[Reisverslag] Maandje indonesie

Jaarlijks doe ik een rondreis cq vakantie van een maand. Al heel wat delen van de wereld bezocht en ook een aantal verslagen daarvan hier online gezet (oa China, India en Peru/Bolivia dacht ik). Nu zit ik in Indonesie en hou een reisdagboekje bij via Waarbenjij.nu, maar ik heb hem ook even hier online gezet. Voor diegenen die het interessant vinden!



Reisverslag Indonesie, deel 1
In Jakarta begonnen na in totaal iets van 15 uur vliegen met een keer fatsoenlijk vliegtuigvoedsel daarbij. "Eindelijk weer eens Azie" was het idee, maar over Jakarta hoorde we van tevoren al van iedereen: ga er zo snel mogelijk weg! Dus het eerste wat we dan ook hebben gedaan was een vliegticket kopen om zsm weer weg te kunnen.

In Jakarta staan nog redelijk wat oude koloniaalse Nederlandse gebouwenin in de wijk Kota, waar we meteen in de middag dat we aankwamen met een treintje heen zijn gegaan. Allemaal ontzettend vervallen, maar ze staan er wel...Dat is ook eigenlijk het enige interessante aan Jakarta. Verder is het gewoon een hele hele grote, warme en vooral ook stinkende stad. Ja, we zijn wat gewend, maar de combinate vuil en water brengt toch een hele andere odeur met zich mee en we kunnen je vertellen: dat is niet prettig. We moeten daarbij nog ontzettend wennen aan het geld hier: een milioen roepiah is 80 euro. Briefjes zijn er toch maximaal 100.000. Rekenen geblazen iedere keer. Waar Anke de 'master-afdinger' is moet Bram haar toch afstoppen als een taxi 10.000 kost en Anke steeds wil afdingen: die 80 cent, daarvoor ga je niet lopen in deze hitte...

Je hoorde er niets over in je geschiedenislessen van vroeger, maar we zijn hier in Indonesie als Hollanders geen lieverdjes geweest.....Het is niet af te zien aan alle gebouwen, maar alle verhalen in de Lonely Planet rondom de VOC maar ook een stuk later nog (rond 45-4Cool zijn allemaal niet prettig en hebben geen 'happy ending'. Oude mensen hier kunnen je daarom nog wel eens vuil aankijken als je zegt dat je uit "Belanda" komt, maar de jongere generatie weet er (gelukkig?) weinig van.
In de avond de BESTE sate OOIT gehad (althans, tot nu toe, maar waarschijnlijk kan die echt NIET meer overtroffen worden).

De tweede dag Jakarta richting haven gegaan, waar we een kleine tour kregen 'aangeboden'. De gids die ook Bram heette sprak een klein woordje Nederlands en met een dosis Engels daarbij was het interessant. Een houten boot bekijken waarmee ze cement exporteren naar Borneo, een soort van krottenwijk en de vismarkt hebben we gezien, waarbij we niet hoeven te vertellen hoe die laatste ruikt bij 35-40 graden celsius. De chinese wijk Glodok daarna was niet echt chinees, maar de 3 liter cola bij de KFC smaakte er niet minder om, netzoals de heerlijke 'Nederlandse' broodjes bij de Holland Bakery (met echte molen op het dak). Als laatste in de quick-tour Jakarta stond het grote momument van Soekarno op het programma (ook wel 'Soekarno's last erection' genoemd door de locals); een 53 meter hoge pilaar slash obelisk, die ook als uitkijktoren dient, met daaromheen een supergroot park. Even lekker uitwaaien.

Vroeg naar het vliegveld de ochtend erop, richting Borneo, het plaatsje 'Pankalan Bun', wat onze uitvalsbasis zou zijn om Orang Utangs (vrij vertaald: "mens uit het bos"Wink te gaan bekijken. De Lonely Planet laat ons niet zo vaak in de steek, maar deze keer wat het helemaal raak; het kaartje van het dorpske klopte voor geen meter. Als er stond "over 100 meter" was het een kilometer (of meer), 1 kilometer kon zomaar weer 5 kilometer zijn en dan ook nog in compleet de andere richting. En dan zonder taxi's in de buurt en geen richtingsgevoel, veel hitte; daar kan je best pissig van worden. Gelukkig spraken de indonesiers die we tegenkwamen ook geen engels, dat scheelt (*kuch*). Na lang geklooi zijn we achterop de brommertjes van 2 gastjes naar iets gereden wat 'Borneo Travels' heette, waar we onze tour geboekt hebben. We wilde ook meteen onze 'ticket out of there' boeken, maar dat was weer wat lastiger. Waarom? Het is hier Ramadan. Deze eindigt op 1-2 oktober met Idul Fitri, oftewel het suikerfeest. HIervoor gaan heel veel mensen naar hun familie en wordt er dus VEEL gereist. Alle vliegtickets out-of Pangkalan Bun waren of 2x zo duur, of uitverkocht, of ind e handen van Chinezen (die daar ook veel wonen). Uiteindelijk konden we op een voro ons ongunstig tijdstip een 2x zo dure ticket kopen, waardoor we een dag van onze tour af zouden moeten halen. Dat was beter dan 3 dagen later gaan of met een kolere-omweg. Balen, maar oke. Om en de tour en de tickets te betalen moesten er de nodige milioenen uit de pinautomaat gehaald worden en met alleen maar 50.000 biljetten is dat best wel heel erg veel. Een stapel van ettelijke centimeters wel te verstaan. Apart.

