Bevallingsverhalen deel 8

Het is maandagochtend 20 juli 2009 4.34 uur als ik wakker word om te plassen. Niets ongebruikelijks, even plassen, terug naar bed, en verder slapen.

Terug in bed lig ik eerst nog wat te draaien. Ook niet vreemd, opnieuw in slaap vallen duurt altijd eventjes. Ik draai een beetje en realiseer me ineens dat ik een rare kramp voel in mijn baarmoeder. Zou dit..? Welnee, pas 38 weken en 3 dagen, dus dat zal wel niet. Hoewel, de vorige dag ben ik de drie trappen naar ons huis zijdelings opgelopen (goed voor de indaling), we hebben pannenkoeken gegeten, en geprostangladingest. Alledrie in het kader: baat het niet, dan schaadt het niet.

Aangezien ik niet echt geloof in bakerpraatjes, probeer ik de kramp weg te redeneren en te vergeten. Dat lukt wel, het is namelijk helemaal niet zo pijnlijk. Alleen het in slaap vallen lukt niet. Een dik uur later heb ik toch wel een aantal krampjes gehad. Ze lijken op elkaar, maar zijn niet allemaal even lang of pijnlijk. Voorweeen, besluit ik. Als schaap wakker wordt, vraagt hij of er iets is. Vreemd, waarom zou er iets zijn? Kennelijk lig ik toch wel wat te puffen bij de krampjes. Ik zeg dat het wel meevalt, maar dat er wel 'iets' is, waarschijnlijk gerommel of voorwerk, en dat kan wel een aantal dagen of zelfs weken vantevoren beginnen. Ik ben er wel blij mee, want over een week word ik waarschijnlijk ingeleid, dus als mijn lichaam nu zelf al wat doet, is dat mooi meegenomen!

Ik besluit op te staan, zodat schaap gewoon verder kan slapen. Niet nodig om met z'n tweeen om 6 uur al de nieuwe dag te begroeten. Ik ga Jewel Questen, zeg ik hem, slaap jij nog maar even lekker verder.
Lekker op de bank heb ik geen rust genoeg om te Jewel Questen. Even wat Fokken, hoewel daar nog niet veel te doen is. Rondje nieuws op internet dan maar.

Nog geen half uur later staat schaap ook naast zijn bed.Hij vindt het toch maar niets, en komt even kijken hoe en wat. Voor de gein gaan we even timen, want dat hoort toch? De weeen blijken allemaal toch wel rond de 40-50 seconden te duren, alleen de tijd ertussen varieert enorm, van 3 tot 8 minuten. Geen regelmaat, besluiten we. Ik heb om 10 uur een afspraak voor een CTG in het ziekenhuis, dus we besluiten om daar gewoon heen te gaan en dan horen we wel wat zij vinden.

Schaap gaat douchen en maakt een ontbijtje. Nou ja, een beschuit met rookvlees, omdat ik vind dat ik iets moet eten, maar trek heb ik niet. Na het ontbijt timen we nog een keer; inderdaad zoals ik al dacht komen ze wel regelmatiger en blijven lang. Een telefoontje naar het ziekenhuis om te vragen wat te doen. Wel om 10 uur naar het ziekenhuis komen, maar een CTG bij de verloskamers ipv bij de poli verloskunde. Kunnen ze meteen even toucheren enzo. Ik denk te horen aan de stem aan de andere kant van de lijn dat ze denken dat het niet echt iets is. Daar ben ik zelf ook een beetje bang voor. Het is best te doen, niet fijn, maar ook niet erg pijnlijk, en zuchten en puffen werkt goed. Ik vermoed dat we straks weer naar huis worden gestuurd.

Ongeveer kwart voor 10 stappen we de afdeling verloskamers binnen. Het is er niet hectisch druk, zoals ik me had voorgesteld. Sterker nog, het is er heel erg rustig. Op een klein zaaltje word ik geinstalleerd op een bed en wordt de CTG aangesloten. De verloskundige komt al snel tot de conclusie dat er wel degelijk sprake is van weeen. Ze toucheert me en heeft goed nieuws: ik heb al 4 cm ontsluiting! Heerlijk, zo'n kadootje. In mijn hoofd begin ik te rekenen: 1 uur per cm ontsluiting, half uurtje persen...tegen 17 uur zou Senna er moeten kunnen zijn!

