Luie kut huisjemelkers die klagen over hun "zware" leven!

Waarschuwing: zeer lang verhaal. Zie onderaan voor samenvatting.

Ik woon in een mooie "prachtwijk" in een huurhuis. En in die wijk vol kansvolle prachtbewoners wonen zoveel pauperpolen en ander gespuis dat men hier maar een vergunningsstelsel heeft geintroduceerd. Dat houdt in dat je een huisvestingsvergunning moet hebben om er te mogen wonen, en om dat aan te vragen moet je door een Kafkaiaanse papiermolen.

Ik had daar niet zo veel zin in, en had er dus geen haast mee. Maar nadat ik een paar schriftelijke waarschuwingen had gekregen ben ik uiteindelijk toch maar naar het gemeenteloket getogen.

Het was niet mijn eerste confrontatie met de Gemeente. Dus ik had natuurlijk wel wat vooruitgedacht, en eerst ff op internet op gaan zoeken wat je allemaal nodig hebt. Dat is nogal wat. Identificatiebewijs, check. Huurcontract, check. Ondertekende verhuurdersverklaring, check. Kopie van mijn arbeidsovereenkomst, check. Jaaropgave, check. Kopie van recent giroafschrift, check. Volledig ingevulde formulieren THX-1138, in drievoud. Check.

Ik deponeerde de inmiddels toch best wel zware stapel papier voor de neus van de plaatselijke gemeentedoos. Zij bladert er wat doorheen, kijkt me aan en vraagt vanuit de hoogte: "Waarom zit hier geen officieel en ingevuld vergunningsaanvraagformulier bij? Zonder dat formulier kunnen wij uw aanvraag niet in behandeling nemen. En dit moet door de verhuurder ingevuld en ondertekend worden."

Zij geeft me het formulier en ik zie dat hier voor de volle 100% identieke vragen opstaan als op de volledig ingevulde en ondertekende verhuurdersverklaring, die ik keurig heb ingeleverd. Maar argumenten zijn zinloos in een bureaucratie. Ze is onbuigzaam: "Dit formulier is absoluut nodig. Zonder dat formulier kunnen wij uw aanvraag niet in behandeling nemen. En dit moet door de verhuurder ingevuld en ondertekend worden."

Resistence is futile. Ik druip af, vul mijn deel van het bewuste formulier in, en stuur het op naar de huiseigenaar, die, helaas, niet naast me woont. Even later later krijg ik het terug, en ik ga met de hele papierwinkel weer in mijn schoudertas, terug naar de gemeentedoos.

De doos was er niet, en tot mijn grote geluk zat er nu een prachtige Iraanse schone. Ik keek in haar donkere ogen en voelde dat alles goed zou komen. Het was een genot om te kijken hoe ze door mijn paperassen vingerde. Ik vergat de hele wereld om me heen, en het had me niet lang genoeg kunnen duren. Helaas verbrak ze opeens ruw de betovering.

"Eh, u heeft geen kopieen van uw laatste 3 salarisstrookjes bij u?"
"Nee, inderdaad, maar ik heb toch mijn laatste jaaropgave bij me? Dat was toch genoeg volgens mijn informatie" en ik gooide al mijn charme (ja, de volledige 3 gram!) in de strijd.
"Nou ja, ik hoop het maar." En ze schonk me een raadselachtige glimlach. Ik liep vrolijk naar huis, vol in de overtuiging dat ik me nu toch echt wel snel inwoner van de stad zal mogen noemen.

Maar nee, enkele weken erna kreeg ik een brief. Die 3 kopietjes van mijn salarisstrookjes waren toch echt nodig. Zonder die salarisstrookjes konden ze mijn aanvraag niet in behandeling nemen. Dus ik maak kopies van mijn salarisstrookjes, en stuur ze begeleid van een bijtend sarcastische, doch nette brief richting Gemeentezaken.

Ik hoor maanden- en maandenlang niks. Opeens, vanuit het niets, ontvang ik weer een brief met een waarschuwing. Ik woonde er zonder vergunning, dat mag nie! En op zaterdag, rond negen uur, word ik nog een keer uit mijn bed gebeld door een of andere Turk die me meteen een identificatiekaartje onder mijn nog slaperige neus duwt. Door zo'n iemand illegaal genoemd worden, dat heeft ook wel wat.

"WTF!" zeg ik, "ik heb zo'n vergunning al lang aangevraagd, voldoe aan alle eisen en heb volledig voldaan aan alle informatievereisten, en dat is fucking maanden geleden! Wat is met jou!"

