Liefde aanspreken mislukt

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 05:30 schreef Salvad0R het volgende:
ik kan de OP niet meer quoten!
Censuur!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 07:54 schreef Keiichi het volgende:
Samenvatting?

Terechte vraag, zie hieronder

quote:

Op maandag 18 augustus 2008 04:32 schreef Surveillancavia het volgende:
Hoi allemaal.

Ik kom hier al een tijdje en ik vind het leuk om mezelf te herkennen in verhalen van anderen. Vandaar dat ik nu ook mijn verhaal hier neer wil zetten, waarin het over mijn gebrek aan zelfvertrouwen en sociale omgang gaat.

Het is een redelijk lang verhaal, maar ik vind dat ik alle details erin moet laten.

Eerst nog wat achtergrondinformatie. Ik ben Lisa en ben 15 jaar, en ik woon in Noord-Holland.
Soms ben ik heel terughoudend wat sociale contacten betreft en mijn zelfvertrouwen is ook niet echt alles.

Het begon allemaal met

De heenreis.

Mijn vader had een reis naar Madeira gepland voor 10 dagen.
Tot laat in de avond zijn we opgebleven om vervolgens met de trein (met aansluitingen) op Schiphol te komen.
We arriveerden ergens tussen 1 en 2 uur `s nachts.
Ons vliegtuig zou pas om half 7 vertrekken dus het merendeel van de nacht hebben mijn vader, mijn broer en ik een beetje rondgehangen op Schiphol om de tijd te doorbrengen, slapen was uitgesloten natuurlijk.

Nu was het omstreeks 3 uur `s ochtends / `s nachts, we gingen richting de check-in balie.
Wachten en maar wachten, zo moe als we al waren.
En toen zag ik 'hem' opeens.
Een superknappe jongen, ik schat hem ongeveer rond de 14 jaar.
Hij had rood haar, lieflijke groene ogen, perfect figuur, perfect verzorgd, en een glimlach die de noordpool kan laten smelten. Hij straalde leven uit, perfectie, reinheid.

Ik was moe, ik hield me er verder niet zo mee bezig. Ik dacht bij mezelf ‘leuke jongen, doei jongen'. Dit omdat ik dacht dat het gewoon zo'n persoon zou zijn die je één keer ziet en daarna niet meer (was het maar zo).

Even later zag ik hem ook in mijn check-in lijn (vanaf een afstand), en hij bleek bijna hetzelfde vakantiearrangement te hebben, dezelfde vluchten en aansluitvluchten met dezelfde bestemming, alleen een ander verblijf. (Dit was nog niet direct bevestigd, alleen een vermoeden)

Na een periode van shoppen, rondlopen, vervelen, koffie drinken, was het tijd om ons naar de vertrek gate te verplaatsen. Rond die tijd kreeg ik wel 'gedachten' over de jongen die ik gezien had. 'Oh wat zou het mooi zijn als ik hem nog eens zou zien', en andere onvertaalbare gedachten die lustten naar zijn knapheid.

Na een lange periode van rondkijken, lurken op de roltrappen, zittend bij onze vertrekgate, zag ik hem daar weer lopen. Met zijn ouders en broertje. Zo'n sterk zelfvertrouwen heb ik niet, dus ik deed alsof er niks bijzonders aan de hand was, alsof ik ook maar niet een klein beetje geïnteresseerd in hem was, en ik keek snel de andere kant op.

Daar zat hij, een rij of twee voor me.

Indirect met zielige pogingen probeerde ik toch zijn aandacht te trekken, maar dit faalde.
Zelfs toen we aan boord gingen kreeg ik niet eens een blik van hem.

Wat ik bij mezelf dacht was 'Rustig opbouwen'.

In het vliegtuig zat ik niet zo gunstig om met hem 'contact te leggen'. Af en toe kon ik een vaag beeld van hem zien als ik weer heel onopvallend de catering aan het bekijken was.

Tijd vloog voorbij, mijn interesse in hem bleef groeien. Zijn greep op mij bleef maar verergeren.

