quote:hee Knut, het maakt eik niet uit welke woorden ik nu opschrijf... omdat het je nu allemaal weinig zal helpen
Op maandag 01 april 2002 18:01 schreef Knut het volgende:
-een heel droevig verhaal-
maar toch heel veel sterkte gewenst en houd het hoofd omhoog, je moet zelf ook weer verder...
Hij zal altijd een plekje in je hart hebben.
Maar toch moet het fijn geweest zijn om nog een laatste week zo met hem door te brengen.
* ROEN moest zelf ook ff een traantje wegpinken toen hij het las...
Heel heel heel veel sterkte, je beste vriend verdient het beste, en ik hoop dat hem op deze manier veel pijn bespaart is gebleven. *arm om knut heen slaat plaatje*
Tijdje geleden heb ik samen met twee vrienden waarvan de een een jackie had, het betreffende beestje in laten slapen omdat het in ene heel erg slecht ging. Ik paste op, samen met die andere vriend, en werd tijdens werk gebeld dat het slecht ging, als de brandweer naar toe gegaan (ik reed toen nog taxi) en naar de dierenarts, maar het was te laat. Het hondje was al op leeftijd. Gelukkig hebben we afscheid van hem kunnen nemen, (hij had z'n andere hondje paar weken terug ook al moeten laten inslapen) en heel rustig ademde hij z'n laatste adem uit. Het is maar een hond zullen sommigen zeggen, maar het was niet eens het mijne en toch vond ik het heel moeilijk...
Maar goed hij is heel vredig ingeslapen. Hij heeft geen pijn meer gevoeld. Hij is weg. Ik geloof niet in god en de islam is ook niks voor mij. Hij is gewoon weg.Dood! Niks meer van hem over behalve een lichaam. Dit lichaam wordt morgen begraven. Ja begraven ja. Ik weet dat een hoop mensen hun huisdier laten cremeeren of naar het destructie bedrijf sturen. Dit betekend echter dat ik mijn hond waar ik 12 jaar van gehouden heb en waar ik nog steeds zielsveel van hou in de fik zou moeten laten steken. Ik stoot hier mischien mensen mee voor de kop die wel hun dier/familie laten cremeeren maar ik kan daar neit tegen.
Ik zat daar dus. Tranen rolden over mijn wangen en ik probeerde het uit te spreken. "Dood" dat kreeg ik niet over mijn lippen. Met moeite kon ik het uit mijn mond krijgen "Hij is Weg". Dit werd gevolgd door een huilpartij van een kwartier ongeveer. Ik ben geloof ik uit onmacht in slaap gevallen. Ik had iig het gevoel dat ik wakker werd en het eerste instinct dat mij te binnen schoot was hem te roepen. Dit kon ik niet. Ik besefte meteen dat het niet kon en ik voelde weer tranen over mijn wangen rollen.
Maar nu komt het moeilijkste nog. Ik moet nu aan hem denken en de goede dingen gaan zien. Ik moet het verdriet op een of andere manier gaan verdingen. Ik moet nu het proces van verdriet naar mooie herinneringen in. Dit is voor mij nu nog de moeilijkste opgave
[20:26] [Knut] Niet zo letterlijk dat ik haar met baard om moet HOHOHOEN
[20:26] [Knut] maar je snapt het idee wel.
Knut, heel veel sterkte.
omdat ik nog nooit zoveel van een dier gehouden hebt.
maar ik kan me wel voorstellen wat je mee maakt.
sterkte.
Sterkte Knut
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*
heel veel sterkte Knut, ik, en heel veel anderen hier, voelen met je mee en weten hoe je je voelt. Sterkte. Meer kan ik niet zeggen...
Ik heb dat zelden, dat de tranen mij over de wangen lopen als ik iets lees op internet. Maar na het lezen van dit bericht hield ik het niet droog. En dat zeg ik, een jonge vent van 31. Tuurlijk mogen mannen huilen maar mannen staan niet bekend om hun emotie.
Zelf heb ik 2 honden gehad en alleen mensen die een hond hebben gehad weten hoe dat is. Het zijn kameraden voor het leven. De mijne zijn nu al een jaar dood maar denk nog bijna elke dag aan ze. Ook jou verhaal zal me erg lang bijblijven.
Ik wens jou alle sterkte en hoop dat je ook kunt 'genieten' van je verdriet. Dat klinkt misschien raar maar je snapt wel wat ik bedoel, hoop ik. Als je immers geen verdriet gehad zou hebben wat voor mens zou je dan zijn...?
Ik heb vroeger eens een tekenfilm gezien en die heette....
