Inzendingen Dagboek van een R&P-er

Donderdag 26 september (babette21)


Zoals beloofd een update - you’d better fasten your seatbelts.


Vragen. Eindeloos veel vragen... Stik er maar in! Ik trek de deur verder open en loop de gang in. En uit. Een volgende gang in. En een volgende. En voor ik het weet… sta ik buiten.
En daar, in dat heerlijke, felle zonlicht, weet ik ineens heel zeker: ik ben niet gek! Ik ben door mijn vriend belazerd en heb mijn vader verloren. Om maar wat te noemen. Ik was in de war, absoluut. Ik heb dingen gedaan die op z’n minst gezegd niet heel slim waren, zeker waar. Maar ik wéét dat. Ik weet dat ik de controle kwijt was, mezelf en anderen pijn heb gedaan… en vooral ook dat ik dat heel erg vind en dat ik dat nooit meer wil of zal doen. Dat zégt toch iets?
Achterom kijken bevestigt enkel wat ik al dacht: wat nou gekkenhuis?! Ik wandel zojuist een doodnormaal ziekenhuis uit! Van de psychiatrische afdeling, maar toch. Ik hóef hier niet te zijn. Ik ben geen crimineel, geen moordenaar. Ik ben… ik ben…

…ik ben hier weg!

In de bus naar huis - Utrecht dus - wordt de wereld met elke bocht een stukje minder mistig. Tegen de tijd dat ik voor mijn voordeur sta zie ik weer haarscherp. Hoe ik altijd doe wat anderen van me verwachten, of wat ik dénk dat zij verwachten, want feitelijk vraag ik het ze nooit, vul ik zelf maar wat in. Angstig geworden voor meningen, reacties. Hoe ik het ‘perfecte leven’ nastreef, met perfecte studie en perfect vriendje (says who?), maar mezelf - de dingen die ík wil - daarbij negeer. En nu, zoveel jaar verder, ja nu ben ik mezelf kwijt. Maar als ik mezelf kan verliezen, dan kan ik mezelf ook weer terugvinden!

In de hal kom ik Nina tegen, die op weg naar buiten is en duidelijk haast heeft. “Hé, da’s lang geleden! Alles goed?” roept ze in het voorbijgaan. “Beter dan ooit!” antwoord ik, meer tegen de dichtslaande deur dan tegen Nina. Maar boven alles tegen mezelf.
In mijn kamer loop ik linea recta naar m’n computer. Ik zet ’m aan en als mijn startpagina (forum.fok.nl/forum/10) in beeld komt weet ik dat ie op volle toeren draait. Ik surf naar Cheaptickets en ontdek dat Canada budgettair gezien geen optie is. Even neig ik de hele opwelling direct te vergeten, maar dan herpak ik mezelf: kom op, niet opgeven nu… think woman!! Het werkt: plots weet ik waar ik moet zijn en natúúrlijk is dat niet in het afgelegen Canada. Een kwartier later heb ik mijn ticket online besteld. Over 8 uur mag ik ‘m verzilveren. Sociale fobie my ass!!

Na het uitprinten van mijn reispapieren werk ik het lijstje af dat ik inmiddels in mijn hoofd heb opgesteld. Ik spring onder de douche, was mijn haar drie keer en spoel de ziekenhuislucht van me af. Ik trek mijn koffer onder mijn bed vandaan en gooi er willekeurig wat kleren, schoenen en toiletartikelen in. Voeg daar m’n mp3-speler, mobiel en adresboek aan toe. Ik zoek anderhalf uur naar mijn paspoort, schiet zowaar níet in de stress over het niet kunnen vinden (ben ik high ofzo?!) en vind ‘m uiteindelijk in het vakje van… de koffer. Als ik het paspoort bij mijn pinpas, creditcard en reispapieren in m‘n jaszak prop, voel ik het potje met antidepressiva. Even ben ik van m’n stuk gebracht…… dan loop ik resoluut naar de wc, keer het potje om en spoel de hele klerezooi door…

Een paar uur later stap ik de inmiddels donkere nacht in, richting station. Daar staat op Spoor 12 de nachttrein naar Schiphol al te wachten. Tijdens het uurtje in de trein dommel ik voor het eerst een beetje weg, maar eenmaal aan de incheckbalie ben ik weer klaarwakker. “Dit is een enkele reis!?” zegt de grondsteward die mijn ticket bekijkt. “Ja,” zeg ik, “dit is een enkele reis…”

Aan de andere kant van de douane (het feit dat ik hier fluitend doorheen kom en dus echt geen voortvluchtige blijk te zijn is toch een opluchting) koop ik een kaart en postzegel. “Sorry.“ schrijf ik erop. “Ooit… misschien.” Ik gooi mijn voorlopig laatste groet aan Bas op de bus, haal een coffee-to-go (ik kan geen thee meer zien) en wandel op mijn gemak naar Gate E06. Ik zie door de grote ramen dat het inmiddels licht is geworden. Kijk nou… de zon schijnt vandaag alweer!!