We worden naar een verloskamer gebracht waar eea deze dag plaats zal vinden. In het kamertje staat een klein doorzichtig wiegje; dat zal het eerste wiegje zijn waar onze dochter in komt te liggen
Rond half 11 worden we alleen gelaten, ik aangesloten op een CTG-apparaat. Nu is het een kwestie van wachten, weeen opvangen, tijd zoekbrengen tot het zover is. Het is best gezellig zo samen, hoewel het wegpuffen van de weeen ongemerkt toch lastiger wordt. Tegen 1 uur heb ik er regelmatig weeen tussen zitten die mijn lichaam het idee geven dat er iets uit moet, dat ik moet persen. Persdrang? We hopen dat de verloskundige snel komt kijken, want we denken toch wel dat ik al bijna op de 10 cm zit, Of toch iig wel op 8 cm. Het toucheren levert een teleurstellende "met veel moeite kan ik er bijna 6 cm van maken". De verpleegkundige vraagt aan de verloskundige of ik niet even onder de douche mag, om te kijken of dat wat verlicht. Dat is wel een goed idee, dus even later zit ik op een krukje in de douche met de lekkere warme straal op mijn buik gericht. Het werkt inderdaad ontspannend. De persdrang is beter op te vangen en weg te puffen en wordt zelfs minder. Hier blijf ik even zitten.

Na ongeveer een kwartier moet ik weer aangesloten op de CTG. We wachten weer verder, hopen dat het nu wat beter gaat. Na verloop van tijd komt de persdrang weer terug, en wordt zelfs heviger. Zou het nu dan goed gevorderd zijn? Rond 3 uur komt de vk weer terug om te toucheren maar heeft een enorm teleurstellende mededeling: een ruime 6 cm, amper vooruitgang dus. Dat hadden we echt niet verwacht, gezien de heftigheid van de weeen en de persdrang. Iedere keer dat ik het gevoel heb dat ik moet persen, schiet de gedachte door mijn hoofd dat ik misschien, als ik pers, dingen onherstelbaar kapot maak van binnen.

De vk wil overleggen met collega's en gyns en de verpleegkundige vraagt of ik niet nog een keer mag douchen. Even later zit ik weer heerlijk onder de douche. En weer verlicht het de boel. Uitslag van het overleg is dat we het nog even aankijken, met 6 cm kun je gewoon nog niet veel en nu lijkt het toch weer wat minder heftig geworden. Verder dus weer, op het bed, want lopen, zitten, alles is naar, behalve liggen, op mijn rug. Schaap zit naast me, en doet het precies goed. Hij puft met me mee als het te zwaar wordt, en ik hoef alleen maar mijn hand uit te steken als ik de zijne wil om in te knijpen. Zoals zo vaak voelt hij me erg goed aan, behalve op het moment dat hij besluit dat het misschien wel wat luchtig en grappig is om ipv te zuchten mee te fluiten. Ik schud mijn hoofd naar hem...doe dat maar niet.

Om half 5 komt de ass gyn nogmaals kijken, aangezien de verpleegkundige constateerde dat de persdrang toch weer heftig was. Toucheren levert een magere 8 cm ontsluiting op, nog steeds niet voldoende om te persen. Nog maar weer even on der de douche, wat ook wel weer wat verlicht. De verlichting wordt echter iedere douchebeurt minder en het duurt minder lang voor het weer erg heftig wordt. Na de douche maar weer terug naar het bed en verder opvangen en puffen en wachten. Al snel nadat ik uit de douche ben, wordt de persdrang weer heviger. Ik doe mijn best om ze op te vangen, maar het wordt vrijwel onmogelijk. De verpleegkundige die weer even komt kijken, ziet dat het toch erg heftig is. Om tien voor 6 komt de ass gyn nog een keer toucheren en inmiddels zit ik op 9 cm. Het is bijna zo ver, denk ik, dit is bijna voorbij.


Om 18 uur komt het verlossende woord: ondanks dat het nog steeds geen volledige ontsluiting is en er nog een randje staat, denkt de ass. gyn dat ik daar wel voorbij kan persen en mag ik dat inderdaad gaan proberen. Het persen gaat beginnen! Eindelijk. Hoewel ik weet dat de uitdrijvingsfase tot 2 uur kan en mag duren, is dat niet wat ik in gedachten heb. Volgens mijn idee is het een kwestie van een minuut of 20, dat kan gewoon niet anders.

De eerste paar keer persen is even oefenen. Ik hou mijn benen vast in de knieholten en probeer te persen naar de uitgang. Het is even wennen, maar met wat aanwijzingen en de hulp van ass gyn en verpleegkundige krijg ik de slag te pakken. De ass gyn blijft intussen voelen hoe het met het randje staat. Dat wil nog niet erg verdwijnen, maar dat zal met het persen vanzelf gebeuren. Het mogen persen voelt als een opluchting: niet meer hoeven wegpuffen en niet meer bang zijn dat ik dingen beschadig van binnen!

