De wedstrijddag van kevin6188

quote:

"Jááháá", zeg ik tegen mijn vader onder Studio Sport. Voor de zoveelste keer begint hij over die keer dat hij Ajax achterna reisde naar Nottingham Forest-uit, de geweldige sfeer die er in zo'n echt Engels voetbalstadion hangt en dat ik – zodra ik de kans krijg – dat toch ook zeker nog een keer moet doen. Dat Ajax in 1980 met 2-0 verloor, is al die tijd slechts bijzaak gebleven. Een kleine dertig jaar verder is het mijn beurt.

De loting voor de groepsfase van de UEFA Cup is goed geweest en de bepaling van het wedstrijdschema nóg beter: Aston Villa – Ajax. Misschien niet de gedroomde opponent, want dat was Tottenham Hotspur, maar dat deert niet. Eens kijken wat die mooie woorden van mijn vader allemaal waard blijken te zijn.

Samen met vijf vrienden per bus en boot richting Birmingham. Het wordt geen gestroomlijnde trip. De eerste aanwijzing dient zich woensdag op de dag van vertrek aan als blijkt dat één van de zes weliswaar een reis heeft geboekt, maar is vergeten een kaartje voor de wedstrijd zelf te halen. Het kaartje is via de Ajax-webshop wel in het winkelmandje geplaatst, maar het afrekenen gebeurt een half uur te laat als de virtuele kassa al is gesloten. Na wat heen en weer bellen met Ajax, wordt er alsnog een kaart klaargelegd.

Een middagje later blijkt het ook in de eerste pub waar we belanden net even anders te gaan. Het dragen van voetbalshirts en vesten wordt niet geaccepteerd en ook moeten mensen hun petjes afzetten. Al te serieus worden de opmerkingen niet genomen en als het inmiddels aangebrande personeel voor de tweede keer komt waarschuwen, is dat reden voor een mannetje of veertig uit Amsterdam om collectief op te stappen.

Aan het einde van de middag blijkt het dragen van een vest, shirt of sjaal in de sportsbar helemaal niet zo'n probleem. Al blijft de vraag of het personeel het wel echt zo leuk vindt dat hun tent wordt overgenomen door een paar honderd Ajacieden onbeantwoord. Mensen in de stad zelf blijken al die Ajax-fans een stuk leuker te vinden. Ons wordt door een passant alles gevraagd over Rodney Sneijder, Jong Ajax, De Toekomst en het niveau van de zaterdagamateurs. Ondertussen geven wij de tip toch vooral op Luis Suárez te letten vanavond.

Ook wij worden in de gaten gehouden; door de bobby's. Die blijken het niet zo'n goed idee te vinden als we met z'n allen los koers zetten naar Villa Park. We realiseren het ons een halve minuut te laat en ons groepje van zes valt uiteen in twee drietallen. Gezellig wandelen met Oom Agent dus. "Chop-chop, fill up the gaps", klinkt het links en rechts. Tussendoor mogen we op het station een goed half uur wachten op een trein, slaat de paniek even flink toe als het ongeduld toeslaat en de Ajacieden zich dus maar zelf in de trein wringen en blijken de vrouwelijke agentes stiekem best wel lief te zijn. De kampbeul die de leiding heeft is minder... euhm, sympathiek.

Hetzelfde geldt voor enkele van zijn mannelijke collega's dicht in de buurt van het stadion. Wij lopen vooraan, maar worden tegen de agenten aangeduwd als de ene helft van de groep het commando 'langzaam lopen' wel opvolgt en de andere groep niet. De politie denkt dat wij expres duwen, terwijl wij juist weer van achteren geduwd worden. Dan maar knuppelen, toch?! Ik heb mazzel en loop naar de zijkant, mijn maat is minder gelukkig. Hij komt ten val en wordt ingerekend. Van de wedstrijd maakt hij geen minuut mee, maar gelukkig wordt er van zijn aanhouding verder geen werk gemaakt.

Met z'n vijven proberen we er maar het beste van te maken. De sfeer zit er goed in en het uitvak weet zich verrassend goed te weren tegen de Villa-fans, die als ze een liedje inzetten met z'n allen tegelijk, zowel jong als oud, uit volle borst meedoen. Alleen op You only sing when we're winning wordt even geen antwoord gevonden. Dus Ajax maar weer steunen. Ondanks een slecht begin lijkt er voorzichtig iets meer mogelijk dan een gelijkspel, maar uitgerekend op dat moment valt de onnodige 2-1, zoals de 1-0 ook al zo dom en onnodig was. En dat ook nog eens vlak voor rust.

Het komt de sfeer niet ten goede. Zowel vocaal als op het veld wordt Ajax afgetroefd. Een wanhopig soort van offensiefje zorgt in de laatste minuten op beide fronten niet voor verandering. Ajax is net niet goed genoeg om dat beetje geluk af te dwingen dat nodig is om de gelijkmaker te forceren en Villa juicht omdat de eerste drie punten binnen zijn. Het publiek bedankt de spelers en vooral Gregory van der Wiel scoort punten. Hij komt speciaal nog even terug om net als Thomas Vermaelen zijn shirt in het publiek te gooien.

Tot zover de wedstrijddag. Een uurtje of veertien later loop ik van het treinstation richting mijn huis. Ik denk terug aan de woorden van mijn vader, die ik hem zo vaak heb horen zeggen. Hij had inderdaad gelijk. Grote kans dat ik later míjn zoon ga vervelen met dit verhaal.