En nu zit ik hier. In Central Park… New York City! Dag verleden, hallo heden.

Ik zie de mensen en ik hoor de stad en ik ruik de hotdogs en ik voel de zon. En ik lach om de mensen, de stad, de hotdogs en de zon… en om de laatste 24 uur en vooral om mezelf.

Voor het eerst ben ik het met iedereen eens: ik lijk wel niet goed wijs. Ik bén niet goed wijs en weet je wat?! Ik vind het heerlijk…!

Vrijdag 27 september (Kenwel)

Lieve Jan,

Ik ben ver van Bas en mijn moeder en Esther en Eva. Zouden ze me al gemist hebben in die F**king kliniek. Weet Bas het al?? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet en ook niet wil weten, ik ben vrij vogelvrij. Afgelopen nacht geslapen in Central Park, wat ga ik vandaag doen naar het Empire State Building, het Vrijheidbeeld bekijken of zo. Wat moet ik nu…. Ik mis Bas , of toch niet. Ik voel een leegte.
Lopend op Fifth Avenue tussen al die mensen die ik niet ken, die mij niet kennen. Ik word gek al die mensen overal waar ik kom zijn mensen en dat wil ik niet, ik wil nu even alleen zijn om na te denken hoe het nu verder moet met me. Waar kan ik naartoe…Overal zijn mensen


Na veel gelopen te hebben aangekomen bij een grote kerk. Hopelijk is er geen mens.

Ik ben gaan biechten want ik heb spijt van deze daad.

Ik zou weer terug in ons Kikkerlandje willen zijn bij Bas en Esther en Eva. Maar hoe moet ik uitleggen wat ik gedaan heb. Moet ik dan weer terug naar de kliniek. Ik ben niet gek gewoon in de war door de dood van Pappie. Nee, Nee Niet terug !!!!
Ik wil een nieuwe start van mijn rotte leven maken opnieuw beginnen.

Ik loop te hard van stapel, nu ik hier in New York City ben kan ik ook hier studeren of werk zoeken of even niks doen en tot rust komen. Maar dat is moeilijk in deze nieuwe situatie met veel nieuwe dingen. Alles komt op me af en ik weet niet hoe ik daarmee het beste moet omgaan. Wat is dat moeilijk. De medicijnen hebben dat veroorzaakt denk ik. Ja denken kan ik nog wel maar de rest…. Ik wil hier kunnen genieten van de dingen, hotdogs, Starbucks Coffee en natuurlijk dollars uitgeven aan kleren. Niet dat ik iets nieuws nodig heb maar toch. Maar hoe moet ik genieten van dit alles en waarmee te beginnen… Eerst rust krijgen in mijn lijf. Ben op een bankje gaan zitten , ik wordt moe van al dat geloop, alles is ook zo groot hier. Na paar uurtje gezeten te hebben en veel nagedacht over alles, weet ik waar ik moet beginnen.

Eerst maar eens een slaapplek vinden voor komende nacht wat liggend op een bankje in het park zoals afgelopen nacht was geen pretje. Een hotel is duur en zoveel geld heb ik niet. Ik denk dat het toch weer een nachtje slapen in het park wordt dat kost niks en er slapen hier meer mensen , merendeel zwervers en dat ben ik niet. Maar wat en wie ben ik??

Zaterdag 28 september (twinky)

Lieve Jan,

Shit shit shit, het gaat godverdomme weer helemaal mis. Ik kan het ook niet in mijn eentje allemaal. Vannacht was echt… verschrikkelijk. Ik wil er eigenlijk niet aan terugdenken maar het was ook mijn eigen schuld. Slapen in Central Park is natuurlijk gewoon gevaarlijk, dat had ik moeten weten. Gelukkig ben ik net op tijd weggekomen, maar ik ben nog nooit zo bang geweest. Als vijf grote mannen achter je aan zitten maak je weinig kans als meisje. Nu ik eraan terugdenk voel ik de angst weer terugkomen, in mijn borst en in mijn keel. Trillende handen, bibberende knieën en zweet overal, daarbij vergeleken zijn normale paniekaanvallen peace of cake. Ik heb nog nooit zo hard gerend, idioot gewoon. Bah.

