Dag lieve mama

Gewoon een ochtend, smiddags werken dus lekker uitslapen, mam haar vriendin kwam op bezoek dus ik werd wakker van de bel, is het al weer half 11?? Mam had zoals altijd de deur al op een kier gezet zodat haar vriendin zo binnen kon komen, gewoon net als anders.
Ze komt bij mij en zegt ,,ik voel me niet helemaal lekker" en gaat naar het toilet, ook heel gewoon, de griep gaat rond dacht ik nog, mam zal de griep wel hebben was ook wat ik zei tegen haar vriendin terwijl ik haar binnen laat.

Op een gegeven moment, alsof ik het voelde ging ik in de hal staan en vroeg ,,gaat het mam??" maar mam kon al geen antwoord meer geven, ze lag op de grond, helemaal in paniek.
Ik had meteen door dat het niet goed was en vloog naar de telefoon om 112 te bellen, er moest hulp komen en snel! Snel hoorde ik al de sirene's van de ambulance en nog geen minuut later stonden ze bij ons in de hal, het zag er niet goed uit ze hadden het idee dat mam een hersenbloeding had.
Met spoed reden we (ik mocht mee in de ambu) naar de eerste hulp waar ze meteen aan de beademing moest en door een scan ging, angstige en onzekere momenten braken aan. En best nog snel hoewel het uren leek te duren, kwam de arts binnen, op de scan zagen ze geen bloedingen, wat het wel was moesten ze nog uitzoeken, mam haar toestand was zeer zorgwekkend.

Later kwamen ze vertellen dat het geen bloeding maar een bloedprop was die haar problemen veroorzaakte, op een erg moeilijke plaats, vlakbij haar hersenstam, ze begonnen meteen met een behandeling met bloedverdunners en toen opnieuw, wachten, hopen, huilen.
De behandeling sloeg niet aan, er was nog een mogelijkheid, via een behandeling via de lies de ader proberen open te maken, een nog redelijk nieuwe ingreep van 2 uur, het was mam haar enige kans, het was inmiddels 3 uur, om 5 uur mocht ik terug komen op de intensive care waar mam inmiddels lag, ik ben naar buiten gegaan en ben gaan lopen, ik wilde niet zo lang in zo'n hokje zitten kijken, ik wilde de wereld buiten het ziekenhuis zien, ik wilde ademen.

Om 5 uur kwam ik terug op de afdeling, ze kwamen bij mij en vertelden dat het erg moeizaam ging en dat ik zou horen wanneer ze weer op de zaal lag, weer een periode van wachten en gelukkig waren ook de vriendin van mam en haar dochter naar het ziekenhuis gekomen en daar heb ik even wat mee gedronken, wachten wachten wachten.
Om 7 uur was mam weer op de zaal en mochten we bij haar, ze werd in slaap gehouden maar de behandeling was gelukt, ze was stabiel, we konden naar huis en ze zouden snachts proberen haar wakker te maken om te kijken wat de schade aan de hersenen zou zijn, ik druktte ze op het hart mij te bellen met de uitslag, ookal was het midden in de nacht, ik wilde het weten.
Snachts om half 3 ging de telefoon, de uitslag van de test dacht ik meteen! Maar het was zo anders, de arts vertelde mij dat het niet goed ging met mijn moeder, ze had er een bloeding bij gekregen en ik moest meteen naar het ziekenhuis komen, doe voorzichtig en neem familie mee, zei de arts nog.
In mijn hart voelde ik het al, het ging mis het ging zo vreselijk mis! In paniek belde ik mijn neef die meteen kwam, bij hem in de auto heb ik zitten janken, ik was zo vreselijk bang.