Met Ramadan moeten moslims vasten (moeten, moeten, veel mensen smokkelen weten we nu uit ervaring!) en als de zon ondergaat mogen ze weer eten. Dat wordt aangekondigd door de imam die vanuit de moskee met zijn karaoke-set wat gebeden rondbazuind in het arabisch. Maar niet alleen dan rond 5-6 uur in de middag, maar ook om 8 uur, 10 uur, en weer rond 3-4 uur in de nacht als 'de dag begint'. Dus. Ons raam stond volgensmij NAAST een speaker, dus we zijn na een rechtop in bed zitten even verhuisd naar een andere kamer.....

De tour deden we op een Klotok, een boot met een relaxed bovendek en een 'toilet with a view'. We hadden een erg goede gids mee die supergoed engels sprak en in het nationale park wat we gingen bezoeken 3 jaar vrijwilliger was geweest. Daarnaast nog een kapiteintje, een kok (jummie, gebakken banaan!) en een 'hulpje'. Met zijn zessen dus op de boot; ruimte zat.
Als eerste richting Camp Leakey, 4 uur varen door de geweldig groene jungle. Onderweg veel eh..bomen en meer van dat groen, maar ook wat aapjes en geweldige vogels. Camp Leakey is een researchkamp van de Leakey-foundation, waar ze inbeslag genomen oerang oetangs weer terugzetten in het wild en waar ze onderzoek doen naar het gedrag van oerang oetans. De vrouwelijke dr. Gildakis zit daar al jaren en heeft vele prijzen en documantaires op haar naam staan.

De apen die teruggezet worden in het wild kunnen niet altijd geheel op eigen benen staan en worden daarom gevoed met bananen en gecondenseerde melk. Toen we aankwamen lag er pontificaal een grote oerang oetang echt midden op het looppad alsof ze wilde zeggen: "Nee nee, het is nog geen tijd, wacht maar even!". Toen we er voorbij wilde stappen (we moesten echt over haar heen stappen, ze lag heerlijk op haar rug) pakte ze Anke's been vast...die ze gelukkig snel weer losliet. De feeding-sessie op een speciaal platformpje was echt ge-wel-dig. De apen kwamen op nog geen 2 meter afstand van je zitten. In totaal waren er bij deze sessie zo'n 10 verschillende apen, voornamelijk vrouwtjes, en een groot deel met oh-zo-lieve kleine baby oerang-oetangs. Isn't that cute!!!



Toen we terugliepen zat 1 van de dominantje mannetjes vlakbij de huizen van de onderzoekers en rangers van het park. Hij klom zowat in het huis omdat hij blijkbaar honger had. De deur was niet op slot....en ineens zie je 3-4 rangers rennen om die mega-aap uit hun huis te krijgen. Erg funny... Daarna vond meneer het nodig om eerste zo ongeveer te gaan vechten met een ander mannetje (inclusief stoere geluiden maken!) en daarna sex te hebben met een vrouwtje. De sex duurde hooguit 10 seconden; ze werd meer verkracht dan wat anders. Daarna ging hij heerlijk op zijn rug in het gras liggen. Hadden we al gezegd dat oerang oetangs op mensen lijken?

Na een fantastisch feestmaal werd ons bedje met klamboe door de heren opgemaakt en hadden we vanaf het dek een geweldig romantisch uitzich over een mooie waterpartij met bijbehorende ondergaande zon en oerwoudgeluiden. Nee, we gaan nog niet trouwen binnenkort, voor diegenen die zich dat zomaar spontaan ineens afvroegen. Het wedstrijdje "wie heeft de meeste muggenbulten" heeft Anke gewonnen. Alle plekken die jen iet insmeert (zegmaar die vrijkomen als je naar het toilet gaat) zijn echt GOED geraakt. Anke - Bram: 55 - 13.

