quote:
WOERDEN - De familie van Robert Mazur heeft zich voorgenomen de rechtszitting tegen de groep van achttien verdachten in Nederland te komen volgen.
,,Wij hopen dat de daders ervoor opdraaien,’’ verwoordt Monika Mazur, de zus van Robert de gevoelens van de nabestaanden.
Mazur was naar Nederland gekomen om met het verdiende geld een beter bestaan in Polen op te bouwen. Hij overleed nadat hij door een groep stappers was mishandeld.
In een grauwe flat in Sosnowiec, in het zuidwesten van Polen, vertelt Roberts zus Monika dat hij maar kort in Nederland zou blijven. Twee tot hooguit zes maanden, zoals de meeste Polen. Met het verdiende geld wilde hij een appartement kopen. ,,Dit was een opstap naar zijn toekomst. Maar hij wist toen niet dat zijn leven er zou eindigen’’, zegt ze somber.
Het stel was onlangs getrouwd en Roberts vrouw, die ook Monika heet, was in verwachting van hun eerste kind. Inmiddels is Natalia enkele maanden oud.
Wat precies voorviel in de nacht van 7 op 8 juni dit jaar, is nog steeds onduidelijk. De ruzie met een groep van ongeveer twintig jongeren tussen de 16 en 20 jaar ontstond vermoedelijk om een futiliteit in café Victoria. Op de route naar het stadscentrum volgden meerdere gevechten, waarbij Mazur de gebeten hond was en werd belaagd, ook toen hij gewond op de grond lag. De nabestaanden willen er weinig over kwijt. ,,Er was geweld, hij is door veel mensen geschopt en geslagen. We mogen niet teveel zeggen van de politie omdat het onderzoek nog loopt.’’
Mazur liep door de vechtpartij dusdanig ernstig hoofdletsel op dat hij in coma raakte. Medici schatten de kansen van herstel zó klein in dat de familie moest besluiten de behandeling te beëindigen, vertelt werkgever Eduard Craanen. De bedrijfsleider van Level One in Bodegraven, waarvoor Robert Mazur werkte, haalde meteen na de fatale vechtpartij de zus en moeder van Robert naar Nederland en onderhield nadien ook de contacten met de nabestaanden en het ziekenhuis.
Hoofdverdachte P. doet er, op aanraden van zijn advocaat Robert Maanicus, voorlopig het zwijgen toe. Ook andere betrokkenen schuwen de publiciteit. Landgenoten van Mazur zijn, bijna een half jaar na de vechtpartij, evenmin happig op aandacht. Wel wilden kort na het voorval van 8 juni twee huisgenoten van Robert en diens boezemvriend Wojtek hun verhaal doen. Mazur van z’n belagers bevrijden was zo goed als onmogelijk, leggen zij uit.
De groep van vier Polen was die zaterdagavond neergestreken in café Victoria om een van de wedstrijden van het Europees Kampioenschap op grootbeeld volgen. Een bezoekster van het café pakte het glas bier van Robert om een slok te nemen, schetste Wojtek aan Stefan en Henryk. Ze dacht dat het haar eigen glas was, maar Robert maakte duidelijk dat zij per ongeluk het verkeerde glas in handen had. Het probleem leek opgelost, aldus Stefan. Het meisje zette het glas neer en vertrok. Toen de Polen hun pilsje op hadden, besloten ze naar huis te gaan. Net buiten het café stond echter een groep van zo’n tien jongeren hen op te wachten en vroeg ‘wat het probleem was.’ ,,De sfeer was agressief en de beveiliging adviseerde de twee groepen naar huis te gaan,’’ aldus Stefan.
De Polen werden gevolgd, vandaar dat ze een omweg maakten via de Rijnstraat en de Wagenstraat. ,,Op het parkeerterrein tussen supermarkt en kerk doken plotseling vijfentwintig tot dertig man op,’’ schetst Stefan. Henryk, die alleen Pools spreekt, vult via Stefan aan dat Robert en z’n vrienden van vier kanten werden ingesloten. ,,Het waren verscheidene groepjes, er waren ook anderen bij dan de jongens die ze bij het café waren tegengekomen.’’
De Polen voelden zich in het nauw gedreven. Toen ze wilden wegrennen, werden ze uit elkaar gedreven. ,,Zes tot acht jongens kregen Robert te pakken. Wojtek probeerde hem te helpen, maar anderen trachtten hem weer te grijpen.’’ Hij raakte gewond, maar wist wel te ontsnappen. Robert was de Voorstraat in gerend en kwam bij de Rabobank ten val. Verscheidene jongens schopten en sloegen hem, één jongen ‘met lang haar en in bezit van een rode scooter’ sloeg met zijn helm op Roberts hoofd, had Wojtek van een afstand gezien. Teruggaan om Robert te helpen was een onmogelijke opgave, weet Stefan uit diens verhaal.
Dit is werkelijk schandalig,Waarom deze onschuldige mensen worden vermoord

Ik heb nooit last van polen,ze werken altijd hard.Weer een groot verlies voor Polen
Link