Op iedere wee probeer ik drie keer mee te persen, wat ook meestal wel lukt. Na iedere wee verwacht, hoop ik te horen dat het hoofdje staat, dat het nu niet lang meer duurt. Maar hoewel de aanmoedigingen niet van de lucht zijn, blijft die mededeling uit. Ik blijf persen, de aanwijzigingen volgen, maar begin me een beeje wanhopig te voelen. Hoe lang gaat dit duren? Wat gebeurt er daaronder, als er al iets gebeurt? Na een uur persen wordt er via haar hoofdje wat bloed geprikt bij de baby om te kijken hoeveel reserves ze nog heeft of dat er ingegrepen moet worden. Ingegrepen betekent, afhankelijk van de reserves van de baby, een kunstverlossing of alsnog een keizersnede. Terwijl we wachten op de uitslag, pers ik verder.

De verpleegkundige heeft een grote spiegel gehaald om te laten zien dat er echt, echt, vooruitgang in zit. Tijdens het persen zie ik in de spiegel voor het eerst een klein stukje van het hoofdje. Daar is mijn kindje! En inderdaad zie ik in de spiegel vooruitgang, maar jeetje, wat gaat dat langzaam! Steeds komt er een klein stukje meer hoofd in zicht, maar het verschil is zo klein! De uitslag van het bloed: de baby heeft nog voldoende reserves voor het tweede uur persen! Goed nieuws, natuurlijk, hoewel ik daar op dat moment even niet heel zeker van ben. Ik ben zo moe, het doet zo'n pijn, en het eind is nog lang niet in zicht. Het beetje haar en hoofd dat ik via de spiegel zie, is nog lang geen volledige baby. En het ergste, het eruit komen van het hoofdje, moet nog komen. De gyn die er inmiddels ook bij gekomen is, ziet wel dat het niet helemaal lekker gaat met me, dat ik bang ben en uitgeput begin te raken. Ze vraagt me of ik hulp wil, want die hulp is er niet alleen tbv de baby. Hulp? Ja, een knip en een cupje om de baby een beetje te helpen. Ow ja, ik wil hulp. Ik kan dit helemaal niet, namelijk, ik ben op. De voorbereidingen worden getroffen terwijl ik verder ga met persen. Ik besta alleen nog maar uit persen, de rest gaat volledig langs me heen. Zo volledig, dat ik hoogst verbaasd ben als de gyn ineens zegt: pak haar maar aan.
Pak haar maar aan? Huh, hoe kan dat? Is ze er al? Ik heb iets gemist ergens. Ik kijk naar beneden en terwijl ik mijn armen uitsteek zie ik tussen mijn benen een klein rond bolletje met veel donker haar. Daar is ze, Senna, eindelijk in mijn armen, op mijn blote huid. Ik kan niets anders uitbrengen dan een langgerekt "Oooo", dat voor mij alles zegt: het geluk dat ons meisje er is, de opluchting dat het voorbij is, het ongeloof dat ze nu echt op mijn buik ligt. Het volgende dat ik zeg is "dank jullie wel" tegen de gyn, assistent en de verpleegkundige. Ik ben ze zoo dankbaar dat ze me geholpen hebben dit voor elkaar te krijgen.

En dan kan ik haar eindelijk zien en voelen: Senna, onze dochter, waar we zo lang op hebben gewacht, die zo welkom is. Ze is nog veel mooier dan ik had gedacht en de gevoelens die me overspoelen zijn overweldigend. Dat is met geen pen te beschrijven, en wat ben ik blij dat ik dit mag meemaken.

Schaap komt ook zijn dochter bewonderen. Het eerste wat hij zegt, is "wat is ze mooi". Ik geniet van die woorden, omdat ik weet dat hij bang was dat hij zijn eigen kindje niet mooi zou vinden. De ass gyn vraagt of hij de navelstreng wil doorknippen. Na een tijdje wordt Senna even bij me weggehaald om te worden aangekleed. Haar mooie eerste kleertjes, met zorg uitgekozen. Hoewel volledig onbelangrijk, is het toch geweldig om haar daarin te zien. Eindelijk kan ook schaap zijn dochter vasthouden. Ik zie hem daar staan, Senna in zijn armen. Ze hebben het altijd over 'de geboorte van een moeder', maar ik zie hier heel duidelijk de geboorte van een vader, het begin van een hechte band.

Dit is voor mij mijn bevallingsverhaal. Natuurlijk komt er nog veel na, hechten etc., maar dan kan ik blijven tikken, want waar houdt het op? Dit is het begin van het leven van Senna, met schaap en mij, wij drietjes.