Een deel van de rivier wass erg bruin met modder, doordat er een (illegale?) goudmijn verder stroomopwaarts is. Daar dumpen ze ook fijne chemicalien in het water. Af en toe zie je helaas ook hele stukken oerwoud zonder bomen; die worden nog wel eens gekapt.... het schijnt dat de Kuip helaas gebouwd is met dit soort illegaal gekapt hout....
Het tweede kamp en de tweede feeding-sessie. Toen alle andere toeristen wegwaren heeft een klein baby-aapjes voor ons nog een mooi showtje weggegeven door met zijn voederbak te gaan spelen.

Na nog een kamp zijn we in de scherming terug naar het dorpje gevaren waar we de ochtend erop vroeg de taxi richting vliegveld zouden pakken. Naast alle 'shows' van de apen stond ons nog een show te wachten; die van de vuurvliegen. Soms zag de jungle eruit als een amerikaans dorpje rond kerst; als een hele zwem in een boom zit komt er echt heel veel licht vanaf. Wederom romantisch. In de nacht leerden we weer dat geluid ver komt als het over water reist. Het 9000 zielen tellende Kumai kent 15 moskeeen, welke blijkaar allemaal in verband met Ramadan een nieuwe geluidsinstallatie hadden gekocht.

De dag erna was een lange reisdag. In niet willekeurige volgorde: taxi - vliegtuig - psycho-taxi - bus - volgepropt busje - local chicken bus en lopen... maar toen waren we in heaven: het guesthouse in Yogiakarta waar we nu zitten! Met supervriendelijke goed engelssprekende mensen, een voortreffelijk ontbijt en...een zwembad! Het schijnt van de broer van Koen Wouters (die van Clouseau) te zijn. Enige nadeel is dan ook dat er erg veel belgen zitten. Dat komt ook omdat verderop in de straat een zeer goed engels restaurantje zit, waar die avond Jazz-avond was. Een halve liter bier erbij voor nog geen euro en je hebt een goede avond. We raakten al snel aan de praat met wat mede-reizigers.

Bedenkt je dan even deze drie mensen: een in indonesie geboren nederlander. Iemand die 7 dagen per week golft omdat hij op een golfbaan werkt en het ook goed kan (als we hem mogen geloven). En als laatste een Hells Angel. En bedenk deze drie mensen nu eens allemaal in 1 persoon; dat is een behoorlijk rare combinate, maar de kerel die we tegenkwamen, die met zijn puur hollandse vrouw aan het reizen was, was het toch echt. Vriendelijke vent. Geweldig gezellige avond, leuke verhalen. We zijn uitgenodigd om binnenkort in de buurt van Amsterdam te komen golven.

De dag erna stond ietwat brak een rondtour door Yogiakarta. Het paleis van de sultan met daarbij het veel interessantere 'waterpaleis' van de sultan waar hij in grote zwembaden een beetje kon sexen met zijn 27 concubines. Wat een leven. Bij iedere bezichtiging van iets interessant hier krijg je een 'gratis' guide (die je niet wil hebben maar waar je niet vanaf komt) die je daarna ook als "part-of-the-tour" meeneemt naar zijn of haar prullariawinkel. Maar ach, even beleefd 3 minuten kijken en wegwezen. Maar soms zijn ze wat vasthoudender. In een behoorlijk grote markt midden in het centrum vertelde we een man meteen dat we geen gebruik wilde maken van zijn diensten; het was tenslotte een markt, dus wat kan je uitleggen? Dus het manneke zegt lachend: "Ah, you want to look everything by yourselves, hahahaha!" waarop we duidelijk en hard toch beiden met een boos gezicht YES! antwoordde. Toch was het niet genoeg. Het verstoppertje spelen en beiden een andere weg kiezen was leuk, maar deze meneer had geoefend. Daarna 15 minuten negeren hielp uiteindelijk toch.



Een bezoek aan Yogiakarta schijnt niet compleet te zijn als je de Prambanan-tempels en de Borodbodur niet hebt bezocht. De eerste hebben we gedaan met een gehuurde (automatische) scooter. Of scooter, als je een beetje gast geeft haal je de 90 tot 100 wel. Het verkeer is hier wel een grote chaos, met maar veel toeteren en soms een beetje brutaal zijn was het goed te doen. De Prambanan-tempels waren aardig, meer kunnen we niet zeggen: bekijk de foto's maar eens! Maar we waren snel weer op de brommert als Bob en Annie, want dat was een stukje cooler. Daarna zijn we vanaf ons hostel 'immer gerade aus' het 50km tellende stuk naar het strand gecrossed. Een beetje sightseeing door the country met rijstvelden en nog veel meer leuks. Het strans was weinig bijzonders met veel stof en hele hoge golven. Maar het ritje heen en terug was helemaal prima. Helaas kreeg Bram een lekke band toen hij even donuts wilde gaan halen (je moet je brommert toch wel echt GOED benutten, niet?), maar een 45 minuten later en een heel interessant eenzijdig gesprek later (aangezien de vrouw maar bleef lullen en Bram niets verstond) was alles weer oppie toppie. Voor die 80 cent zou je zo weer een gat in je band rijden.