We waren inmiddels geland op Lissabon.
We werden door een mevrouw toegewezen naar een transferbus, afhangend van onze bestemming (Madeira).
(Het gaat daar behoorlijk primitief aan toe vergeleken met het goede oude Schiphol).

Drie keer raden wie er ook naar Madeira moest? De gedachte dat hij hetzelfde vakantiearrangement als wij zou hebben was vrijwel bevestigd.

Hij stond pal naast me voor een moment, het enige wat ik op kon brengen is een korte 'scan' van zijn gezicht met mijn ogen. Te bang om echt direct contact te maken was ik.

We moesten in een zogehete Transferbus om naar onze transfergate te gaan.
Mijn vader, broer en ik ging zitten, zijn ouders voor ons. Hij bleef staan.

In de transfer vertrekhal zag ik hem zitten. Nog steeds even levendig als tevoren.
Ik bleef staren naar hem (indirect en redelijk onopvallend). We hebben hier amper, zo niet, helemaal geen, oogcontact gemaakt.

Hij liep zelfs nog een keer langs me heen om naar de toiletten te gaan, maar ik keek hem niet aan ofzoiets.

Even later gingen we boarden. Het boarden duurde redelijk lang aangezien Lissabon erg primitief is en we weer een transferbus zo vol mogelijk moesten proppen.
Ik paniekeerde hevig wanneer ik zag dat hij er niet in zat.
Ik scande de bus uitbundig of ik hem zag, maar nee hij was er niet.

Ik bad tot God om Zijn hulp. Of hij hem in hetzelfde hotel kon plaatsen als mij.
Ik stelde mezelf gerust met de gedachte "God heeft het onder controle, je hoeft niet te stressen maar vertrouw op Hem", o.i.d.

Ik probeerde mijn gedachten van hem af te zetten, ik dacht diep van binnen dat het al te laat was en dat het te mooi om waar te zijn zou zijn.

Toch, toen we uiteindelijk aan boord zaten en gezadeld waren, bleef ik steeds kijken naar de ingang van het vliegtuig, in de hoop de jongen weer te zien om mijn fantasieën gerust te stellen.

Minuten gingen voorbij, het leken wel jaren.
Uiteindelijk zag ik hem
Gelijk werd ik defensief en keek ik snel de andere kant op (gevolg van mijn perfecte zelfvertrouwen (sarcasme)).

Toen ik pal naast hem liep, kon ik wel een korte glimlach opbrengen. Hij was te kort. Ik paniekeerde weer.
Ik kreeg een 'niet voldane glimlach' terug. Jeweetwel, de glimlach met de achterlichende gedachte 'laat ik even teruglachen, het moet maar'.

Deze vlucht naar Madeira zou redelijk korter duren.

Op het vliegtuig 'scande' ik hem weer steeds heel kort. Ik dacht bij mezelf 'Oogcontact maken!'.
Op een gegeven moment zag ik hem vanuit mijn ooghoeken mijn kant op kijken.

Ik keek voor me uit, een fractie van een seconde was er oogcontact, maar ik panikeerde, en deed snel alsof ik naar de achterkant van het vliegtuig keek naar de cabin crew. Kort daarna schoof ik mn ogen weer terug naar hem, met een gehaast glimlachje (waarop ik een neutrale / onvoldane glimlach terugkreeg), en m'n blik weer terugkeerde.

Het gevoel wat door me heen ging, paniek, angst.. .. Waarom? Denk ik achteraf.

Toen we eenmaal geland waren was het even kort bagage ophalen en weg met de taxi van onze vakantieaccomodatie. Ik was mn vader aan het helpen met bagage en ik zag de jongen weer langs lopen met hem broertje. (Ik was te bang om dr aan te schieten o.i.d)

Daarna zag ik hem een tijdje niet meer.
Ik begon al te denken dat dit het einde was, totdat ik hem in een taxi van het vakantiebedrijf zag zitten. Dit was helaas niet onze taxi!