_{Het grappige is dat als ik dit wil posten, ik zie dat de bevalling van start tot einde exact 15 uur heeft geduurd: van 4.34 uur tot 19.34 uur.}

Mooi verhaal Miss . Jouw verhaal, jullie verhaal .

En wat heerlijk dat Senna er nu is, de allermooiste .

Ik doe de mijne ook nog even :

Zondagochtend, tegen 10 uur werd ik wakker en dacht 'ik kan wel even lekker in bad'. Dus badkraan opengezet en onderweg naar beneden om wat drinken te halen. De laatste trede van de trap voelde ik iets heel mafs. Het was net of mijn buik ineens een heel stuk zakte en 'openscheurde'. Ik had het eerst nog niet eens door ook, en dacht 'ik plas in mijn broek?' maar ik had net geplast. Ineens wist ik het 'mijn vliezen!'. Ik riep naar Harold dat hij vandaag vader zou worden en mijn vliezen waren gebroken en die reageerde met 'ooo....' en even later (een stuk wakkerder) 'en nu?!'.

Intussen had ik een het dichtbijzijnde van het aanrecht gevist, een maatbeker, om wat vruchtwater in op te vangen. Ik wist niet dat dat in het geval van een keizersnede niet hoefde, maar was gedrilld op de pufclub Ik heb de verloskamers gebeld en die zeiden 'kom maar snel hierheen' dus Harold heeft snel wat dingen bijelkaar gepakt voor mij. De ziekenhuistas met hoognodige dingen stond al in de auto voor je-weet-maar-nooit dus op naar het ziekenhuis. Snel mijn moeder gebeld (hoiii mijn vliezen zijn gebroken, doeiii!) en Karen, die vervoer regelde en onderweg ging.

Aangekomen in het MCL werd ik aan het CTG gelegd. Sjakie was levendig en in goede conditie aan de hartslag te horen, en toen kwam de mededeling 'nu maar voor ok, Spinder (mijn eigen gyn!!) is er al en de anesthesioloog is onderweg'. Gelukkig was Karen inmiddels gearriveerd, dus die kon op het wachtbankje. Harold werd in OK-pak gehesen en toen de ruggenprik zat kwam hij ook op de OK. En toen kreeg ik toch wel een tik hoor.... Ik ging dus NU bevallen en niet de 21ste, en had nauwelijks tijd om me dat echt goed te realiseren. Ik lag helemaal te trillen, was misselijk, mijn bloeddruk vloog alle kanten op, dus na enige middeltjes via het infuus kon er begonnen worden.

Na even 'nog een keer jongens, het lukt niet' (van de gyn) en 'Laura, daar komt ie!' (van de verpleegkundige) was hij daar om 12:07 : Thijs Laurens Jakob. 3900 gram en een cm of 52. De eerste apgar was 7 (hij was nog wat blauw), de tweede (na 3 minuten) was 9 en de derde (na 5 minuten) was 10.

Overigens is de 'derde naamgever' van Thijs, Harolds opa Jakob, vanmiddag (16-07) overleden. Hij was al enige tijd niet lekker, is geopereerd, bleek vanbinnen een puinhoop (een aantal darmperforaties) en is nadat de arts vanochtend heeft gezegd niks meer te kunnen doen, vanmiddag aan een hartstilstand overleden.

oh miss wat een mooi bevallingsverhaal. ik moet ervan huilen

quote:

oals zo vaak voelt hij me erg goed aan, behalve op het moment dat hij besluit dat het misschien wel wat luchtig en grappig is om ipv te zuchten mee te fluiten. Ik schud mijn hoofd naar hem...doe dat maar niet.

Mooi verhaal verder

Miss-sly: Wat heb je dat prachtig beschreven. Bij die zin van dat doorzichtige wiegje begon het al

mooi Miss Sly , ik zit met een grote glimlach op mijn gezicht. Wat heerlijk dat ze er eindelijk is, de zo welkome en gewenste Senna!

Mooi miss_sly!

Mooi Miss Sly! Wat moest je lang persen. Maar wel leuk dat ze met een spiegel kwamen.

Wat een mooi verhaal miss_sly en ik begon ook hoor toen ik las van het wiegje...
_{en zag in gedachten alweer Maartens wiegje leeg/opgemaakt staan wachten op het nieuwe kindje, ons kindje...}

McLaura, dat van jou ook uiteraard, maar dat had ik in Z&G al gelezen.

Miss_sly en Mc laura wat een prachtige verhalen

Mc Laura je verhaal had ik al gelezen het blijft mooi!

Miss Sly zo lang gewacht en eindelijk gekregen een prachtige dochter erg ontroerend verhaal ik moest ff een traantje wegpinken.