De arts vertelde ons dat mam het niet zou redden, er was teveel kapot. En met die mededeling ging ik ook kapot, ik brak, mijn mama, mijn alles, mijn stam,mijn steun, mijn veiligheid zou wegvallen.
We mochten bij haar, ze werd kunstmatig in leven gehouden zodat de familie in alle rust afscheid kon nemen, wat was ze nog lekker warm toen ik haar hand vast had, het was zo onwerkelijk, haar hartslag zag je op de monitor, de ademhaling ging door, ze was lekker warm maar haar ziel was al lang weg, weer samen met papa die in 2004 overleden is.
om 11 uur sochtends is mam overleden, het was voorbij.

Toen begon het regelen, de crematie, de kist, de kaarten, alles en wat was alles onwerkelijk, mam heeft een hele mooie crematie gehad met veel mensen die belangrijk voor haar waren, ook ik heb nog een toespraak voor haar gehouden, het laatste wat ik nog tegen mam kon zeggen:

Mijn toespraak:

Dat ik vandaag iets wilde vertellen was voor mij eigenlijk al heel snel duidelijk, misschien is het geen lang verhaal en misschien zit het niet altijd even goed in elkaar maar het komt recht vanuit mijn gevoel, nu kan ik het nog even zeggen.
En toen kwam de periode van bedenken wat ik eigenlijk wilde zeggen . En dan ga je es achter je computer zitten, je schrijft een zin, wist hem weer, herhaalt dat een keer of 20 om vervolgens nog steeds niet tevreden te zijn want geen enkele zin lijkt goed genoeg te zijn om te verwoorden wat je voelt, wat je nog kwijt wilt.

Na een tijdje ben ik gestopt met het perfect willen doen en ben gaan luisteren naar mijn gevoel want dat wist heel goed wat ik moest zeggen, gewoon dat ik hier vandaag afscheid neem van een geweldige moeder, een moeder die niet alleen mijn moeder maar ook mijn vriendin en steun was in alles wat ik deed.Een moeder die mij altijd op de eerste plaats zette, die zonder dat ik wat hoefde te zeggen kon afmaken wat ik bedoelde, waarvan soms een blik naar elkaar toe al genoeg was om elkaar te snappen

En opeens, zomaar opeens valt dat weg, zomaar, niet ziek, nog lang niet oud genoeg, geen enkele reden om te denken dat zoiets zo snel kon gebeuren. Je weet dat het zo is maar het besef komt pas later, het besef van nooit meer even zomaar een rondje dorp, nooit meer even ergens zitten en gewoon een kopje thee drinken. Maar ook het besef hoe vreselijk trots ik ben op mijn moeder, op alles wat ze mij heeft meegegeven.

Want mede door die dingen weet ik dat ik sterk genoeg ben om verder te gaan met leven, samen met heel veel lieve mensen om mij heen. Sommige mensen zeggen wel eens ik ben pas dood als jij mij bent vergeten. Als je zo denkt dan zal mam nooit helemaal dood zijn want ze zal altijd leven in mijn hart, in mijn herrinnering en in mijn gevoel. Nu is ze weer bij papa en zullen ze samen altijd een beetje bij mij zijn. Afscheid nemen is moeilijk als je elkaar een lange tijd niet zal zien maar het is nog veel moeilijker als je weet dat iemand nooit meer terug zal komen. En ik ben blij dat ik op de vraag “wat had je voor een moeder?” met heel mijn hart kan zeggen: een hele lieve!!

Doei lieve mama, ik hou van je


En nu, nu moet ik leren leven, helemaal opnieuw

Ik heb zelf een spierziekte dus woonde nog thuis inderdaad, bij mijn moeder in ons huisje waar ik mijn eigen woon/leefgedeelte had en daar dus kon doen wat ik wilde, samen en toch apart.
Ze is net 59 geworden, ze is in dezelfde maand geboren en overleden, zo dubbel allemaal en niet te bevatten! Ik hoop dat ik in ons huis kan blijven maar er moet nog zoveel aan regelwerk gebeuren, gelukkig heb ik hulp van mijn super lieve familie maar toch.
En dan zit ik te denken en vraag ik me af, waarom hebben ze me niet meegenomen......


Allemaal heel erg bedankt voor het medeleven!