Genderdysforie Deel: 14

Even uit mijn hoofd:
de vagina wordt van de huid van de penis gemaakt
de schaamlippen van de balzak
de klitoris van (een stukje van) de eikel

Er wordt dus een en ander verwijderd ook.

Andersom is nog lastiger, van een vagina een penis maken.

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 02:56 schreef rinzzz het volgende:
'voormalig man' (...) omgebouwde man (...) 'mannen'

Zou je 't heel erg vinden om 't gewoon over transvrouwen te hebben? Alvast bedankt!

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 08:55 schreef Hildy het volgende:

[..]

Zou je 't heel erg vinden om 't gewoon over transvrouwen te hebben? Alvast bedankt!

dat is geen antwoord op mijn vraag

Dag Rinzzz...

Ik ga er vanuit dat je reactie onbewust kwetsend is en daarom neem ik de tijd om je te informeren.

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 02:56 schreef rinzzz het volgende:
Maareh, dat stuk tussen de vagina en de baarmoeder dat ligt er toch nog niet bij mannen? Hoe wordt zoiets gecreëerd dan, gebruiken ze daar een stuk darm voor, of wat?

Er zijn verschillende operatietechnieken om een vagina te (re)construeren. De meest voorkomende zijn de Penile Skin Inversion techniek en de Colon Sigmoid techniek.

Bij de Penile Skin Inversion techniek worden de vulva en de vagina (voor jouw informatie, de vagina is dus 'dat stuk tussen de vagina en de baarmoeder' en dat wat jij 'de vagina' noemt is de vaginaopening, onderdeel van de vulva) geconstureerd van de huid van de penis en scrotum. Dus zowel de grote en kleine schaamlippen en het kapje van de clitoris als de vagina worden uit deze huid gemaakt. De clitoris zelf wordt gemaakt van een stukje van de eikel, waaraan de zenuwen van de penis zitten. De urinebuis wordt ingekort en tussen de clitoris en de vagina geplaatst.

Bij de Colon Sigmoid techniek wordt alleen de vulva gemaakt van de huid van de penis en scrotum. De vagina zelf wordt gemaakt van een stukje darm (zoals jij zelf dus al aangaf).

Voor de rest verschillende deze technieken niet zoveel van elkaar, denk ik.

quote:

Het lijkt me toch niet helemaal hetzelfde als bij vrouwen, ik bedoel als 'voormalig man' zul je ook niet nat worden of hebben ze daar ook een oplossing voor?

Klopt (soort van), een vagina die met de Penile Skin Inversion techniek wordt gemaakt wordt niet nat zoals je dat gewend bent. Dat kom doordat de kliertjes die daarvoor moeten zorgen er niet zijn. Maar de kliertjes die eerder het voorvocht produceerden zijn er nog wel. Het is dus mogelijk dat een vrouw met een transseksueel verleden wel nat wordt als ze seksueel opgewonden is. Toch gebeurt dit lang niet altijd en als het gebeurt is het vaak niet voldoende en moet er gebruik gemaakt worden van glijmiddel.
Overigens zijn het niet alleen de vrouwen met een transseksueel verleden die niet nat (genoeg) worden. Er zijn namelijk ook best wel wat vrouwen zonder een transseksueel verleden die hier ook last van hebben. Glijmiddel bestaat dan ook al iets langer dan de geslachtsaanpassende operaties.

En dan het (soort van)-gedeelte. Een vagina die is gemaakt met de Colon Sigmoid techniek wordt/is wel nat. Het stukje darm dat voor het maken van de vagina wordt gebruikt, wordt/is namelijk van nature vochtig net zoals de rest van je darmen. Je zou zeggen; Waarom worden dan niet alle vrouwen geholpen met de Colon Sigmoid techniek?! Het antwoord daarop is vrij simpel. Het 'oogsten' van een stukje darm is een vrij riskante operatie met de mogelijkheid op veel complicaties. Tel die risico's op bij de risico's die er al aan een geslachtsaanpassende operatie kleven en je begrijpt wel dat chirurgen, maar ook patienten zelf, enige reserve hebben voor het gebruiken van deze techniek.

