[PTA Column] Linkslijers.

Nederland is geleidelijk op links rijden over gegaan.
Je kunt het elke dag waarnemen. In de bebouwde kom wordt het steeds meer usance dat weggebruikers vele honderden meters van tevoren links gaan rijden, omdat ze heel veel verderop, ginds aan de einder, af willen slaan.
Op de snelweg valt deze insluipende gewoonte met nog grotere frequentie waar te nemen.
Tijdens drukker uren is de rechtse rijstrook doorgaands minimaal bezet, de middelste is veel drukker en op de linker rijdt men bumper aan bumper.
Bij rustiger verkeer is er dezelfde zonderlinge neiging de rechtse rijstrook te mijden alsof het een asfaltreep is voor een inferieur soort weggebruiker.
Zolang er voertuigen rechts zichbaar zijn, dichtbij of als een stip aan de horizon, blijft men stug links houden om op zijn gunstigst naar rechts te gaan als er een andere weggebruiker in de binnenspiegel opdoemt. Doorgaands ervaart de linksrijder dat opzij moeten als een verstoring van zijn rust, alsof hij van een heerlijke eettafel moet opstaan omdat er iemand zo nodig naar het toilet moet.
( Afgelopen week voor de aardigheid eens getest: laat 200 meter tussen jezelf en een voor je rijdende vrachtwagen op de rechterbaan. Resultaat: van de 11 auto's die me inhaalden ging er welgeteld 1 naar rechts op de vrije 200 meter snelweg!)

Er heeft in de afgelopen jaren een merkwaardige verschuiving plaatsgehad.
Ooit reed de meerderheid incidentieel links om een inhaalmanoeuvre te volbrengen, nu rijdt de gemiddelde rijbewijshouder altijd links en gaat incidentieel naar rechts om een passeer-actie ( als een soort van gunst...) toe te staan.
Het is gewoonte geworden zich op snelwegen met drie stroken op de middelste baan te begeven en daar te blijven hangen, omdat men zich daar in zalige passiviteit kan wentelen. Men hoeft niet van "zijn" rijstrook af om vrachtwagens in te halen en ook niet om sneller rijdend verkeer langs te laten.
Dit is verwerpelijk rijgedrag.
Niet alleen omdat ons verkeerssysteem pas maximaal functioneert als we allemaal normaal rechts rijden, maar vooral omdat links rijden onze kostbare driebaans snelwegen tot sneller verstopt rakende tweebaanswegen reduceert.

Wat mij opvalt en stoort is dat deze nieuwe onhebbelijkheid geen enkele aandacht van de politie en overheid heeft ( tenzij je het rechts inhalen boven het linksplakken stelt als aandacht wilt noemen, problemen moet je bij de bron aanpakken...).
Ik heb daarover ooit eens gefilosofeerd met de heer Doornhein, destijds commandant van de Algemene Verkeersdienst Driebergen, en tot mijn niet geringe verbazing bleek hij die hardnekkige drang naar links te zien als een te waarderen leuze van de Nederlander. "Dat kiezen van een rijbaan en daar verder niet van afgaa, dat lijkt de Nederlander wel te bevallen. Wat is er tegen als iemand op de middelste rijstrook 120km/h rijdt?", vroeg Doornhein mij, om te te vervolgen met een betoog over de zegeningen van het Amerikaanse keep-your-lane-systeem, waarbij men vrij is een rijbaan te kiezen en rechts inhalen is geoorloofd.
wellicht is het te overwegen dat systeem hier over te nemen, maar dat is een discussie die ( nog) niet aan de orde is.
Het is naar mijn mening fout ons in een soort van ongecontroleerde mengvorm te begeven, waarin men niet voor het Amerikaanse systeem kiest, maar wel het Europese laar verwateren door het hinderlijke en onzinnige links-plakken op zijn beloop te laten.
Het is bovendien een aperte misvatting dat de Nederlander bewust voor links-rijden kiest.
Aan de neiding links te rijden liggen naemlijk geen dipere gedachten ten grondslag, geen slimme overwegingen of geïsnpireerde inzichten, maar slechts gemakzucht en lethargie.

Wie goed rechts rijdt, heeft een bewuste rijstijl. Hij moet geregeld beoordelingen doen, in zijn spiegels kijken, richting aangevenen van rijbaan verwisselen. Kortom: hij is bezig met actief autorijden.
Ik hect daar zelf hoge waarde aan, want een goede rijvaardigheid is een groot goed.

Wie links rijden of onnodig op de middelste rijstrook plakken toestaat, maakt een grote beoordelingsfout. Want hij verheft onoplettendheid en passiviteit tot een deugd.


_{vrij naar T. Roks.}