Ik heb een gedicht geschreven, toen ik het laatst niet meer zag zitten, graag jullie commentaar;
Iedereen denkt het altijd beter te weten, maar geloof me, sommige dingen kun je gewoon niet vergeten.
Ik wilde een eigen leven, maar blijkbaar kon niemand mij dat geven.
Iedereen zei wat ik moest doen, maar waar, waar was mijn eigen wil toen?
Ik wilde eens lekker los gaan, maar nee hoor, om 1 uur moest ik alweer klaar staan.
Ik zit op mijn bed, te wachten tot iemand mij red.
Altijd dat "je bent minder dan" gevoel, misschien snappen jullie nu wat ik bedoel,
Afscheid nemen kan moeilijk zijn, maar voor mij, voor mij lijkt het fijn.
Een knuffel en een kus,
Dit was mijn *** leven dus
[ Bericht 99% gewijzigd door Re op 11-08-2008 23:09:57 (teruggeplaatst dus) ]