand uit wat ze doet. Dan hoor ik haar zeggen: “Ik weet niet waar het bloeden precies vandaan komt, ik krijg het niet gestopt”. Er moeten zakken bloed besteld worden. De gynaecoloog geeft aan dat ze er een andere gynaecoloog bij wil. Ter Haar moet worden opgepiept. Het is nu 00.45. Er wordt weer gebeld om te vragen waar het bloed blijft wat besteld is. Ik voel me er niets gerust onder. Ik voel me moe, maar durf mijn ogen niet te sluiten. Ik voel me slap en hoor iemand zeggen: “Haar bloeddruk daalt”. De meneer die alles in de gaten houdt begint tegen me te kletsen. Hoe was mijn bevalling? Hoe heet mijn zoon? Op wie lijkt hij? Ik vertel hem dat ik bang ben. Hij zegt dat ze alles onder controle hebben en dat er niets is om bang voor te zijn. Hij maakt grapjes en stelt me gerust. Het bloed komt binnen. Het wordt aan mijn infuus gehangen. Het stelt me gerust dat het bloed er nu is. Mijn benen beginnen te trillen. Ik voel hoe er iemand binnen in mij ergens aan het duwen is. Het doet geen pijn. Ik vertel dit tegen de meneer. Hij bevestigd dit en zegt dat mijn verdoving aan het uitwerken is. Het duurt allemaal wat langer dan ze hadden verwacht. Hij zegt dat hij me in slaap kan maken en dan krijg ik er niets meer van mee. Dit durf ik niet. Ik wil wakker blijven. Zolang ik geen pijn heb mag dit. Ik krijg wel via het infuus iets om het trillen van mijn benen tegen te gaan. Ik heb het koud. Ik krijg van de meneer een deken over mijn bovenlichaam. Er wordt iets in mijn gepropt. Ik vraag wat ze doen. De gynaecoloog legt uit dat ze geen draine durven aan te leggen omdat ik veel bloed heb verloren. Ze doen er nu watten in en geven me een bloedstollend middel en verwachten dat zo het bloeden vanzelf zal stoppen. Ik voel geen pijn meer. Ik voel dat de druk er vanaf is. Ik kan mijn tenen weer bewegen als ze de laatste watten erin duwen. Ik huil. Ik ben zo blij dat die pijn over is. Ze zijn klaar. Het is 01.45. Ik word de OK uitgereden. Het is stil, er is niemand meer, iedereen is weg. De meneer blijft even met mij wachten tot ze me komen halen. Hij zegt dat alles goed is gegaan. Hij verteld over zijn kinderen. Als ik wordt gehaald bedank ik hem. Ze rijden me naar een andere afdeling dan waar Joep is, want ze willen me nog even extra onder controle houden. Er komt een nieuwe verpleegster. Zij verteld wat ze deze komende nacht allemaal gaat doen. Ze komt ieder uur en dan controleert ze mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur. Ik krijg wat te drinken van haar en ik mag een pijnstiller. Deze wil ik niet. Vanuit het bed bel ik Oscar, het is 02.00 uur. Ik hoor dat hij sliep. Ik hou het kort. Alles is goed gegaan, ik ben weer op afdeling 2. Tot morgen. Ik hou van je.
Om 08.15 wordt ik wakker. Oscar zit naast mijn bed een boekje te lezen. Ik lach. We hebben een zoon. Een gezonde zoon. Ik ben gelukkig. Ik voel mezelf vol liefde. Voor mijn kind en mijn man.
Niet mieten! Door gieten!
wow....wat een verhaal zeg ! Gefeliciteerd met Joep ! Mooie bevalling maar daarna... 
Hoe is het afgelopen ? ben je weer een beetje op de been nu ?
Hoe is het afgelopen ? ben je weer een beetje op de been nu ?