Overigens zijn geslachtsaanpassende operaties niet alleen voor transseksuele vrouwen. Vrouwen die door ziekte, bijvoorbeeld kanker, een deel van hun geslachtsdelen/geslachtsorganen zijn kwijtgeraakt worden ook geholpen met deze operaties. Vandaar dat ik hier een eind boven ook al sprak van:

'Er zijn verschillende operatietechnieken om een vagina te (re)construeren'.

quote:

Als laatste punt, hoe wordt een omgebouwde man gestimuleerd, heeft de penis in gekrompen toestand dan dezelfde functie als de clitoris, of moeten de 'mannen' die zich om laten bouwen gewoon maar genoegen nemen met het feit dat ze niet meer normaal klaar kunnen komen.

De clitoris die wordt gemaakt bij deze operaties zit, zoals ik hierboven al uitlegde, vast aan de zenuwen die daarvoor (een groot deel van) de penis het gevoel gaf. Als alles goed gaat zit er dus behoorlijk wat gevoel in de nieuwe clitoris en behoort het krijgen van een orgasme tot de mogelijkheden. Of dit ook daadwerkelijk zo is verschilt per geval. De ene vrouw komt na de operatie heel gemakkelijk klaar en de ander kan lukt het bijna niet tot niet. Hoe dan ook zul je als transseksuele vrouw er rekening mee moeten houden dat de mogelijkheid bestaat dat je geen orgasmes meer kunt krijgen. Er kan immers altijd iets mis gaan.

Ik hoop dat hiermee je vragen zijn beantwoord.


Overigens, ik begon deze post met de mededeling dat ik er maar vanuit ga dat je reactie onbewust kwestend is. Daarmee doel ik net als Hildy op je woordgebruik. Voormalig man... Omgebouwde man... Dat klinkt allemaal niet even aardig. Transseksuele vrouwen en vrouwen met een transseksueel hebben een vrouwelijke identiteit en vinden het dus maar raar en vervelend om 'man' genoemd te worden. Zo voelen wij ons namelijk helemaal niet. Verder laten wij ons niet 'ombouwen'. We zijn per slot van rekening geen auto's! We worden gewoon geopereerd in een schone en steriele operatiekamer in een ziekenhuis, niet in een smerige naar benzineruikende garage....

[ Bericht 0% gewijzigd door Eline2602 op 19-08-2008 21:02:25 ]

... De reactie kwam voort uit een natuurlijke drang tot afzetten tegen feministische opmerkingen. Dat terzijde.

Super bedankt voor het zeer volledige antwoord. Ik heb me dit vaker afgevraagd hoe zoiets nu precies in zijn werk gaat en of het praktisch gezien mogelijk is om een vrouw volledig 'om te bouwen'. Deze vraag heb je me beantwoord, dat verheldert in die zin ook steeds meer het beeld van waarom transvrouwen over gaan tot het maken van een dergelijke stap.

Het is niet mijn bedoeling om mensen in deze categorie te beledigen. Ik snap even goed dat het juist heel moeilijk zal zijn om je in zo'n parket te begeven. Het is niet iets waar je vrijwillig voor kiest om even omgebouwd te worden als het aannemen van een nieuw kapsel. Er zit een hele historie achter waar ik mij van bewust ben. Respect hiervoor en succes voor de mensen die dit traject nog ondergaan of voor zich hebben.

Waarom blijf je het nou toch over "ombouwen" hebben?

Hardleers

sorry, omsnijden op een nette operatietafel...

quote:

Op woensdag 20 augustus 2008 19:40 schreef rinzzz het volgende:
sorry, omsnijden op een nette operatietafel...