"Nou meneer ik zeg niet dat u liegt hoor, maar u moet binnen 5 dagen een huisvestingsvergunning aan gaan vragen! En u heeft er dit allemaal bij nodig" (is een half uur bezig om de hele waslijst op te lezen)

"Dat heb ik al lang gedaan, ik ken die lijst onderhand uit mijn hoofd! Ik ga wel ff bellen hoe dat zit, waarom het zo fucking lang duurt met die vergunning!"

"Ja dat moet u zelf weten meneer maar u moet binnen 5 dagen een huisvestingsvergunning aan gaan vragen. Anders woont u hier illegaal!"

Ik schiet de vent door zijn kop met een lading hagel uit mijn jachtgeweer en laat de honden los om zijn resten op te vreten. Maar nog voordat ik zelf kan bellen met de gemeente word ik gebeld door een of andere gebrekkig Nederlands sprekend meisje.

"U aangevraagd hebben hausvestingsvergoening?"
"Ehhh,, wat? Oh ja, wacht, dat klopt ja."
"Is goed wij langskomen voor vergoening? Vrijdagochtend vrijdagmiddag ?"
"Ehh... tja ... zal wel moeten he, nou ja, doe maar vrijdagochtend."

Dus ik vrijdagochtend maar thuiswerken via het werkVPN, en om half 10 staan 2 kaaskoppen in blauwe uniformen van het WijkInterVenTieTeam voor mijn deur. Het zijn geen onaardige mensen en best redelijk en we racen als een gek door de vele pagina's tellende check- en vragenlijst heen. Ik hoor als een voorbeeldig burger alle goedbedoelde waarschuwingen aan over rookmelders en teveel stekkerdozen op een stopcontact aansluiten, en geef nette sociaal wenselijke antwoorden op hun vragen over verslavingen, schulden, geestelijke gezondheid. en criminele verleden.

De mensen van het WijkInterVentieTiem vinden het prachtig. Eindelijk weer eens een normale, fatsoenlijke oppassende burger. "Nou, we gaan een positief advies uitbrengen hoor!", besluiten ze unaniem.

Maar dan glijdt zijn blik naar het linkerglas-in-lood-bovenraampje. Er mist een stukje glas van 8.5 bij 12 cm. Maar ja, het raampje staat altijd open, dus mij boeide het niet.

"Hee, hoe is dit huis door de keuring gekomen? Dit huis is niet water- en winddicht!"
Zijn collega is het hier mee eens. En nu zijn er opeens ook meer problemen. "Ik kan me iets herinneren dat de huisbaas niet zo graag wilde mee werken met de jaarlijkse controle!", zegt ze.
"Nou weet u wat meneer, het wordt TOCH een positief advies, maar we zullen wel even bellen met de huisbaas."

Vandaag, werd ik gebeld door mijn huisbaas. De man die meerdere huizen in mijn straat in zijn bezit heeft. Had de man nog nooit gesproken. Hij klonk een beetje geirriteerd, "Wat is dat voor gezeur met die vergunning?? Hoe zit dat met dat ruitje??"

Ik leg het uit, en benadruk dat de gemeente zonder dat nu missende ruitje, de gemeente mijn aanvraag voor een huisvestingsvergunning echt niet in behandeling kunnen nemen. Ja het is de wet hoor, dat huis moet wind- en waterdicht zijn.

"Nou ja, <grmbl!> ik kom vanavond wel ff langs dan!"

Hij kwam dus vanavond langs samen met een hulpje en heeft met heel veel gemopper en gekloot (3 pogingen) een stukkie glas uit een plaat gesneden en dat met wat kit over het missende glaasje gevrot met kit, "ach joh man, dat spul lijmt alles joh, niet zo moeilijk doen."

"Oh jij werkt in de computers? Jaja, de hele fucking dag een beetje lui achter het beeldscherm hangen he, met je overhempie, en niet je huis opruimen he, en dan moggen wij zeker je raampje fixen he <grmbl grmbl> nou jij boft nog hoor, jouw huis heb tenminste nog een nette keuken en badkamer, bij veel andere huizen is dat helemaal verrot hoor!"

Met een air van "wat heb ik toch een zwaar kutleven" verliet hij het huis.

Klacht: luie kuthuisjesmelkers die klagen over hun "zware" leven terwijl ze er maar 5 minuutjes voor hoeven werken en veel meer verdienen dan ik terwijl ik er godverdomme 50 uur per week voor moet werken en ook nog eens die fucking papiermolen voor die vergunning heen moet en dan nog blij moet zijn omdat ik een nette keuken heb en een badkamer!!

Subklacht: Kafka was een visionair

Samenvatting: een korte beschrijving van het veel te lange zeikverhaal hierboven.

quote:

Op maandag 1 september 2008 22:15 schreef RozeAnjer het volgende:
MBO ICT

Tja, daar red je een tekst van meer dan 12 woorden niet mee he.