Vanochtend hebben we ons heen en terug naar de Borodbodur laten rijden. Voor die 3-4 euro pp regel je dat niet zelf. Om 5 uur werden we opgehaald om de sunrise te aanschouwen. Helaas was het wat bewolkt. De Borodbodur is een boeddhistische tempel en is opgebouwd als een grote stoepa (even googlen als je niet weet wat een stoepa is!). De basis van deze stoepa is 123 bij 123 meter. De stoepa heeft negen etages; de onderste zes zijn vierkant, de bovenste drie rond. De etages vertegenwoordigen de boeddhistische kosmos. Op de bovenste etages bevinden zich 72 kleine stoepa's, die gebouwd zijn rondom één grote centrale stoepa. De grote stoepa staat symbool voor het Nirwana en in iedere stoepa zit een boeddha. Aanraken betekent good-luck....



We zijn net aangekomen op Bali, na een rondtour rondom Bromo (de Vulkaan), maar daar de volgende keer wat meer over...

quote:

Hoe zat dat eigenlijk met inentingen die je hebt gehad? En muggenbulten, hoe irritant is het? Ik word al knetter als ik 3 / 4 muggenbulten heb.

Buiktyfus, de rest hadden we nog (de hele rimram).
Muggen zijn WAAR irritant. Je wil de benen van mijn vriendin niet zien...

quote:

Hoe zit het over het algemeen met het engels van de mensen? Niet de gidsen maar de normale mensen

Slecht. Iedereen die wat van je wil/in de toeristenindustrie iets doet, spreekt wel wat engels.....

Even een stukje tussendoor, nu ik toch even moet wachten. Staat ook nog niet op waarbenjij.nu. Foto's komen ook later.
Net aangekomen in Ubud, op Bali, na wat heerlijke dagen duiken.

Indonesie - reisverslag deel 2
De vorige keer waren we geeindigd in Yogiakarta, waar we vanuit ons lovely guesthouse wat tripjes hebben gemaakt. De laatste avond daar bij het eten kwamen we een 54 jarige NLse man tegen die al 19 jaar in Yogiakarta woonde. Hij vertelde trots dat toen hij lang geleden trouwde de indonesische dame met wie hij trouwde 18 jaar was en nog maagd. Nice to know, need to know?! Maar...dus... we wilden richting Bali, waar onze reis ook gaat eindigen. Maar niet voordat we op de weg daar naartoe ook nog langs de Bromo-vulkaar zouden gaan. In een relaxed airco-busje met 2 rare fransozen 9 uur toeren. Onderweg kwamen we helaas terecht in een eettent, waar de lunch ook genuttigd werd door zo'n geweldige tourgroep van FOX-reizen. U kent ze wel; Nederlanders, die overal wat over te zeuren hebben (later daarover meer). Nu ging het om de rekening of die niet 1000 roepiah te hoog was. Als je dan weet dat 1000 roepiah 8 cent is en je nog steeds op vakantie bent (oftewel; om te ontspannen en je zo weinig mogelijk druk te maken, want als je dat zou willen kan je dat in dit soort landen om de 3 minuten) dan kan je alleen maar lachen.

Het laatste stuk van onze 9 uur durende rit ging met een psycho-driver-on-acid-with-a-deadwish; oftewel een uphill rally. De man reed in het donker alsof de duivel op zijn hielen zat. De fransen achterin vonden het minder prettig, maar we konden er wel om lachen; we leven nog. We werden afgezet bij een redelijk *kitschering* hotel, genaamd Yoschi's (thanks for the tip Roy & Rieneke), waar de temperatuur aangenaam koel was. Ondanks de zeer zeer korte nacht van 21:30 tot 03:15 die we hadden omdat we de sunset wilde zien hebben we waarschijnlijk door deze temperatuur heer-lijk geslapen.