ALL DOGS GO TO HEAVEN
Michiel
en ik weet hoe moeilijk je het nu hebt..
quote:Ik vind het bewonderenswaardig zoals jij je gevoelens beschrijft...
Op maandag 01 april 2002 21:46 schreef Knut het volgende:
Maar nu komt het moeilijkste nog. Ik moet nu aan hem denken en de goede dingen gaan zien. Ik moet het verdriet op een of andere manier gaan verdingen. Ik moet nu het proces van verdriet naar mooie herinneringen in. Dit is voor mij nu nog de moeilijkste opgave
Ik vind dat jij op een heel mooie manier met het afscheid van je allerbeste vriend omgaat.
Je schrijft "Ik moet..." Jij moet niets. Je doet het goed (imho) op deze manier. Je voelt je verdriet intens. En dat verdient je vriend ook. Iemand van wie jij 12 jaar lang zo ontzettend veel hebt gehouden verdient het om over te rouwen. En dat doe je. En dat zal heus nog best lang duren.
En ik denk dat dan vanzelf de mooie herinneringen terug komen. Daar zul je niet zo veel moeite voor hoeven doen. Als jouw verdriet nu de ruimte en de tijd krijgt, hoef je het niet te verdringen. Alles op zijn tijd.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik wens jou en jouw ouders de komende tijd heel veel sterkte en kracht toe om dit verlies te dragen en te verwerken. Geniet van alle mooie momenten en herinneringen van de de afgelopen 12 jaar en wees trots op jezelf dat je Roald zo'n mooi leven hebt gegeven en dat je zo'n dierenvriend bent. Daar kan een hoop mensen een voorbeeld aan nemen.
sterkte!
Knuttie, ik wens je alle sterkte van de wereld toe en een dikke knuffel......
quote:Ik vind 't niet zielig. Ook ik beschouw mijn katten als zusjes/broertjes. Hun dood is voor mij net zo onverwerkbaar als dat van een familielid...
Op woensdag 27 maart 2002 13:41 schreef Ripley het volgende:[..]
Sorry, maar dit vind ik redelijk zielig. Ik ben stapeldol op onze honden, maar ik hou nog altijd meer van mijn ouders en zusje. Zeker in het licht dat in mijn omgeving net mensen hun dochtertje van 3 hebben verloren, kan ik zeggen: dit is in mijn omgeving in ieder geval niet waar.
Heel veel sterkte met het verlies van je maatje...
quote:Knut, je moet dus niet je verdriet gaan verdringen. Verdringen is verdriet houden en er niks mee doen. Maar dat is niet echt een goede zaak, want dan blijft het probleem. Wat je zal merken na verloop van tijd is dat de gevoelens van lief en leed die je hebt gedeeld nooit zal verdwijnen (gelukkig maar), en dat dit gewoon een apart plekje blijft innemen in je herinnering. Een kennis van mij zegt altijd dat dit weer een moment is dat je meeneemt in 'je rugzakje met herinneringen die je altijd bij blijven'.
Op maandag 01 april 2002 21:46 schreef Knut het volgende:
Maar nu komt het moeilijkste nog. Ik moet nu aan hem denken en de goede dingen gaan zien. Ik moet het verdriet op een of andere manier gaan verdingen. Ik moet nu het proces van verdriet naar mooie herinneringen in. Dit is voor mij nu nog de moeilijkste opgave
Het is dus een herinnering en een gevoel dat je moet koesteren. Uiteindelijk zijn het deze ervaringen die je op een gegeven moment tot een persoon maakt met levenservaring. Iemand die zowel goede als minder goede zaken heeft meegemaakt en juist door deze momenten een plek te geven in je leven maakt het je alleen maar sterker. Sterker in je gevoelens, in het uiten van die gevoelens en ook in je visie op hoe de wereld nu eigenlijk een beetje in elkaar zit. En hoewel je dit nooit op het moment zelf zal zien, zal je over enige tijd, als je terug kijkt op wat er hier wordt gezegd, enige lijn ontdekken (hopelijk) in het verhaal. Tegen die tijd heeft het moment dan al een zeker plekje gekregen en ben je de goede weg ingeslagen.
Hier spreekt dus een dertiger die uit eigen ervaring spreekt, maar dan bij een verlies van naaste familieleden.
Je kent mijn emailadres Knut, dus als je behoefte hebt om te schrijven, schroom niet.
