Al jaren heb ik discussies met vrinden en vrindinnen. Ik erger me groen en geel. Waarom moet ik me blijven verdedigen?
Ik hou niet van seks. Ik heb het heus wel eens gedaan maar mijn hobby is het niet. Het doet me gewoon niets. Ik heb het liever niet dan wel, als ik het wel eens had kan ik er ook nog een smerig gevoel aan overhouden.
Doe mijn partner niet tekort, heb bewust geen partner. Heb een ruime vriendenkring, daar heb ik genoegen mee. Vermaak me uitstekend in mijn eentje. Waarom o waarom gaan mensen, ook mensen die me al jarenlang kennen, dan toch steeds weer de discussie met me aan? Waarom moet ik keer op keer uitleggen dat ik het echt echt goed vind zo? Nee, ik mis iets, het komt door mijn verleden, ik weet niet wat ik mis, en zo gaat dat maar door. IK MIS NIETS! Voel me helemaal goed zo.Ja, als ik heel eerlijk ben vind ik het ouder worden soms lastig, met name het idee van alleen achter die geraniums zitten. Maar ik zit er toch echt liever alleen achter dan dat er elke nacht een man in mijn bed ligt. Bovendien, dat duurt nog wel heeeeeel erg lang. Ik kies bewust voor alleen zijn. Ik ben niet iemand die graag met mensen afspreekt, hoe raar het ook klinkt misschien, mijn beste vriendin heb ik al bijna een jaar niet gezien. Ik hou niet van menselijk contact, wel van contact met mensen. (meelen, bellen, smsen).
Geen flauwe grappen graag over iets met stroop in mijn kannetje, je moet nou eenmaal een nick verzinnen. Is het nou echt zo raar wat ik voel? Ik heb er zelf geen probleem mee maar zelfs mijn nabije vrienden blijven stampen op dat het niet klopt. Ik leef al jaren zo, gewoon, regelmatig bellen of wat ook maar op mezelf. Ik voel me hier het prettigst bij maar baal er zo van dat ik me altijd moet verdedigen. Blijkbaar pas ik niet in het gangbare plaatje. Wat is dat toch dat mensen zich zo geroepen voelen me ervan te overtuigen dat ik het anders zou moeten doen? Het irriteert me echt. Als ik om de week huilend zou bellen met dat ik me alleen voel, zou ik er iets van begrijpen. Maar dat is niet zo. Verre van. Ben zo blij sinds ik echt alleen ben (ja, dat is al 6 jaar). Waarom willen mensen dat niet snappen? Hoe kan ik duidelijk maken dat dit is wat IK kies?
Ben ook al vriendinnen kwijt geraakt omdat ze gewoon meer verwachten. (samen afspreken ens) Het is niet zo dat ik niet naar verjaardagen ga, geen kaartjes stuur, op kraambezoek ga. Ben in maart nog met een vriendin iets gaan eten (ja, ik kan daar heus ook wel om lachen als ik dat lees) Maar wekelijks/maandelijjks afspreken, het ligt me gewoon niet.
Iemand?