Miss, wat fijn voor Senna om zo gewenst en zo geliefd te zijn. Veel geluk samen!

MissSly, ook ik moest huilen van je verhaal. Zo mooi!

McLaura, jouw verhaal had ik ook al gelezen in Z&G, maar is daarom natuurlijk niet minder mooi!

Ik denk al, heb het verhaa van McLaura al gelezen, toch? ik begon alweer aan mezelf te twijfelen :$
maar het is ook een mooi verhaal!

pff, miss, kheb wel een traantje weggepinkt, hoor. zo liefdevol ik ben zo blij voor jou / jullie dat het grote genieten echt begonnen is, zo zwaar als die zwangerschap was voor je, zo gelukkig ben je nu met je dochter
ze heeft dus 1 naam? geen tweede naam? was ik nwsgierig naar.

MissSly zo ontroerend! zo mooi! Je merkt echt dat je nu echt hebt waar je zo lang op hebt gewacht! Heel veel geluk samen met elkaar!

Laura, ik had je verhaal ook al gelezen, maar dat maakt het niet minder bijzonder! Fijn dat ook Thijs zelf zijn datum koos in plaats van op de datum van het ziekenhuis te wachten! jullie ook heel veel geluk samen!

De bevalling was me behoorlijk tegengevallen, hoewel ik ook wel besef dat het bepaald geen gruwelbevalling is en dat het vele malen erger kan. Toch was ik na de bevalling ontzettend blij dat er voor ons geen tweede zou komen. Nog een keer bevallen wilde ik absoluut niet. Nu, nog geen week later, staan al onze argumenten nog steeds, maar een eventuele bevalling zou ik al niet meer als obstakel zien.

Davinia, Senna heeft inderdaad maar 1 naam. Wij houden van eenvoudig en duidelijk en zagen geen enkele reden om iemand te gaan vernoemen ofzo.

Misschien een hele domme vraag hoor , maar wat is een 'cupje om de baby een beetje te helpen'?

Ow, miss_d, dat is geen domme vraag hoor. Ik wist ook niet precies wat ze bedoelde, maar ik wilde gewoon hulp Achteraf blijkt het gewoon een ander woord (eufemisme misschien?) voor vacuumpomp. Ze hebben die op haar hoofdje gezet, maar niet meegetrokken ofzo, alleen gezorgd dat de cms vooruitgang per wee bleven, en ze niet telkens een stukje terug zou schieten.

Ah, oke, da's inderdaad een aardig eufemisme ja Bedankt voor de uitleg!

Miss sly, ik lees het nu pas, mooi verhaal zeg!
Ik heb mijn verhaal ook opgeschreven, en hoe vaak ik 'm ook doorlees om hem in te korten, het lukt niet Dus dan maar het hele lange verhaal.


Vrijdagochtend 07-08-09 gaan we naar het ziekenhuis: ik word ingeleid. Maar met één centimeter ontsluiting begin je niets en drie porties hormonengel later wordt duidelijk dat ik de nacht zal moeten blijven, hopend dat er iets gebeurt... En jawel, wat lage rugpijn zet zich 's nachts om in heuse krampen! Nog goed uit te houden, maar ik ga wel aan de CTG, en later een slaappilletje omdat het nog weinig effect heeft maar wel net te pijnlijk is om door te slapen. Omdat D. toch 's ochtends vroeg weer zal terugkomen, en ik ga slapen, bel ik hem nog maar niet wakker.

Echt heel erg goed slaap ik niet, ik word toch wel wakker van de (voor?)weeën, en om 6 uur ben ik alweer klaarwakker. De weeën komen wat minder snel na elkaar, maar voelen wel venijniger en houden ook langer aan. Ik merk aan de rugpijn dat ik waarschijnlijk rugweeën ga krijgen.. nou ja, so be it. Onder de douche staan helpt, heerlijk de warme straal op mijn onderrug richten. D. smst of ik lekker geslapen heb en ik sms überblij terug dat weeën best pijn doen, haha.

Na de zoveelste ctg komt er rond 9 uur, half 10, weer een verloskundige om te kijken of de weeën wat gedaan hebben. Ze neemt een verpleegkundige mee die mij nog lang zal heugen - stel je het prorotype verpleegkundige voor, en dan het tegenovergestelde, en dan heb je Fried: een gigantische, lange, brede, ronde man, met een kale kop en een giga snor, met een melig gevoel voor humor. Of ik even mijn been open wil laten vallen tegen zijn buik aan, daar heeft ie 'm tenslotte voor laten groeien, zegt ie... haha.