Dat je het zo tegen je vrienden zegt, best, maar kun je nou echt niet het respect opbrengen om hier gewoon aan het verzoek van de dames te voldoen?

quote:

Op woensdag 20 augustus 2008 19:40 schreef rinzzz het volgende:
sorry, omsnijden op een nette operatietafel...

userid >180.000 zegt genoeg.

En z'n user-avatar, zegt dat niets dan?

ik hou op

quote:

Op woensdag 20 augustus 2008 21:16 schreef rinzzz het volgende:
ik hou op

http://www.theagenda.nl/e(...)-music-festival.html

Dit topic heeft me de afgelopen dagen veel steun geboden (heel veel dank voor jullie openheid over dit onderwerp, dit is precies wat ik nodig had op dit moeilijke moment), maar het begint nu een beetje in te zakken hier dus dit lijkt me een mooi moment om de boel een beetje op te schoppen.

2 weken geleden kwam ik toevallig (nuja, het was vast voorbestemd) op wat forums over transseksualiteit terecht. Ik begon te lezen, het ene verhaal na het andere, en hoe meer ik er las, hoe harder ik begon te trillen en te huilen achter m'n pc. De ene na de andere spiegel werd me voorgehouden.

M'n oudste herinnering over mijn anders zijn dan andere jongens gaat terug naar de kleuterschool. Ik kan me nog herinneren dat we oorlogje speelden. Het "slagveld" was in de zandbak, waar de jongens met schepjes als geweer elkaar beschoten, en om de hoek bij de deur van de school was het "ziekenhuis", waar de meisjes de "gewonden" verzorgden. Als een van de "soldaten" werd neergeschoten liep hij even naar het ziekenhuis, werd snel verzorgd met wat afgeplukte bladeren en liep dan weer terug naar het slagveld. Ik liet me wel erg gemakkelijk neerschieten en bracht meer tijd door in het ziekenhuis dan op het slagveld. Uiteindelijk moesten ze me daar zelfs wegsturen. "Ga nu eens weg hier, ga vechten".

Ik zal iets van zes jaar oud geweest zijn toen ik voor het eerst kleren van m'n zusje begon te dragen. Als ik me maar kleed en gedraag als een meisje word ik misschien ook een meisje dacht ik toen. Niet dus. Vlak daarna werd ik betrapt, m'n moeder vond wat kleren onder m'n bed. Ik heb alles glashard ontkend en gezegd dat ik geen flauw idee had hoe ze daar kwamen. Heeft ze vast niet geloofd maar het is nooit meer ter sprake gekomen. Vanaf dat moment werd ik voorzichtiger.

In de derde klas lagere school begon het pesten. Ik werd het pispaaltje van de klas. Het is ook niet meer opgehouden, vanaf dat moment was mijn lagere schooltijd een hel. Tegelijkertijd begon het huwelijk van mijn ouders stuk te lopen. Ze hadden altijd ruzie en tijd om naar de problemen van de kinderen te luisteren was er daardoor niet. Maar ook op school vond ik geen gehoor. Ik kan me nog herinneren dat ik huilend in de pauze de lerarenkantine binnenliep en weer werd weggestuurd door onze juf omdat ze wilde eten. Aan deze tijd heb ik een enorm laag zelfbeeld overgehouden, maar wat nog veel erger is, ik begon me volkomen in mijzelf terug te trekken. Sinds die tijd krop ik alles op en kan ik niet met andere mensen over mijn emoties en gevoelens praten. Ik begon een grijze muis te worden, vooral niet opvallen, lekker veilig. En vooral niet laten merken dat je liever een meisje zou willen zijn.

Mijn hele leven lang heb ik mezelf wijsgemaakt dat het verlangen om een meisje te zijn werd veroorzaakt door het pesten. Ik dacht dat het vluchtgedrag was, ik was zo ongelukkig met mezelf dat ik liever iemand anders wilde zijn, een meisje dus. Pas de afgelopen week drong het tot me door dat dit niet klopte, het omkleden was al 2 jaar eerder begonnen.