Ik keek nog één keer en ik zag hem daar, ik kreeg geen duidelijke oogcontact-reactie terug na 2sec dus ik concentreerde me op mijn 'bestemming'.

Vanuit de taxi waar we in reden zagen we de andere taxi voor ons uit rijden, maar uiteindelijk raakte we hem kwijt.

De laatste hoop die over bleef was dat het meisje en hem gezin in hetzelfde hotel als mij zouden zitten.
Dit bleek niet zo te zijn.

Ik was verscheurd, ik was boos op mezelf dat ik er geen kans van gemaakt had, en boos dat ik mezelf hoop gaf en aan hem ging hechten.

Het duurde een dagje of twee voordat hij begon te vervagen uit mijn herinneringen. Het deed pijn.

ALS JE DIT AL TE VEEL VOND OM TE LEZEN, STOP DAN NU, WE ZIJN ONG. OP DE HELFT

Het verblijf
Hij begon te vervagen, maar aan de andere kant ook weer niet.
Hij bleef terug komen. Ik bleef hopen.

De vakantiegeleider van ons liet me denken aan hem toen ze het had over 'Nederlands gezin met 2 kinderen' (het ging over gebruik van een nederlandse taxitour op madeira). Ik dacht, nee ik WIST, dat dit het de jongen en zijn gezin was. Aangezien het van het zelfde reisbureau komt, zelfde periode, zelfde gezinsopbouw etc.

Dit was één van mijn wake up calls.

Ik wou hem nog eens zien (diep van binnen wetende dat ik zou paniekeren en het niet zou kunnen opbrengen om met hem te praten).
Dus wanneer ik ook buiten was hield ik mijn ogen open of ik hem toevallig in de buurt zag (we zaten in een knusse hotelzone dus het was best mogelijk).

Maar niks, noppes, nada.

Vele indirecte hints volgden die (voor mijn geest) aanduiding waren dat de jongen in de buurt was.
Ik werd geobsedeerd.

In een droom kreeg ik zelfs een mobiel telefoonnummer door 'signalen' (soms heb ik wel een gevoel dat er ook maar een klein sprankeltje van iets vergelijkbaar met een 'zesde zintuig' in me zit, een extra oog voor zaken), ik nam dit serieus en sloeg het mobiele nummer op zodra ik wakker werd. (ik heb nog steeds hier niks mee gedaan)

Ik begon nieuwe mogelijkheden te ontrafelen. Ik ging elk mogelijk uitsapje doen, alleen om meer gebied te verkennen waar ze zich mogelijk zou verblijven. Zonder succes natuurlijk.

Na een tijdje kwam alles neer op één laatste hoop; de terugreis.
Ik begon een speech te plannen, enkele dagen van te voren. Een speech hoe ik hem zou vertellen wat er 'on my mind' is.

Voor degene geïnteresseerd in de details, het 'eindresultaat' toentertijd was alsvolgt:
[..]

Ergens diep van binnen was er wel een wijsheid aanwezig die wist dat ik het niet kon opbrengen om dit recht in zijn gezicht te zeggen. Uberhaupt bij iemand anders die een mindere impact heeft gehad.

Dagen en slapeloze nachten gingen voorbij, nog steeds meer dan geobsedeerd door de anonieme jongen.

Ik had dromen, visioenen, over de 'toekomst'. Over hoe ik met hem kerst zou vieren, over hoe ik voor het eerst zijn ouders echt leerde kennen, etc. etc.

Ik bad af en toe of de Heer hem op mijn pad wilde zetten en mij zegenen met genoeg zelfvertrouwen om mijn plan te laten lukken.

Het was woensdagavond, ik ging slapen. Me mentaal voorbereiden op de volgende dag.

De terugreis .
Zes uur `s ochtends, lokale tijd.
Na alle zaken in orde te hebben checkten we succesvol uit en we stapte in onze taxi die ons naar het vliegveld zou brengen.

