Marc-Marie Huijbregts: Opdat ik niet vergeet (9-12-08)

Zeg Marc-Marie Huijbregts en er komen meteen een paar woorden bij iedereen op: hoge stem, homo, cabaretier, Brabants, katholiek. En schattig, het woord schattig hoor je ook héél vaak.

Bij de meeste mensen is hij bekend als tafelheer bij DWDD, hij heeft een tijdje als teamcaptain gefungeerd bij Dit Was Het Nieuws en een talkshow die een kort leven beschoren was. Ook heeft hij een aantal stemmen ingesproken voor tekenfilms, speelde hij in ’t Schaep met de 5 poten en won hij in 2005 Wie is de Mol. In het theater is hij echter een stuk minder over the top dan dat hij zich op tv voordoet.

Tiek en ik hadden al enkele maanden kaartjes voor deze populaire cabaretier en afgelopen dinsdag stond hij met z’n derde cabaretvoorstelling “opdat ik niet vergeet” dan eindelijk in theater De Spiegel in Zwolle.

Kort nadat we ons gezeteld hadden op het balkon ging het licht uit en kon de voorstelling beginnen. Normaal gesproken is het gebruikelijk dat men de artiest verwelkomt met een applaus bij opkomst maar dat bleef ditmaal uit, hij was reeds aanwezig op het podium en stak vrijwel direct van wal. Languit op de grond gelegen in een bruine pij begint Marc-Marie, hij wantrouwt priesters die op jonge leeftijd op die manier hun leven overgeven aan God.

Daarna onderbreekt hij de voorstelling, het licht gaat weer aan en hij vraagt het publiek zich aan hem over te geven. Een hartelijk applaus volgt en de rest van de voorstelling blijft het licht aan. Licht aan of uit is altijd een bewuste keuze. Waar je in het donker je meer richt op de artiest en je je minder bewust bent van de zaal heb je met licht aan een heel andere wisselwerking. Je ziet het vaker bij cabaretiers tegenwoordig en ik vind het persoonlijk wel wat hebben.

Nu is Marc-Marie een cabaretier die je niet of amper kan betrappen op een krachtterm, laat staan een vloek en de twee koppels die te laat binnenkwamen hadden misschien gedacht stilletjes naar binnen te kunnen sneaken. Maar je hoeft niet iemand af te zeiken of uit te schelden om ze toch terecht te wijzen en de rest van de avond waren ze dan ook de richtpunten voor de interactie met de zaal van Marc-Marie. Op een goedmoedige manier nam hij rustig de tijd om ze vragen te stellen, er op in te gaan en de zaal te laten bulderen van het lachen met z’n spitsvondige reacties.

Een andere gesprekspartner uit de zaal probeerde joviaal en grappig te doen wat altijd een verkeerde keuze is als je tegenover iemand staat wiens beroep het is. Een mindere cabaretier had zich dan wellicht geconfronteerd gezien met een dood punt in z’n voorstelling maar ook hier komt z’n snelheid goed van pas.

De hoofdlijnen van z’n show zijn persoonlijk van aard. Nadat hij even snel de verhaallijnen van z’n vorige show afrondt en het publiek inlicht omtrent het wel en wee van drie karakters uit die show gaat hij verder over het overlijden van z’n moeder, z’n geloof en ook z’n man komt aan bod. Het blijkt namelijk dat z’n kleding geen pij is maar een jelaba, gekregen van z’n man, die het meenam uit Algerije. Dit is meteen het meest serieuze stuk uit de hele voorstelling, Marc-Marie heeft het overlijden van z’n moeder nu wel genoeg verwerkt om er leuke stukken over te schrijven, het feit dat hij zich niet aan z’n schoonfamilie kan presenteren als de man van hun zoon is duidelijk iets dat hij nog niet echt prettig vindt.

De dieptepunten in de show zijn de verplichte nummers: het zingen. Om de één of andere vage reden voelen de meeste cabaretiers zich geroepen tot het zingen van zware nummers vol emotionele lading. Op DVD kan je ze doorspoelen, in de zaal gaat dat helaas niet. Tel daarbij op dat Marc-Marie niet zozeer een slechte stem heeft maar niet ’s werelds meest getalenteerde zanger is en de twee nummers die hij zong (waaronder het nummer dat zelfs in de originele uitvoering al een wanstaltig gedrocht is: Bette Midler’s The Rose) doen afbreuk aan wat anders een perfecte avond geweest zou zijn.

Het zou mooi zijn als cabaretiers zich zouden afkeren van het zingen, ik ken eigenlijk geen enkele artiest die het goed kan en de nummers zijn vaak veel slechter van kwaliteit dan de rest van hun teksten. Als Disney ermee kan stoppen, dan kunnen zij het ook.

Al met al was het in ieder geval de leukste voorstelling waar ik het afgelopen jaar geweest ben en één van de leukste cabaretvoorstellingen die ik ooit in het theater heb gezien.