Het gevoel dat je 'dat ding' daar beneden haat heb ik niet. Wel zijn er signalen dat het toch niet helemaal goed zit. Ik heb een hekel aan strakke zwembroeken, wil absoluut niet dat iemand die bobbel ziet en draag dus liever bermudas. Plassen in urinoirs kan ik niet, ben bang dat anderen m'n ding zien. Plassen doe ik zittend, en zelfs dan kost het me moeite, heb het gevoel dat ik de verkeerde spieren openzet.

Ik voel me aangetrokken tot vrouwen, maar niet seksueel. Heb meer het gevoel dat ik ze bewonder, hun kledingstijl, hun gedrag, hun manier van uiten. Mijn sexuele fantasie is altijd hetero, mannetje-vrouwetje, alleen ik ben altijd de vrouw. Ook in films en tv series associeer ik me altijd met de vrouwelijke karakters. Ga ook snel huilen bij emotionele scenes. Heb echter nooit getwijfeld of ik misschien homo was. Zie mezelf als hetero.

Ik was me er al heel jong van bewust dat het mogelijk is om je operatief van geslacht te laten veranderen. Als het onderwerp weer ter sprake kwam op tv deed ik net of ik een boek las maar was ik ondertussen doodsbang dat mijn omgeving zou merken dat ik eigenlijk het tv programma heel aandachtig aan het volgen was. Heb echter nooit overwogen om zelf zo'n operatie te ondergaan. Het idee dat je leven maakbaar is en dat je kunt veranderen is iets wat ik toen totaal niet had, dat heb ik pas sinds een jaar ofzo. Maar de fascinatie is altijd gebleven. Toen Kelly op tv verscheen en ik er achter kwam dat het tegenwoordig mogelijk is om hormonen te onderdrukken in de pubertijd voelde ik een enorme jaloezie en had ik heel sterk het idee dat ik een boot gemist had.

Ik heb altijd gedacht dat ik mijn gevoelens uiteindelijk mee zou nemen in m'n graf. Tot 2 weken geleden dus. Eindelijk die confrontatie met mezelf en opeens is alles anders. Opeens voel ik een enorme drang om het mensen te vertellen, om uit de kast te komen. Wil het vooral mijn moeder vertellen. Speel het gesprek al over en over af in mijn gedachten, en barst dan keer op keer in tranen uit en voel me opeens een klein meisje dat zich eindelijk openbaart aan haar moeder. Maar tegelijkertijd ben ik doodsbang. Wil dus weer doorgaan op de oude manier, terug in die kast, deurtje dicht, lekker veilig. Maar het wil niet, het blijft malen in mijn hoofd. Mijn werk begint er onder te lijden. Dus weer uit die kast. Weer die angst. Weer terug. Deurtje weer dicht. Nee, toch eruit. En dan het besef, ik kan dit niet alleen, ik heb hulp nodig.

Wow. Goed verhaal, goed verwoord. Herkenbaar ook (alleen de andere kant op).

Wat voor hulp heb je nodig? Iemand die achter je staat als je het vertelt en je de reacties helpt te dragen? Iemand die je vertelt wat je moet doen? Wat zie je daar precies in?

Allereerst goed te horen dat je zoveel steun hebt aan de posts die er tot nu toe gedaan zijn in deze thread muv. de mijnen dan. Het belangrijkste wat ik je in deze wil aanraden, doe er mee wat je wil, maar blijf dit verhaal aan mensen vertellen. Je verteld dat je dit graag aan je ouders wil voorleggen, maar ik kan me ook zeker voorstellen dat dit niet zo makkelijk zal gaan als het lijkt. Je hebt je immers al die jaren op een andere manier voor willen doen aan je omgeving. Op een manier om te onderdrukken wat je werkelijke gevoelens zijn uit angst dat mensen dit raar vinden of niet van je accepteren.