Ik hou m'n hart vast voor slecht nieuws, maar het komt niet: er is twee centimeter ontsluiting, ze gaat de vliezen breken! Echt? Huh? Ohjee! Een onzinnig gevoel van "geen weg meer terug" en "oh god hier gaan we dan" bekruipt mij en ik moet er zelf om lachen. De vliezen worden gebroken en de verloskundige zegt dat het groen is, dus dat ze een elektrode gaan aanbrengen op het hoofdje om goed in de gaten te houden of ze het niet te benauwd krijgt. Omdat de weeën vervolgens niet veel sneller of harder komen, krijg ik ook het weeënopwekkend infuus in mijn arm. Tot zover mijn douche-en-bad-plan: ik zit aan snoertjes vast en mag mijn bed niet eens uit, laat staan onder de douche.

De weeën gaan voorspoedig, het wordt al gauw pijnlijker. De meeste pijn zit inderdaad in m'n onderrug, maar óók onder in mijn buik. Dit zijn geen rugweeën, dit zijn rondomweeën... en dat is verrekte lastig op te vangen. Een warme kruik op mijn rug en flink wat tegendruk van D. helpt redelijk tegen de rugpijn, zodat ik me kan concentreren op het opvangen van de buikweeën - waar ik overigens ook D. voor gebruik, als echte steunpaal. Ik leun tegen hem, druk mijn hoofd in zijn borst, knijp en bijt soms zelfs, snauw bevelen van één woord - "Kruik!", "Rug!", "Au!" en "Wee" en hij weet precies wat hij moet doen.

Ik puf ondertussen verder, totaal niet op het ritme dat de pufclub me geleerd heeft - de ene keer dat ik meepufte op "Altijd is Kortjakje ziek" kreeg ik het er benauwd van. Liever doe ik een beetje ademhalen en dan een keer lang uitademen. D. waagt het één keer om het puffen-van-de-pufclub voor te doen en ik snauw hem toe "Doe het lekker zelf dan!" - en zeg daarna ook meteen sorry.

Naarmate de weeën in buik en rug heftiger worden, helpt een kruik en wat druk écht niet meer genoeg, en ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Ik kan nauwelijks bewegen want ik zit vast aan het bed, en kan geen houding vinden waarin de weeën draaglijk zijn. Ik weet dat het nog uren en uren gaat duren, en zeg tegen D. dat ik niet denk dat ik dit zo vol ga houden zonder pijnstilling. Een half uur later krijg ik het niet meer voor elkaar om mee te puffen op een wee; in plaats daarvan ben ik paniekerig aan het huilen. Zonder dat ik het merk drukt D. op het knopje om de verpleging te vragen naar pijnstilling. Een ruggeprik dan maar. Ik wilde zo graag thuis bevallen en ik ging het allemaal wel even zonder verdoving doen, en het voelt als een soort falen dat ik er toch naar vraag, maar het voelt wel als de goede beslissing.

Binnen een kwartiertje is de anesthesiste er al, wat haar meteen al geweldig maakt in mijn boekje. Ze legt uit en stelt vragen, maar ik ben nogal van de wereld, heb mijn hoofd in D. z'n borst gedrukt en kan alleen nog maar af en toe wat kreunen en jaknikken. D. antwoordt in plaats van mij. Op een gegeven moment vraagt de anesthesiste of we weten wat het wordt; D. zegt nee, waarop ze zegt: Ah, dus een babykamer met geel en groen? D. zegt ja, inderdaad, en ik reageer meteen door heel hard met m'n hoofd te schudden, da's helemaal niet waar! Voor hem een teken dat ik in elk geval nog iets weet van wat er om me heen gebeurt.

Ik word voor de zekerheid even getoucheerd - 3 à 4 centimeter zegt de verloskundige. Het maakt mij nog meer overtuigd dat ik de goede keuze heb gemaakt, want met 3 centimeter kom je nog nergens, dat gaat inderdaad nog heel lang duren.

Er wordt vanalles voorbereid, en ik word volgepropt met nog meer buisjes en slangetjes. Naast de slangetjes van de weeënopwekkers en de elektrode krijg ik nu drie hartslagmeters (?) en een ding op m'n middelvinger voor controle tijdens de verdoving, een bloeddrukmeter en een katheter. Wat een medisch circus zo...

Dan is het half 1 en wordt de prik gezet. Na nog één wee opgevangen te hebben ebt de pijn weg. Wat een opluchting! Iemand vertelt mij dat ik maar even lekker moet ontspannen en dat lukt zo goed, dat ik gewoon in slaap val.

