Hoewel Jerry Lee in '58 met zijn nichtje van dertien trouwde en daarom in de hele wereld veracht werd, wisten de Duitsers ook wel dat zij heel wat ergere dingen op hun conto hadden, en daarom speelde Jerry Lee Lewis in 1964 de Star Club in Hamburg plat. En hoewel de Duitsers es nicht haben gewusst, wisten ze zeker wel wat goede muziek was. Deze cd is door internationale muziekbladen talloze malen uitgeroepen tot het beste rock-'n-roll-concert aller tijden. En zo is het. De Beatles zijn hierbij vergeleken sukkelige watjes, Meatloaf gehaktbrood en de Doors inhoudsloze hippies. Vanaf de Mean Woman Blues tot Down The Line weet Lewis met zijn krankzinnige pianospel, zijn haast geluksdronken geschreeuw en zijn hysterische gitaargejengel Hamburg erger op zijn kop te zetten dan de Amerikanen in '40-'45. De deuren vliegen het theater uit bij What I'd Say, oudere Duitsers krijgen spontaan rolberoertes, natúúrlijk niet van het overpeinzen van hun verleden maar van Good Golly Miss Molly en de gruwelijke geluidsstorm van klassieker Great Balls of Fire, de Russen pikken aardbevingssignalen op als Lewis de wereldwijde nummer 1-hit Whole Lotta Shakin' Goin On inzet. Lewis weet moeiteloos zijn extreme rock-'n-roll/wilde country-stijl op álle genres los te laten. Zo wordt de country-tearjerker Your Cheatin' Heart zeer krachtig verheven tot een status waar Hank Williams alleen maar van kon dromen, Elvis is een zielig achtergrondzangertje bij Lewis' hysterische Hound Dog, Johnny Cash staat in de koude kleren een depressie te krijgen als Lewis klaar is met zijn haast seksueel voelbare bewerking van Down The Line en Ray Charles loopt direct naar het blindeninstituut om daar de rest van zijn leven achter de geraniums te zitten als hij hoort wat Jerry uithaalt met What I'd Say.
Lewis weet de achtergrondbeat, de leadmuziek én de gebruikelijke extreme pianofratsen zó goed uit te halen op slechts één instrument dat je twijfelt of hij niet stiekem vijf handen heeft. Hij brengt je vanaf de eerste toon in een tomeloze extase die de beste LSD tot placebo degradeert. Je bloeddruk stijgt naar 1200 over 800, je hart bonkt je borstkas uit en het zweet spuit uit je klieren. Een oncontroleerbare lading van schokken schiet uit je lichaam en je danst in je eentje zoals een blanke nog nooit heeft gedanst. Je adrenaline wordt er zo hard doorheengejaagd dat je de komende vijftig jaar als kasplantje door het leven gaat, je zit de rest van je leven aan kilo's hartmedicijnen en Ritalin per dag, en dat allemaal door deze veertig minuten totale overgave aan overmatige, orgastische en absoluut onweerstaanbare heerlijkheid van hoe muziek ooit bedoeld is geweest.
Eindoordeel:
Honderd uit vijf sterren voor deze heerlijke muziekorgie van alles wat God tot dan toe altijd verboden had. Ik had graag Lewis' Steinbeck willen zien na dit concert, maar helaas, het is 43 jaar geleden opgenomen. Toch ga ik voor de herkansing: in maart speelt hij de Philips Music Hall plat in Eindhoven en haalt daarmee waarschijnlijk zelfs Frits uit het dodenrijk, let maar op het nieuws.
quote:Agree.Op zondag 30 november 2008 12:50 schreef baNEEL het volgende:
Vorige week met Chuck Berry in Heineken Music Hall was ook niet minder dan geniaal
Alhoewel het staand piano spelen hem niet van harte ging.
quote:Ach, dat vergeven we hemOp zondag 30 november 2008 16:32 schreef Mr.J het volgende:
[..]
Agree.
Alhoewel het staand piano spelen hem niet van harte ging.