De taxichauffeur had het erover dat hij nog drie andere mensen op moest halen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd zenuwachtig, ik begon lichtjes te zweten (niks dat ik niet onder controle kon houden).

We stopten bij een hotel. Ik probeerde m'n neutrale 'ben bezig en heel interessant' houding te activeren terwijl ik met m'n Ipod aan het rommelen was.

Uiteindelijk kon ik opgelucht maar toch ook teleurgesteld zijn, het was een ander Nederlands gezin van 3 personen die ook dezelfde vakantieaccomodatie hadden.

Ong. 10 minuten verstreekten. We kwamen aan op het vliegveld. Succesvol door de controle en alles, en maar wachten in de boarding hall.

Er was nog geen teken van de jongen, ik begon de hoop toch eindelijk op te geven.
En net op het pijnlijkste moment op de 'geef het op-cyclus' zag ik daar een gedaante die niemand anders kon zijn dan hem.

Het was hem. Met om zich heen zijn ouders en broertje.
Hij had mij nog niet gezien, ik keek snel weg in een paniekaanval.

Ik zag hem nog een paar keer voordat hij verdween uit mijn zicht tijdelijk.
Ik hield me maar bezig met de olympische spelen op de TV die er hing en ging ook een keer op stap om drinken te halen voor mijn vader en broertje.
Tijd ging voorbij.

Uiteindelijk moest ik naar de toilet, en mijn zus ook.

We liepen er samen heen, maar halverwege kwam er iets onverwachts.
Ik zag hem lopen. Zó ontzettend dichtbij, maar toch zo ver weg.
Door de shock heen glimlachte ik verleidelijk/vriendelijk naar hem en kreeg een enthousiaste glimlach terug die mijn hart sneller deed kloppen en vast en zeker een ijskap op de noordpool deed smelten.

Zo lang duurde het niet, we waren allebei lopend. Bovendien werd mijn aandacht getrokken door mijn zus die me erop attendeerde dat onze vlucht vertraging had.
Ik had nu wel het gevoel dat ik een stapje verder was in mijn kruistocht om zijn nummer te vragen.

Korte euforie en opluchting werden uiteindelijk weggevaagd door gevoelens van ongemak en zenuwen.

Zonder dat ik het voor een tijdje door had, zat hij pal schuin voor me op een bankje. Het grootste probleem hier om hem te benaderen vond ik dat mijn vader ook erbij zat.

Ik ging harder praten met mijn vader en probeerde leuk te doen in de hoop dat ik zijn aandacht zou krijgen.
Ik keek een paar keer naar hem maar er was geen echt gevoel van verbondenheid, noch was er echt oogcontact.

Uiteindelijk gingen we boarden en zag ik hem een aantal mensen in de rij verder voor me staan. Met zijn ouders en broertje.

Een paar ongemakkelijke blikken werden uitgewisseld. Hij glimlachte vrijwel altijd en het was lastig te zien wanneer hij zijn blik nou echt gericht had op mij, mijn acties waren gehaast.

Uiteindelijk kwamen we aan boord. En veel vonken vlogen daar ook niet over. Ik dacht bij mezelf dat ik eerst echt 'signaalcontact' moest maken dmv glimlachen, zwaaien, blikken etc. Tenminste, dat was een van mijn excusen om niet direct op hem af te stappen.

Toen we geland waren op Lissabon op onze terugreis, was hij vrijwel meteen weg uit mijn gezichtsveld.

In Lissabon hadden we nog eens ruim een uur vertraging, kwam dat even goed uit!

Mijn vader, broertje en gingen ergens zitten om te drinken en te eten etc. Toen zag ik hem in de verte lopen.
Ik zei 'ik ga even een WC opzoeken'.

Ik liep richting de winkel waar ik hem zag lopen, maar deed weer een macho actie zoals ik eerder deed toen ik recht voor hem langs liep. Doen alsof je hem niet ziet en probeer zo interessant mogelijk te lijken in de hoop dat er aandacht op je gevestigd wordt.