Helemaal! Ik heb mijn volledige kraamtijd nog in het ziekenhuis gelegen. Dat lijkt heel ellendig, maar Joep moest ook even blijven, dus klinkt stom.. maar achteraf gezien ben ik blij dat ik die hematoom heb gekregen, anders had ik naar huis gemoeten en Joep nog niet. En nu zijn we allebei thuis en dan vergeet je echt gelijk hoe ellendig je soms gevoeld hebt.quote:Op zondag 31 mei 2009 10:55 schreef Stout het volgende:
wow....wat een verhaal zeg ! Gefeliciteerd met Joep ! Mooie bevalling maar daarna...
Niet mieten! Door gieten!
Jemig Marlies, de tranen lopen over mn wangen. Wat een verhaal! Gelukkig dat het nu zo goed met je gaat maar wat heftig zeg.
Jeetje seilram, wat een bevalling en vooral alles daarna. Ook ik moet huilen van je verhaal. Fijn dat je weer op de been bent.
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Poeh Seilram, wat een belevenis
Lijkt me heel naar om zo'n pijn te hebben na de bevalling terwijl je niks liever wil dan bij je pasgeboren kindje zijn... Maar je lijkt heel dapper geweest te zijn, heel knap vind ik!
Heb je nog iets gehoord over je placenta trouwens?
Lijkt me heel naar om zo'n pijn te hebben na de bevalling terwijl je niks liever wil dan bij je pasgeboren kindje zijn... Maar je lijkt heel dapper geweest te zijn, heel knap vind ik!
Heb je nog iets gehoord over je placenta trouwens?
.... met gevoel voor drama....
Oh Marlies, wat een heftig verhaal zeg. Maar aan de andere kant ook fijn om te horen hoe goed je behandeld werd in het ziekenhuis, en hoe je tijdens de operatie ook continue iemand bij je had om je gerust te stellen.
Time is the quality of nature that keeps events from happening all at once. Lately, it doesn't seem to be working.
Jeetje Seilram, wat een mooi verhaal (van hoe je geschreven hebt, het deel na de geboorte was natuurlijk minder prettig voor je). Ik moest er van huilen 
Lotte!
Noah!
Noah!
Ook ik zit te huilen van je verhaal Seilram. Wat heftig zeg, maar ook zo mooi!
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
Mijn god.... ik moet wel even slikken van zo'n verhaal zeg!
Ze hebben wel goed voor je gezorgd, gelukkig. Meid, wat een ervaring
Ze hebben wel goed voor je gezorgd, gelukkig. Meid, wat een ervaring
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
Ik heb het met ingehouden adem zitten lezen, Seilram! Met een traan van opluchting bij het mooie eind van je bijzondere verhaal...
Don't you love her madly?
Aaaaahquote:Op zondag 31 mei 2009 10:36 schreef seilram het volgende:
Om 08.15 wordt ik wakker. Oscar zit naast mijn bed een boekje te lezen. Ik lach. We hebben een zoon. Een gezonde zoon. Ik ben gelukkig. Ik voel mezelf vol liefde. Voor mijn kind en mijn man.
.Wat een ellende zeg.
Maar wat heb je het prachtig en aangrijpend omschreven.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Jeetje seilram! 
Wat een verhaal, en wat eng zeg, dat ok gebeuren.
Ik moest wel even grinniken om dat samen op de fiets naar het ziekenhuis.
Wat een verhaal, en wat eng zeg, dat ok gebeuren. Ik moest wel even grinniken om dat samen op de fiets naar het ziekenhuis.
***
BE, dat was ook erg gezellig zo samen op de fiets hihi en onze buurvrouw zag ons vertrekken.
Dat OK gebeuren was ook zeker niet prettig, maar gelukkig allemaal goed afgelopen. Vanmiddag weer lekker gewandeld! Ik kan niet wachten tot Joep groot genoeg is om lekker een stukje te fietsen met zijn moeder
Dat OK gebeuren was ook zeker niet prettig, maar gelukkig allemaal goed afgelopen. Vanmiddag weer lekker gewandeld! Ik kan niet wachten tot Joep groot genoeg is om lekker een stukje te fietsen met zijn moeder
Niet mieten! Door gieten!