Nouja, en toen heb ik dus mama gebeld. Midden in de nacht, maar in Nederland was het alweer bijna ochtend. Ik belde haar wakker met een collect call maar wist me werkelijk geen raad. Ze was ook heel blij om mijn stem te horen, had zich ontzettende zorgen gemaakt. Wat heb ik ook in mijn hoofd gehaald, zomaar weg te gaan zonder iets te zeggen, weglopen. En wat heb ik haar aangedaan, zeker na papa. Het spijt me zo…

In ieder geval zit ik nu op JFK, te wachten op het vliegtuig. Ik kan vanaf half vier boarden en zit hier dus al… drie uur. Mama heeft met spoed geld over gemaakt zodat ik een ticket kon kopen terug naar Nederland. De man achter de balie was heel lief voor me. Ik was nog helemaal overstuur vanmorgen en hij stelde voor dat ik even ging douchen in de lounge van de businessclass. Dat was echt fijn, ik voelde me daarna een heel stuk frisser. Misschien stonk ik ook best wel na twee nachten in Central Park, ik weet het niet. Maar in ieder geval echt tof van hem!

De vraag is natuurlijk wat er nu thuis gaat gebeuren. Moet ik terug naar het ziekenhuis? Of niet? Of nog strenger opgenomen met bewaking? Of begrijpen ze nu dat dit een noodkreet was, dat ik niet op de goede plek zat, dat ik niet gek ben maar alleen een beetje in de war. Er is ook zoveel gebeurd. En nu voel ik me alweer een heel stuk beter! Of in ieder geval zal ik ze daarvan moeten overtuigen. Vanavond, of eigenlijk vannacht, als ik mama zie, kan ik er ook met haar over praten. Ik hoop zo dat ze mij begrijpt, ze kent me zo goed. En ik zou zo graag willen dat ze me helpt! Maar het gaat natuurlijk ook niet goed met haar, nu papa er niet meer is. Wat moet dat moeilijk zijn voor haar, dan kan ze mijn problemen er toch niet bijhebben. Hmm, ik weet het ook niet. Ik zie het vannacht wel. Ik kom trouwens om zes uur ’s morgens in Nederland aan, met het tijdsverschil.

Nouja, het moet allemaal gewoon goed komen. Desnoods ga ik nog in het ziekenhuis terug, in ieder geval moet ik gewoon naar huis, naar mama.

Zondag 29 september (Tha_Erik)


Jan,

Dit is waarschijnlijk het laatste dat ik kan schrijven. Het geluk is nog steeds niet binnen handbereik. Niemand gaat het geloven maar er zijn terroristen. Het vliegtuig is zojuist gekaapt, volgens mij. Ik probeer hier nu zo onopvallend mogelijk te schrijven, maar het gevoel bekruipt me dat ik elk moment ontdekt kan worden door zo’n gemaskerde man. Mohammed, Faoud, Alibaba en Sinbad. Zo zouden ze kunnen heten. Vraag me stilletjes af welk gebouw we straks zullen invliegen. Keren we om terug naar de USA? Misschien is Amsterdam wel het doel. Misschien wel Losser...

KUT daar komen ze, geweren gericht! Mam, als ik je nooit meer spreek, als dit dagboek nog ooit gevonden wordt, ik hou van je en sorry dat je door dit ticket te betalen hebt ook mijn dood betaald hebt.

As if. De werkelijkheid ligt natuurlijk net even wat anders. Er gebeurt in een vliegtuig namelijk helemaal niks. Een potje scrabble met oma Oldenzaal vroeger was nog interessanter. Het constante gezoem van de motoren komt me mijn strot uit. Ik verveel me helemaal de TYFUS hier. De stoelen zijn te klein, de raampjes zijn te klein, het uitzicht over zee is dodelijk saai, de “maaltijd” die ik weetikhethoeveel uur geleden gehad heb ligt scheef in mijn maag, de man naast me snurkt als een beer en ik moet naar de wc. Ben zo terug, Jantje.

Ongelofelijk. Ik ben verdomme depressief (geweest?), suïcidaal (geweest?), impulsief (geweest?) en dan kiest mijn brein er nú voor om me te schijt te laten zijn om even iemand wakker te maken omdat ik moet zeiken. Kom op, Lara, get over it. Het is heus niet zo vreemd om te vragen of ik er even langs mag.