We werden samen met een canadees en duits stel die beiden 10 maanden aan het reizen waren rond 03:15 opgepikt met een jeep en deden onze psycho-rit bergop nog eens dunnetjes over, met in ons spoor nog redelijk wat jeeps. En FOX-bussen, naar het bleek. De Bromo is de meest bekende vulkaan op het eiland Java, Indonesië. De berg is met 2392 meter zeker niet de hoogste berg van de regio, maar de ligging is wel zeer bijzonder. De vulkaan ligt samen met twee andere vulkanen in een zandzee van 8 bij 10 kilometer. Vanaf het uitkijkpunt heb je daar met de opkomende zon een zeer pittoresk plaatje. Echt ge-wel-dig. De foto's spreken voor zich... Helaas stonden er redelijk wat gestresste Nederlanders in de buurt die zich druk maakte "of ze wel plek hadden vooraan om dat plaatje te kunnen maken en of ze dan wel op tijd waren". Detail: 99 van de 100 keer betreft dit onze 'wat oudere' medemens. Alle jongeren die aan het reizen zijn zijn een stuk relaxter, en niet zo druk. Tip van Bram voor de lokale middenstand: verkoop warme chocolademelk met slagroom gezien de temperatuur van 3-4 graden celsius in plaats van alle andere meuk. Na het uitkijkpunt kon de Bromo zelf nog beklommen worden (of je liet je, zoals de meeste FOX-mensjes brengen met een paard en zeurt achteraf over de prijs), waar je buiten adem bovenaan beloond werd met heerlijke zwaveldampen. Kuch kuch. Het leuke was dat een bruidspaar, met de bruidskleding aan, ook de klim naar boven maakte en daar een offering aan de vulkaan deed.



Tot zover even voor nu...even geen tijd om verder te typen (belevenissen van 2-3 dagen daarop), dat volgt nog.

[ Bericht 2% gewijzigd door SnuggLe op 29-09-2008 11:58:09 ]

Weer even tijd gevonden om een stuk te typen...

Maandje Indonesie - part 3
Nadat we er eigenlijk al bijna een dag op hadden zitten omdat we zo vroeg op moesten staan voor de 'Sunrise Bromo', moesten we nog bijna een 'dag' reizen om op onze bestemming aan te komen: Lovina op Bali. Heel fijn met een stel andere toeristen in de bus...en tuffen maar. Bootje pakken, ook alles prima. Maar dan.... De chicken-bus die ons naar Lovina zou brengen vanuit de haven in Bali zou pas weggaan als hij volzat. En wij waren met zijn 5-en. In de bus konden 14 personen. Hmmm... Het tempo was 1 persoon per half uur wat erbij kwam. Niet fijn. Op een gegeven moment had de chauffeur het blijkbaar zelf ook wel gehad, want voor het luttele bedrag van 10.000 roepiah (80 cent) pp wilde hij wel meteen weggaan. Prima.2 uur later in het donker waren we bij het hotel met het mooiste zwembad totnogtoe: Lovina Beach Hotel (wederom danku Roy&Rieneke). Het koele welkomstdrankje maakte het nog idyllischer, samen met het geruis van de oceaan op de achtergrond. En af en toe de luide 'brul' van de kleine gecko's (hagedisjes) die hier o-ve-ral rondlopen. Wat een herrie kunnen die beesten maken... Jullie begrijpen dat we na het uitslapen de hele dag niets gedaan hebben natuurlijk. Het zwembad was heerlijk. En we weten nu dat factor 8 niet afdoende is voor Bram.... In de avond hadden we een eet-date met het duitse stel uit Munchen welke we al een paar keer eerder tegen waren gekomen. Hier hebben we ons lekkerste toetje ooit gehad; een chocolate fondant, oftewel een chocolade-cake met vloeibare chocolade in het midden. Waarom hebben wij die nog nooit in Nederland gezien!?!?!?!??

Na een dag relaxen moesten we natuurlijk weer wat doen. Nee, niet zoals alle toeristen 'op leeftijd' een dolfijnencruise, maar duiken. Op dag 1 gingen we naar het plaatsje Tulamben aan de noordoostkust van Bali, waar het schip "Liberty" ligt; een japans schip uit de tweede wereldoorlog. Deze ligt 5 meter uit de kus. Het hoogste puntje ligt 6 meter onder water, het laagste punt 30 meter. Het was een tijd geleden dat we hadden gedoken, en daarom zoog Bram binnen 27 minuten alle lucht uit zijn duiktank. NIet handig, want zonder lucht kan je niet echt fijn verder duiken. De tweede keer ging het helemaal prima, 54 minuten 'bottom-time', zoals dat zo mooi heet in duikersjargon. Het schip ligt er onderwater ook echt schitterend bij, met een aantal leuke kruip-door-sluip-door stukken waar je fantastisch doorheen kunt zwemmen. Als het goed is krijgen we nog wat foto's van een hyperactieve Engelsman, die toevallig een onderwatercamera bij zich had. Aan het eind van de duik kwamen we een zeer zeer grote school jackfish tegen (we weten de NLse naam zo even niet) die als een kolom door het water zwom. Het waren zeker 500 vissen.