De reden waarom dit moeilijk is is omdat men vasthoudt aan een bepaalde 'comfort zone'. De zone waarin je je bevind op de manier dat dit jou geen hinder oplevert en je je daarbij comfortabel voelt. Wanneer je afwijkt van dit gedrag dan ontstaat er een zekere angst, puur angst voor het onbekende. "wat zullen ze van me denken". Het liefst ga je in een dergelijke situatie weer terug naar je comfortabele plekje, zoals je zegt 'deurtje dicht, lekker veilig'. Wanneer jij het aan mensen verteld zoals hier op het forum waar je relatief anoniem je verhaal kwijt kunt en weet dat mensen je verhaal lezen zorgt er voor dat je langzaam went aan de situatie waarin mensen weten wat jij voor ze verborgen hebt gehouden en je standpunt daarin respecteren.

Ik zal het anders zeggen. Jouw gedachten zijn als een spin in een web. De je brein is opgebouwd uit enorm veel verschillende links die uiteindelijk je bewustzijn creeert. Je hebt een hoop geleerd en gezien in je leven en al die ervaringen hebben een plekje in dat gestructureerde web. Wanneer jij af moet wijken van dat web waarin alles voor jou overzichtelijk en makkelijk gaat, omdat er bijvoorbeeld een kindje met een stokje gaatjes in het prikken is, dan valt jouw hele systeem in elkaar omdat je niet weet hoe je in deze situatie moet handelen en moet vertrouwen op je eigen kunnen. Wanneer het web verwoest is en je als spin moet springen om op de grond te komen dan bevind deze spin zich in een grote onbekende wereld. Dit is heel eng en het liefst zou je weer terug gaan naar je oude web. Ga je echter op de grond verder om een nieuw mooi web op te bouwen dan zul je zien dat je hier met zo'n ontzettend groot gevoel van zelfvertrouwen mee door gaat, en ontzettend blij bent dat je het gedaan hebt. Omdat je alle dingen die je goed/fout hebt gedaan in je oude web kunt gebruiken tijdens het maken van je nieuwe web.

Goed, ik verwacht dat er in je omgeving talloze mensen in je omgeving zijn die je in je situatie willen steunen, en in die zin moet je niet twijfelen over de vraag of je je 'geheime identiteit' wilt blootgeven. Je blijft dezelfde leuke persoon, en zult er door er voor uit te komen een stuk gemakkelijker in je vel zitten, dat kan niet anders. Doe het in je eigen tempo, doe waar jij je gemakkelijk bij voelt, maar vertrouw er op dat het goed is om je buiten het web te begeven en niet bang te zijn voor wat je te wachten staat.

En als je vragen hebt dan heb ik al lang gezien dat er in deze thread genoeg mensen mee lezen die je op een vriendelijke manier haarfijn uit willen leggen wat je kunt verwachten bij de verschillende stappen kunt nemen.

Ik spreek niet uit ervaring, ik wil alleen even laten weten dat ik zo slecht nog niet ben

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 01:45 schreef Joanne35 het volgende:
Dit topic heeft me de afgelopen dagen veel steun geboden (heel veel dank voor jullie openheid over dit onderwerp, dit is precies wat ik nodig had op dit moeilijke moment), maar het begint nu een beetje in te zakken hier dus dit lijkt me een mooi moment om de boel een beetje op te schoppen.

Gezellig

quote:

Ik heb altijd gedacht dat ik mijn gevoelens uiteindelijk mee zou nemen in m'n graf. Tot 2 weken geleden dus. Eindelijk die confrontatie met mezelf en opeens is alles anders. Opeens voel ik een enorme drang om het mensen te vertellen, om uit de kast te komen. Wil het vooral mijn moeder vertellen. Speel het gesprek al over en over af in mijn gedachten, en barst dan keer op keer in tranen uit en voel me opeens een klein meisje dat zich eindelijk openbaart aan haar moeder. Maar tegelijkertijd ben ik doodsbang. Wil dus weer doorgaan op de oude manier, terug in die kast, deurtje dicht, lekker veilig. Maar het wil niet, het blijft malen in mijn hoofd. Mijn werk begint er onder te lijden. Dus weer uit die kast. Weer die angst. Weer terug. Deurtje weer dicht. Nee, toch eruit. En dan het besef, ik kan dit niet alleen, ik heb hulp nodig.