Trekt bij warm weer een poncho aan
IK HEB MIJN KIND DOOD OP TAFEL ZIEN LIGGEN, dat is ook geen pretje!!!! En hoewel ik mijn kind altijd belangrijker zal vinden dan mijn huisdier, kan ik jou goed begrijpen
quote:Niet als het je kind is.....nooit!!!! Ik snap jullie allemaal erg goed, ben zelf ook een enorme dierenliefhebber maar een kind verliezen is voor mij zoveel malen erger! Maar dat besef je pas als je een kind hebt en als dat kind bijna sterft zoals ik heb meegemaakt....
Op dinsdag 02 april 2002 17:08 schreef SEMTEX het volgende:[..]
Ik vind 't niet zielig. Ook ik beschouw mijn katten als zusjes/broertjes. Hun dood is voor mij net zo onverwerkbaar als dat van een familielid...
quote:[offtopic] Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om offtopic te gaan, vergeef me, maar ik moet heel even:
Op dinsdag 02 april 2002 17:52 schreef Muurbloempje het volgende:[..]
Niet als het je kind is.....nooit!!!! Ik snap jullie allemaal erg goed, ben zelf ook een enorme dierenliefhebber maar een kind verliezen is voor mij zoveel malen erger! Maar dat besef je pas als je een kind hebt en als dat kind bijna sterft zoals ik heb meegemaakt....
Muurbloempje, ik weet dat je er heel erg mee zit dat je je kindje bijna dood hebt zien gaan, maar ik denk niet dat Knut hier erg mee geholpen is...
Zoals je zelf al zegt: als je geen kinderen hebt, kun je je dat dus niet voorstellen en sommige mensen houden meer van hun huisdier dan van wat dan ook! [/offtopic]
[ontopic] Ik ben hard op zoek naar het gedicht wat een vriendin van heeft gekregen van haar moeder, toen ze haar hond heeft laten ingeslapen.
Ik vind het een heel mooi en toepasselijk gedicht!
* Little_Missy gaat verder zoeken
Ik reageer meer op anderen...
Mijn oprechte medeleven en veel sterkte voor de komende tijd.
Iemand wil zijn verhaal kwijt,en alle reacties hier zijn zo hartverwarmend en meelevend,dat moet toch wel een beetje extra troost geven.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
quote:Ik weet niet wat ik moet zeggen hierop, sterkte jongen.
Op maandag 25 maart 2002 20:54 schreef Knut het volgende:
En nu heb ik net de beslissing moeten nemen. Ik heb als het ware het doodvonnis getekend van mijn beste vriend ooit.Precies 12 jaar geleden kreeg ik hem. Ik werd bijna 11. Ik had na jaren zeuren mijn zin gekregen. Ik kreeg een hond!!
Ik kon mijn lol niet op. Er toen nog niet bij stilstaand dat ik hem ooit kwijt zou raken. Ik zou die lieve kop op een gegeven moment niet meer zien.Mijn moeder zei : "Hij is van jou. Je hoeft alleen maar van hem te houden."
Heb nooit begrepen waarom ze dat zei. Tot op de dag van vandaag. Maandag aanstaande 2 paasdag en ook mijn verjaardag. Dat is de dag die ik nooit vergeten zal. Ik ga dan met mijn hondje voor de laatste keer naar het strand. Ik ga voor de laatste keer ontroerd kijken als ik hem s'ochtends naar me toe zie lopen.
In de loop der jaren is het lieve dier ouder geworden zijn lichaam ging achteruit. Hij werd een beetje dement en zag dingen niet meer zo goed.
Ik heb me hier jarenlang stil voor gehouden. Ik heb niks gezien. Tot vandaag. Hij moest voor een controle naar de dierenarts. Kijken of de medicijnen nu wel aansloegen.Niet dus. Ik heb de beslissing moeten nemen om hem in te laten slapen. Ik heb 2e paasdag gekozen omdat ik die dag ALTIJD bewust meemaak. Ik dus zelfs als ik 83 ben nog weet dat mijn hondje er ooit is geweest. Hij zal dus altijd in mijn herrinering blijven. Nooit zal ik mijn hondje vergeten.
Hij heeft nog 1 week. Ik ga nu mijn laatste maandag in met mijn roald. Ik zal nooit meer een voor mij normale dag meemaken. Ik weet wel het slijt maar ik mis de lieverd nu al gigantisch. Ik zit voor het eerst in mijn leven iets te tikken terwijl de tranen over mijn gezicht lopen.Mijn beste vriend gaat dood!!!