Van duiken kan je heel heel moe worden. En dat waren we ook. Maar aangezien we een duikpakket hadden geboekt, hadden we ook nog een nightdive, oftewel een nachtelijke duik. Tussen de duiken door hadden we 1,5 uur om te eten; best kort. Even wat gefrituurde garnalen en gebakken banaan naar binnen gestouwd en hopla, weer het water in. Onze instructuur was een indonesische hippie slash grapjurk met de naam Dono. Meneer Dono had alleen korsakov, want hij vergat nogal wat. Niet een fijne eigenschap voor iemand die je zo ongeveer je leven toevertrouwd als je onderwater bent. Maar oke. Net toen we wegvoeren in ons piepkleine bootje begon de imam weer met zijn preek. Tel daarbij de ondergaande zon en een stille oceaan, plus de gezonde spanning voor onze eerste nightdive en je had een heel mooi plaatje.

Dus wij met zijn drieen met allemaal een zaklamp in onze hand vanaf de boot, het water in. En je ziet echt heel, heel weinig. En daar zit je dan, 18 meter onder water. Een hele belevenis! Het zicht met de lantaarn is 3, hooguit 4 meter. Leuk om te zien dat vissen ook gewoon slapen; je kon er gewoon 1 aanraken op zijn neus. Verder was het qua wat je ziet niet heel spectaculair, maar zeer zeker de moeite waard. Het leukste waren de "vuurvliegjes onder water"; als je op de bodem gaat zitten en je lamp uitdoet (en het dus HELEMAAL donker is) en met je handen flink heen en weer wappert, geeft het plankton op de een of andere manier licht. Weird....De tweede dag duiken was qua onderwaterleven een stuk mooier. We hebben onder andere een haai gezien en nog veel meer interessante beesten. Dono was weer wat van zijn spullen vergeten.....

De dag erop zijn we in Ubud aangekomen. Ubud is een dorpje in het binnenland van Bali, waar heel erg veel 'kunst' te koop is. 'Kunst' staat tussen haakjes, omdat 90% gewoon massa productie toeristen-junk is en daarnaast er nog wat schilderijen te koop zijn. Half Bali komt hier in ieder geval inkopen doen en dat is dus ook te merken aan de prijzen en aan het soort toeristen wat hier rondloopt en aan het soort eettenten. In de avond wat Balinese haute-cuisine geprobeerd. En dan heb je het nog over nog geen 40 euro voor 2 personen in totaal.....

Vandaag (jaja, we komen er wel met schrijven...) hebben we wederom een motorscooter gehuurd om de omgeving van Ubud met zijn schitterende rijstterrassen te verkennen. Eerste stop was een rotstempel midden in de rijstvelden, waar we voor alle andere toeristenbussen aankwamen; een zeer rustgevend en mooi plaatje! Daarna zijn we naar de heilige bronnen gereden die iets verderop waren. Meestal als er iets staat van 'holy springs' zijn het drie plassen water waar geen hond te vinden is; de omschrijvingen in reisgidsen kloppen niet altijd. Maar deze waren groot...en volop in gebruik! Hordes balinese hindu's kwamen hier in het zeer koude water plonzen en om hun jerrycans te vullen met heilig water. Zeer veel kodak-foto-momentjes, kunnen we wel zeggen.



Na een korte stop bij een zeer leuk uitkijkpunt over een vulkanisch meer plus bijbehorende vulkaan en daarbij de second-best sate ever gehad te hebben gingen we weer op weg naar Ubud. Toen we lekker naar beneden aan het tuffen waren met circa 80 km per uur riep iemand ineens " police, police!". Ja..dus? In Jogiakarta waren we ook al eens in een controle gereden en niets aan de hand. 500 meter verderop werden we staande gehouden door een vriendelijk ogende zeer goed engels sprekende officer. Aan de andere kant van de weg stonden nog 2 toeristen met een motorscooter. Een heel verhaal over aansprakelijkheid, rijbewijs en dat alles bracht hem ertoe te zeggen dat we diep in de problemen zaten, maar...."dat hij wel wat voor ons kon doen". Oftewel we moesten gewoon even 50.000 roepiah neertikken voor deze man. Achter ons reden de balinesen lekker door, zonder helm op en soms harder dan 90 km/uur. Dus. Corrupt? Ach nee joh, dat is 'cultuur'! Vermaken we ons hier nog? Ja hoor, helemaal prima!

