Gisteravond heb ik mijn mooie Coco laten inslapen.
Ongeveer 16 jaar geleden werden er een moederkat met enkele kittens door een boer zijn erf afgemept. Een paar jongetjes zagen dat en hebben de dierenambulance gebeld die ze heeft opgehaald.
Coco en haar broertje Balou hebben dat overleefd en zijn als tijdelijke opvang naar een nichtje van 1 van die broeders gegaan. Omdat zij al veel meer katten had zocht ze een tehuis voor ze en plaatste een advertentie voor Balou. Die advertentie zag mijn ex man en we zijn Balou gaan ophalen. Daar bleek hij dus een zusje te hebben en ik wilde ze niet uit elkaar halen en nam ze dus beiden.
De eerste paar jaar waren niet gemakkelijk, de katten waren bang, op zichzelf en niet goed aangepast. Gelukkig was enkele jaren later het op zijn zachtst gezegd niet zo beste huwelijk voorbij en hield ik de katten.
Ze veranderen op slag en werden echte tevreden huiskatten waar ik eindelijk goed contact mee had.
Coco bleek een afstandelijke koele dame, het type dat vanuit een hoekje naar de dansvloer kijkt en daar ook van geniet, maar geen behoefte heeft om zich te mengen. Een schootkat is het nooit geworden en ze is altijd erg op zichzelf gebleven. Alleen als ze bang was kwam ze troost zoeken; bij onweer, de dierenarts of vuurwerk. Toen ik enkele jaren later weer een nieuwe partner kreeg kon ze het daar gelukkig wel mee vinden en de liefde was wederzijds.
![]()
Coco heb ik ruim 15 jaar in huis gehad. Ik respecteerde haar afstandelijkheid omdat we toch ieder op onze eigen manier gek op elkaar waren. Ze begon het laatste jaar steeds meer te mankeren, van schildklierproblemen tot een hartruis, een snijtand viel uit, ze begon af te vallen en woog uiteindelijk zo'n 2,5 kilo. Ze raakte de laatste paar weken in de war, deed het niet meer netjes op de kattebak, rende soms om onverklaarbare reden voor mij of mijn man angstig weg en sliep op vreemde plekken, verstopte zich soms ook.
We zaten bijna elke week bij de dierenarts en hebben uiteindelijk besloten om haar los te laten.
Deze hele week heb ik de tijd gehad om afscheid van haar te nemen. Ze wilde opeens wel bij me liggen, de enige plek waar ze dat wilde was op de bureaustoel dus ik heb de hele week tot vervelends toe zitten internetten, fokken en filmpjes kijken, alleen maar omdat ze zo lekker naast me lag. Plakjes kipfilet, roerei en snoepjes, alles wat ze maar lekker vond kreeg ze en we hebben goede herinneringen opgehaald samen. Tot gisteravond de dierenarts om 7 uur langskwam, de afspraak die we eerder hadden gemaakt. Ik wil perse dat mijn katten in hun eigen omgeving blijven en niet als laatste een dierenartspraktijk zien.
![]()
Coco kreeg in de slaapkamer een verdoving, daar schrok ze toch nog van en met een beste schreeuw rende ze naar een andere kamer om in de boekenkast te gaan liggen. We zijn naast haar gaan zitten en al snel begon ze te gapen en zakte ze weg. Al aaiend en tegen haar pratend gaf de dierenarts haar de volgende injectie die het definitief zou maken.
Het moeilijkste vond ik om haar daar te laten liggen en haar alleen te blijven aaien. Ik wilde haar zo graag oppakken en op schoot houden maar ik wist dat dat iets is wat ik wilde en niet wat Coco zelf zou willen.
Uiteindelijk was haar hartje, dat zo op hol geslagen was de laatste weken, niet meer te horen en kon ik haar eindelijk op schoot nemen waar ik een hele tijd met haar geknuffeld en gehuild heb.
We hebben haar daarna naar het dierencrematorium gebracht en wachten nu tot we gebeld worden dat we haar weer naar kunnen ophalen om naar huis te komen.
![]()
Ruim 15 jaar heb ik lief en leed met haar gedeeld en ik mis haar enorm.
[ Bericht 1% gewijzigd door WRH op 02-10-2009 13:23:09 ]
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.