1 ding zeg ik erbij als er hier een opmerking over een chinees komt met betrekking met mijn hond zal ik persoonlijk al je posts van dit hele forum verwijderen
Je kent me wel niet, want zoveel post ik nou ook weer niet op Fok!, maar hier móest ik gewoon even op reageren... Ik heb zelf ook een trouwe viervoeter, en ik kan me heel goed voorstellen hoe erg het voor je moet zijn...
Ik wens je heel veel sterkte...
Ik weet wat je doormaakt omdat mijn ouders mijn kat een paar weken geleden ook een spuitje hebben laten geven. Ik heb geen afscheid kunnen nemen (ik zit op kamers) en dat vond ik verschrikkelijk.
Hij was mijn vriendje, heb zo zitten janken toen ik het hoorde, moest steeds weer denken aan de manier waarop hij op mijn schoot sprong of me kwam begroeten als ik thuiskwam.
De eerste week had ik het het lastigst. Ik rouwde echt, ook al vonden heel wat mensen in mijn omgeving dat belachelijk. Soms moest ik gewoon op een dwaas moment aan hem denken, en aan het feit dat ik er niet was toen hij stierf.
Knut, ik hoop echt dat je dit verdriet een plaats geeft, net zoals je je hond een plaats hebt gegeven in je leven.
In elk geval heel veel sterkte.
Ik doe het mezelf de eerste tijd niet aan.
quote:sorry voor de kick maar ik zit na dit verhaal ook gewoon weer met tranen in me ogen
Op maandag 1 april 2002 18:17 schreef CoolGuy het volgende:[..]
Oh God...wat is het moeilijk om dit te lezen. HEEL VEEL sterkte man...ik weet precies hoe jij je voelt..mijn oom en tante hebben heel lang naast ons gewoont, en die hadden een hondje, genaamd Honnie (ja echt). Een paar jaar geleden kreeg hij last van een lekkende hartklep. Hij was 14...ze hebben hem moeten laten inslapen...ik ben nog nooit zo kwaad geweest op mijn oom en tante, maar het was het beste voor hem. Ik heb wekenlang gehuild...ik weet nog dat ik buiten met mijn vriendjes aan t spelen was toen mijn moeder aan kwam lopen. Ze vroeg aan mij of ik Honnie nog een x wilde zien, waarop ik vroeg waarom dat ze dat vroeg. Ze gaan hem laten inslapen zei ze toen. Ik ben op straat flauwgevallen....
Ik heb een pasfoto van hem...jawel..een heuse pasfotoKnut heel veel sterkte kerel...het doet ontzettend veel pijn dat weet ik, maar het wordt minder, echt. NU geloof je dat misschien niet maar je zult zien dat er een moment komt waarop je aan hem kunt denken zonder dat de tranen je over de wangen rollen...
Sterkte man...echt heel veel sterkte...doe gewoon wat je voelt, als je wil slaan, doe dat dan gewoon, breek iets...een glas of erger. Who cares wat anderen zeggen...dit is jou pijn, laat het gaan op een manier die jij wil. Ik hou nu op want onder dat ik dit typ komen alle herinneringen aan mijn lieve kleine Honnie weer voorbij
Ik heb mijn hondje die we 4 weken geleden hebben gekocht na een week al in moeten laten slapen
Dat je in 8 dagen al zoveel van een hond kan gaan houden zeg. 
das echt zo raar he.
Het is nu 1 jaar geleden.
Ik mis hem.
Ik wil hem roepen ik wil hem aaien ik wil troost bij hem zoeken.
En dat is alleen nog maar het egoitische gedeelte.
Ik zou zou graag willen dat ik HEM een kroel kon geven. dat ik hem achter zijn oor kon krabben. Dat ik hem blij zag zijn.
De lieve blik als ik de deur binnen kwam lopen.
Dat ultieme "jabaasroephetmaarenikdoehetvoorje".
Eigenlijk ben ik jarig vandaag en dat vind ik we leuk.
Maar als dit gevoel een voorgevoel is voor wat ik op zijn eigenlijke sterfdag 2e paasdag ga voelen dan weet ik niet of ik 2e paasdag wel mee wil maken.
Er vallen 2 grote dikke tranen op mijn toetsenbord.
Ik vang ze maar niet meer op met mijn handen ik kan het toch niet bijhouden.
Roald.
Ik zou alles geven om je weer te zien.
Alles geven om je weer blij te laten zijn.
Ik mis je godverdomme zo ontzettend.
Je bent nog steeds mijn beste vriend ooit. Ik hou van je Altijd.
[20:26] [Knut] Niet zo letterlijk dat ik haar met baard om moet HOHOHOEN
[20:26] [Knut] maar je snapt het idee wel.