Selemat datang (of zoiets!)

ps. er staat nog een klein aantal andere foto's op onze Waarbenjij.nu voor de liefhebbers.

[ Bericht 9% gewijzigd door SnuggLe op 29-09-2008 11:59:43 ]

Oke, waar was ik geeindigd?

Nadat we van de schrik van onze kleine aanvaring met de politie hadden gehad hebben we ons op het heerlijke voedsel in Ubud gestort: eend schijnt hier een specialiteit te zijn. Je moest hem (of haar?) minstens een dag van te voren bestellen, dus dat moest wel goedkomen. En inderdaad: zo'n lekker mals stukje vlees hebben we bijna nog nooit gehad. Toch heeft Bram daarna een nachtje deels op het toilet doorgebracht. Waarschijnlijk was het de 'op-1-na-beste-sate-ooit' van de middag (die inmiddels alweer de 'op-2-na-beste-sate-ooit' geworden is) die verkeerd is gevallen.

Ook onze duitse vriendjes waren weer in de buurt en met hen afgesproken om een auto te huren om een dag Bali te verkennen. En een auto zien te vinden, dat is niet zo moeilijk in Ubud. Als we een roepiah hadden gekregen voor iedere keer dat er iemand aan ons vroeg "Transport? Taxi" dan waren we nu milionair. Na 99999x kan je weleens wat geirriteerd raken dus heben we wat grappen met de mannekes uitgehaald. Ze konden het niet allemaal heel erg waarderen...Het schijnt ook dat je voor een brommer maar 500.000 roepiah de eerste keer moet aanbetalen om te mogen rijden (40 euro!) en de rest komt wel in termijnen. Oftewel: eerst even een tijdje aan toeristen verhuren en dan is de brommert van jou. Waarschijnlijk doen ze dat hier ook met voertuigen, want iedere boerenlul heeft een aardige auto die hij aan toeristen aanbiedt. Een ride hadden we dan ook zo gevonden.

De dag zelf was mwoah...De grootste tempel van Bali was niet specatulair; veel van hetzelfde wat we al gezien hadden plus de helft werd of gerenoveerd of mochten we als westerling niet naar binnen. Een andere tempel was vervallen en compleet verlaten: we waren de enige toeristen. Wat wel aardig was was een watertempel bij een dorpje genaamd Tirta Gangga (oftewel Water van de Ganges). Veel leuke Kodak-fotomomenten zullen we maar zeggen.Voor diegenen die veel naar 3opReis kijken: Tygo Gernand heeft dit bezocht op zijn rondtour door Bali. Na die dag hadden we ook wel zoiets van: "Oke, nu genoeg gezien, nu duiken en relaxen". We hadden onze ticket out-of-there ook al gekocht, maar de ochtend kwamen we bij onze travel-agent en die vertelde ons dat de boot kapot was en niet ging. Lekker dan. We hebben het grijze vermoeden dat de boot gewoon niet vol zat en men hem daarom cancelled, maar oke. Dat betekende dus nog een dagje niets doen in de zon bij het zwembad. Om onszelf extra te verwennen hebben we een massage genomen; de 'Royal Treatment', zoals de reclamefolder aangaf. Kleine indonesische vrouwenhandjes die je fantastisch kneden, met daarna een scrub en een yoghurtbad en daarna relaxen in een warm bloemenbad. Echt heel, heel vervelend...

In de middag was er een crematie in het dorp, waar we toevallig tegenaan liepen; heel het dorp (plus bijna alle bijbehorende toeristen) waren uitgelopen voor een ceremonie met veel pracht en praal. In mooi opgemaakte beelden en versieringen werd de fik gezet en iedereen stond er omheen te kijken. Een aparte gewaarwording met zoveel toeristen die foto's aan het nemen waren. De 'offer-industrie' is hier trouwens big business! Iedere straatsteen heeft zowat zijn eigen wierookstokjes en offerande bakje, gemaakt van bamboe, waarin bloembladeren en wijwater zit. Je struikelt er letterlijk over. De dames die dit verspreiden door het dorp hebben er een dagtaak aan.



De dag erop lukte het dan toch om de boot te pakken en zijn we met de langzame boot richting Lombok gegaan, de Gili eilanden om precies te zijn. Dit zijn 3 'bounty' eilanden (Gili Air, Gili Meno en Gili Trawagnan, waar wij dus zitten) zonder motorisch verkeer, waar je prima kunt duiken, chillen, eten, chillen, eten en verbranden. Wederom erg vervelend allemaal. Na de langzame boot wisten we overigens wel dat de terugweg NIET met de langzame boot zou gaan. Of 6 uur flink klotsen, of 1,5 tot 2 uur over de golven jumpen; wat denk je zelf?

