De wedstrijddag van NanKing

quote:

Het was een regenachtige en winderige dag, zondag 5 oktober. De dag waarop ik voor het eerst naar een voetbalwedstrijd zou gaan. Ondanks dat er vaak plannen zijn geweest om een keertje naar de Kuip te gaan is het er nooit van gekomen. Tot zondag, Feyenoord – NEC zou mijn eerste wedstrijd worden. Ik ging mee met mijn vader en mijn oom. Mijn kaartje had een ander vak, maar de verkoper verzekerde mij dat we in het stadion naar elkaar toe konden lopen.

Opgetogen reden we om half twee naar de Kuip. Toen we daar aankwamen zagen we een mensenmassa in rijen voor genummerde poortjes staan. Ik kon kiezen tussen ingang 53 tot 57 de anderen moesten naar ingang vier, dus we spraken af dat we elkaar binnen wel tegemoet zouden lopen in het midden. Ik wachtte geduldig af en was al snel aan de beurt om mijn kaartje te laten controleren.

Eenmaal binnen liep het iets anders dan verwacht. Ik zag een groot hek met daarbij een steward die mij verbood om naar de andere kant te lopen. In het stadion zelf werden onze vakken gescheiden door grote glazen wanden. PANIEK! Schoot er even door mijn hoofd. Snel herpakte ik me mezelf en kwam tot de conclusie dat mijn vader wel wist dat ik het niet zo'n probleem zou vinden. Met een gerust gevoel nam ik plaats bovenin vak Y3 links achter het doel.

Vlak voordat de spelers het veld opkwamen knalde "hand in hand" uit de speakers, wat flink meegezongen werd door de mensen om mij heen. Kippenvel en een kleine brok in mijn keel waren het resultaat. Hierna volgden de namen van de spelers en kon de wedstrijd beginnen.

NEC trapt af en de wedstrijd is begonnen. De eerste 20 á 25 minuten speelde Feyenoord erg goed, met kansen via onder andere Makaay, El Ahmadi en Wijnaldum. De sfeer zat er aan de kant van Feyenoord goed in en er klonk regelmatig vrolijk gezang en geklap. Elke keer als als er Feyenoord speler dicht bij het doel kwam van Babos stond iedereen op en hield zijn adem in om vervolgens in een mooie "oeeeeh of aaaaaaah" uit te zuchten. Ik zei nog voorzichtig tegen mijn buurman: "Er hangt een doelpunt in de lucht". Gespannen kauwde ik op mijn inmiddels smaakloze kauwgom en hoopte op een doelpunt. Helaas bleef het doelpunt uit en na zo'n 25 minuten zakte Feyenoord steeds meer in.

De NEC supporters, die schuin boven mij zaten, lieten zich steeds meer horen. "Lasse Schöne, Lasse Schöne, Lasse Schöne!" en "homo's lopen hand in hand" schreeuwden ze naar benden. Een glimlach kon ik niet onderdrukken. Af en toe gooide een verhitte Feyenoord-supporter in het vak achter mij er een "kankerlijers" uit waarna de mensen met kinderen hem boos aankeken, maar voor de rest was iedereen rustig. Na heel wat opstaan, weer zitten, oeh's, aahh's en wat gemopper, ging de rust in met een 0-0 stand.

Ik besloot in de rust toch even op zoek te gaan naar mijn vader en oom en ik liep wat trapjes op en af -wat de stewards dit keer wel goed vinden-, keek goed om me heen maar vind ze niet. Toen de tweede helft bijna weer begon, liep ik rustig terug naar mijn plaats en het eerste wat ik zag was het moment dat Biseswar neergehaald werd door Zomer en de scheidsrechter er geen penalty in zag. Het stadion stond op zijn kop en zelfs ik ben er op dat moment van overtuigd dat het een penalty was. NEC nam de aanval gelijk over en ik zag De Cler voor mijn ogen uitglijden en het stond 0-1 door toedoen van Janssen. De NEC supporters lieten van zich horen "Zijn jullie boohoos?!" schreeuwden ze naar beneden. Dit keer kon ik er niet meer om glimlachen.

Wat ik denk sprak de man voor mij hardop uit; "Verdomme!". Het spel van Feyenoord was op dat moment, zoals we gewend waren de afgelopen tijd, initiatiefloos, veel balverlies en zonder vechtlust. Met lede ogen keek ik het allemaal maar aan. Waar het Ntibazonkiza een aantal minuten eerder niet lukte, scoorde hij in de 55ste minuut door twee Feyenoord-spelers te passeren en de bal in te schieten. Ik zei tegen mijn buurman: "Als ik thuis voor de tv had gezeten had ik de tv uitgedaan.". Hij lachte en zei: "ik loop meestal even naar de keuken om wat stoom af te blazen". Ik moest lachen, deels omdat ik zoiets banaals deelde met een volstrekt vreemde, maar vooral om mezelf; dat ik me zo laat meeslepen door voetbal.

De rest van de wedstrijd bleef ik hopen op tenminste een gelijkspel. Er volgde nog wat kleine kansjes voor Feyenoord en nog een grote kans voor NEC via Rutger Worm, maar er werd niet meer gescoord. Vanaf de 80ste minuut taaiden er al mensen af omdat ze trein moeten halen of omdat ze het nu wel gezien hebben. Het fluitsignaal klonk op het moment dat de regen en wind besloten er een tandje bij te doen. Mijn eerste voetbalwedstrijd was ten einde. Niet eens mopperend, scheldend of balend loop ik vrij vrolijk terug naar de auto. "En?" vroeg mijn vader terwijl we de auto instapten. Ik vertelde enthousiast over hoe ik de wedstrijd heb beleefd en dat ik ondanks de nederlaag en ondanks de regen echt een hele leuke middag heb gehad. Hij knikte en was het met me eens.

_{Oh ja, toen ik later de samenvatting zag vond ik het ook geen penalty}