Poging twee geslaagd. De blaas geleegd en weer terug op mijn te kleine stoel en de man naast me is, jawel, weer aan het snurken (Begin bijna te twijfelen of ik wel echt geweest ben). Hoe lang zou het nog duren? 7 uur? 12? 106? Het is hier zóóó saai. Niet eens een beetje turbulentie om de adrenaline weer wakker te schudden.
Vroeger wilde ik stewardess worden. Duidelijk dat ik nog nooit een vliegtuig van binnen had gezien. Nee, doe mij nu maar dierenarts. Al wil ik daar eigenlijk nu nog even niet aan denken. Wat dus nu niet lukt. Damn, aan iets anders denken!!! Bloemetjes.

Thee. Tosti met kaas en ananas. Roze Zwartwitte olifantjes.

Mijn tekenkunsten zijn door dit alles niet beter geworden.
En toch zijn kunstenaars toch van die depri’s enzo.
Sorry Jan, voor deze mislukte tattoo op je witte papier.


Schijnbaar toch gelukt om even weg te dommelen en voordat ik het wist waren we geland (applaus voor de piloot *klap* *klap*) en ik kon mijn ogen niet geloven toen ik mijn moeder zag staan bij die grote deuren van de aankomsthal. De tranen vloeiden rijkelijk. Maar het voelde goed.
Ondertussen weer veilig in mijn eigen bed. Midden overdag, jetlag aan alle kanten, maar eindelijk heb ik het gevoel dat ik rustig kan slapen. Ga dat ook snel doen, mijn ogen vallen dicht. Welterusten en tot morgen, al zou ik voor mijn gevoel wel een week kunnen slapen, maar met de rest van de zondag neem ik ookal genoegen. Maandag weer op, fris en fruitig. Klaar voor een nieuwe start. Alhoewel, met maandag komen gesprekken. Met maandag komt het gewone leven. Met maandag loopt het allemaal weer goed/slecht af. Dat is nog even afwachten. Wat zei mama nou ook alweer dat er morgen op het programma stond? Het klonk belangrijk. Ik weet het niet meer. De vermoeidheid overwon.
Oh en Jan? Je bent een goed remedie tegen de vervelingsdood.

Maandag 30 september (Zhenar)

Lieve papa,

Ben net wakker, maar ik wil nog niet opstaan. In mijn kamer ligt het matras waar mama vannacht op heeft geslapen. Ik wilde niet naar Losser; teveel pijnlijke herinneringen. Mam wilde me niet alleen laten. De lieverd.

Beneden hoor ik stemmen. Mama praat met iemand; waarschijnlijk met Nina, die bemoeit zich altijd overal mee. De blije doos. Zouden zij en mijn andere "roomies" zich zorgen hebben gemaakt om mij? Was er eigenlijk wel iemand in het huis toen we gisteravond thuiskwamen? Ik kan me niet herinneren dat ik ze gezien heb, maar God... wat was ik moe. Nog steeds. Jezus, het is nog maar 5 uur in de morgen. Ik blijf lekker hier; laat die trutten maar naar mij toekomen; het zou eens tijd worden.

--

Daar ben ik weer. 10 uur nu. Ik voel me verrassend fit. Wat was er ook alweer vandaag? Iets belangrijks... het zal wel. Nog steeds hoor ik gepraat; meerdere stemmen dit keer. Ik herken de lijzige stem van Karin, het opgewekte gekibbel van Lotte en het aandachttrekkerige geblêr van Nina duidelijk. Als ik goed luister, hoor ik ook het kabbelende gepraat van Floor en de schorre rasp van Marieke. Ze zijn er allemaal, lekker is dat. Willen zich zeker vergapen aan mijn gefaalde avontuur in Amerika. Ik probeer te horen wat ze zeggen, om me een beetje op de stemming beneden voor te kunnen bereiden. Mijn naam valt hier en daar, maar verder is het onduidelijk. Ik besluit te gaan douchen, net wanneer het gepraat ophoudt. Zachtjes sluip ik door mijn kamer om een handdoek te pakken, wanneer de meiden opeens in koor "LARA! KOM EENS NAAR BENEDEN!" brullen. Kut. Ze hebben gehoord dat ik wakker ben. Kan mijn moeder ze niet wegsturen? Opeens word ik bang. Ik duik weer mijn bed in. Nog niet, nog even niet. Nog even schrijven...

--

O mijn God O mijn God O MIJN GOD!!!! Wat THE FUCK is er aan de hand?!?!?!?!?!? Wat is er net gebeurd?! Holyshitpapaikbenbang!!!!!!!!!