Wat ontzettend dapper van je dat je hier er over hebt kunnen praten! Da's eerste, en belangrijkste, stap in je coming-out: naar jezelf toe. En zo'n coming-out ziet er van buiten héél eng uit, maar dat is echt normaal. Je moet 'm ook niet in 1x doen, maar in kleine stapjes. Zoals Eline bijvoorbeeld heeft gedaan (lees haar oude posts maar 'ns terug): het gewoon maken dat je er over praat, dat je er over kunt praten van "dit ben ik". Dan kan je over een tijdje zelfverzekerd een gesprek aan gaan met je moeder en de rest van je omgeving.

Maar je hebt denk ik inderdaad meer hulp nodig. Ik zou je erg aanraden contact te zoeken met een seksuoloog of gendertherapeut (ik denk zelfs dat laatste). Als je 't aandurft om met 't VUmc te bellen hebben zij eventueel een lijst gendertherapeuten in Nederland voor je. Want volgens mij moet jij echt je hart eens luchten.

In de tussentijd ben je natuurlijk hardstikke welkom dat hier te doen.

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 04:05 schreef rinzzz het volgende:
Ik spreek niet uit ervaring, ik wil alleen even laten weten dat ik zo slecht nog niet ben

Je avatar maakt 't alleen niet heel overtuigend...

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 08:39 schreef Hildy het volgende:

[..]

Je avatar maakt 't alleen niet heel overtuigend...

Bekijk het leven met een knipoog. Probeer dingen niet te serieus te nemen. Probeer te handelen naar je eigen intenties en je eigen kernwaarden. Wanneer mensen een opmerking tegen je maken die niet binnen deze set kernwaarden valt (je persoonlijke principes, normen en waarden; de dingen waar jij in je leven heel veel waarde aan hecht), laat dit langs je heen gaan. Je zou er helemaal niets om moeten geven wat anderen van je vinden. Wanneer jij jouw persoonlijke kernwaarden helder hebt dan geef je hier ook helemaal niets om, omdat je handelt naar je eigen intenties en anderen daar niet aan kunnen trekken. Ik heb het vermoeden dat mensen die door deze geslachtstransformatie heen zijn dit heel sterk zullen hebben. Zij zijn ondanks de vele vooroordelen en scheve gezichten gewoon doorgegaan met hetgeen waar zij voor staan. Om dit te doen heb je een totale 'not giving a fuck' houding nodig. Mij lijkt het leven na een geslachtstransformatie daarom ook makkelijker/leuker, omdat je er dus vele malen zelfverzekerder uit komt en totaal handelt naar je eigen intenties.

Ik kan het mis hebben maar zo werkt dit ook in vele andere situaties waarin mensen handelen vanuit een situatie van onzekerheid, en uiteindelijk de knoop doorhakken en niet kiezen voor wat als maatschappelijk gezien 'normaal' is of 'hoort', maar er puur voor kiezen om hun eigen weg in te slaan.

En hierin spreek ik dan wel weer uit ervaring...

Welkom Joanne! Goed dat je de eerste stap richting forum hebt gezet, lijkt me een mooie kans progressie te boeken in je situatie!