Toen ging ik naar de juwelier met mijn broertje en vader.

Ik liep maar een beetje rond, probeerde interessant te lijken en doen alsof ik mijn reismetgezellen niet zag.

Uinteindelijk keerde ik terug naar de boarding ruimte en ik heb daar in een rij staan wachten tot ik aan boord kon.

In die wachttijd zag ik hem nog een paar keer lopen, en een keer was er weer een gehaast contact tussen ons, waarin ik niet kon zien wanneer hij zijn aandacht precies op mij gericht had dus er kwam een gehaast glimlachje uit voort.

Dit soort momenten maakten mij zo machteloos en zenuwachtig.

Eenmaal in het vliegtuig probeerde ik de aardigerd uit te hangen en ik deed overdreven vriendelijk tegen mensen om me heen (voelde wel goed, ga ik vaker doen). In de hoop natuurlijk om opgemerkt te worden door de jongen ong 2 rijen schuin voor me zat.

Tijdens de laatste vlucht gingen er gedachten door me heen die me kapot maakten.
Ik herkende dit. Ik had dit van te voren kunnen voorspellen.
Ik had de kracht niet, ik had het zelfvertrouwen niet.
Oppeens leek het alsof alles mij tegen zat. Ik kon het niet.
Ik moest het maar laten gaan.

Ik raakte teleurgesteld in mezelf. M'n hele humeur veranderde.

Toen we geland waren (en langs een steekproef van de douane waren), zag ik hem nog toen ik met mijn broertje naar de toiletten rende. Toen gingen we op zoek naar de bagagehal, want ik ging eerst verkeerd, dus zag ik hem pas laat. Ik nam mn laatste blikken, en kreeg er tot mijn kennis geen een terug.

Ik wist dat dit het einde was. Ik zou hem nooit meer zien.
De knapste jongen die ik ooit tegen was gekomen, de jongen die zo perfect leek. De jongen die sympathie leek te hebben, respect, de jongen die echte liefde zou kennen. Allemaal een illusie.

Ik heb mezelf gigantisch teleurgesteld. Gedachten gaan nog steeds door me heen.
"Ik kom nooit meer iemand tegen zo speciaal zo als hij.."
Zonde.. Zonde..

Eenmaal thuis probeerde ik tevergeefs een zoektocht op Hyves naar hem (voor als je het wil weten, ik gebruikte als zoekfilter 'Madeira' en daarna 'Portugal', aangezien mensen het vaak in hun naam hebben staan als ze weg zijn).

het maakte me kapot. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren.
Mijn zelfvertrouwen is enorm geschaad.
Ik zocht troost vanaf de sidelines hier op FOK!.. '' Nee heb je, ja kun je krijgen".. Het zou een van de tien geboden moeten zijn.

Ik ga beter werken aan mijn sociale leven zodat ik ook meer zelfverzekerder overkom.
Volgende keer als ik me in deze situatie bevindt zal ik (nu met sterkere overtuiging dan eerst) niet alleen maar denken maar ook werkelijk doen!

Alleen dit heelt de wonden niet.
De perfecte jongen voor mij, misschien wel de knapste en goedgeestige jongen die ik ooit tegen komen zal.. Heb ik voor me langs laten gaan vanwege mijn onzekerheid.
Hij begint langzaam te vervagen, ik krijg niet zo'n helder beeld meer als ik aan hem denk.
Terwijl een kant van mij zich vast wil houden aan hem..
Wetend dat hij ergens daar zit in Nederland, tussen 17 miljoen mensen.

Niet wetend hoe hij heet, waar hij woont, etc.
De enige werkelijke herinnering aan hem, begint te vervagen.

Hoewel het me ernstig verminkt heeft, en ik echt uit de depressie moet komen..
Opties:

1) Vind hem
2) Ga door met mn leven.

---
Ik wilde dit verhaal met jullie delen om mijn hart een beetje te luchten en om jullie om hulp te vragen bij het voltooien van één van deze opties.

Dank je voor het lezen!