KUTZOOI!!!!!!!!!

K U T !!!!!!!!!!!!!

--

Ik moet schrijven, anders snap ik het niet meer. Ik moet schrijven. Wat is er gebeurd? Ik moet schrijven. Alles op een rijtje zetten. Anders raak ik het kwijt. WAT IS ER NET GEBEURD???? Maak een lijstje, dat helpt altijd, zei juffrouw Kwekker vroeger. Maak een lijstje. Met nummers! Nummers zijn logisch. Nummers nemen je nooit in de maling. Ik moet schrijven, dus dit is mijn lijstje van wat er is gebeurd vanochtend:

1 - Ik sta op, ga douchen, kleed me aan en ga naar beneden.
2 - Mama zit op mij te wachten. Alleen.
3 - Ik vraag aan mama waar iedereen is.
4 - Mama vraagt wat ik bedoel.
5 - Ik vraag waar Karin is.
6 - En Lotte
7 - En Nina
8 - En Floor
9 - En Marieke
10 - "MIJN FUCKING HUISGENOTEN DIE IK NET NOG HOORDE PRATEN WAAR ZIJN ZE?!"
11 - Mama begint te huilen
12 - "Kijk om je heen Lara! Kijk dan toch! Hoeveel mensen kunnen er in dit huis wonen?"
14 - Ik kijk. Ik zie een huiskamer, een keuken en een trap die naar boven leidt naar de slaapkamer. De enige slaapkamer in het huis.
15 - Ik begin te gillen. Mama huilt. Ze probeert me te omarmen, maar ik duw haar weg.
16 - "IK BEN ALLEEN! IK BEN GODVERDOMME ALLEEN!"
17 - "Oh, lieverd van me! Ik ben er toch? En Eva en Esther. Wij zijn er toch voor je? En wij hebben jou ook nodig, nu Jan er niet meer is..."
18 - Ik ren naar buiten.
28 - Ik zit in een bus. Mensen kijken me raar aan. Floor zegt dat ik niet zo gek moest doen. Nina fluistert dat het wel goed zal komen.
29 - "HOUD JE BEK!" roep ik. Mensen kijken me nog raarder aan.
49 - Ik zit op de stoep. Dit is nu. Dit is echt. Toch?

Het lijstje is klaar. Ik lees het door en begin opeens te lachen. Dit kan toch niet waar zijn?! Ik besluit terug te bladeren door mijn dagboek om mijn schrijfsels van de afgelopen tijd te lezen.

--

Tijdens het lezen werd ik opeens slap van de meligheid. Ik viel zelfs achterover en rolde hardop lachend over de grond. Nog steeds grinnik ik wat na. Hoe bizar is het, om je eigen verwrongen gedachen terug te lezen? Sommige delen kon ik me zo levendig herinneren: de begrafenis, mijn reis naar New York... Andere delen waren vaag, als een droom: de ruzies met mijn huisgenoten, de feestjes die ik bezocht had. En Bas... Ik kon me opeens amper herinneren hoe hij eruit zag. Jezus.
Het lachen is meteen opgehouden. Opeens is alles heel duidelijk:

Ik ben gek. Volslagen gestoord. Altijd al geweest. Het is een wonder dat ik er nu pas echt achter kom. Maar nu weet ik het. Nu kan ik er iets aan doen, toch? Ik sluit mijn ogen en luister. Geen stemmen. Geen Karin, Lotte, Nina, Floor of Marieke. Heerlijke rust. Ja, als je precies weet wat er mis met je is, dan kun je het bestrijden, besluit ik. Natuurlijk heb ik daarbij hulp nodig, dat weet ik best. Maar dat komt later. Eerst moet ik iets doen. Iets belangrijks. Nu. Ik wil opstaan en naar de deur van het huis even verderop lopen, maar mijn benen willen niet. Ik moet aanbellen. Ik moet het weten. Als ik hem zie, dan weet ik het. Als hij er is. Als hij echt is. Okee. Ik ga aanbellen. NU!

Wens me succes, lieve Jan.

--

Bas deed open.

De stemmen zijn geteld!
En de winnaars van de Dagboek van een R&P-er schrijfwedstrijd zijn geworden:

Gedeelde 1e plaats met 10 punten:

Zhenar

en

Tha _Erik

3e plaats met 9 punten:

Blight

Van harte gefeliciteerd winnaars!

Jullie hebben het Relatiespel van thema.nl gewonnen!


Willen jullie via pm jullie adres doorgeven aan Senesta? Dan zorgt zij dat jullie de prijs ontvangen.