Na een nacht in een dramatische hotelletje gezeten te hebben omdat we laat aankwamen zijn we verhuisd naar een deluxe kamer van een redelijk hotel MET zwembad natuurlijk. Een bed waar je 10 man in kwijt kon, een TV met DVD-speler en een outdoor-douche en toilet. Prettig om je vakantie in te eindigen. Op Gili Trawagnan hebben we eigenlijk maar drie dingen gedaan: eten, duiken en relaxen-bij-het-zwembad.

Om met het eten te beginnen: dat kan helemaal prima hier! Ieder zichzelf respecterende toko heeft een BBQ waar veel verse vis te krijgen is. Anke heeft al vanalles geprobeerd en zo moest ook een kreeft eraan geloven. In Nederland onbetaalbaar, hier overal te krijgen. Bram eet zich helemaal vol aan de brownies en geweldige broodjes. Ook de locale cocktails zijn goed te doen, al is de koppijn in de ochtend niet altijd even prettig.

Het duiken is hier oke, maar viel ons een klein beetje tegen. We hoorden en lazen al dat het koraal hier flink aangetast was door vissen met explosieven (dynamiet in het water en de vissen komen bovendrijven; hoe bedoel je luie vissers?) maar ook door El Nino, de orkaan. Nu zul je je afvragen "El Nino? Dat was toch ergens rond Mexico". Ja dat klopt, maar door alle zeestromen etc etc heeft het koraal er hier FLINK van te lijden gehad. Je ziet vooral veel dood koraal, maar gelukkig is het wel herstellende. De vissen zijn wel echt ge-wel-dig, we hebben vanalles en nogwat gezien waaronder zeer veel schildpadden, en vissen van alle kleuren van de regenboog. De familie van de door Anke opgegeten kreeft keek ons onderwater erg erg boos aan. Helaas geen haaien, ook al zijn we twee keer wezen duiken bij een plek die Shark-Point heette. Volgensmij waren er overal meer haaien dan op Shark-point zelf. De duik-instructeurs zijn overigens wel lachen: heel veel jongeren die in 4 tot 6 weken dive-master (soort hulpinstructeur) willen worden zijn hier. Je kan het vergelijken met ski-leraar, inclusief scharrels. De stoere verhalen van een Nederlandse bink mochten we dan natuurlijk ook allemaal aanhoren, bijna met alle (on)smakelijke details erbij.



Naast het duiken en eten hou je nog het relaxen-bij-het-zwembad over, maar daarover kunnen we kort zijn: heerlijk om je vakantie zo af te sluiten. De sfeer op het eiland is ook helemaal super; erg relaxed en laid-back. Veel gezellige mensen waar je een praatje mee kan maken of een biertje mee kan drinken. We zouden het hier nog wel langer uit kunnen houden maar...... vanaf morgen begint eigenlijk al langzaam onze terugreis. Morgen eerst de boot terug naar Bali en vrijdagochtend het vliegtuig naar Jakarta. Die avond via Hong Kong naar Amsterdam om zaterdagochtend vroeg in het koude Nederland aan te komen....

Samenvattend hebben we het hier helemaal prima gehad. Al was de timing rondom de Ramadam misschien niet perfect, Indonesie is een fantastisch land. Het is redelijk simpel om hier rond te reizen en de voorzieningen zijn goed. De prijzen voor accomodatie zijn prima (15-20 euro voor een goede kamer met airco), het eten is super en betaalbaar en de mensen zijn over het algemeen zeer vriendelijk. We hadden wellicht nog wat 'boze blikken' verwacht gezien alle wreedheden die Nederland hier rondom 1948 heeft uitgevreten, maar heb je geen last van. De natuur is mooi, de cultuur is volop aanwezig, je kunt ook heerlijk tot rust komen en de zon schijnt volop. En dan hebben we nog niet eens een vierde van het land gezien qua eilanden....

Ps. Van de malariapillen (waar we nu vanaf zijn) kan je behoorlijk gaan dromen! Anke droomde van Dinand Woesthof (de zanger van Kane) die haar telefoon jatte. Lopen we op Gili Trawagnan, droomt Anke weer, maar dan overdag: "He, daar zit Dinand Woesthof!". Maar nee hoor, hij zat er dus echt...

....op onze ]Waarbenjij.nu staan nog wat foto's.

[ Bericht 2% gewijzigd door SnuggLe op 08-10-2008 13:53:52 ]

Gelukkig hebben we de foto's nog......



....als er iets in de topictitel toegevoegd zou kunnen worden waar ' foto's ' bijstaat: graag.

[ Bericht 50% gewijzigd door SnuggLe op 17-10-2008 07:49:41 ]