Net voor de zomer van 1992 adopteerde ik Nomad. Het was een flinke uitgaaf toen, en ik heb zeker een uur staan passen bij de Vervat in Rotterdam ("is 55 liter wel genoeg voor een maand reizen?"). Ik was 17 en ging op mijn eerste interrail. Nomad ging mee. Door de jaren heen bewees hij zijn trouwe dienst tijdens scoutingkampen, zeiltochten en vele wastransporten van het studentenhuis naar moeders. En daarnaast reisde hij mee naar België, Engeland, Schotland, Frankrijk, Duitsland, Denemarken, Zwitserland, Oostenrijk, Italië, Monaco, Griekenland, Turkije, Hongarije, Tsjechoslowakije, Libanon, Syrië, Egypte, Zuid-Afrika, Swaziland, Mozambique, Mexico, Cuba, Venezuela, Suriname, Brazilië. Argentinië, Chili, Peru, Bolivia, Ecuador en Colombia.
Tijdens zijn laatste reis had Nomad een ongewenste aanvaring met een lekkend blik olie in de bagageruimte van een Colombiaanse bus. Dat, en jarenlang gesleep door treinen, geprop in bagagerekken, gehobbel op busdaken, gebruik als hoofdkussen, zitzak, stormram en picknicktafel werden hem uiteindelijk fataal.
Vanmorgen is Nomad vervangen door een jonger exemplaar.
Nomad is 16 jaar geworden.
Travel is fatal to prejudice,bigotry and narrow-mindedness and many of our people need it solely on these accounts. Broad, wholesome, charitable views of men and things cannot be acquired by vegetating in one corner of the earth all one's lifetime.