Het is half drie als ik weer een klein beetje wakker word, heerlijk ontspannen en pijnvrij, en de verloskundige komt nog even toucheren. Ik reken nergens op, het is pas twee uurtjes sinds de 3 à 4 cm, maar ze zegt dat het "helemaal open staat". Echt? Allejezus wat is dat ineens snel gegaan dan! Hebben ze die weeënopwekkers op turbo gezet ofzo? "Ik zie zelfs al haartjes!" zegt de verloskundige, en ik ben helemaal verrukt. Haartjes! Ons kindje heeft haartjes! Het idee dat we vanaf de buitenwereld al wat échts kunnen zien van ons kindje vind ik helemaal geweldig, ik zeg volgens mij wel tien keer "Oh ons kindje heeft haartjes! Háártjes! "

Er wordt uitgelegd dat ze de ruggeprik uit gaan zetten, en weer heb ik een momentje van besef dat we ineens een flinke stap vooruit gaan en dat het toch allemaal best spannend is. Ik ben bang dat de pijn in één klap terugkomt en zeg dat ook, maar de verloskundige stelt mij gerust; het kan nog uren duren voordat het gevoel helemaal terug is. Als ik voel dat ik moet poepen, moet ik de verpleging roepen. Voorlopig voel ik nog weinig, heel geleidelijk voel ik de weeën terugkomen, gelukkig eerst alleen in mijn buik en daarna pas in mijn rug - en vooral links, omdat ik op mijn linkerzij heb gelegen is de verdoving rechts eerder uitgewerkt, wat een heel raar scheef gevoel geeft. Wel kunnen we ondertussen meegenieten met de korte, hoge gilletjes van de mevrouw in de kamer naast mij, die aan het persen is. Dat zorgt er ook voor dat "mijn" verloskundige en verpleegkundigen daar druk bezig zijn, en er wordt gauw een nieuwe ploeg voor mij bij elkaar getrommeld. Jeetje, ga ik straks ook van dat soort geluiden uitkramen? De ontsluitingsweeën heb ik vooral puffend en zuchtend doorgebracht, maar persen is een ander verhaal. Ik ben benieuwd.

Ik voel al redelijk snel dat ik moet persen, maar ik voel ook dat ik nog niet kán persen. De drang is er wel maar de kracht nog niet. Uiteindelijk komt het gevoel overal terug, alleen mijn rechterbeen doet er wat langer over en voelt nog aan als blubber. Op naar het persen, ik kan het niet meer inhouden, wat een goed teken schijnt te zijn.

Waar de hele bevalling tot nu toe nogal moeizaam ging, en alles opgewekt en extra gestimuleerd moest worden, valt het persen me alles mee. Dit kan ik! Als ik goed pers, voel ik mijn kindje een beetje zakken, en dat in combinatie met de aanmoedigingen van de mensen om mijn bed is genoeg aanmoediging om alles te geven. Drie keer persen op één wee lukt niet altijd even goed, maar we gaan duidelijk vooruit. Nu houd ik ineens wel de tips van de pufclub in mijn hoofd - niet op je hoofd persen, je ogen openhouden! Bij een wee pers ik per ongeluk nogal op m'n hoofd in plaats van naar beneden, en ik stop pardoes met de woorden: "oh oeps, dat was op m'n hoofd geperst!", om meteen weer verder te gaan. D. staat te dicht bij mijn hoofd om hem aan te kunnen kijken, dus ik concentreer op het sierlijke patroon met een klavertje vier op de muur, en af en toe staar ik naar het standbyknopje op de wc. Je moet wat hè.
De verloskundige vraagt of het gaat met de pijn, en ik antwoord eerlijk, bijna m'n schouders ophalend, "Mja, gaat eigenlijk wel prima!" Ik snap op dat moment totaal niet waarom ze er allemaal zo om moeten lachen, het gáát ook gewoon prima, ik voel dat het goed gaat, het doet wel wat pijn maar het is draaglijk, veel beter uit te houden dan de ontsluitingsweeën, en omdat ik zo bezig ben met het meepersen boeit die hele pijn ook totaal niet. Ik heb wel wat belangrijkers te doen.

Het persen gaat hartstikke snel en goed, wordt mij verteld, en hoewel ik ergens het idee heb dat ze dat altijd zeggen om de bevallende vrouw een hart onder de riem te steken, besluit ik het maar te geloven. De hartslag van ons kindje gaat echter best flink omlaag tijdens de persweeën, en doet er steeds langer over om weer omhoog te klimmen. De baby heeft het benauwd en flink ook, dus om de boel nog sneller te laten gaan wordt er een knip gezet. Ik vind het allang prima, het gaat tenslotte om ons kindje. De verdoving geeft een prikje, van de knip voel ik niets. Dan nog een keer persen en ineens staat het hoofdje! Het brandt wel wat, maar ook dat had ik erger verwacht. Bovendien, het is tien over vier, ik ben pas twintig minuten aan het persen, dat valt ook alles mee.