Persoonlijk heb ik morgen een -onverwachte- afspraak (er was iemand uitgevallen) en meteen tot Januari gesprekken doorgepland
Meteen maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt wat nieuwe kleren te kopen! (steeds meer kan richting de kleidingcontainer! )

[ Bericht 14% gewijzigd door Magenta op 21-08-2008 17:45:38 ]

Zojuist heb ik het VUmc gebeld, kreeg Jos aan de lijn en die heeft me het nummer van een gendertherapeut in de omgeving gegeven. Helaas werd er daar niet opgenomen dus ik probeer het morgen opnieuw. Dit was echt het moeilijkste telefoontje van m'n leven, ik klonk vast als iemand die op het punt van instorten stond maar dat zal Jos wel gewend zijn

quote:

Wat voor hulp heb je nodig? Iemand die achter je staat als je het vertelt en je de reacties helpt te dragen? Iemand die je vertelt wat je moet doen? Wat zie je daar precies in?

Nou, ik denk dat ik die coming out toch alleen zal moeten doen. Eerst maar 's met die gendertherapeut praten, die kan me vast wel vertellen wanneer en hoe ik dat het beste kan doen (en of ik het uberhaupt moet doen maar ik heb zo'n gevoel dat dat onvermijdelijk is). Voorlopig heb ik vooral behoefte om het van me af te schrijven. Het mag dan vrij anoniem zijn via zo'n forum als dit maar voorlopig vind ik dat meer dan voldoende en jullie begrijpen me tenminste. Alvast bedankt voor de warme reacties

quote:

Jouw gedachten zijn als een spin in een web.

Ik vind dat een mooie metafoor, omschrijft inderdaad perfect mijn huidige situatie. Deze spin blijft denk ik maar op de grond, eens kijken hoe het daar is. Het is inderdaad een angstaanjagende onbekende omgeving maar ergens heb ik ook het vermoeden dat er veel mooie dingen te ontdekken zijn.

Hai Joanne,

Welkom hier... ik vind het echt heel goed van je dat je over je gevoelens en gedachten komt praten. Ook al is het op een vrij anoniem forum, na verloop van tijd wordt het toch wat minder anoniem heb ik gemerkt. Dit forum heeft mij in ieder geval veel steun gegeven en handvatten geboden om wezelijke stappen te ondernemen. Hopelijk heb jij er ook wat aan.

Het VUmc bellen is idd een pittig telefoontje. Naja voor mij was de 'voorpret' stressvoller dan het telefoontje zelf. Maar goed, mijn ervaring is in ieder geval; Vanaf dat telefoontje wordt het steeds stukje bij beetje makkelijker.

Gaan praten met een gendertherapeut heeft mij ook echt een heel stuk op weg geholpen. Ik hoop voor je dat je een beetje goed met die persoon op kunt schieten, want dat worden toch wel heel persoonlijke gesprekken. Coming out is best een grote stap. Ik zou daar toch wel even de nodige aandacht en overwegingen aan besteden. Maar ook weer niet te veel want als het moet gebeuren dan moet het toch gebeuren. En hoewel het heel eng is kan het ook meevallen zoals bij mij het geval was.

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 17:39 schreef Magenta het volgende:
Persoonlijk heb ik morgen een -onverwachte- afspraak (er was iemand uitgevallen) en meteen tot Januari gesprekken doorgepland

Goed nieuws!

quote:

Meteen maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt wat nieuwe kleren te kopen! (steeds meer kan richting de kleidingcontainer! )

Oh... ik ben jaloers... Ik begin te merken dat mijn kledingkast te klein is voor een dubbele gaderobe. Maar kleren weg doen zit er nog even niet in.

quote:

Op zaterdag 23 augustus 2008 14:39 schreef Eline2602 het volgende:
[..]

Oh... ik ben jaloers... Ik begin te merken dat mijn kledingkast te klein is voor een dubbele gaderobe. Maar kleren weg doen zit er nog even niet in.

Ik ken 't. Ik heb net een rolbak gekocht voor onder m'n bed. Kan ik daar nog eens wat in kwijt, valt 't niet zo op en wordt 't ook niet stoffig.

Ik ben echt heel blij; mijn bestelling van van de week is binnen gekomen en 't is nu echt kleding die bij mij past En met onthaarde armen ziet 't d'r allemaal niet eens zo naar uit

Nu nog iets van een passend corset vinden...