Als het hoofdje geboren is blijkt dat de navelstreng twee keer strak om het nekje zit - zo strak, dat ze het niet los kunnen halen maar meteen af moeten knippen. Daarna wordt de rest van het lijfje geboren en wordt er een bloederig, slap hoopje mens op mijn borst gelegd. Ik ben sprakeloos en bewonder. Ik hoor een klein kreuntje, wat voor mij genoeg bevestiging is dat alles werkt, maar om mij heen schijnt paniek te zijn, waar ik weinig van merk. De baby - op dat moment voor mij nog steeds onzijdig - wordt snel weggehaald en meegenomen. De navelstreng bleek op de een of andere manier toch nog vast te zitten, en zo spettert het bloed alle omstaanders vies. De paniek is echter te groot om daar heel erg bij stil te staan.

Ik merk niets van de paniek, ik hijg, buiten adem, en vraag of het echt wel klopte wat ik dacht te horen: zei iemand nou meisje? Meisje? Echt? Doet ze het goed? Gaat alles wel goed? Er is niemand die tijd heeft om antwoord te geven, maar dan komt er gekrijs uit het hok waar D., de verpleegkundige en de baby heen zijn gegaan. Hoewel ik dus de paniek niet zo gemerkt heb, is dit voor mij ook een opluchting.
Ondertussen wordt de placenta geboren, na drie minuten al, en ik moet lachen om de ranzigheid van het ding en hoe blubberig het voelde toen het er uitkwam.

Dan komt D. met ons kindje in zijn armen, en tranen in zijn ogen, terug van weet ik veel waar en wat. Wat een enorme trots en verliefdheid straalt er van hem af! Het wordt bevestigd: we hebben echt een dochter, en ze doet het goed! Ze wordt op mijn borst gelegd, en ik voel zó veel dat ik er niet eens meer wijs uit kan maken, het is zo overweldigend.

Ik word gehecht terwijl ik probeer naar beneden te kijken, naar ons meisje, maar ze ligt zo hoog dat ik haar eigenlijk nauwelijks kan zien. Maar daar heeft ze zelf al een oplossing voor bedacht: ze heeft de boel helemaal ondergepoept. Ze wordt dus even eerst een beetje schoongemaakt en daarna naast mij neergelegd, waar ik haar eindelijk goed kan zien. Hallo Willow, denk ik, wat ben je mooi... we kijken elkaar aan, neus tegen neusje, en weer is het gevoel overweldigend.
Ik flap er uit: "Jeetje, jij bent het zachtste mensje dat ik ooit gekend heb." Want wat is ze heerlijk om te zien en te voelen, zoals ze in mijn armen ligt, al dapper de wereld aan het instaren, zo druk bewegend met handjes en voetjes dat ze me precies ligt te schoppen op de plek waar ze vanuit de buik ook al schopte. Maar nu in de buitenwereld, eindelijk. En jeetje, wat is ze mooi...! Er gaat zoveel door mij heen! Onzekerheden van voor de bevalling zijn weg, ik weet: voor jou ga ik zorgen. Zo goed als ik kan.

jeetje In wat een verhaal; en wat heb je het goed gedaan
ondanks alle medische toestanden en hectiek eromheen en ondanks dat het helemaal niet is wat je zelf gehoopt of gedacht had over je eigen bevalling vind ik het alsnog een bemoedigend verhaal om te lezen. _{ok hier en daar een dikke traan hier en bij jou ongetwijfeld ook}

T geeft stiekem ook vertrouwen voor mezelf. Alles komt uiteindelijk goed en hier:

quote:

"Jeetje, jij bent het zachtste mensje dat ik ooit gekend heb." Want wat is ze heerlijk om te zien en te voelen, zoals ze in mijn armen ligt, al dapper de wereld aan het instaren, zo druk bewegend met handjes en voetjes dat ze me precies ligt te schoppen op de plek waar ze vanuit de buik ook al schopte. Maar nu in de buitenwereld, eindelijk. En jeetje, wat is ze mooi...! Er gaat zoveel door mij heen! Onzekerheden van voor de bevalling zijn weg, ik weet: voor jou ga ik zorgen. Zo goed als ik kan.

doe je het voor

*snirf*

Prachtige verhalen, bedankt voor het delen allemaal!

Awww Innepin, mooi! Ondanks alle gedoe rondom klink je toch vooral rustig en zooo liefdevol.

_{Oh en LLM, jullie moeten dit topic heel snel volposten want ik wil mijn bevallingsverhaal straks in een topic met een mooiere posticon. Ben ik nou raar?}